یَهُوَه خدایی قدردان
یَهُوَه خدایی قدردان
‹زیرا خدا بی‌انصاف نیست که عمل شما و آن محبت را که به اسم او ظاهر کرده‌اید، فراموش کند.› — عبرانیان ۶:۱۰.
۱. یَهُوَه قدردانی خود را چگونه به روتِ مُوآبی ابراز کرد؟
یَهُوَه خدا از زحمات آنانی که با صداقت تمام می‌کوشند ارادهٔ او را انجام دهند بسیار قدردانی می‌کند و با کمال میل آن‌ها را اجر می‌دهد. ( عبرانیان ۱۱:۶) بُوعَز، یکی از عابدان وفادار خدا در دوران باستان با این خصوصیت زیبای او آشنایی داشت. از این رو به روتِ مُوآبی که با ازخودگذشتگی تمام از مادرزن خود مراقبت می‌کرد، گفت: ‹یَهُوَه عمل تو را پاداش دهد و از جانب یَهُوَه، خدای اسرائیل، اجر کامل به تو برسد.› ( روت ۲:۱۲) آیا روت همان طور که بُوعَز گفت، از خدا برکت یافت؟ بلی. سرگذشت روت به عنوان الگو برای ما در کتاب مقدّس آمده است. در ضمن، روت به همسری بُوعَز درآمد و جدّهٔ داود و عیسی مسیح شد. ( روت ۴:۱۳، ۱۷؛ متّیٰ ۱:۵، ۶، ۱۶) روت فقط یک نمونه از شخصیت‌های کتاب مقدّس است که مورد لطف و قدردانی یَهُوَه خدا قرار گرفتند.
۲، ۳. الف) چرا ابراز قدردانی یَهُوَه بسیار استثنایی است؟ ب) چه باعث می‌شود یَهُوَه از خود قدردانی واقعی نشان دهد؟ مثالی بیاورید.
۲ یَهُوَه عدم ابراز قدردانی را بی‌انصافی و بی‌عدالتی می‌داند. بدین جهت عبرانیان ۶:۱۰ می‌گوید: «خدا بی‌انصاف نیست که عمل شما و آن محبت را که به اسم او از خدمت مقدّسین که در آن مشغول بوده و هستید ظاهر کرده‌اید، فراموش کند.» نکتهٔ بسیار دلگرم‌کننده اینجاست که خدا از زحمات انسان‌هایی قدردانی می‌کند که در اصل گناهکارند و نمی‌توانند جلال او را منعکس کنند. — رومیان ۳:۲۳.
۳ گاهی ما انسان‌ها ممکن است به علّت ناکاملی و عیوب خود احساس حقارت کنیم و خود را مستحق برکات خدا ندانیم. اما یَهُوَه که از انگیزه‌ها و شرایط ما کاملاً آگاه است خدمت بی‌ریا و صمیمانهٔ ما را می‌بیند و از آن قدردانی می‌کند. ( متّیٰ ۲۲:۳۷) برای این که قدردانی یَهُوَه را بهتر تجسّم کنیم مثالی بزنیم: مادری چشمش به گردن‌بندی روی میز آشپزخانه می‌افتد. از آنجا که گردن‌بند اصل نیست و ارزان به نظر می‌آید نزدیک است آن را به گوشه‌ای بیندازد که ناگهان متوجه می‌شود کارتی نزدیک گردن‌بند روی میز است. با خواندن آن می‌فهمد که هدیه از طرف دختربچه‌اش است که هر چه پول در قلک داشته خرج کرده است تا آن گردن‌بند را برای مادرش بخرد. حال گردن‌بند ارزش تازه‌ای به خود می‌گیرد و در نظر مادر بسیار گران‌قیمت می‌آید. اشک در چشمانش حلقه می‌زند و با دیدن دخترش او را در آغوش می‌فشرد و از بابت هدیه‌اش ابراز تشکر می‌کند.
