کلام یَهُوَه زنده است

نکاتی از کتاب حِزْقِیال —‏ بخش اوّل

سال ۶۱۳ ق.‏م.‏ است.‏ اِرْمیای نبی در یهودا شجاعانه نابودی قریب‌الوقوع اورشلیم و ویرانی سرزمین یهودا را اعلام می‌کند.‏ نَبُوکَدْنَصَّر،‏ پادشاه بابِل بسیاری از یهودیان را به اسارت برده است،‏ از جمله دانیال و سه همراهش که در دربار کلدانیان به خدمت مشغولند.‏ بیشتر یهودیان تبعیدی نزدیک «نهر خابُور در زمین کلدانیان» به سر می‌برند.‏ (‏ حِزْقِیال ۱:‏۱-‏۳‏)‏ یَهُوَه خدا این اسیران را به حال خود رها نمی‌کند بلکه برای آنان پیامبری برمی‌گزیند.‏ حِزْقِیال که در آن زمان ۳۰ ساله بود به این منظور انتخاب می‌شود.‏

نگارش کتاب حِزْقِیال در سال ۵۹۱ ق.‏م.‏ به پایان رسید.‏ این کتاب وقایع ۲۲ سال را در بر دارد.‏ نوشته‌های حِزْقِیال بسیار دقیق و مشخص است.‏ او مشخصاً سال،‏ ماه و حتی روز پیشگویی‌هایش را به نگارش در آورده است.‏ قسمت اوّل پیام حِزْقِیال مربوط به تسخیر و نابودی اورشلیم می‌شود.‏ قسمت دوّم مربوط به داوری اقوام اطراف و قسمت آخر به برقراری مجدّد پرستش یَهُوَه خدا اشاره دارد.‏ این مقاله به بررسی نکات برجستهٔ کتاب حِزْقِیال ۱:‏۱–‏۲۴:‏۲۷ می‌پردازد.‏ این آیات شامل رؤیاها،‏ پیشگویی‌ها و نمایش‌هایی است که رویدادهای آتی اورشلیم را به تصویر می‌کشند.‏

‏‹تو را دیده‌بان ساختم›‏

‏(‏ حِزْقِیال ۱:‏۱–‏۱۹:‏۱۴‏)‏

ابتدا رؤیایی بسیار حیرت‌آور و مهیب از تخت یَهُوَه بر حِزْقِیال نازل شد و پس از آن مأموریت خود را دریافت کرد.‏ یَهُوَه به او گفت:‏ «تو را برای خاندان اسرائیل دیده‌بان ساختم،‏ پس کلام را از دهان من بشنو و ایشان را از جانب من تهدید کن.‏» (‏ حِزْقِیال ۳:‏۱۷‏)‏ به حِزْقِیال فرمان داده شد که پیشگویی محاصرهٔ اورشلیم و نتایج آن را به صورت دو نمایش اجرا نماید.‏ یَهُوَه از طریق حِزْقِیال در مورد سرزمین یهودا گفت:‏ «اینک من شمشیری بر شما می‌آورم و مکان‌های بلند شما را خراب خواهم کرد.‏» (‏ حِزْقِیال ۶:‏۳‏)‏ همچنین به ساکنان یهودا چنین گفت:‏ «ای ساکن زمین اجل [مصیبت] تو بر تو می‌آید.‏» —‏ حِزْقِیال ۷:‏۷‏.‏

در سال ۶۱۲ ق.‏م.‏ حِزْقِیال در رؤیایی به اورشلیم برده می‌شود و اَعمال زننده‌ای را که در معبد خدا روی می‌دهد مشاهده می‌کند.‏ زمانی که یَهُوَه خشمش را در مقابل مرتدان نشان دهد و قوای اجرایی خود را (‏ که «شش مرد» نمایشگر آنند)‏ بفرستد تنها آنانی که بر پیشانی‌شان «نشان» گذاشته شده است در امان خواهند ماند.‏ (‏ حِزْقِیال ۹:‏۲-‏۶‏)‏ ابتدا «اخگرهای آتش» بر شهر پرتاب می‌شود که همان خشم آتشین یَهُوَه و خبر نابودی است.‏ (‏ حِزْقِیال ۱۰:‏۲‏)‏ زیرا یَهُوَه ‹رفتار ایشان را بر سر ایشان وارد خواهد آورد.‏› یَهُوَه خدا قول داده است اسرائیلیانی را که پراکنده شده‌اند جمع‌آوری خواهد نمود.‏ —‏ حِزْقِیال ۱۱:‏۱۷-‏۲۱‏.‏

