کلام یَهُوَه زنده است

نکاتی از کتاب اِشَعْیا —‏ بخش دوّم

اِشَعْیا مأموریت خود را به عنوان پیامبر یَهُوَه وفادارانه انجام می‌دهد.‏ آنچه در بارهٔ اَسباط دهگانهٔ اسرائیل اعلام کرده بود همگی آن به تحقق می‌پیوندد.‏ اکنون چند کلامی در بارهٔ آینده‌ای که در انتظار اورشلیم است اعلان می‌کند.‏

شهر اورشلیم نابود خواهد شد و شهروندان آن به اسارت برده خواهند شد.‏ اما این شهر برای همیشه ویران نخواهد ماند.‏ بعد از گذشت زمانی پرستش حقیقی از نو شروع خواهد گردید.‏ این است اصل پیامی که در اِشَعْیا ۳۶:‏۱–‏۶۶:‏۲۴ می‌خوانیم.‏ * با تعمّق در آنچه در این باب‌ها آمده است می‌توانیم از فواید بسیاری بهره‌مند شویم،‏ زیرا بسیاری از نبوّت‌های این بخش به طور کامل هم‌اکنون در زمان ما در شرف تحقق است و یا در آیندهٔ نزدیکی به تحقق خواهد پیوست.‏ همچنین نبوّت‌های شورانگیزی از مسیح خدا،‏ عیسی در این بخش از کتاب اِشَعْیا آمده است.‏

‏«اینک روزها می‌آید!‏»‏

‏(‏ اِشَعْیا ۳۶:‏۱–‏۳۹:‏۸‏)‏

در چهاردهمین سال سلطنت حِزْقِیّا،‏ پادشاه یهودا (‏ ۷۳۲ ق.‏م.‏)‏ آشوریان به یهودا هجوم آوردند.‏ یَهُوَه قول داد که از اورشلیم حفاظت خواهد کرد.‏ خطر تسخیر اورشلیم وقتی به پایان رسید که یکی از فرشته‌های یَهُوَه به تنهایی ۱۸۵٬۰۰۰ سرباز آشوری را یکشبه به قتل رساند.‏

حِزْقِیّا در بستر بیماری افتاد.‏ یَهُوَه جواب دعای او را داد.‏ او را شفا بخشید و ۱۵ سال به عمرش افزایید.‏ وقتی پادشاه بابل برای تهنیت به او قاصدانی را فرستاد،‏ حِزْقِیّا احمقانه رفتار کرده،‏ تمام خزانهٔ خود را به آنان نشان داد.‏ اِشَعْیا نیز پیغامی از جانب یَهُوَه به او داد که می‌گفت:‏ «اینک روزها می‌آید که هر چه در خانهٔ تو است و آنچه پدرانت تا امروز ذخیره کرده‌اند به بابل برده خواهد شد.‏» (‏ اِشَعْیا ۳۹:‏۵،‏ ۶‏)‏ بعد از گذشت ۱۰۰ سال این نبوّت به وقوع پیوست.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۳۸:‏۸ ‏—‏ آن «درجاتی» که سایه‌اش به عقب می‌رفت چه بود؟‏ از آنجایی که در قرن هشتم ق.‏م.‏ ساعت آفتابی در مصر و بابل متداول می‌بود،‏ این درجات ممکن است در رابطه با ساعت آفتابی‌ای باشد که پدر حِزْقِیّا،‏ آحاز خریداری کرده بود.‏ و یا در داخل قصر پلکانی بود که احتمالاً ستونی در نزدیکی آن قرار داشت.‏ هنگامی که اشعهٔ خورشید بر آن ستون می‌تابید از روی حرکت سایه ستون بر پلّه‌ها می‌توانستند ساعت روز را تعیین کنند.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۳۶:‏۲،‏ ۳،‏ ۲۲‏.‏ اگرچه شِبنا از مقام ناظری معزول شده بود اما اجازه داده شده بود که به عنوان کاتب یا منشی ناظر جدید در دربار پادشاه،‏ جانشین خود را خدمت کند.‏ (‏ اِشَعْیا ۲۲:‏۱۵،‏ ۱۹‏)‏ اگر به دلیلی ما را از منصب با مسئولیتی در سازمان یَهُوَه معزول نمایند،‏ آیا نباید هنوز یَهُوَه را در هر سمتی که اجازه داده است خدمت کنیم؟‏