۴، ۵. عیسی چگونه مثل پدرش از خود قدردانی نشان می‌دهد؟
۴ یَهُوَه از انگیزه‌های باطنی ما آگاه است و ظرفیت واقعی ما را می‌داند. بدین علّت است که هر چه از دستمان برآید برای او ارزشمند است، حال چه کم باشد چه زیاد. عیسی نیز وقتی روی زمین بود دقیقاً مثل پدرش فکر می‌کرد. برای نمونه، به خاطر بیاورید عیسی در مورد هدیهٔ بیوه‌زنی تهی‌دست چه گفت. کتاب مقدّس این طور گزارش می‌کند: «[عیسی] نظر کرده دولتمندانی را دید که هدایای خود را در بیت‌المال می‌اندازند. و بیوه‌زنی فقیر را دید که دو فَلْس در آنجا انداخت. پس گفت: ‹هرآینه به شما می‌گویم این بیوهٔ فقیر از جمیع آن‌ها بیشتر انداخت. زیرا که همهٔ ایشان از زیادتی خود در هدایای خدا انداختند، لیکن این زن از احتیاج خود تمامی معیشت خویش را انداخت.› » — لوقا ۲۱:۱-۴.
۵ بلی، دلیل این که هدیهٔ آن بیوه‌زن سالخورده اینقدر در نظر عیسی باارزش می‌نمود این بود که عیسی از شرایط زندگی و توان و استطاعت واقعی آن زن باخبر بود و می‌دانست که هم بیوه است هم فقیر. همین باعث شد که از اعانهٔ ناچیزی که در صندوق انداخت ابراز قدردانی کند. دیدگاه و طرز فکر یَهُوَه نیز چنین است. ( یوحنّا ۱۴:۹) آیا مایهٔ دلگرمی نیست بدانیم که در هر شرایط و وضعیتی که باشیم می‌توانیم مورد لطف و عنایت خدای قدردان و همچنین پسرش قرار بگیریم؟
یَهُوَه حبشی خداترس را اجر می‌دهد
۶، ۷. یَهُوَه چرا و به چه شکل قدردانی خود را از عمل عَبَدْمَلَک نشان داد؟
۶ در کتاب مقدّس بارها به نمونه‌هایی برمی‌خوریم که به وضوح یَهُوَه را خدایی قدردان توصیف می‌کنند. یکی از این نمونه‌ها مردی خداترس از اهالی حبش یا اتیوپی به نام عَبَدْمَلَک است که در دربار پادشاه نافرمان و خیانت‌کار یهودا یعنی پادشاه صِدِقیّا به خادمی مشغول بود. عَبَدْمَلَک پی‌برد که درباریان یهودا قصد جان اِرْمیا را کردند و به بهانهٔ این که اِرْمیا در مملکت یهودا آشوب و فتنه به پا کرده است او را در چاهی گل‌آلود انداختند تا از گرسنگی بمیرد. ( اِرْمیا ۳۸:۱-۷) عَبَدْمَلَک می‌دانست که دلیل اصلی انزجار آن عده از اِرْمیا پیام‌های ناخوشایندی بود که در همه جا اعلان می‌کرد. پس با جرأت تمام جان بر کف نهاده محض نجات اِرْمیا به حضور پادشاه رفت و از او تقاضای آزادی اِرْمیا را کرد. عَبَدْمَلَک با شهامت به پادشاه گفت: «ای آقایم پادشاه این مردان در آنچه به اِرْمیای نبی کرده و او را به سیاه‌چال انداخته‌اند شریرانه عمل نموده‌اند و او در جایی که هست از گرسنگی خواهد مرد.» با شنیدن این سخنان، پادشاه به عَبَدْمَلَک حبشی امر کرد سی نفر را به همراه خود بردارد و اِرْمیا، نبی خدا را نجات دهد. — اِرْمیا ۳۸:۸-۱۳.
