جماعت را بنا کنیم

‏«کلیسا [(‏ به یونانی اِکْلِزیا )‏ یعنی جماعت].‏ .‏ .‏ آرامی یافتند و بنا می‌شدند.‏» —‏ اَعمال ۹:‏۳۱‏.‏

۱.‏ در خصوص ‹جماعت خدا› چه سؤالاتی مطرح می‌شود؟‏

در پَنْطیکاست سال ۳۳ م.‏ یَهُوَه گروهی از شاگردان مسیح را به عنوان قومی جدید،‏ یعنی «اسرائیل خدا» به رسمیت شناخت.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏۱۶‏)‏ کتاب مقدّس اشاره می‌کند که این مسیحیان مسح‌شده ‹جماعت خدا› گشتند.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۱۱:‏۲۲‏)‏ مفهوم ‹جماعت خدا› شدن چیست؟‏ این جماعت جهانی چگونه سازماندهی شده است و چگونه اعضای خود را در سراسر جهان تحت پوشش قرار می‌دهد؟‏ و چرا می‌توان گفت که سعادت ما در زندگی در گرو جماعت مسیحی است؟‏

۲،‏ ۳.‏ عیسی چگونه نشان داد که جماعتی سازماندهی‌شده به وجود خواهد آمد؟‏

^۲ چنان که در مقالهٔ قبل ذکر شد،‏ عیسی به وجود آمدن جماعت مسح‌شدگان را پیشگویی کرده بود.‏ عیسی به پِطْرُس گفت:‏ «تویی پِطْرُس و بر این صخره جماعت خود را بنا می‌کنم و دروازه‌های هادیس بر آن استیلا نخواهد یافت.‏» (‏ متّیٰ ۱۶:‏۱۸‏،‏ ترجمهٔ دنیای جدید ‏)‏ عیسی همچنین زمانی‌که هنوز با رسولانش بود با آنان در مورد نقش و سازماندهی جماعت مسیحی که قرار بود در آینده‌ای نزدیک به وجود بیاید صحبت کرد.‏

^۳ عیسی حین آموزش‌های خود و همچنین با شیوهٔ عمل خویش روشن ساخت که لازم است عده‌ای در جماعت وظیفهٔ سرپرستی را به عهده بگیرند.‏ وظیفهٔ سرپرستان جماعت خدمت به اعضای آن است.‏ وی در این خصوص اظهار داشت:‏ «می‌دانید آنانی که حکّام امّت‌ها شمرده می‌شوند بر ایشان ریاست می‌کنند و بزرگانشان بر ایشان مسلّطند.‏ لیکن در میان شما چنین نخواهد بود،‏ بلکه هر که خواهد در میان شما بزرگ شود،‏ خادم شما باشد.‏ و هر که خواهد مقدّم بر شما شود،‏ غلام همه باشد.‏» (‏ مَرقُس ۱۰:‏۴۲-‏۴۴‏)‏ واضح است که وقتی صحبت از ‹جماعت خدا› می‌شود منظور افرادی نیستند که هر یک در گوشه‌ای خدا را می‌پرستند.‏ ‹جماعت خدا› گروهی کاملاً سازماندهی‌شده است که اعضای آن با هم ارتباط نزدیک دارند.‏

۴،‏ ۵.‏ چرا می‌توان گفت که جماعت به آموزش‌های روحانی نیاز دارد؟‏

^۴ عیسی،‏ به عنوان سرپرست کل ‹جماعت خدا› به رسولان و شاگردانی که مستقیماً از او آموزش گرفته بودند مسئولیت‌هایی ویژه واگذار کرد.‏ یکی از مهم‌ترین مسئولیت‌های آنان راهنمایی کردن اعضای جماعت بود.‏ سخنان عیسی را پس از رستاخیزش هنگامی که در حضور شماری از رسولان بود به یاد آورید.‏ او به پِطْرُس گفت:‏ «ای شمعون،‏ پسر یونا،‏ آیا مرا محبت می‌نمایی؟‏» پِطْرُس در جواب گفت:‏ «بلی خداوندا،‏ تو می‌دانی که تو را دوست می‌دارم.‏» عیسی به او گفت:‏ «برّه‌های مرا خوراک بده .‏ .‏ .‏ گوسفندان مرا شبانی کن .‏ .‏ .‏ گوسفندان مرا خوراک ده.‏» (‏ یوحنّا ۲۱:‏۱۵-‏۱۷‏)‏ به راستی که چه مسئولیت بزرگی!‏

