کلام یَهُوَه زنده است

نکاتی از کتاب اِشَعْیا —‏ بخش یک

یَهُوَه خدا از فرشتگانش که بارگاه او را مملوّ ساخته‌اند می‌پرسد:‏ «که را بفرستم و کیست که برای ما برود؟‏» اِشَعْیا ابن آموص پاسخ می‌دهد:‏ «لبّیک،‏ [یعنی ایستاده‌ام به فرمانبرداری] مرا بفرست.‏» (‏ اِشَعْیا ۱:‏۱؛‏ ۶:‏۸‏)‏ خدا نیز پس از دیدن رغبت اِشَعْیا او را به نبوّت می‌گمارد.‏ فعالیت‌هایی را که اِشَعْیا در دوران نبوّتش به انجام رساند در بخشی از کتاب مقدّس،‏ در کتابی به اسم او آمده است.‏

کتاب اِشَعْیا را خود اِشَعْیای نبی به قلم آورده است که دورانی ۴۶ ساله حدوداً از سال ۷۷۸ ق.‏م.‏ تا کمی بعد از سال ۷۳۲ ق.‏م.‏ را در بر می‌گیرد.‏ در این کتاب داوری‌ها و احکام زیادی علیه ملل یهودا،‏ اسرائیل و ملل همسایه دیده می‌شود اما موضوع اصلی آن اعلام داوری‌های الٰهی نیست بلکه ‹نجات یَهُوَه› است.‏ (‏ اِشَعْیا ۲۵:‏۹‏)‏ در واقع معنی نام اِشَعْیا نیز دقیقاً همان است؛‏ «نجات یَهُوَه.‏» در این مقاله چند نکته از اِشَعْیا ۱:‏۱–‏۳۵:‏۱۰ را بررسی خواهیم کرد.‏

‏«بقیتی بازگشت خواهند نمود»‏

‏(‏ اِشَعْیا ۱:‏۱–‏۱۲:‏۶‏)‏

کتاب مقدّس مشخص نمی‌کند که پیام‌های نبوی پنج باب اوّل کتاب قبل از انتصاب اِشَعْیا به نبوّت اعلام شده‌اند یا بعد از نبی شدن او.‏ (‏ اِشَعْیا ۶:‏۶-‏۹‏)‏ در هر صورت،‏ امر مسلّم این است که یهودا و اورشلیم از نظر روحانی بیمارند و ‹از کف پا تا به سر در آن‌ها تندرستی نیست.‏› (‏ اِشَعْیا ۱:‏۶‏)‏ بت‌پرستی غوغا کرده است.‏ سران قوم همگی فاسدند.‏ تکبّر و بی‌حیایی زنان قوم از حد گذشته است.‏ قوم،‏ دیگر خدا را آن گونه که باید نمی‌پرستد.‏ حال،‏ اِشَعْیا مأمور می‌شود سخنان یَهُوَه را مکرّراً به قومی که نه می‌فهمد و نه می‌خواهد درک کند اعلان نماید.‏

