‏«کارگزاران» لطف خدا باشیم

‏«با محبت برادرانه یکدیگر را دوست دارید و هر یک دیگری را بیشتر از خود اکرام بنماید.‏» —‏ رومیان ۱۲:‏۱۰‏.‏

۱.‏ کلام خدا چه اطمینان خاطری به ما می‌بخشد؟‏

در کلام خدا به کرّات این اطمینان خاطر و دلگرمی داده شده است که یَهُوَه در یأس و دلشکستگی به کمک و یاری‌مان می‌آید.‏ به نمونه‌های زیر توجه کنید:‏ «خداوند همهٔ کسانی را که در زحمتند یاری می‌دهد و دست افتادگان را می‌گیرد و بر می‌خیزاند.‏» «شکسته‌دلان را شفا می‌دهد و جراحت‌های ایشان را می‌بندد.‏» (‏مز ۱۴۵:‏۱۴‏،‏ ترجمهٔ تفسیری؛‏ ۱۴۷:‏۳‏)‏ همچنین پدر آسمانی‌مان خود چنین گفته است:‏ «من که یَهُوَه خدای تو هستم دست راست تو را گرفته،‏ به تو می‌گویم:‏ مترس زیرا من تو را نصرت خواهم داد.‏» —‏ اشع ۴۱:‏۱۳‏.‏

۲.‏ یَهُوَه خدا چگونه خادمانش را حمایت می‌کند؟‏

^۲ یَهُوَه که در آسمان‌های نادیدنی است چگونه ‹ دست ما› را می‌گیرد؟‏ و چگونه غمزدگان و ‹افتادگان را برمی‌خیزاند›؟‏ یَهُوَه خدا از راه‌های گوناگون ما را حمایت می‌کند.‏ برای مثال،‏ او با روح خود ‹قوّتی برتر› از معمول به خادمانش می‌بخشد.‏ (‏۲قر ۴:‏۷؛‏ یو ۱۴:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ خادمان خدا همچنین از پیام تسلّی‌بخش کتاب مقدّس روحیه می‌گیرند و آرامش می‌یابند.‏ (‏عبر ۴:‏۱۲‏)‏ آیا یَهُوَه از راه دیگری نیز از خادمانش حمایت می‌کند؟‏ پاسخ را در نامهٔ اوّل پِطْرُس می‌یابیم.‏

‏«فیض گوناگون خدا»‏

۳.‏ الف)‏ پِطْرُس رسول در مورد سختی‌ها و مصایب به چه موضوعی اشاره کرد؟‏ ب)‏ در انتهای نامهٔ اوّل پِطْرُس به چه موضوعی پرداخته شده است؟‏

^۳ پِطْرُس رسول خطاب به مسیحیان مسح‌شده نوشت که باید شاد باشند چرا که پاداشی عظیم پیش رو دارند.‏ و سپس چنین اذعان کرد:‏ «در حال،‏ اندکی از راه ضرورت در تجربه‌های گوناگون محزون شده‌اید.‏» (‏۱پطر ۱:‏۱-‏۶‏)‏ پِطْرُس در اینجا به «تجربه‌های گوناگون» اشاره کرد و به این شکل نشان داد که برادرانش با سختی‌ها و مصایب گوناگونی مواجه می‌گردند.‏ اگر پِطْرُس سخنانش را اینجا به پایان می‌رساند این سؤال برای برادرانش باقی می‌ماند که آیا آنان توان مقابله با این سختی‌ها را خواهند داشت،‏ یا خیر.‏ پِطْرُس به همین دلیل متذکر شد که یَهُوَه آنان را در رویارویی با هر گونه سختی حمایت و یاری خواهد کرد.‏ او به این مطلب در اواخر نامهٔ خود جایی که در مورد «انتهای همه چیز» صحبت می‌کند،‏ پرداخته است.‏ —‏ ۱پطر ۴:‏۷‏.‏

۴.‏ چرا اوّل پِطْرُس ۴:‏۱۰ برای ما تسلّی‌بخش است؟‏

^۴ پِطْرُس نوشته است:‏ «همچون کارگزارانِ امین بر فیض گوناگون خدا،‏ یکدیگر را با هر عطایی که یافته‌اید خدمت کنید.‏» (‏۱پطر ۴:‏۱۰‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو‏)‏ پِطْرُس در اینجا نیز از واژهٔ «گوناگون» استفاده کرده است.‏ در واقع مفهوم گفته‌های او چنین است:‏ ‹مشکلات و سختی‌ها گوناگونند،‏ اما خدا نیز به شکل‌های گوناگون لطفش را شامل حال ما می‌کند.‏› چرا این گفته تسلّی‌بخش است؟‏ زیرا دلالت بر این امر دارد که در زندگی با هر قسم مصیبتی که مواجه شویم یَهُوَه خدا فیض و لطفی به ما می‌کند که بتوانیم با آن مقابله کنیم.‏ از گفتهٔ پِطْرُس متوجه می‌شویم که یَهُوَه از طریق هم‌ایمانانمان لطفش را به ما ارزانی می‌دارد.‏