^۵ عیسی می‌گوید همان طور که گله نیاز به خوراک و شبانی دارد،‏ مردان و زنان و کودکان نیز در جماعت به خوراک روحانی و رسیدگی نیاز دارند.‏ به علاوه،‏ عیسی به تمام پیروانش حکم کرد که به دیگران آموزش دهند و شاگردان جدیدی برای او بسازند.‏ این حکم شامل نوایمانان نیز می‌شد؛‏ یعنی آنان نیز می‌بایست به نحوی آموزش می‌دیدند که بتوانند به حکم عیسی عمل کنند.‏ —‏ متّیٰ ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏.‏

۶.‏ هنگامی که ‹جماعت خدا› شکل گرفت چه ترتیباتی برای آن منظور شد؟‏

^۶ هنگامی که ‹جماعت خدا› شکل گرفت،‏ اعضای آن  به طور مرتب گرد هم می‌آمدند تا آموزش بگیرند و یکدیگر را ترغیب کنند.‏ آنان خود را وقف «تعلیم رسولان و مشارکت ایشان و شکستن نان و دعاها» می‌کردند.‏ (‏ اَعمال ۲:‏۴۲،‏ ۴۶،‏ ۴۷‏)‏ کتاب مقدّس همچنین به این نکتهٔ مهم اشاره می‌کند که در هر جماعت مردانی واجد شرایط برای انجام دادن برخی کارها معین شده بودند.‏ دلیل انتخاب آنان تحصیلات بالا یا مهارت‌هایشان نبود.‏ کتاب مقدّس آن‌ها را مردانی «پر از روح‌القدس و حکمت» می‌خواند.‏ یکی از آنان «اِستیفان» نام داشت که مردی «پر از ایمان و روح‌القدس» خوانده شده است.‏ این سازماندهی سبب شد که ‹کلام خدا ترقی نموده و عدد شاگردان در اورشلیم بغایت افزوده گردد.‏› —‏ اَعمال ۶:‏۱-‏۷‏.‏

مردانی در خدمت یَهُوَه

۷،‏ ۸.‏ الف)‏ گروهی از رسولان و پیران در اورشلیم چه هیئتی را تشکیل دادند؟‏ ب)‏ نتیجهٔ نامهٔ هیئت اداره‌کننده به جماعات چه بود؟‏

^۷ در نخستین جماعات مسیحی،‏ رسولان سرپرستی را بر عهده داشتند.‏ اما کسان دیگری نیز در انجام این وظیفه به آنان کمک می‌کردند.‏ زمانی که پولُس و همراهانش به شهر اَنطاکیه واقع در سوریه بازگشتند جماعت را جمع کردند و ‹ایشان را از آنچه خدا با ایشان کرده بود مطلع ساختند.‏› (‏ اَعمال ۱۴:‏۲۷‏)‏ در مدتی که آنان با جماعت بودند این سؤال مطرح شد که آیا غیریهودیانی که مسیحی می‌شدند می‌باید ختنه شوند یا خیر.‏ برای حل این مسئله پولُس و بَرنابا «نزد رسولان و کشیشان در اورشلیم» که حکم هیئت اداره‌کننده را داشتند فرستاده شدند.‏ —‏ اَعمال ۱۵:‏۱-‏۳‏.‏