۳۷:‏۱،‏ ۱۴،‏ ۱۵؛‏ ۳۸:‏۱،‏ ۲‏.‏ در مواقع بحرانی،‏ عاقلانه است که در دعا به یَهُوَه پناه آوریم و به او اعتماد کامل داشته باشیم.‏

۳۷:‏۱۵-‏۲۰؛‏ ۳۸:‏۲،‏ ۳‏.‏ وقتی که شهر اورشلیم به تهدید آشوریان به خطر افتاده بود،‏ نگرانی اصلی حِزْقِیّا این بود که اگر شهر اورشلیم سرنگون گردد نام یَهُوَه لکه‌دار  می‌شود.‏ بدین دلیل به محض اینکه حِزْقِیّا متوجه شد که بیماری وی به مرگش منتهی می‌شود بسیار نگران شد.‏ اما نگرانی وی برای نفع شخصی خود نبود.‏ زیرا موضوعی که افکارش را همچون بار سنگینی تحت فشار قرار داده بود،‏ نداشتن وارث بود یعنی ولیعهدی که جایگزین پادشاهی خاندان داود شود.‏ همچنین او نگران بود که چه کسی رهبری را در جنگ با آشوریان به عهده خواهد گرفت.‏ مانند حِزْقِیّا تقدّس نام خدا،‏ یَهُوَه و تحقق مقاصد او باید بیش از جانمان برای ما اهمیت داشته باشد.‏

۳۸:‏۹-‏۲۰‏.‏ سرود حِزْقِیّا به ما می‌آموزد که هیچ موردی در زندگی پراهمیت‌تر از ستایش یَهُوَه نیست.‏

اورشلیم «بنا خواهد شد»‏

‏(‏ اِشَعْیا ۴۰:‏۱–‏۵۹:‏۲۱‏)‏

بلافاصله بعد از پیشگویی انهدام اورشلیم که به اسارت اهالی آن شهر به بابل منجر می‌شد،‏ اِشَعْیا بازسازی آن را نبوّت می‌کند.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۰:‏۱،‏ ۲‏)‏ او در اِشَعْیا ۴۴:‏۲۸ اعلام می‌کند،‏ اورشلیم «بنا خواهد شد.‏» بت‌ها،‏ خدایان بابل همچون باری «حمل گشته» برده خواهند شد.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۶:‏۱‏)‏ بابل نابود خواهد گردید.‏ این نبوّت‌ها بعد از دو قرن به وقوع پیوست.‏

یَهُوَه خادمش را همچون «نور امّت‌ها» خواهد گردانید.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۶‏)‏ «آسمان» بابل یا حاکمان آن «مثل دود از هم خواهد پاشید» و شهروندان او همچون جامهٔ مندرس که بید آن را خورده است «خواهند مرد»؛‏ اما ‹ دختر صهیون که اسیر شده است بندهای گردن خود را خواهد گشود.‏› (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۶؛‏ ۵۲:‏۲‏)‏ یَهُوَه به کسانی که نزد او می‌آیند و به او گوش می‌دهند می‌گوید:‏ «من با شما عهد جاودانی یعنی رحمت‌های امین داود را خواهم بست.‏» (‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۳‏)‏ کسانی که هماهنگ با اصول عادل خدا زندگی می‌کنند ‹متلذّذ خواهند شد.‏› (‏ اِشَعْیا ۵۸:‏۱۴‏)‏ از طرف دیگر خطاهای مردم ‹میان آنان و خدا حایل [جداکننده] شده است.‏› —‏ اِشَعْیا ۵۹:‏۲‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۴۰:‏۲۷،‏ ۲۸ ‏—‏ چرا اسرائیل گفت:‏ ‹راه من از یَهُوَه مخفی است و خدای من انصاف مرا از دست داده است›؟‏ بعضی از یهودیان تبعیدی در بابل گمان می‌بردند که تمام بی‌عدالتی و رنجی را که متحمّل می‌شوند از نظر یَهُوَه پوشیده یا نادیده گرفته شده بود.‏ خدا به آنان یادآوری کرد که بابل از دست خالق زمین که درمانده و خسته نمی‌شود دور نیست.‏