یهودا هر آن در معرض تهدید حملهٔ لشکریان دو قوم متفق اسرائیل و اَرام (‏ سوریه)‏ قرار دارد.‏ یَهُوَه تضمین می‌کند که پیمان اَرام و اسرائیل پیروز نخواهد شد و برای اثبات وعدهٔ خود به یهودا،‏ اِشَعْیا و پسرانش را «آیات و علامات» می‌سازد.‏ (‏ اِشَعْیا ۸:‏۱۸‏)‏ صلحی پایدار بالاخره برقرار خواهد شد ولی فقط به وسیلهٔ حکومت «سَروَر سلامتی» یعنی سَروَر صلح.‏ (‏ اِشَعْیا ۹:‏۶،‏ ۷‏)‏ یَهُوَه آشور را وسیله قرار می‌دهد و آن را «عصای غضب» خود می‌خواند ولی آشور نیز باید بعدها جوابگوی کرده‌های خود باشد.‏ با تمام این‌ها،‏ یهودا به تبعید برده خواهد شد ولی «از ایشان بقیتی بازگشت خواهند نمود.‏» (‏ اِشَعْیا ۱۰:‏۵،‏ ۲۱،‏ ۲۲‏)‏ عدالت واقعی را فقط می‌توان تحت حکومت ‹نهالی که از تنهٔ یَسّا بیرون می‌آید› یافت.‏ —‏ اِشَعْیا ۱۱:‏۱‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۱:‏۸،‏ ۹ ‏—‏ این که دختر صهیون «مثل سایه‌بان در تاکستان و مانند کَپَر در بوستان خیار» شده است یعنی چه؟‏ این گفته بدین مفهوم است که اورشلیم در مقابل حملهٔ آشور کاملاً بی‌دفاع به نظر می‌آید و مثل سایه‌بانی شکننده در تاکستان یا یک کپر یعنی آلونکی در باغ خیار که به آسانی فرو می‌ریزد بسیار متزلزل به چشم می‌آید.‏ ولی یَهُوَه به کمک  آن شهر می‌شتابد و نمی‌گذارد به سرنوشت شهرهای سُدُوم و غَمورَه دچار شود.‏

۱:‏۱۸ ‏—‏ منظور یَهُوَه از این که می‌گوید:‏ «بیایید تا با همدیگر محاجّه نماییم» چیست؟‏ واژهٔ محاجّه یا حجّت آوردن به مفهوم گفتگو و مذاکره و به توافق رسیدن و معامله کردن نیست.‏ این آیه به برپا کردن دیوان یا محکمه دلالت دارد که داور عادل آن یَهُوَه به اسرائیل فرصت می‌دهد راه خود را عوض کند و خود را طاهر سازد.‏

۶:‏۸ ‏—‏ چرا یَهُوَه ابتدا از فعل «بفرستم،‏» اوّل شخص مفرد استفاده می‌کند ولی بعد ضمیر فاعلی جمع «ما» را به کار می‌گیرد؟‏ فعل «بفرستم» به خود یَهُوَه اشاره دارد.‏ استفاده از ضمیر «ما» یک نفر دیگر را نیز شامل می‌شود که البته همان یگانه پسر مولود اوست.‏ —‏ یوحنّا ۱:‏۱۴؛‏ ۳:‏۱۶‏.‏

۶:‏۱۱ ‏—‏ منظور اِشَعْیا از گفتن ‹ای یَهُوَه تا به کی؟‏› چیست؟‏ منظور اِشَعْیا این نیست که تا چه زمان باید پیام‌های یَهُوَه را به قومی نامطیع و ناشنوا برساند.‏ بلکه می‌خواهد بداند تا چه مدت قومی که از لحاظ روحانی بیمار است به ننگین ساختن نام خدا ادامه می‌دهد.‏

۷:‏۳،‏ ۴ ‏—‏ چرا یَهُوَه پادشاهی به شریری آحاز را نجات می‌دهد؟‏ پادشاهان اَرام و اسرائیل تصمیم داشتند آحاز پادشاه یهودا را از تخت سلطنت عزل کنند و دست‌نشاندهٔ خود را یعنی پسر طَبْئیل که از خاندان و نسل داود نبود بر تخت پادشاهی بنشانند.‏ این نقشهٔ شیطانی عملاً عهد ملکوت با داود را نسخ می‌کرد.‏ یَهُوَه آحاز پادشاه را از دست آن‌ها نجات می‌دهد چون که می‌خواهد نسل ملوکانهٔ داود را حفظ کند تا «سَروَر سلامتی» موعود بر تخت داود بنشیند.‏ —‏ اِشَعْیا ۹:‏۶‏.‏