^۸ هنگامی که «رسولان و کشیشان جمع شدند تا در این امر مصلحت بینند» یعقوب،‏ برادر ناتنی عیسی که جزو رسولان نبود به عنوان پیر مسیحی ادارهٔ جلسه را بر عهده داشت.‏ (‏ اَعمال ۱۵:‏۶‏)‏ آنان پس از بررسی موضوع به کمک روح‌القدس و بر مبنای کلام خدا به نتیجه‌ای قطعی رسیدند و آن را در نامه‌ای به تمام جماعات ابلاغ کردند.‏ (‏ اَعمال ۱۵:‏۲۲-‏۳۲‏)‏ کسانی که نامهٔ هیئت اداره‌کننده را دریافت کردند آن را پذیرفتند و به مرحلهٔ اجرا گذاشتند.‏ نتیجه چه شد؟‏ این نامه برای اعضای جماعات بسیار بناکننده و تشویق‌آمیز بود.‏ کتاب مقدّس در مورد جماعات می‌گوید که «در ایمان استوار می‌شدند و روز به روز در شماره افزوده می‌گشتند.‏» —‏ اَعمال ۱۶:‏۵‏.‏

۹.‏ بر مبنای کتاب مقدّس مسئولیت‌های جماعت بر عهدهٔ چه کسانی است؟‏

^۹ اما چگونه هر یک از جماعات به کارهای معمول خود رسیدگی می‌کردند؟‏ در این خصوص می‌توانیم جماعات جزیرهٔ کرِیت را مثال بزنیم.‏ با این که بسیاری از ساکنان این جزیره شهرت چندان خوبی نداشتند،‏ عده‌ای نیز بودند که رفتار خود را تغییر داده مسیحی شده بودند.‏ (‏ تیطُس ۱:‏۱۰-‏۱۲؛‏ ۲:‏۲،‏ ۳‏)‏ مسیحیان این جزیره در شهرهای مختلفی زندگی می‌کردند و قطعاً این شهرها از هیئت اداره کننده در اورشلیم بسیار دور بودند.‏ البته این موضوع مشکلی به وجود نمی‌آورد،‏ زیرا برای هر یک از آن جماعات و همچنین تمام جماعات دیگر مسئولانی تعیین شده بودند.‏ شرایط انتصاب این مردان در کتاب مقدّس بروشنی ذکر شده است.‏ آنان به عنوان پیر،‏ یعنی سرپرست،‏ خدمت می‌کردند و وظیفه داشتند که ‹به تعلیم صحیح نصیحت کنند و مخالفان را توبیخ نمایند.‏› (‏ تیطُس ۱:‏۵-‏۹؛‏ ۱تیموتاؤس ۳:‏۱-‏۷‏)‏ برخی نیز به عنوان خادم کمکی یا چنان که در کتاب مقدّس آمده است «شمّاس» در جماعت خدمت می‌کردند.‏ —‏ ۱تیموتاؤس ۳:‏۸-‏۱۰،‏ ۱۲،‏ ۱۳‏.‏

۱۰.‏ بر طبق متّیٰ ۱۸:‏۱۵-‏۱۷ چگونه به مشکلات میان برادران رسیدگی می‌شود؟‏

^۱۰ عیسی در خلال تعالیم خود از سازماندهی‌ای که در جماعت به وجود می‌آمد صحبت کرد.‏ مثلاً در متّیٰ ۱۸:‏۱۵-‏۱۷ به شیوهٔ رسیدگی به اختلافات میان اعضای جماعت اشاره کرد و روند آن را یک به یک چنین برشمرد.‏ اوّل،‏ شخصی که به وی خطایی شده است باید پیش خطاکار برود و تنهایی موضوع را با وی در میان بگذارد.‏ اگر در این مرحله مشکل حل نشد یک یا دو نفر دیگر را که با اوضاع و شرایط آشنا هستند با خود ببرد.‏ عیسی گفت که اگر در این مرحله هم مسئله فیصله نیافت به جماعت بگوید.‏ و اگر خطاکار جماعت را قبول نکند،‏ در نزد  شخص مثل خارجی یا باجگیر باشد.‏ وقتی عیسی این سخنان را می‌گفت ‹جماعت خدا› همان جماعت یهودیان بود.‏ * اما هنگامی که جماعت مسیحی شکل گرفت،‏ این روند می‌بایست در جماعت مسیحی به کار گرفته می‌شد.‏ این مطلب نشان می‌دهد که چرا جماعت خدا برای تقویت و هدایت هر یک از اعضای آن می‌باید سازماندهی شده باشد.‏