۴۳:‏۱۸-‏۲۱ ‏—‏ چرا به یهودیانی که از اسارت برگشته‌اند گفته شده بود «در امور قدیم تفکّر ننمایید»؟‏ منظور یَهُوَه از گفتن این جمله آن نبود که خادمانش اَعمال نجات‌بخش او را در گذشته فراموش کنند،‏ بلکه یَهُوَه می‌خواست ایشان او را برای ‹چیزی نوی› که به چشم خود خواهند دید جلال بخشند.‏ به عنوان مثال،‏ سفر بی‌خطری که به اورشلیم در پیش داشتند،‏ شاید سفری که مستقیماً از وسط بیابان می‌گذشت تا به اورشلیم برسد.‏ «گروهی عظیم«که از «عذاب سخت بیرون آمده‌اند» نیز دلیل نویی برای تجلّی دادن یَهُوَه دارند.‏ —‏ مکاشفه ۷:‏۹،‏ ۱۴‏.‏

۴۹:‏۶ ‏—‏ چگونه مسیح «نور امّت‌ها» است در صورتی که خدمت زمینی او فقط به نوادگان قوم اسرائیل محدود می‌بود؟‏ در واقع این آیه با آنچه که بعد از مرگ عیسی به وقوع پیوست رابطه دارد.‏ کتاب مقدّس نبوّت اِشَعْیا ۴۹:‏۶ را به شاگردان عیسی ربط می‌دهد.‏ (‏ اَعمال ۱۳:‏۴۶،‏ ۴۷‏)‏ امروزه مسح‌شدگان با دستیاری گروهی عظیم از پرستندگان یَهُوَه به عنوان «نور امّت‌ها» مردم «سرتاسر جهان» را روشن می‌سازند.‏ —‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۴؛‏ ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏.‏

 ۵۳:‏۱۰ ‏—‏ چطور ممکن است یَهُوَه از مضروب شدن پسرش خوشنود شود؟‏ واضح است یَهُوَه خدای دلسوز و رحیم از مشاهدهٔ رنج پسر بی‌گناه و محبوبش دردمند شد.‏ با این همه از این که می‌دید پسرش با رضایت خاطر تن به شکنجه و عذاب می‌دهد خوشنود بود زیرا این کار عیسی به برکات بسیاری می‌انجامید.‏ —‏ امثال ۲۷:‏۱۱؛‏ اِشَعْیا ۶۳:‏۹‏.‏

۵۳:‏۱۱ ‏—‏ این ‹معرفتی› که مسیح از طریق آن «بسیاری را عادل خواهد گردانید» چیست؟‏ این شناختی است که عیسی با آمدنش به صورت انسان بر زمین و رنجی که تا پای مرگ متحمّل شد به دست آورد.‏ (‏ عبرانیان ۴:‏۱۵‏)‏ بدین ترتیب قربانی فدیه پرداخت شد که هم برای مسح‌شدگان هم برای گروه عظیم لازم بود تا بتوانند در نظر خدا عادل شمرده شوند.‏ —‏ رومیان ۵:‏۱۹؛‏ یعقوب ۲:‏۲۳،‏ ۲۵‏.‏

۵۶:‏۶ ‏—‏ این ‹غریبان› چه کسانی هستند و از چه طریقی ‹به عهد یَهُوَه متمسّک شدند›؟‏ این ‹غریبان› همان «گوسفندان دیگر» عیسی هستند.‏ (‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶‏)‏ آنان متمسّک به عهد جدیدند،‏ به این مفهوم که مطیع فرامینی که در آن عهد آمده است می‌باشند.‏ این غریبان کاملاً با ترتیباتی که این عهد را در بر می‌گیرد همکاری می‌کنند و با مسح‌شدگان از یک سفره،‏ غذای روحانی خود را دریافت می‌دارند و مسح‌شدگان را در کار موعظه و شاگردسازی حمایت می‌نمایند.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۴۰:‏۱۰-‏۱۴،‏ ۲۶،‏ ۲۸‏.‏ یَهُوَه قدرتمند و مهربان است.‏ او قادر مطلق و در حکمت بی‌همتاست.‏ قوّهٔ درک و فهم او بسیار والاتر از ما انسان‌ها است.‏