۷:‏۸ ‏—‏ نبوّتی که می‌گوید در عرض «شصت و پنج سال اِفرایم شکسته می‌شود» چگونه تحقق می‌یابد؟‏ اندکی بعد از این که اِشَعْیا واقعهٔ مذکور را نبوّت می‌کند،‏ پادشاهی ده سِبط شمالی اسرائیل شکست می‌خورد و ساکنان آن تبعید می‌شوند و جایگزین کردن آن‌ها با اقوام بیگانه «در ایّام فَقَح،‏ پادشاه اسرائیل» آغاز می‌شود.‏ (‏ ۲پادشاهان ۱۵:‏۲۹‏)‏ این روند تا دورهٔ حکمرانی اَسَرْحَدُّون،‏ پادشاه آشور که یکی از پسران و جانشین سَنْخاریب بود همچنان ادامه می‌یابد.‏ (‏ ۲پادشاهان ۱۷:‏۶؛‏ عَزْرا ۴:‏۱،‏ ۲؛‏ اِشَعْیا ۳۷:‏۳۷،‏ ۳۸‏)‏ تبعید و جابه‌جایی قوم از سامره به مناطق و کشورهای دیگر تا این زمان با مدت ۶۵ سال مذکور در اِشَعْیا ۷:‏۸ مطابقت می‌کند.‏

۱۱:‏۱،‏ ۱۰ ‏—‏ چگونه می‌توان گفت که عیسی هم «نهالی از تنهٔ یَسّا» است،‏ هم «ریشهٔ یَسّا»؟‏ (‏ رومیان ۱۵:‏۱۲‏)‏ عیسی «نهالی از تنهٔ یَسّا» یعنی اصل و نسبش از یَسّا است زیرا از نوادگان داود،‏ پسر یَسّا،‏ به شمار می‌آید.‏ (‏ متّیٰ ۱:‏۱-‏۶؛‏ لوقا ۳:‏۲۳-‏۳۲‏)‏ اما وقتی عیسی قدرت و پادشاهی ملکوت را به دست می‌گیرد به اقتضای مسند پادشاهی‌اش،‏ رابطهٔ او با اصل و نسبش تغییر پیدا می‌کند.‏ در ضمن،‏ چون به او قدرت و اختیار عطای زندگی جاودانی به انسان‌های مطیع داده می‌شود،‏ «پدر سَرمَدی» یعنی پدر ابدی آن‌هاست.‏ (‏ اِشَعْیا ۹:‏۶‏)‏ بدین ترتیب،‏ «ریشهٔ» نیاکان انسانی‌اش،‏ از جمله یَسّا می‌شود.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۱:‏۳‏.‏ اگر با لجاجت از اجرای فرامین و انتظارات آفریدگار امتناع کنیم به منزلهٔ این است که از گاو و الاغ نیز کمتر می‌فهمیم.‏ ولی اگر قدر تمام برکات و کمک‌های یَهُوَه را بدانیم هیچ گاه از روی نادانی او را ترک نخواهیم گفت.‏

 ۱:‏۱۱-‏۱۳‏.‏ تظاهر به دینداری،‏ رسم و آیین تشریفاتی و دعاهای توخالی در نظر یَهُوَه مکروه است.‏ دعاها و اَعمال ما باید از قلبی پاک و انگیزه‌ای خالص برآید.‏

۱:‏۲۵-‏۲۷؛‏ ۲:‏۲؛‏ ۴:‏۲،‏ ۳‏.‏ بردگی و ویرانی یهودا با بازگشت باقی‌مانده‌ای از اسرائیلیان به اورشلیم و برقراری مجدّد عبادت حقیقی به پایان می‌رسد.‏ یَهُوَه با خطاکارانی که توبه می‌کنند با رحمت رفتار می‌کند.‏

۲:‏۲-‏۴‏.‏ اگر با غیرت تمام به موعظهٔ ملکوت و فعالیت شاگردسازی مشغول باشیم افراد بسیاری را از ملت‌های مختلف کمک خواهیم کرد تا طریق صلح را بیاموزند و با دیگران نیز روابطی صلح‌آمیز داشته باشند.‏