روح خدا حِزْقِیال را به سرزمین کلدانیان باز می‌گرداند.‏ او با انجام یک سری اَعمالِ نمایشی فرار مردم و صِدِقیّا،‏ پادشاه اورشلیم را به اجرا در می‌آورد.‏ پیامبران دروغین مرد و زن محکوم و بت‌پرستان مردود شمرده می‌شوند.‏ یهودا مانند یک درخت مو بی‌ارزش شده است.‏ معمای عقاب و تاک نشان‌دهندهٔ نتایج اسفبارِ روی آوردن اورشلیم به مصر برای کمک است.‏ این معما با چنین عهدی پایان می‌پذیرد که یَهُوَه خدا از ‹سر اَغصانش [شاخه‌ها] شاخه‌ای تازه کنده،‏ آن را بر کوه بلند و رفیع غَرْس خواهد نمود.‏› (‏ حِزْقِیال ۱۷:‏۲۲‏)‏ در هر حال در یهودا «یک شاخهٔ قوی برای عصای سلاطین» نخواهد بود.‏ —‏ حِزْقِیال ۱۹:‏۱۴‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۱:‏۴-‏۲۸ ‏—‏ ارابهٔ آسمانی مظهر چیست؟‏ این ارابه مظهر بخش آسمانی سازمان یَهُوَه است که از موجودات روحی  وفادار به او تشکیل می‌شود.‏ منشأ قدرت آن نیز روح مقدّس یَهُوَه خداست.‏ جلال و شکوه سوار این ارابه که همان یَهُوَه خداست وصف‌ناپذیر است.‏ ملایمت او با یک رنگین‌کمان زیبا به تصویر کشیده شده است.‏

۱:‏۵-‏۱۱ ‏—‏ چهار حیوان چه کسانی هستند؟‏ چهار حیوان در رؤیای دوّم از ارابه،‏ کرّوبیان معرفی شده‌اند.‏ (‏ حِزْقِیال ۱۰:‏۱-‏۱۱؛‏ ۱۱:‏۲۲‏)‏ حِزْقِیال می‌گوید که آن روی موجودات که به شکل گاو نر بود «روی کرّوبی بود.‏» (‏ حِزْقِیال ۱۰:‏۱۴‏)‏ گاو نر مظهر قدرت و نیروست و کرّوبیان موجودات روحی پرقدرتند،‏ از این رو چنین توصیفی مناسب است.‏

۲:‏۶ ‏—‏ چرا حِزْقِیال مرتباً «پسر انسان» خطاب می‌شود؟‏ یَهُوَه خدا حِزْقِیال را پسر انسان می‌خواند و از این راه به پیامبر یادآوری می‌کند که او انسانی از گوشت و خون است.‏ بدین ترتیب تمایز فاحش بین پیامبر و آن که پیام از اوست؛‏ یعنی خدا نشان داده می‌شود.‏ در انجیل‌ها عیسی مسیح حدود ۸۰ بار پسر انسان خوانده شده است.‏ این عنوان نشان می‌دهد که وقتی او به زمین آمد از گوشت و خون بود،‏ نه موجودی روحی که بدن جسمانی به خود گرفته باشد.‏

۲:‏۹–‏۳:‏۳ ‏—‏ چرا طوماری که روی آن نوحه و ماتم بود در نظر حِزْقِیال شیرین آمد؟‏ نگرش حِزْقِیال به مأموریتی که یافته بود آن طومار را در نظرش شیرین کرده بود.‏ او خوشحال بود که به عنوان پیامبر،‏ یَهُوَه را خدمت می‌کند.‏

۴:‏۱-‏۱۷ ‏—‏ آیا حِزْقِیال واقعاً نمایشی را که نشانگر نزدیکی محاصرهٔ اورشلیم بود اجرا کرد؟‏ درخواست حِزْقِیال از خدا برای تغییر مادهٔ سوختنی برای پخت نان و پاسخ مثبت یَهُوَه به آن نشان می‌دهد که این پیامبر آن نمایش را اجرا کرده است.‏ خوابیدن به پهلوی چپ به دلیل ۳۹۰ سال خطاهای پادشاهی ده سِبط یعنی از سال ۹۹۷ ق.‏م.‏ تا نابودی اورشلیم در سال ۶۰۷ ق.‏م.‏ بود.‏ خوابیدن به پهلوی راست برای ۴۰ سال خطاهای یهودیان از انتصاب اِرْمیا به عنوان پیامبر در سال ۶۴۷ تا سال ۶۰۷ ق.‏م.‏ بود.‏ در طی این ۴۳۰ روز حِزْقِیال مقدار کمی آب و غذا می‌خورد.‏ این امر پیشگویی قحطی‌ای بود که در طی محاصرهٔ اورشلیم روی می‌داد.‏