‏‹خدمت به یکدیگر›‏

۵.‏ الف)‏ هر مسیحی چه باید بکند؟‏ ب)‏ در این خصوص چه سؤالاتی مطرح می‌شود؟‏

^۵ پِطْرُس خطاب به تمام اعضای جماعت مسیحی  می‌گوید:‏ «مهم‌تر از همه،‏ یکدیگر را به شدّت محبت کنید،‏ زیرا محبت،‏ انبوه گناهان را می‌پوشاند.‏» سپس می‌افزاید:‏ «یکدیگر را با هر عطایی که یافته‌اید خدمت کنید.‏» (‏۱پطر ۴:‏۸،‏ ۱۰‏،‏ ه ن‏)‏ هر یک از اعضای جماعت مسیحی وظیفه دارد دیگری را تقویت کند.‏ به هر یک از ما دارایی گرانبهایی واگذار شده است که به یَهُوَه تعلّق دارد و ما مکلف هستیم از آن برای خدمت به یکدیگر بهره جوییم.‏ آنچه به ما واگذار شده است چیست؟‏ پِطْرُس می‌گوید که آن ‹عطیه› یا هدیه‌ای است.‏ این هدیه چیست؟‏ و ما چگونه می‌توانیم ‹ در خدمت به یکدیگر› از آن استفاده کنیم؟‏

۶.‏ برخی هدایایی که به مسیحیان سپرده شده است کدامند؟‏

^۶ در کلام خدا آمده است:‏ «هر بخشندگی نیکو و هر بخششِ کامل از بالا است.‏» (‏یعقو ۱:‏۱۷‏)‏ آری،‏ تمامی عطایایی که یَهُوَه به خادمانش بخشیده است،‏ در واقع ابراز فیض و لطف او به آنان است.‏ یکی از فوق‌العاده‌ترین هدایایی که یَهُوَه به ما می‌بخشد روح مقدّس اوست.‏ این هدیه ما را قادر می‌سازد خصوصیاتی خداپسندانه مانند محبت،‏ نیکویی و تواضع در خود پرورش دهیم.‏ این خصوصیات در مقابل،‏ ما را برمی‌انگیزد که به هم‌ایمانانمان قلباً التفات نشان دهیم و با میل و رغبت آنان را یاری رسانیم.‏ شناخت و حکمت الٰهی نیز در میان هدایایی است که یَهُوَه از طریق روح مقدّسش به ما عطا می‌فرماید.‏ (‏۱قر ۲:‏۱۰-‏۱۶؛‏ غلا ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ در حقیقت ما می‌باید تمام نیرو،‏ توانایی‌ها و استعدادهایمان را به عنوان هدایایی بنگریم که برای جلال و حرمت بخشیدن به پدر آسمانی‌مان به ما داده شده‌اند.‏ یَهُوَه ما را مکلف ساخته که این توانایی‌ها و استعدادها را در راه خدمت به هم‌ایمانانمان به کار بندیم و به این ترتیب وسیله‌ای شویم تا لطف و فیض یَهُوَه شامل حال آن‌ها گردد.‏

به کار گیری عطایای الٰهی در راه خدمت به هم‌ایمانانمان

۷.‏ الف)‏ عبارت «به هر مقدار» به چه نکته‌ای اشاره دارد؟‏ ب)‏ بجاست چه سؤالاتی از خود بپرسیم،‏ و چرا؟‏