۱۱.‏ پیران در حل مشکلات اعضای جماعت چه نقشی ایفا می‌کنند؟‏

^۱۱ به این طریق سرپرستان یعنی پیران مسیحی هستند که در چنین مواردی از طرف کل جماعت به حل مشکلات یا گناه اعضای جماعت رسیدگی می‌کنند.‏ این مطلب کاملاً با شرایط انتصاب پیران که در تیطُس ۱:‏۹ بدان اشاره شده است هماهنگی دارد.‏ واضح است که تمام پیران،‏ منجمله تیطُس که پولُس برای رسیدگی به مشکلات جماعات فرستاده بود مردانی ناکامل بودند.‏ (‏ تیطُس ۱:‏۴،‏ ۵‏)‏ امروزه کسانی که به عنوان پیر منصوب می‌شوند می‌باید مدت‌ها ایمان و وفاداری خود را ثابت کرده باشند.‏ به همین دلیل اعضای جماعت می‌باید به راهنمایی‌های این مردان اعتماد کنند.‏

۱۲.‏ پیران مسیحی چه مسئولیتی در قبال جماعت دارند؟‏

^۱۲ پولُس به پیران جماعت اَفَسُس گفت:‏ «نگاه دارید خویشتن و تمامی آن گلّه را که روح‌القدس شما را بر آن اُسقف [پیر مسیحی] مقرّر فرمود تا کلیسا [(‏ به یونانی اِکْلِزیا )‏ یعنی جماعتِ] خدا را رعایت کنید که آن را به خون خود خریده است.‏» (‏ اَعمال ۲۰:‏۲۸‏)‏ امروزه نیز پیران مسیحی برای ‹شبانی گلّهٔ خدا› منصوب شده‌اند.‏ آنان باید این کار را در کمال محبت انجام دهند و هرگز بر جماعت آقایی نکنند.‏ (‏ ۱پِطْرُس ۵:‏۲،‏ ۳‏)‏ تلاش پیران مسیحی باید در جهت بنای ‹تمامی گلّهٔ خدا› باشد.‏

در آغوش جماعت بمانیم

۱۳.‏ چه مسائلی ممکن است در جماعت پیش بیاید؟‏

^۱۳ هم پیران و هم اعضای دیگر جماعت انسان‌هایی ناکاملند و ممکن است گهگاه سوءتفاهم‌ها و مشکلاتی میان آنان به وجود بیاید.‏ چنین مشکلاتی در قرن اوّل حتی  در زمان رسولان وجود داشت.‏ (‏ فیلِپّیان ۴:‏۲،‏ ۳‏)‏ فرض کنید امروزه نیز یکی از پیران یا برادر یا خواهری سخنی بگوید که به نظرمان بی‌ادبانه،‏ نامهربانانه،‏ یا حتی تا حدّی نادرست بیاید.‏ یا شاید به نظرمان رسد که عملی غیرمسیحی در جماعت انجام می‌شود و با این که پیران از آن آگاهند اقدامی نمی‌کنند.‏ البته ممکن است پیران بدون آن که ما اطلاع داشته باشیم با توجه به راهنمایی‌های کتاب مقدّس در حال رسیدگی به مسئله باشند و یا اموری را مد نظر قرار داده‌اند که ما از آن بی‌خبریم.‏ اما،‏ حتی اگر احساسمان نسبت به مسئله درست هم باشد خوب است این نمونه را همیشه به خاطر داشته باشیم:‏ در جماعت قُرِنتُس که یَهُوَه برای آن ارزش بسیار قائل بود،‏ برای مدتی عملی قبیح انجام می‌شد.‏ او به موقع و به نحوی قاطع به این مشکل رسیدگی کرد.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۵:‏۱،‏ ۵،‏ ۹-‏۱۱‏)‏ حال از خود سؤال کنیم:‏ ‹اگر من در جماعت قُرِنتُس بودم چه عکس‌العملی از خود نشان می‌دادم؟‏›‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ چرا برخی از شاگردان عیسی او را ترک کردند،‏ و ما چه درسی از آن می‌آموزیم؟‏