۴:‏۴‏.‏ یَهُوَه در نهایت هر گونه ناپاکی،‏ فساد و همچنین کسانی را که خون بر گردن دارند از میان خواهد برداشت.‏

۵:‏۱۱-‏۱۳‏.‏ اگر در تفریح و سرگرمی افراط کنیم با فهم و شایستگی خدایی رفتار نکرده‌ایم.‏ —‏ رومیان ۱۳:‏۱۳‏.‏

۵:‏۲۱-‏۲۳‏.‏ پیران جماعت نباید خود را ‹ در نظر خود حکیم› بپندارند.‏ نباید در نوشیدن مشروبات الکلی افراط کنند و نباید استثنا قائل شوند.‏

۱۱:‏۳الف‏.‏ همان طور که از خدمت و تعالیم عیسی پیداست،‏ خوشی زیادی در ترس از یَهُوَه هست.‏

‏‹یَهُوَه بر یعقوب ترحّم فرموده›‏

‏(‏ اِشَعْیا ۱۳:‏۱–‏۳۵:‏۱۰‏)‏

باب‌های ۱۳ تا ۲۳ از داوری‌هایی علیه امّت‌های بیگانه تشکیل شده است.‏ اما ‹یَهُوَه بر یعقوب ترحّم فرموده› زیرا به همهٔ اَسباط اسرائیل اجازه می‌دهد به زمینشان بازگردند.‏ (‏ اِشَعْیا ۱۴:‏۱‏)‏ در پیام‌های حاکی از نابودی و ویرانی یهودا در باب‌های ۲۴ تا ۲۷ وعده‌هایی نیز در مورد بازگشت آن‌ها به سرزمینشان دیده می‌شود.‏ یَهُوَه از «میگساران اِفرایم» خشمگین است زیرا با اَرام پیمان دوستی بسته‌اند و همین طور ‹هم از کاهن و هم از نبی› یهودا غضبناک است زیرا در صددند با آشور پیمان دوستی ببندند.‏ (‏ اِشَعْیا ۲۸:‏۱،‏ ۷‏)‏ سپس خطاب به اورشلیم می‌گوید:‏ «وای بر اَریئیل!‏» زیرا «به مصر عزیمت می‌کنند» تا به جای پناه بردن به یَهُوَه به قدرت آن امّت پناه ببرند.‏ (‏ اِشَعْیا ۲۹:‏۱ به پاورقی ترجمهٔ دنیای جدید رجوع کنید؛‏ ۳۰:‏۱،‏ ۲‏)‏ اما نجات در انتظار کسانی است که به یَهُوَه ایمان می‌آورند.‏

یَهُوَه مانند شیری جوان که «بر شکار خود غرّش می‌نماید» مواظب «کوه صهیون» است.‏ (‏ اِشَعْیا ۳۱:‏۴‏)‏ و چنین نیز وعده می‌دهد:‏ «اینک پادشاهی به عدالت سلطنت خواهد نمود.‏» (‏ اِشَعْیا ۳۲:‏۱‏)‏ به علّت تهدید آشوریان حتی «رسولانِ سلامتی [یعنی صلح] زارزار گریه می‌نمایند» اما یَهُوَه وعده می‌دهد که قومش شفای روحانی خواهد یافت زیرا ‹گناه قوم آمرزیده خواهد شد.‏› (‏ اِشَعْیا ۳۳:‏۷،‏ ۲۲-‏۲۴‏)‏ ‹غضب یَهُوَه بر تمامی امّت‌ها و خشم وی بر جمیع لشکرهای ایشان است.‏› (‏ اِشَعْیا ۳۴:‏۲‏)‏ از این رو،‏ ویرانی یهودا همیشگی نیست.‏ بلی،‏ «بیابان و زمین خشک شادمان خواهد شد و صحرا به وجد آمده،‏ مثل گل سرخ خواهد شکفت.‏» —‏ اِشَعْیا ۳۵:‏۱‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۱۳:‏۱۷ ‏—‏ از چه نظر مادها نقره را به حساب نمی‌آورند و طلا را دوست نمی‌دارند؟‏ مادها و پارس‌ها شکوهمندی و جلال پیروزی بر دشمن را ارجمندتر از چپاول و غنایم جنگی می‌دانستند.‏ این را می‌توان در عکس‌العمل کورش دید که وقتی تبعیدیان را به سرزمینشان بازمی‌گرداند تمام وسایل و ظروف طلا و نقره را که نَبُوکَدْنَصَّر از هیکل (‏ معبد)‏ یَهُوَه چپاول کرده بود به آن‌ها پس می‌دهد.‏