^۷ در خصوص هدایایی که به ما عطا شده است پِطْرُس همچنین می‌گوید:‏ «یکدیگر را با هر عطایی [«و به هر مقدار،‏» د ج‏] که یافته‌اید خدمت کنید.‏» عبارت «به هر مقدار» که پِطْرُس در اینجا به کار برده است نشان می‌دهد که خصوصیات و توانایی‌ها نه تنها از لحاظ نوع،‏ بلکه از لحاظ میزان و مقدار نیز مختلفند.‏ هر هدیه‌ای که به کسی عطا شده او را موظف می‌سازد تا آن را در خدمت به  دیگران به کار بندد.‏ به علاوه،‏ عبارت ‹همچون کارگزاران امین خدمت کنید› یک فرمان است.‏ از این رو،‏ باید از خود بپرسیم:‏ ‹آیا از هدایایی که به من سپرده شده برای تقویت هم‌ایمانانم بهره می‌گیریم؟‏› (‏با ۱تیموتاؤس ۵:‏۹،‏ ۱۰ مقایسه شود.‏)‏ ‹آیا از توانایی‌هایی که یَهُوَه به من بخشیده است صرفاً برای نفع شخصی مثل مال‌اندوزی و رسیدن به جاه و مقام اجتماعی استفاده می‌کنم؟‏› (‏۱قر ۴:‏۷‏)‏ اگر از عطایایی که به ما بخشیده شده در راه ‹خدمت به یکدیگر› استفاده کنیم یَهُوَه را خوشنود می‌سازیم.‏ —‏ امث ۱۹:‏۱۷؛‏ عبرانیان ۱۳:‏۱۶ خوانده شود.‏

۸،‏ ۹.‏ الف)‏ برخی از روش‌هایی که مسیحیان در سراسر دنیا به هم‌ایمانانشان کمک می‌کنند کدام است؟‏ ب)‏ در جماعت شما برادران و خواهران چگونه به یکدیگر یاری می‌رسانند؟‏

^۸ مسیحیان در قرن اوّل به روش‌های مختلف یکدیگر را خدمت می‌کردند که در کتاب مقدّس به آن‌ها اشاره شده است.‏ (‏رومیان ۱۵:‏۲۵،‏ ۲۶؛‏ ۲تیموتاؤس ۱:‏۱۶-‏۱۸ خوانده شود.‏‏)‏ امروزه نیز مسیحیان حقیقی از صمیم قلب فرمان خدا را به گوش گرفته‌اند و عطایای خود را در جهت خدمت به هم‌ایمانانشان به کار می‌بندند.‏ در ادامه به برخی از این فعالیت‌ها می‌پردازیم.‏

^۹ بسیاری از برادران هر ماه ساعت‌ها وقت خود را صرف آمادگی برای تکالیف و وظایفشان در جلسات می‌کنند.‏ زمانی که آنان در جلسات مطالب ارزشمند روحانی را که از مطالعه‌شان کسب کرده‌اند بیان می‌کنند،‏ سخنان پرمحتوی و عمیقشان همهٔ اعضای جماعت را به پایداری و استقامت برمی‌انگیزد.‏ (‏۱تیمو ۵:‏۱۷‏)‏ بسیاری از برادران و خواهران به دلیل گرمی و دلسوزی‌شان زبانزدند.‏ (‏روم ۱۲:‏۱۵‏)‏ برخی دیگر مرتباً به ملاقات افسردگان می‌روند و با آن‌ها دعا می‌کنند.‏ (‏۱تسا ۵:‏۱۴‏)‏ گروهی نیز وقت صرف می‌کنند و چند کلمهٔ دلنشین و دلگرم‌کننده به آنانی که با مشکلات مواجه هستند می‌نویسند.‏ برخی نیز با مهربانی آنانی را که ضعف جسمانی دارند برای آمدن به جلسات یاری می‌رسانند.‏ زمانی که فاجعه‌ای رخ می‌دهد هزاران شاهد یَهُوَه برای امدادرسانی و بازسازی خانه‌ها به کمک هم‌ایمانانشان می‌شتابند.‏ توجه و دلسوزی همهٔ این برادران و خواهران و کمک‌های آنان نشانهٔ لطف و «فیض گوناگون خدا» است.‏ —‏ ۱پِطْرُس ۴:‏۱۱ خوانده شود.‏

کدام مهم‌تر است؟‏

۱۰.‏ الف)‏ دو جنبه از خدمت به خدا که مورد توجه پولُس بود کدامند؟‏ ب)‏ ما چگونه می‌توانیم مانند پولُس عمل کنیم؟‏