^۱۴ موقعیت دیگری را در نظر بگیریم.‏ فرض کنید که یکی از تعالیم کتاب مقدّس برای ما غیرقابل قبول و ثقیل به نظر بیاید.‏ شاید حتی با تحقیق در نشریات و سؤال کردن از مسیحیان مجرّب و حتی پیران هم به جوابی قانع‌کننده نرسیده باشیم.‏ چه کار می‌توانیم بکنیم؟‏ حدود یک سال پیش از مرگ عیسی موقعیت مشابهی پیش آمد.‏ عیسی به گروهی از مردم گفت:‏ «من نان حیات هستم .‏ .‏ .‏ اگر جسد پسر انسان را نخورید و خون او را ننوشید» به حیات جاودانه نخواهید رسید.‏ این سخن عیسی حتی در نظر برخی از شاگردان او چنان عجیب و غیرقابل تصوّر آمد که «دیگر [عیسی] را همراهی نکردند.‏» البته،‏ آنان می‌توانستند از عیسی توضیح بخواهند یا با اعتماد و ایمان،‏ اندکی صبر اختیار کنند.‏ (‏ یوحنّا ۶:‏۳۵،‏ ۴۱-‏۶۶‏)‏ اگر ما در آن جمع بودیم چه عکس‌العملی از خود نشان می‌دادیم؟‏

^۱۵ ما نیز ممکن است کسانی را بشناسیم که با جماعت قطع رابطه کرده‌اند.‏ شاید برخی از ایشان بگویند که موضوعی آنان را شدیداً آزرده خاطر کرده،‏ یا مشکل بزرگی در جماعت بوده که حل نشده است،‏ یا هضم برخی آموزش‌ها برایشان ثقیل است.‏ آیا در چنین مواردی کنار کشیدن از جماعت مشکل را حل می‌کند؟‏ شاید شخص ادعا کند که برای وی بیش از همه دوستی با یَهُوَه اهمیت  دارد.‏ بله،‏ دوستی با یَهُوَه مهم است،‏ اما نباید فراموش کنیم که امروزه جماعت مسیحی مثل زمان رسولان،‏ وسیله‌ای است که یَهُوَه با آن ارادهٔ خود را روی زمین به عمل می‌آورد.‏ مگر نه این که یَهُوَه در قرن اوّل از تک‌تک جماعات استفاده می‌کرد،‏ آن‌ها را مورد لطف خود قرار می‌داد و مردانی با صلاحیت را به عنوان پیر مسیحی و خادم کمکی برای آن‌ها منصوب می‌کرد؟‏ پس می‌توان اطمینان داشت که امروزه نیز یَهُوَه از هیچ کمکی به جماعات کوتاهی نمی‌کند.‏

۱۶.‏ کسی که تصمیم می‌گیرد خود را از جماعت خدا جدا کند باید چه نکتهٔ مهمی را مد نظر قرار دهد؟‏

^۱۶ فرض کنید شخصی خود را با یَهُوَه بسیار صمیمی حس کند،‏ اما تصوّر کند که دیگر نیازی به جماعت خدا ندارد.‏ واضح است که چنین شخصی به یکی از برکاتی که یَهُوَه برای سعادت قومش مهیا ساخته،‏ یعنی جماعات محلّی و جماعت جهانی خدا پشت کرده است.‏ شخص ممکن است بخواهد خود به تنهایی یا به همراه چند نفر دیگر خدا را پرستش کند،‏ اما بدین شکل مسلّماً از خدمات پیران مسیحی و خادمان کمکی بهره‌مند نخواهد بود.‏ قابل توجه است که وقتی پولُس نامه‌ای به جماعت کُولُسی ارسال داشت فرمود که آن نامه در جماعت لائودِکیه نیز خوانده شود و اشاره کرد که آنان نیز بدین شکل ‹ در [عیسی] ریشه کرده بنا شوند.‏› واضح است کسی که خود را از جماعت جدا کند از هیچ یک از امکانات و برکات این موهبت الٰهی بهره‌مند نخواهد شد.‏ —‏ کُولُسیان ۲:‏۶،‏ ۷؛‏ ۴:‏۱۶‏.‏