۵:‏۱-‏۳ ‏—‏ این که حِزْقِیال باید از ثلث مویی که به بادها می‌سپرد مقداری را در دامن خود می‌بست نشانهٔ چه بود؟‏ نشانهٔ بازماندگانی بود که بعد از ۷۰ سال به یهودا بازمی‌گشتند و دوباره پرستش حقیقی را بر پا می‌ساختند.‏ —‏ حِزْقِیال ۱۱:‏۱۷-‏۲۰‏.‏

۱۷:‏۱-‏۲۴ ‏—‏ دو عقاب مظهر چه کسانی هستند،‏ کندن سرشاخه‌های سرو به چه معناست و «شاخهٔ تازه» که یَهُوَه آن را می‌کارد چه کسی است؟‏ دو عقاب مظهر حکمرانان بابِل و مصر هستند.‏ عقاب اوّل سر سرو را که همان حکمران حکومت در پادشاهی دودمان داود است می‌گیرد.‏ این عقاب با جایگزین کردن صِدِقیّا به جای یَهُویاکین سرشاخه‌ها را می‌کند.‏ صِدِقیّا برخلاف سوگند وفاداری‌ای که با نَبُوکَدْنَصَّر بسته بود از عقاب دیگر،‏ حکمران مصر درخواست کمک می‌کند اما موفق نمی‌شود.‏ اسیر می‌شود و در بابل جان می‌سپارد.‏ یَهُوَه نیز یک «شاخهٔ تازه» می‌کَند که همان پادشاه مسیحایی است.‏ این شاخهٔ تازه در «کوه بلند و رفیع» بر کوه صهیون سماوی جایی که ‹سروی قشنگ› و باشکوه خواهد شد کاشته می‌شود که سرچشمهٔ برکت برای زمین خواهد بود.‏ —‏ مکاشفه ۱۴:‏۱‏.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۲:‏۶-‏۸؛‏ ۳:‏۸،‏ ۹،‏ ۱۸-‏۲۱‏.‏ ما نباید از شریران هراسی به دل راه دهیم و از دادن پیام خدا و هشدار به آنان خودداری کنیم.‏ اگر مردم نسبت به پیام ما بی‌علاقگی نشان می‌دهند و یا با آن مخالفت می‌کنند ما باید مانند الماس محکم و ثابت قدم باشیم.‏ اما باید مراقب باشیم که نسبت به آنان سختدل،‏ بی‌احساس یا بی‌رحم نشویم.‏ عیسی برای مردم دل می‌سوزاند و به آن‌ها موعظه می‌کرد.‏ دلسوزی به مردم باید ما را نیز بر آن دارد که به آنان موعظه کنیم.‏ —‏ متّیٰ ۹:‏۳۶‏.‏

۳:‏۱۵‏.‏ حِزْقِیال پس از این که مأموریتش را دریافت کرد به تل‌اَبیب رفت و در آنجا «هفت روز متحیّر» نشست تا پیامی را که باید اعلام می‌کرد،‏ هضم کند.‏ ما نیز باید در  مطالعه کوشا باشیم و روی حقایق عمیق روحانی تفکّر کنیم تا آن‌ها را درک کنیم.‏

۴:‏۱–‏۵:‏۴‏.‏ حِزْقِیال برای اجرای دو نمایشی که یَهُوَه از او خواسته بود نیاز به تواضع و شهامت داشت.‏ ما نیز باید در اجرای هر مسئولیتی که خدا به ما واگذار می‌کند تواضع و جرأت داشته باشیم.‏

۷:‏۴،‏ ۹؛‏ ۸:‏۱۸؛‏ ۹:‏۵،‏ ۱۰‏.‏ نباید برای کسانی که از داوری خدا سرافکنده بیرون می‌آیند متأسف شویم و یا برای آن‌ها دلسوزی کنیم.‏