^۱۰ خادمان خدا در کنار عطایایی که به آنان بخشیده شده که هم‌ایمانانشان را خدمت کنند،‏ پیامی نیز به آنان سپرده شده که به همنوعانشان برسانند.‏ پولُس رسول به این دو جنبه در خدمت به یَهُوَه پی برده بود.‏ او به جماعت اَفَسُس نوشت که برای فایده رساندن به برادرانش لطف و ‹فیض خدا به او عطا شده است.‏› (‏افس ۳:‏۲‏)‏ و همچنین در جای دیگر گفت:‏ «خدا ما را لایق دانست و انتشار انجیل را به عهدهٔ ما گذاشت.‏» (‏۱تسا ۲:‏۴‏،‏ انجیل شریف‏)‏ همچون پولُس ما نیز آگاهیم که وظیفهٔ رساندن پیام ملکوت خدا به ما سپرده شده است.‏ اگر با جدّیت و شوق در فعالیت موعظه شرکت کنیم پولُس،‏ این مبشّر خستگی‌ناپذیر را سرمشق خود ساخته‌ایم.‏ (‏اعما ۲۰:‏۲۰،‏ ۲۱؛‏ ۱قر ۱۱:‏۱‏)‏ می‌دانیم که موعظهٔ پیام ملکوت نجات‌بخش جان‌هاست.‏ اما ما در کنار این فعالیت نجات‌بخش می‌خواهیم همچون پولُس همواره در پی فرصتی باشیم که «نعمتی روحانی» به هم‌ایمانانمان برسانیم.‏ —‏ رومیان ۱:‏۱۱،‏ ۱۲؛‏ ۱۰:‏۱۳-‏۱۵ خوانده شود.‏

۱۱.‏ چه دیدی باید به فعالیت موعظه و خدمت به برادرانمان داشته باشیم؟‏

^۱۱ کدام یک از دو جنبهٔ فعالیت مسیحی مهم‌تر است؟‏ پرسیدن چنین سؤالی مانند این است که بپرسیم:‏ برای پرواز یک پرنده کدام یک از دو بالش مهم‌تر است؟‏ پاسخ روشن است.‏ پرنده برای اینکه بتواند پرواز کند نیاز به هر دو بالش دارد.‏ مشابهاً،‏ ما نیز برای اینکه خدمت مسیحی‌مان را کامل گردانیم باید در هر دو جنبه از خدمت به خدا،‏ یعنی رساندن پیام ملکوت و کمک به هم‌ایمانانمان فعال باشیم و تنها به انجام یکی از آن‌ها اکتفا نکنیم.‏ بلکه نگرشی همچون پِطْرُس و پولُس داشته باشیم که این دو جنبهٔ خدمت را کامل‌کنندهٔ یکدیگر می‌دانستند.‏ به چه شکل؟‏

۱۲.‏ چگونه می‌توانیم همچون ابزاری در دست یَهُوَه خدمت کنیم؟‏

 ^۱۲ ما مبشّران از تمام مهارت‌هایمان در تعلیم بهره می‌گیریم تا به دل شنوندگانمان راه یابیم و به آنان با رساندن پیام ملکوت خدا روحیه بخشیم.‏ به این امید که آنان نیز پیرو و شاگرد مسیح گردند.‏ همچنین تمام توانایی‌ها و دیگر عطایایی که به ما بخشیده شده است را به کار می‌گیریم تا هم‌ایمانانمان را در کلام و عمل دلگرم کنیم تا به این ترتیب لطف خدا شامل حال آنان گردد.‏ (‏امث ۳:‏۲۷؛‏ ۱۲:‏۲۵‏)‏ به این امید که آنان شاگرد عیسی باقی مانند.‏ در این فعالیت یعنی،‏ موعظه به مردم و خدمت به هم‌ایمانانمان این افتخار فوق‌العاده را داریم که ابزاری در دست یَهُوَه گردیم.‏ —‏ غلا ۶:‏۱۰‏.‏

‏«محبت برادرانه»‏

۱۳.‏ اگر از ‹خدمت یکدیگر› دست کشیم چه روی خواهد داد؟‏

^۱۳ پولُس به هم‌ایمانانش گفت:‏ «با محبت برادرانه یکدیگر را دوست دارید و هر یک دیگری را بیشتر از خود اکرام بنماید.‏» (‏روم ۱۲:‏۱۰‏)‏ به راستی که علاقه و محبت به برادران،‏ ما را بر آن می‌دارد با تمام دل به عنوان کارگزاران فیض و لطف خدا خدمت کنیم.‏ می‌دانیم که اگر شیطان موفق شود ما را از ‹خدمت یکدیگر› باز دارد اتحادمان را متزلزل می‌کند.‏ (‏کول ۳:‏۱۴‏)‏ و عدم اتحاد از شور و شوق ما در خدمت می‌کاهد.‏ شیطان به خوبی می‌داند که برای اینکه به اصطلاح ما را از پرواز باز دارد کافی است که به یکی از بال‌های ما آسیب رساند.‏