۷ یَهُوَه به خوبی دید که عَبَدْمَلَک طی آن رویدادها ایمانی قوی از خود نشان داد و مطمئناً همین ایمان قوی وی باعث شده بود هر گونه ترس و هراس را از دلش بیرون راند. یَهُوَه با مشاهدهٔ این ایمان، از طریق اِرْمیا به عَبَدْمَلَک وعده داد: ‹اینک کلام خود را بر این شهر به بلا وارد خواهم آورد و نه به خوبی و به دست کسانی که از ایشان می‌ترسی تسلیم نخواهی شد. زیرا تو را البته رهایی خواهم داد از این جهت که بر من توکّل نمودی جان تو برایت غنیمت خواهد شد.› ( اِرْمیا ۳۹:۱۶-۱۸) یَهُوَه اِرْمیا و عَبَدْمَلَک را نه فقط از دست درباریان شریر رهایی داد بلکه کاری کرد که وقتی بابلیان اورشلیم را با خاک یکسان کردند آن دو از مهلکه جان سالم به در برند. مزمور ۹۷:۱۰ اطمینان می‌دهد که ‹یَهُوَه حافظ جان‌های مقدّسان خود است. ایشان را از دست شریران می‌رهاند.›
‹پدر نهان‌بین تو، تو را اجر خواهد داد›
۸، ۹. همان طور که عیسی نشان داد چه نوع دعاهایی برای یَهُوَه باارزشند؟
۸ در کتاب مقدّس شواهد زیادی هست که نشان می‌دهند یَهُوَه از ایمانداری ما خوشنود است و قدردانی می‌کند. این را می‌توان در آنچه کتاب مقدّس در مورد دعا فاش می‌کند استنباط کرد. سلیمان حکیم چنین می‌نویسد: ‹ دعای راستان پسندیدهٔ خداست.› ( امثال ۱۵:۸) البته در روزگار عیسی روحانیون زیادی بودند که دوست داشتند جلوی چشم دیگران دعا کنند. اما در آن‌ها و دعاهایشان اثری از تقوا و پارسایی حقیقی دیده نمی‌شد، چون که می‌خواستند با این نمایش‌ها نظر مردم را به خود جلب کنند تا همه آن‌ها را تحسین نمایند. عیسی در مورد این گونه افراد گفت: «هرآینه به شما می‌گویم اجر خود را تحصیل نموده‌اند.» اما به شاگردانش نصیحت کرد: ‹لیکن شما چون عبادت کنید، به حجرهٔ خود داخل شوید و در را بسته، پدر خود را که در نهان است عبادت نمایید؛ و پدر نهان‌بین شما، شما را آشکارا اجرا خواهد داد.› — متّیٰ ۶:۵، ۶.
۹ عیسی با این سخنان قصد نداشت دیگران را به دلیل دعا کردن مقابل مردم محکوم کند، چرا که خود او نیز بارها جلوی دیگران دست دعا به سوی خدا برده بود. ( لوقا ۹:۱۶) نکتهٔ مهم اینجاست که برای یَهُوَه تنها دعایی ارزش زیاد دارد که بدون هیچ تظاهر و خودنمایی از اعماق دل برآید. از آن فراتر، عمق محبت و اعتماد واقعی ما به خدا از دعاهایی که در خلوت یا در دل به او می‌گوییم معلوم می‌شود. بی‌جهت نیست که عیسی اغلب اوقات برای دعا به مکان‌های خلوت می‌رفت. مثلاً در کتاب مقدّس می‌خوانیم که یک بار «بامدادان قبل از صبح برخاسته،» برای دعا بیرون رفت. یک بار دیگر نیز «به خلوت برای عبادت بر فراز کوهی برآمد.» و وقتی می‌خواست دوازده رسول را انتخاب کند، تنها به بالای کوه رفت تا عبادت کند و آن شب را در عبادت خدا به صبح آورد. — مَرقُس ۱:۳۵؛ متّیٰ ۱۴:۲۳؛ لوقا ۶:۱۲، ۱۳.
۱۰. اگر دعاهای ما با صمیمیت تمام و از ته دل به خدا گفته شود از چه چیز می‌توانیم اطمینان داشته باشیم؟
۱۰ به راحتی می‌توان تصوّر کرد که یَهُوَه با چه دقتی به دعاهای صمیمانهٔ پسرش گوش می‌کرد! عیسی حتی چند دفعه «با فریاد شدید و اشک‌ها نزد [خدا] تضرّع و دعای بسیار کرد و به سبب تقوای خویش مستجاب گردید.» ( عبرانیان ۵:۷؛ لوقا ۲۲:۴۱-۴۴) اگر دعاهای ما نیز با صمیمیت تمام و از ته دل به خدا گفته شود می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که پدر آسمانی ما نیز به دقت و با قدردانی تمام به آن‌ها گوش می‌دهد. هیچ جای شکی نیست که ‹یَهُوَه نزدیک است به آنانی که او را به راستی می‌خوانند.› — مزمور ۱۴۵:۱۸.