۴۰:‏۱۷،‏ ۲۳؛‏ ۴۱:‏۲۹؛‏ ۴۴:‏۹؛‏ ۵۹:‏۴‏.‏ پیمان سیاسی و بت‌پرستی «بطالت» است،‏ اعتماد به آنان پوچ و بی‌ارزش است.‏

۴۲:‏۱۸،‏ ۱۹؛‏ ۴۳:‏۸‏.‏ چشمان خود را بر کلام خدا بستن و گوش ندادن به فرامین خدا که از طریق «غلام امین و دانا» می‌آید،‏ یعنی از لحاظ روحانی نابینا و ناشنوا شدن.‏ —‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۵‏.‏

۴۳:‏۲۵‏.‏ یَهُوَه به خاطر نام خودش خطاهای ما را محو می‌نماید.‏ رهایی ما از گناه و مرگ و دریافت زندگی ابدی در مقایسه با تقدّس نام یَهُوَه در درجهٔ دوّم اهمیت قرار دارد.‏

۴۴:‏۸‏.‏ یَهُوَه همچون صخره‌ای محکم و استوار پشتیبان ماست.‏ هرگز نباید در شهادت دادن به الوهیّت یَهُوَه،‏ ترسی به دل راه دهیم!‏ —‏ ۲سموئیل ۲۲:‏۳۱،‏ ۳۲‏.‏

۴۴:‏۱۸-‏۲۰‏.‏ بت‌پرستی نشانهٔ فساد و تباهی دل است.‏ هیچ چیزی نباید جای یَهُوَه را در دل ما اشغال کند.‏

۴۶:‏۱۰،‏ ۱۱‏.‏ یَهُوَه قدرت دارد که همیشه ‹ارادهٔ خود را برقرار› کند.‏ این گواهی بر الوهیّت اوست.‏

۴۸:‏۱۷،‏ ۱۸؛‏ ۵۷:‏۱۹-‏۲۱‏.‏ اگر برای نجات چشم خود را به یَهُوَه بدوزیم،‏ به او نزدیک شویم و به قوانین او توجه کنیم،‏ صلح و آرامش ما همچون نهری پرآب خواهد بود و عدالت ما همچون امواج دریا.‏ اما آنانی که به کلام خدا توجهی نشان نمی‌دهند «مثل دریای متلاطم» صلح و آرامش ندارند.‏

۵۲:‏۵،‏ ۶‏.‏ بابلیان به اشتباه نتیجه‌گیری کردند که یَهُوَه خدای ضعیفی است.‏ آن‌ها متوجهٔ دلیل ناخوشنودی او از قومش اسرائیل که منجر به بردگی آنان شد نبودند.‏ وقتی مصیبتی برای کسی رخ می‌دهد عاقلانه نیست با عجله نتیجه‌گیری کنیم که چه عاملی باعث آن شده است.‏

۵۲:‏۷-‏۹؛‏ ۵۵:‏۱۲،‏ ۱۳‏.‏ ما حداقل سه دلیل داریم که چرا باید با شادی در کار موعظهٔ ملکوت مشغول باشیم.‏ پاهایمان برای فروتنانی که گرسنه و تشنهٔ حقیقت‌اند زیباست.‏ ما یَهُوَه را ‹معاینه [روبرو] خواهیم دید› یعنی رابطهٔ نزدیکی با او خواهیم داشت.‏ همچنین از رفاه روحانی‌مان لذّت می‌بریم.‏

۵۲:‏۱۱،‏ ۱۲‏.‏ برای این که صلاحیت حمل ‹ظروف یَهُوَه› را داشته باشیم یعنی از تدارکاتی که خدا برای خدمت مقدّس تهیه دیده است استفاده ببریم،‏ باید از نظر اخلاقی و روحانی پاکیزه باشیم.‏

 ۵۸:‏۱-‏۱۴‏.‏ تظاهر به دینداری و درستکاری بیهوده است.‏ پرستندگان واقعی باید خداپرستی و محبت برادرانهٔ خود را با خلوص نیّت ابراز کنند.‏ —‏ یوحنّا ۱۳:‏۳۵؛‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۱‏.‏