۱۴.‏ چه کسانی از ‹خدمت یکدیگر› بهره می‌برند؟‏ مثالی بزنید.‏

^۱۴ ‏‹خدمت یکدیگر› تنها به کسی که فیض و لطف الٰهی را دریافت کرده فایده نمی‌رساند بلکه کسی که آن را به عمل آورده نیز بهره می‌برد.‏ (‏امث ۱۱:‏۲۵‏)‏ برای مثال،‏ زمانی که رایان و رانی،‏ زوجی از ایالت ایلینوی آمریکا شنیدند که توفان کاترینا خانه‌های صدها تن از هم‌ایمانانشان را ویران ساخته است محبت برادرانه آنان را برانگیخت که وارد عمل شوند.‏ شغلشان را کنار گذاشتند،‏ خانه‌شان را پس دادند،‏ کاروانی دست‌دوّم تهیه کردند و کمی آن را برای زندگی مجهز نمودند و مسافت ۱۴۰۰ کیلومتر را به مقصد لوئیزیانا طی کردند.‏ آنان بیش از یک سال در آن منطقه ماندند و از وقت،‏ نیرو و دارایی خود برای کمک به هم‌ایمانانشان استفاده نمودند.‏ رایان که ۲۹ سال دارد می‌گوید:‏ «امدادرسانی مرا به یَهُوَه نزدیک‌تر کرد.‏ به عین دیدم که چگونه یَهُوَه به قومش توجه و رسیدگی می‌کند.‏» همچنین رایان افزود:‏ «خدمت دوشادوش برادران مسن به  من آموخت که چگونه به برادران توجه نشان دهم.‏ همچنین آموختم در سازمان یَهُوَه برای ما جوانان کارهای فراوانی وجود دارد.‏» همسر او رانی ۲۵ سال دارد.‏ او می‌گوید:‏ «واقعاً خوشحالم که توانستم سهمی در کمک به دیگران داشته باشم.‏ در زندگی‌ام هیچ وقت تا این اندازه شاد نبوده‌ام.‏ می‌دانم برای سال‌ها همچنان از تجربیات فوق‌العاده‌ای که اکنون به دست آورده‌ام بهره خواهم برد.‏»‏

۱۵.‏ برای ادامهٔ خدمت به عنوان ‹کارگزارنِ فیض خدا› چه دلایلی داریم؟‏

^۱۵ به راستی که اطاعت از فرامین خدا در خصوص خدمت موعظه و خدمت به هم‌ایمانانمان برای همگان برکاتی به همراه دارد.‏ خدمت ما دیگران را به خدا نزدیک‌تر می‌کند و در عین حال ما خود نیز طعم شادی قلبی‌ای که تنها از بخشیدن حاصل می‌شود خواهیم چشید.‏ (‏اعما ۲۰:‏۳۵‏)‏ اگر هر عضو جماعت به دیگری علاقه و توجه نشان دهد،‏ جماعت در کل گرم‌تر و صمیمی‌تر خواهد شد.‏ به علاوه،‏ با محبت و توجهی که به یکدیگر ابراز می‌داریم نشان می‌دهیم که مسیحیان حقیقی هستیم.‏ همان طور که عیسی گفت:‏ «به همین همه خواهند فهمید که شاگرد من هستید اگر محبت یکدیگر را داشته باشید.‏» (‏یو ۱۳:‏۳۵‏)‏ به علاوه،‏ این محبتِ مسیحیان که انعکاسی از محبت خداست پدر آسمانی‌شان را که می‌خواهد ضعیفان را تقویت نماید جلال می‌دهد.‏ به راستی که دلایل کافی داریم که از عطایای خود «همچون کارگزارانِ امین» در خدمت به دیگران استفاده نماییم تا لطف و «فیض گوناگون خدا» شامل حال آنان گردد.‏ آیا مصممید که همواره چنین کنید؟‏ —‏ عبرانیان ۶:‏۱۰ خوانده شود.‏

مرور مقاله

‏• از چه طرقی یَهُوَه خادمانش را تقویت می‌کند؟‏

‏• چه چیز به ما سپرده شده است؟‏

‏• برخی روش‌های خدمت به هم‌ایمانانمان چیست؟‏

‏• چه چیز ما را برمی‌انگیزد که از عطایای خود در ‹خدمتِ یکدیگر› استفاده کنیم؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۱۳]‏

آیا از عطایای‌مان برای خدمت به دیگران استفاده می‌کنیم یا برای نفع خود؟‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۱۵]‏

ما پیام خدا را به مردم می‌رسانیم و هم‌ایمانانمان را یاری می‌کنیم

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۶]‏

ازخودگذشتگی امدادرسانان قابل تحسین است