۱۱. آیا برای یَهُوَه اهمیت دارد که در خلوت و دور از چشم دیگران چه می‌کنیم؟
۱۱ حال اگر یَهُوَه از دعاهای ما که در خلوت می‌گوییم خوشنود می‌شود، مسلّماً از اطاعت ما در خلوت نیز خوشنود و راضی می‌شود. بلی، یَهُوَه هر چه در خلوت و دور از چشم دیگران می‌کنیم می‌بیند. ( ۱پِطْرُس ۳:۱۲) در واقع همین اطاعت و وفاداری در خلوت است که ثابت می‌کند آیا «دل کامل» یعنی دلی پر از نیات خوب و وقفی استوار به یَهُوَه و درستکاری در سینه داریم یا خیر. ( ۱تواریخ ۲۸:۹) مسلّماً رفتار مطیعانه دل یَهُوَه را شاد می‌کند! — امثال ۲۷:۱۱؛ ۱یوحنّا ۳:۲۲.
۱۲، ۱۳. چگونه می‌توانیم از ذهن و دل خود محافظت کنیم و مثل رسول وفادار عیسی یعنی نَتَنائیل باشیم؟
۱۲ به همین دلیل است که مسیحیان وفادار باید مدام مراقب باشند در دام گناهانی که ذهن و دلشان را فاسد می‌کنند مانند پورنوگرافی و خشونت و خون‌ریزی نیفتند. آری، بعضی از خطایا و گناهان را می‌توان از چشم انسان‌ها پنهان کرد. ولی نباید فراموش کنیم که «همه چیز در چشمان او که کار ما با وی است، برهنه و منکشف می‌باشد.» ( عبرانیان ۴:۱۳؛ لوقا ۸:۱۷) پس باید بکوشیم از چیزهایی که یَهُوَه را ناراحت می‌کنند دوری کنیم. آن وقت نه فقط وجدانی پاک و آسوده خواهیم داشت بلکه از دانستن این که خدایمان ما را تأیید و قبول کرده است بسیار خوشحال می‌شویم. بلی، یَهُوَه فقط کسی را واقعاً دوست دارد «که بی‌عیب سالک باشد و عدالت را به جا آورد، و در دل خویش راستگو باشد.» — مزمور ۱۵:۱، ۲.
۱۳ حال، با وجود این همه شرارت که دنیای اطرافمان را اشباع کرده است چگونه می‌توانیم از ذهن و دل خود محافظت کنیم؟ ( امثال ۴:۲۳؛ اَفَسُسیان ۲:۲) در درجهٔ اوّل باید از هر نوع ترتیبات روحانی که در اختیارمان گذاشته شده است نهایت استفاده را ببریم. سپس با سعی تمام از هر چه بد است دوری کنیم و هر چه نیک است انجام دهیم آن هم بدون درنگ و تأخیر تا مبادا تخم افکار و انگیزه‌های نادرست در دلمان کاشته شود و سرانجام به گناه انجامد. ( یعقوب ۱:۱۴، ۱۵) آیا خوشحال نخواهیم شد اگر عیسی همان سخنی را که در مورد نَتَنائیل گفت در بارهٔ ما هم بگوید که: «اینک [کسی] که در او مکری نیست»؟ ( یوحنّا ۱:۴۷) همان نَتَنائیل که به اسم بَرتولُما نیز معروف بود بعدها افتخار یافت یکی از ۱۲ رسول عیسی شود. — مَرقُس ۳:۱۶-۱۹.
«رئیس کَهَنه‌ای کریم و امین»
۱۴. عیسی، بر خلاف حاضران در مهمانی چه عکس‌العملی نسبت به عمل مریم از خود نشان داد؟
۱۴ عیسی چون که «صورت خدای نادیده است،» درست مثل پدرش یَهُوَه از هر کس که با دلی پاک و صادق به خدمتگزاری مشغول است قدردانی می‌کند. ( کُولُسیان ۱:۱۵) برای نمونه، پنج روز قبل از این که عیسی جان خود را فدا کند به همراه چند تن از شاگردانش در خانهٔ شخصی به نام شمعون اهل بیت‌عَنْیا مهمان بود. طی مهمانی، مریم خواهر ایلعازَر و مرتا، یک شیشه «از عطرِ سنبلِ خالصِ گرانبها» را که تقریباً به قیمت مزد سالیانهٔ یک کارگر می‌شد گرفته، روی سر و پای‌های عیسی مالید. ( یوحنّا ۱۲:۳) بعضی از حاضران با دیدن این منظره اعتراض کردند که «چرا این اسراف شده است؟» اما عیسی عمل این زن را طوری دیگر می‌دید. در چشم عیسی کار مریم نه فقط سخاوتی بزرگ بود بلکه مفهومی بسیار عمیق هم داشت چون که تا زمان مرگ و تدفین او چیزی باقی نمانده بود. بدین دلیل، عیسی از او ایراد نگرفت بلکه او را بسیار محترم داشت. عیسی در مورد او گفت: «هرآینه به شما می‌گویم هر جایی که در تمام عالَم بدین بشارت موعظه کرده شود، کار این زن نیز به جهت یادگاری او مذکور خواهد شد.» — متّیٰ ۲۶:۶-۱۳.