۱۴:‏۱،‏ ۲ ‏—‏ قوم یَهُوَه چگونه ‹اسیرکنندگان خود را اسیر می‌کردند› و ‹بر ستمکاران خویش حکمرانی می‌نمودند›؟‏ این نبوّت در مورد اسیرانی مانند دانیال که طی حکمرانی مادها و پارس‌ها در بابل به رتبه‌ای بالا دست یافت و اِسْتَر که ملکهٔ پارس شد و مُرْدِخای که منصب وزارت را طی حکمرانی امپراتوری پارس به دست آورد،‏ صدق می‌کند.‏

۲۰:‏۲-‏۵ ‏—‏ آیا اِشَعْیا واقعاً سه سال را کاملاً عریان به سر برد؟‏ احتمالاً اِشَعْیا لباس کمی بر تن داشت یا نیمه عریان راه می‌رفت.‏ —‏ ۱سموئیل ۱۹:‏۲۴‏؛‏ به پاورقی ترجمهٔ دنیای جدید رجوع کنید.‏

۲۱:‏۱ ‏—‏ «بیابان بحر» به چه منطقه‌ای اشاره می‌کند؟‏  منظور از این عبارت بابل است،‏ گرچه بابل از دریا فاصلهٔ زیادی دارد.‏ علّت چنین توصیفی نیز این است که آب‌های دو رود دجله و فرات هر ساله طغیان می‌کرد و آن نواحی را زیر آب می‌برد.‏ در نتیجه آن منطقه به مرداب یا تالابی تبدیل می‌شد که به دریا یا «بحر» شباهت داشت.‏

۲۴:‏۱۳-‏۱۶ ‏—‏ چرا گفته شده است که یهودیان ‹ در میان قوم‌های زمین مثل تکانیدن زیتون و مانند خوشه‌هایی که بعد از چیدن انگور باقی می‌ماند خواهد شد›؟‏ درست همان طور که بعد از برداشت محصول فقط چند عدد میوه بر شاخه‌های درخت یا مو باقی می‌ماند،‏ پس از ویرانی اورشلیم و یهودا نیز فقط عدهٔ معدودی نجات خواهند یافت.‏ حال چه به «بِلاد مشرق» تبعید شوند چه به «جزیره‌های دریای» مدیترانه،‏ ‹نام یَهُوَه خدای اسرائیل را .‏ .‏ .‏ تمجید می‌نمایند.‏›‏

۲۴:‏۲۱ ‏—‏ به نقل از ترجمهٔ تفسیری،‏ ‹نیروهایی که در آسمان هستند و قدرتمندانی که بر زمین حکومت می‌کنند› چه کسانی‌اند؟‏ ‏‹نیروهایی که در آسمان هستند› به احتمال بسیار زیاد شیاطین خبیث هستند.‏ و ‹قدرتمندانی که بر زمین حکومت می‌کنند› پادشاهان و حاکمان زمینند که تحت نفوذ پرقدرت آن شیاطین قرار گرفته‌اند.‏ —‏ ۱یوحنّا ۵:‏۱۹‏.‏