۷:‏۱۹‏.‏ زمانی که یَهُوَه خدا دنیا را داوری کند پول و مادیات کاملاً بی‌ارزش خواهند بود.‏

۸:‏۵-‏۱۸‏.‏ گوش کردن به سخنان مرتدان شخص را از لحاظ روحانی هلاک می‌کند.‏ «مرد منافق [«مرتد،‏» د ج ‏] به دهانش همسایهٔ خود را هلاک می‌سازد.‏» (‏ امثال ۱۱:‏۹‏)‏ عاقلانه است که حتی فکر گوش کردن به سخنان مرتدان را از ذهنمان دور کنیم.‏

۹:‏۳-‏۶‏.‏ برای نجات از ‹مصیبت عظیم› داشتن نشان یعنی وقف،‏ تعمید و شخصیت مسیحی ضروری است.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۲۱‏)‏ مردی که دوات در کمر داشت مظهر مسیحیان مسح‌شده است.‏ آنان راهنمایان کار نشانه‌گذاری یعنی موعظهٔ ملکوت خدا و شاگردسازی هستند.‏ اگر ما نیز می‌خواهیم این ‹نشان› را حفظ کنیم باید با جدّیت به آنان در انجام این فعالیت یاری رسانیم.‏

۱۲:‏۲۶-‏۲۸‏.‏ حِزْقِیال باید حتی به کسانی که سخنان او را مورد تمسخر قرار می‌دادند این پیام را می‌رساند که ‹هیچ کلامِ یَهُوَه بعد از این تأخیر نخواهد افتاد.‏› ما باید هر آن چه که از دستمان برمی‌آید برای کمک به دیگران انجام دهیم تا آنان به یَهُوَه توکّل کنند قبل از این که او این دنیای شریر و فاسد را نابود سازد.‏

۱۴:‏۱۲-‏۲۳‏.‏ کسب نجات مسئولیتی شخصی است و هیچ کس نمی‌تواند آن را برای ما انجام دهد.‏ —‏ رومیان ۱۴:‏۱۲‏.‏

۱۸:‏۱-‏۲۹‏.‏ ما خود مسئول نتایج اَعمالمان هستیم.‏

‏«من آن را سرنگون،‏ سرنگون،‏ سرنگون خواهم ساخت»‏

‏(‏ حِزْقِیال ۲۰:‏۱–‏۲۴:‏۲۷‏)‏

در هفتمین سال اسارت در سال ۶۱۱ ق.‏م.‏ پیران قوم اسرائیل برای ‹طلبیدن یَهُوَه› نزد حِزْقِیال آمدند.‏ آنان تاریخ طویل سرکشی‌های قوم اسرائیل و در آخر این هشدار را که یَهُوَه «شمشیر خود را از غلافش کشیده» شنیدند.‏ (‏ حِزْقِیال ۲۰:‏۱؛‏ ۲۱:‏۳‏)‏ یَهُوَه خطاب به رئیس اسرائیل (‏ صِدِقیّا )‏ گفت:‏ «عمامه را دور کن و تاج را بردار.‏ چنین نخواهد ماند.‏ آنچه را که پست است بلند نما و آنچه را که بلند است پست کن.‏ و من آن را سرنگون،‏ سرنگون،‏ سرنگون خواهم ساخت.‏ و این دیگر واقع نخواهد شد تا آن کس [عیسی مسیح] بیاید که حقّ او می‌باشد.‏ و من آن را به وی عطا خواهم نمود.‏» —‏ حِزْقِیال ۲۱:‏۲۶،‏ ۲۷‏.‏

خطاهای اورشلیم به محکمه کشیده شده است.‏ گناهان اُهُولَه (‏ اسرائیل)‏ و اُهُولیِبَه (‏ یهودا )‏ برملا شده است.‏ اُهُولَه «به دست عاشقانش یعنی به دست بنی‌آشور که او بر ایشان عشق می‌ورزید» تسلیم شده است.‏ (‏ حِزْقِیال ۲۳:‏۹‏)‏  نابودی اُهُولیِبَه نیز نزدیک است.‏ در سال ۶۰۹ ق.‏م.‏ محاصرهٔ اورشلیم آغاز و هجده ماه پس از آن تسخیر می‌گردد.‏ سقوط اورشلیم یهودیان را چنان مبهوت خواهد کرد که نمی‌توانند ماتم گیرند.‏ حِزْقِیال نباید در مورد پیام خدا با اسیران در بابِل سخنی بگوید تا این که خبر نابودی شهر را از ‹رهایی‌یافتگان› بگیرد.‏ —‏ حِزْقِیال ۲۴:‏۲۶،‏ ۲۷‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۲۱:‏۳ ‏—‏ ‹شمشیری› که خدا از غلافش کشیده چیست؟‏ شمشیری که یَهُوَه استفاده کرد تا داوری را بر اورشلیم و یهودا به اجرا گذارد،‏ پادشاه بابِل نَبُوکَدْنَصَّر و ارتش او بود.‏ همچنین می‌تواند شامل بخش آسمانی سازمان یَهُوَه باشد که از موجودات روحی پر قدرت تشکیل شده است.‏