۱۵، ۱۶. از آنچه که عیسی در زندگی و خدمت زمینی‌اش چشید چه فایده‌ای می‌بریم؟
۱۵ بسیار خوشحال و مفتخریم که پیشوای ما عیسی شخصی بسیار قدردان و بزرگوار است! تجربهٔ زندگی انسانی عیسی بود که او را برای انجام آنچه یَهُوَه برایش تعیین کرده بود آماده ساخت، یعنی کهانت اعظم برای بشر؛ اوّل برای جماعت مسح‌شدگان و بعد برای سایر انسان‌ها. — کُولُسیان ۱:۱۳؛ عبرانیان ۷:۲۶؛ مکاشفه ۱۱:۱۵.
۱۶ عیسی حتی قبل از آمدن به زمین نیز علاقه‌ای وافر و محبتی خاص به انسان‌ها داشت. ( امثال ۸:۳۱) آمدن عیسی به صورت انسان باعث شد سختی‌ها و دردهایی را که در راه خدمت به خدا متحمّل می‌شویم بهتر درک کند. پولُس رسول نوشت: ‹از این جهت عیسی می‌بایست در هر امری مشابه برادران خود می‌شد تا رئیس کَهَنه‌ای کریم و امین شود. زیرا که چون خود عذاب کشیده، تجربه دید، استطاعت دارد که تجربه‌شدگان را اعانت فرماید.› پس می‌بینیم که عیسی قادر است ‹همدرد ضعف‌های ما بشود چون که مثل ما در هر چیز آزموده شده است منتها بدون گناه.› — عبرانیان ۲:۱۷، ۱۸؛ ۴:۱۵، ۱۶.
۱۷، ۱۸. الف) نامهٔ خطاب به هفت جماعت در آسیای صغیر چه چیزی را در مورد عمق قدردانی عیسی برایمان آشکار می‌سازد؟ ب) مسیحیان مسح‌شده برای انجام چه وظیفه‌ای آماده می‌شدند؟
۱۷ از سخنانی که عیسی پس از رستاخیزش به شاگردان خود گفت پیداست که درک و همدردی او افزایش یافته است. برای مثال، نامه‌هایش را به هفت جماعت در آسیای صغیر در نظر بگیریم که به قلم یوحنّای رسول نوشته شده بود. عیسی خطاب به جماعت اِسْمِیرنا گفت: «تنگی و مُفلسی تو را می‌دانم.» در اینجا عیسی در واقع داشت به این مسیحیان می‌گفت: ‹من مشکلات شما را کاملاً می‌فهمم؛ می‌دانم شما چه می‌کشید.› سپس با اطمینان وعده داد: «تا به مرگ امین باش تا تاج حیات را به تو دهم.» چرا عیسی اینقدر با اطمینان سخن گفت؟ برای این که خودش نیز زحمت و آزار دیده و مزهٔ مرگ را چشیده بود. — مکاشفه ۲:۸-۱۰.
۱۸ از محتوای بقیهٔ نامه‌های خطاب به جماعت‌های آسیای صغیر معلوم است که عیسی کاملاً از مشکلات و دشواری‌های شاگردانش آگاه بود و از وفاداری آن‌ها بسیار قدردانی می‌کرد. ( مکاشفه ۲:۱–۳:۲۲) فراموش نکنید که این سخنان خطاب به مسیحیانی بود که بعدها در کنار عیسی با او در آسمان به پادشاهی می‌پرداختند. آن‌ها نیز مانند سَروَرشان عیسی برای نقش حیاتی خویش آماده می‌شدند یعنی اِعمال فدیهٔ شفابخش مسیح به بشر بیمار. — مکاشفه ۵:۹، ۱۰؛ ۲۲:۱-۵.
