«استواری این مرد تحسین‌برانگیز بود»
«استواری این مرد تحسین‌برانگیز بود»
گونتر گِرَس، نویسندهٔ آلمانی و برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات در سال ۱۹۹۹ زندگی‌نامه‌اش را در سال ۲۰۰۶ به چاپ رساند. او در این کتاب از مردی نقل می‌کند که در دوران خدمتش در نیروی غیرنظامی آلمان با او آشنا شد. آن مرد چنان تأثیر عمیقی روی او گذاشت که حتی اکنون که بیش از ۶۰ سال از آن دوران می‌گذرد هنوز او را فراموش نکرده است. این مرد حاضر بود هر شکنجه‌ای را تحمّل کند اما ایمانش را زیر پا نگذارد.
گِرَرَس در گفتگو با یکی از روزنامه‌های آلمانی به این مرد فوق‌العاده که حاضر نشد به هیچ قیمتی اسلحه دست گیرد اشاره می‌کند. او می‌گوید این مرد به گروه‌های نامدار آن زمان وابسته نبود، «نه نژادپرست بود نه کمونیست و نه سوسیالیست. او شاهد یَهُوَه بود.» گِرَس نام او را به یاد نمی‌آورد اما به او اسم مستعارِ «ما این کار را نمی‌کنیم» داده است. زیرا که شاهدان یَهُوَه در امور نظامی و بسیاری از اَعمالی که به آن مربوط بود همکاری نمی‌کردند. تحقیقات نشان می‌دهد که این مرد یوآخیم آلفرمَن بوده است. او را بارها و بارها کتک زدند، تحقیر کردند و به سلول انفرادی انداختند اما آلفرمَن استوار ماند و حاضر نشد اسلحه به دست گیرد.
گِرَس می‌گوید: «استواری این مرد تحسین‌برانگیز بود» و چنین ادامه می‌دهد: «از خودم می‌پرسم او واقعاً چگونه می‌توانست همهٔ این سختی‌ها را تحمّل کند؟» پس از بی‌نتیجه ماندن تمامی شکنجه‌هایی که برای شکستن وفاداری او به خدا انجام گرفت در فوریهٔ سال ۱۹۴۴ به اردوگاه اِشتوت‌هوف فرستاده شد. آلفرمَن، بعد از پایان جنگ در آوریل سال ۱۹۴۵ آزاد شد و تا روز مرگش در سال ۱۹۹۸ به یَهُوَه وفادار ماند.
حدود ۱۳٬۴۰۰ شاهد یَهُوَه در آلمان و کشورهای تحت قدرت نازی‌ها به دلیل ایمانشان رنج و فشار فراوانی را متقبل شدند. آلفرمَن یکی از آنان بود. این شاهدان به آنچه کتاب مقدّس گفته است عمل کردند؛ از نظر سیاسی بی‌طرف ماندند و اسلحه به دست نگرفتند. ( متّیٰ ۲۶:۵۲؛ یوحنّا ۱۸:۳۶) در آن زمان از حدود ۴۲۰۰ شاهد یَهُوَه که به اردوگاه‌ها فرستاده شدند ۱۴۹۰ نفر جان خود را از دست دادند. حتی امروز هم بسیاری با اینکه هم‌عقیدهٔ این مردان و زنان باایمان نیستند استواری آنان را تحسین می‌کنند.
[تصویر در صفحهٔ ۳۲]
یوآخیم آلفرمَن