۲۵:‏۷ ‏—‏ منظور از ‹روپوشی که بر تمامی قوم‌ها گسترده است و ستری که جمیع امّت‌ها را می‌پوشاند› چیست؟‏ این تشبیه به دو دشمن بشر یعنی گناه و مرگ اشاره می‌کند.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۱۳:‏۲۰-‏۲۲؛‏ ۱۴:‏۲۲،‏ ۲۳؛‏ ۲۱:‏۱-‏۹‏.‏ نبوّت‌های یَهُوَه همیشه به تحقق می‌پیوندند،‏ درست همان طور که در مورد بابل صدق کرد.‏

۱۷:‏۷،‏ ۸‏.‏ با این که اکثر اسرائیلیان به یَهُوَه وقعی نگذاشتند عده‌ای اندک از آن قوم امید خود را به یَهُوَه بسته بودند.‏ امروزه نیز بعضی از مسیحیان در کلیساها به پیام ملکوت توجه نشان داده‌اند.‏

۲۸:‏۱-‏۶‏.‏ اسرائیل به دست آشوریان می‌افتد ولی یَهُوَه اطمینان حاصل خواهد کرد که وفادارانش جان سالم به در می‌برند.‏ داوری‌های یَهُوَه هرگز امید را از درستکاران سلب نمی‌کند.‏

۲۸:‏۲۳-‏۲۹‏.‏ یَهُوَه افراد صادق را بنا بر نیازها و شرایطشان اصلاح می‌کند.‏

۳۰:‏۱۵‏.‏ بهره بردن از نجات یَهُوَه یعنی این که با «آرامی» گرفتن ایمان نشان دهیم و به ترفندها و شیوه‌های انسانی متوسل نشویم.‏ اگر «راحت» بمانیم و ترس به خود راه ندهیم ثابت می‌کنیم که به یَهُوَه اعتماد داریم و می‌دانیم او قادر است از ما محافظت کند.‏

۳۰:‏۲۰،‏ ۲۱‏.‏ با اطاعت از آنچه یَهُوَه با کلامش در کتاب مقدّس و از طریق «غلام امین و دانا» به ما می‌گوید،‏ قادریم او را با ‹چشمانمان ببینیم› و با ‹گوش‌هایمان صدای او را بشنویم.‏› —‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۵‏.‏

نبوّت اِشَعْیا اعتماد ما را به کلام خدا صدچندان می‌کند

پیام خدا در کتاب اِشَعْیا موهبتی است که باید برای آن بسیار سپاسگزار باشیم!‏ نبوّت‌هایی که به تحقق رسیده‌اند نشان می‌دهند ‹کلامی که از دهان یَهُوَه صادر گردد نزد او بی‌ثمر نخواهد برگشت.‏› —‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۱۱‏.‏

در خصوص نبوّت‌های اِشَعْیا ۹:‏۷ و ۱۱:‏۱-‏۵،‏ ۱۰ در مورد مسیح چه می‌توان گفت؟‏ آیا ایمان ما را به نجاتی که یَهُوَه فراهم کرده است قوی‌تر نمی‌سازند؟‏ کتاب اِشَعْیا نبوّت‌های دیگری نیز دارد که تحقق بزرگ‌تر آن‌ها را یا در روزگار خود می‌بینیم یا در آینده خواهیم دید.‏ (‏ اِشَعْیا ۲:‏۲-‏۴؛‏ ۱۱:‏۶-‏۹؛‏ ۲۵:‏۶-‏۸؛‏ ۳۲:‏۱،‏ ۲‏)‏ به راستی که کتاب اِشَعْیا مؤید آن است که «کلام خدا زنده .‏ .‏ .‏ است.‏» —‏ عبرانیان ۴:‏۱۲‏.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۸]‏

اِشَعْیا و فرزندانش «به جهت اسرائیل آیات و علامات» شدند

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۹]‏

اسرائیل مثل «سایه‌بان در تاکستان» می‌شد

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۱]‏

امروزه چگونه به مردم کمک می‌شود تا ‹شمشیرهای خود را به گاوآهن› تبدیل کنند؟‏