۱۹، ۲۰. آنانی که امروزه ‹گروه عظیم› را تشکیل می‌دهند قدردانی خود را چگونه به یَهُوَه و پسرش ابراز می‌کنند؟
۱۹ ناگفته نماند محبتی که عیسی به پیروان مسح‌شده‌اش دارد به «گوسفندان دیگر» نیز دارد که امروزه میلیون‌ها نفر از آن‌ها بخشی از ‹گروهی عظیم از هر امّت› را تشکیل می‌دهند و در آیندهٔ نزدیک از «عذاب سخت» نجات خواهند یافت. ( یوحنّا ۱۰:۱۶؛ مکاشفه ۷:۹، ۱۴) این عدهٔ کثیر هم‌اکنون نیز به سوی عیسی روانه شده‌اند زیرا قدر فدیهٔ گرانبهای عیسی و حیات جاودانی آتی را که برایشان فراهم خواهد شد می‌دانند. حال این عده قدرشناسی خود را چگونه ابراز می‌کنند؟ کلام خدا می‌گوید «شبانه‌روز . . . وی را خدمت می‌کنند.» — مکاشفه ۷:۱۵-۱۷.
۲۰ جدول گزارش سال خدمتی ۲۰۰۶، صفحات ۲۸ تا ۳۱ به وضوح ثابت می‌کند که این عابدان وفادار، یَهُوَه را حقیقتاً «شبانه‌روز» خدمت می‌کنند. طی سال خدمتی گذشته، ‹گروه عظیم› کنونی به همراه باقی‌ماندگان مسح‌شده، مجموعاً ۱٬۳۳۳٬۹۶۶٬۱۹۹ ساعت را در خدمت موعظه صرف کرده‌اند. به عبارت دیگر بیش از ۱۵۰٬۰۰۰ سال خدمت در یک سال!
همواره قدرشناس باشید
۲۱، ۲۲. الف) چرا امروزه مسیحیان باید مواظب باشند حس قدردانی خود را از دست ندهند؟ ب) در مقالهٔ بعدی چه موضوعی را مطالعه خواهیم کرد؟
۲۱ شاید باور نکنیم اما یَهُوَه و پسرش از زحماتی که در راه خدمت به خدا می‌کشیم بسیار قدردانند. متأسفانه امروزه خیلی از انسان‌ها تنها نگران زندگی خودشانند و وقتی برای خدا ندارند. پولُس رسول مردم «ایّام آخر» را این طور توصیف می‌کند: «مردم کاملاً خودپرست می‌شوند، برای پول حرص می‌زنند . . . و کاملاً نمک‌نشناس می‌شوند.» ( ۲تیموتاؤس ۳:۱-۵؛ ترجمهٔ فیلیپس ) واقعاً چه تفاوت بزرگی بین این عده و مسیحیان حقیقی! خادمان یَهُوَه قدردانی خود را از همهٔ خوبی‌های او با دعاهای خالصانه، اطاعت قلبی و خدمت با تمام جان و دل نشان می‌دهند. — مزمور ۶۲:۸؛ مَرقُس ۱۲:۳۰؛ ۱یوحنّا ۵:۳.
۲۲ در مقالهٔ بعدی بعضی از این خوبی‌ها و برکاتی را که یَهُوَه از روی مهر و محبتش برای ما فراهم کرده است بررسی خواهیم کرد. هرچه به این ‹بخشش‌های نیکو› بیشتر توجه کنیم به همان نسبت حس قدردانی ما افزایش خواهد یافت. — یعقوب ۱:۱۷.
چه جواب می‌دهید؟
• یَهُوَه چگونه ثابت کرده است که خدایی قدردان می‌باشد؟
• وقتی تنها و دور از چشمان دیگران هستیم چگونه می‌توانیم دل یَهُوَه را شاد کنیم؟
• عیسی قدردانی خود را چگونه نشان داد؟
• زندگی انسانی چگونه به عیسی کمک کرد حکمرانی رئوف و دلسوز شود؟
[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]
[تصویر در صفحهٔ ۱۸]
همان طور که مادری از کوچک‌ترین ابراز سپاسگزاری فرزندش خوشحال می‌شود، یَهُوَه نیز از زحمات ما در خدمت به او خوشنود است