۵۹:‏۱۵-‏۱۹‏.‏ یَهُوَه اَعمال انسان را مشاهده و در وقت مناسب مداخله می‌کند.‏

‏‹او تاج افتخار خواهد شد›‏

‏(‏ اِشَعْیا ۶۰:‏۱–‏۶۶:‏۲۴‏)‏

اِشَعْیا به برقراری پرستش حقیقی در دوران باستان همچنین در زمان ما اشاره می‌کند.‏ اِشَعْیا ۶۰:‏۱ می‌گوید:‏ ‹برخیز و درخشان شو زیرا نور تو آمده و جلال یَهُوَه بر تو طالع گردیده است.‏› صهیون باید ‹افسر ملوکانه،‏ در دست خدای خود شود.‏› —‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۳‏.‏

اِشَعْیا از جانب قوم خود که در اسارت توبه خواهند کرد به یَهُوَه دعا می‌کند.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۳:‏۱۵–‏۶۴:‏۱۲‏)‏ بعد از مقایسهٔ خادمین واقعی با خادمین کاذب،‏ اعلام می‌دارد که چگونه یَهُوَه به آنانی که او را خدمت می‌کنند برکت خواهد داد.‏ —‏ اِشَعْیا ۶۵:‏۱–‏۶۶:‏۲۴‏.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۶۱:‏۸،‏ ۹ ‏—‏ این «عهد جاودانی» چیست و این «نسل» چه کسانی هستند؟‏ این عهد،‏ عهد جدیدی است که یَهُوَه با مسح‌شدگان منعقد کرده است.‏ این «نسل» همان «گوسفندان دیگر» هستند،‏ یعنی میلیون‌ها نفر که به پیام مسح‌شدگان واکنش مثبت نشان داده‌اند.‏ —‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶‏.‏

۶۳:‏۵ ‏—‏ چگونه حدّت خشم خدا او را پشتیبانی می‌کند؟‏ خشم خدا خشمی مهارشده است،‏ یعنی خشمی از روی عدالت است.‏ از این رو،‏ غضبش او را یاری کرده،‏ برمی‌انگیزاند تا با عدالت قضاوت کند.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۶۴:‏۶‏.‏ انسان ناکامل قادر نیست خود را نجات دهد.‏ در خصوص کفّارهٔ گناهان،‏ اَعمال نیکوی آنان مانند لتهٔ ملوّث [تکه پارچهٔ کثیف] نمی‌تواند گناهانشان را پاک سازد.‏ —‏ رومیان ۳:‏۲۳،‏ ۲۴‏.‏

۶۵:‏۱۳،‏ ۱۴‏.‏ یَهُوَه خادمین وفادار خود را برکت می‌دهد و نیاز روحانی آنان را به وفور تأمین می‌کند.‏

۶۶:‏۳-‏۵‏.‏ یَهُوَه از دورویی و ریاکاری بیزار است.‏

ای مردم «شادی کنید»‏

نبوّت بازسازی معبد برای یهودیان وفادار که در اسارت بابل بودند چقدر آرامش‌بخش بود!‏ یَهُوَه می‌گوید:‏ ای مردم «از آنچه من خواهم آفرید،‏ شادی کنید و تا به ابد وجد نمایید زیرا اینک اورشلیم را محل وجد و قوم او را محل شادمانی خواهم آفرید.‏» —‏ اِشَعْیا ۶۵:‏۱۸‏.‏

ما هم در زمانی زندگی می‌کنیم که تاریکی زمین را پوشانده است و طوایف را ظلمتی غلیظ فراگرفته است.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۰:‏۲‏)‏ آری «زمان‌های سخت» فرارسیده است.‏ (‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱‏)‏ از این رو پیام نجات‌بخش یَهُوَه که در کتاب اِشَعْیا آمده است برای ما بسیار تشویق‌کننده است.‏ —‏ عبرانیان ۴:‏۱۲‏.‏

‏[پاورقی]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۵]‏

دلیل اوّلی که چرا حِزْقِیّا برای رهایی از آشوریان دعا کرد چه بود؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۷]‏

‏«چه زیبا است بر کوه‌ها پای‌های مبشّر که سلامتی را ندا می‌کند!‏»‏