ستون و بنیاد حقیقت

۱۷.‏ اوّل تیموتاؤس ۳:‏۱۵ در مورد جماعت چه می‌گوید؟‏

^۱۷ پولُس در نامهٔ اوّل خود به تیموتاؤس شرایط انتصاب پیران مسیحی و خادمان کمکی را برشمرد و بلافاصله بعد از آن به این مطلب اشاره نمود که جماعت خدا «ستون و بنیاد حقیقت» است.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۳:‏۱۵‏،‏ د ج ‏)‏ جماعت مسیحیان مسح‌شده در قرن اوّل حقیقتاً ستون و بنیادی استوار بود.‏ در آن زمان جماعات محلّی مرکز اصلی آموزش حقیقت برای مسیحیان به شمار می‌رفتند،‏ تا بدین ترتیب هر فرد مسیحی با حقیقت آشنا شده،‏ در ایمان قوی گردد.‏

۱۸.‏ چرا حضور در جلسات جماعت برای ما حیاتی است؟‏

^۱۸ امروزه نیز جماعت شاهدان یَهُوَه در سراسر جهان «اهل خانهٔ خدا،‏ .‏ .‏ .‏ ستون و بنیاد حقیقت» محسوب می‌شود.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۳:‏۱۵‏،‏ د ج ‏)‏ حضور مرتب در جلسات و شرکت فعالمان در آن ایمانمان را قوی می‌سازد،‏ ما را با خدای مهربانمان صمیمی‌تر می‌کند و آماده‌مان می‌سازد تا ارادهٔ او را انجام دهیم.‏ پولُس در نامه‌ای به یکی از جماعات شهر قُرِنتُس در خصوص نحوهٔ ارائهٔ کلام خدا در جلسات جماعت روی این نکته تأکید کرد که مطالب می‌باید به نحوی روشن و قابل‌فهم ارائه شود تا برادران و خواهران از آن فایده ببرند.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۱۴:‏۱۲،‏ ۱۷-‏۱۹‏)‏ امروزه ما از آموزش‌هایی که در جلسات جماعت می‌گیریم فایدهٔ بسیار می‌بریم،‏ چرا که یقین داریم این جماعات تحت نظارت یَهُوَه خدا به وجود آمده و سازماندهی شده‌اند.‏

۱۹.‏ ما چه چیزهایی را مدیون جماعت محلّی خود هستیم؟‏

^۱۹ ما مسیحیان تنها در کانون گرم جماعت می‌توانیم قوی و استوار بمانیم.‏ جماعت مسیحی چون قلعه‌ای استوار ما را از تعالیم کاذب محفوظ می‌دارد.‏ همچنین یَهُوَه از آن استفاده می‌کند تا مژدهٔ ملکوت مسیحایی خویش را در سراسر جهان پخش کند.‏ به راستی که یَهُوَه کارهای بسیار عظیمی از طریق جماعت مسیحی انجام داده است.‏ —‏ اَفَسُسیان ۳:‏۹،‏ ۱۰‏.‏

‏[پاورقی]‏

مروری بر مقاله

‏• چرا می‌توان انتظار داشت که یَهُوَه برای انجام ارادهٔ خود از تشکیلات سازمان‌یافته‌ای مثل جماعت استفاده کند؟‏

‏• پیران مسیحی با وجود ضعف‌های خود چه خدمتی به جماعت می‌کنند؟‏

‏• برای آن که جماعت مسیحی ما را قوی و استوار سازد چه باید بکنیم؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۵]‏

در اورشلیم رسولان و شماری از پیران مسیحی به عنوان هیئت اداره‌کننده خدمت می‌کردند

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۶]‏

پیران و خادمان کمکی تمام راهنمایی‌های لازم را جهت رسیدگی به مسئولیت‌های جماعت در اختیار دارند