۲۴:‏۶-‏۱۴ ‏—‏ زنگ دیگ غذا مظهر چیست؟‏ اورشلیم که در محاصره است مانند یک دیگ غذای دهانه گشاد می‌باشد.‏ زنگ مظهر ناپاکی،‏ بی‌بندوباری و جنایت در شهر است.‏ اَعمال زشت اهالی این شهر چنان بود که حتی زمانی که این دیگ خالی روی زغال‌های گداخته داغ شد باز هم زنگ آن زدوده نشد.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۲۰:‏۱،‏ ۴۹‏.‏ عکس‌العمل ریش‌سفیدان اسرائیل به سخنان حِزْقِیال نشان داد که آنان در آنچه او گفت تردید و شک داشتند.‏ باشد که ما هرگز در برابر هشدارهای الٰهی تردید نکنیم.‏

۲۱:‏۱۸-‏۲۲‏.‏ یَهُوَه از پادشاهی بت‌پرست استفاده کرد که بر ضدّ اورشلیم وارد عمل شود.‏ این خواست و ارادهٔ یَهُوَه بود.‏ با این که نَبُوکَدْنَصَّر از سحر و جادو برای پیشبرد اهدافش استفاده کرد اما در آخر آنچه را انجام داد که هماهنگ با ارادهٔ یَهُوَه بود.‏ این نشان می‌دهد که شیاطین نمی‌توانند مانع عملکرد قوای اجرایی یَهُوَه شوند.‏

۲۲:‏۶-‏۱۶‏.‏ یَهُوَه خدا از افترا زدن،‏ بی‌بندوباری،‏ سوءاستفاده از قدرت و رشوه‌خواری نفرت دارد.‏ ما نیز باید با استواری از این اَعمال خطا پرهیز کنیم.‏

۲۳:‏۵-‏۴۹‏.‏ ائتلاف سیاسی اسرائیل و یهودا با دولت‌های بیگانه آنان را به قبول پرستش کاذب کشاند.‏ ما باید همواره در مقابل پیوند با دنیا مقابله کنیم.‏ زیرا در غیر این صورت ایمانمان را از دست می‌دهیم.‏ —‏ یعقوب ۴:‏۴‏.‏

پیامی زنده و مقتدر

به راستی که چه درس‌های ارزنده‌ای از ۲۴ باب اوّل کتاب حِزْقِیال می‌آموزیم!‏ اصولی که در این باب‌ها آمده نشان می‌دهد که چه اَعمالی سبب ناخوشنودی خدا می‌شود،‏ چگونه از رحمت او برخوردار شویم و چرا باید به شریران هشدار دهیم.‏ پیشگویی‌هایی که در خصوص نابودی اورشلیم آمده به وضوح نشان می‌دهد که یَهُوَه خدایی است که ‹چیزهای نو را اعلام می‌کند قبل از آنکه به وجود آید.‏› —‏ اِشَعْیا ۴۲:‏۹‏.‏

چنین پیشگویی‌هایی مانند آنچه در حِزْقِیال ۱۷:‏۲۲-‏۲۴ و ۲۱:‏۲۶،‏ ۲۷ آمده است به برقراری پادشاهی مسیح در آسمان اشاره دارد.‏ به زودی این حکومت خواست خدا را بر زمین به اجرا می‌گذارد.‏ (‏ متّیٰ ۶:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ با اطمینان و ایمانی استوار مشتاق برکات این حکومت هستیم.‏ آری «کلام خدا زنده و مقتدر» است.‏ —‏ عبرانیان ۴:‏۱۲‏.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۹]‏

ارابهٔ آسمانی مظهر چیست؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۰]‏

با جدّیت به خدمت موعظه پرداختن ما را یاری می‌کند که ‹نشانمان› را حفظ کنیم