هنگام نابودی این نظام شریر باید به کجا پناه برد؟‏

زمانی که یَهُوَه در حارمَجِدّون نظام شریر کنونی را نابود سازد درستکاران نجات خواهند یافت.‏ امثال ۲:‏۲۱،‏ ۲۲ در این مورد می‌گوید:‏ «راستان در زمین ساکن خواهند شد،‏ و کاملان در آن باقی خواهند ماند.‏ لیکن شریران از زمین منقطع خواهند شد،‏ و ریشهٔ خیانتکاران از آن کنده خواهد گشت.‏»‏

درستکاران چگونه نجات خواهند یافت؟‏ آیا یَهُوَه پناهگاهی برای آنان فراهم خواهد کرد؟‏ هنگام نابودی این نظام شریر درستکاران باید به کجا پناه ببرند؟‏ برای پاسخ به این سؤالات به بررسی چهار گزارش در کتاب مقدّس در خصوص نجات خادمان خدا می‌پردازیم.‏

مکانی امن برای نجات

در کتاب مقدّس در مورد نوح و لوط آمده است:‏ «خدا همچنین دنیای قدیم را بدون کیفر نگذاشت،‏ بلکه بر دنیای بدکاران سیل جاری ساخت.‏ تنها کسانی که نجات یافتند نوح،‏ آن رسول راستی و درستی با هفت نفر دیگر بود.‏ خدا شهرهای سُدُوم و غَمورَه را محکوم و ویرانه ساخته به خاکستر تبدیل کرد تا برای آدمیان دیگر که می‌خواهند در گناه زندگی کنند عبرتی باشد.‏ خدا لوط را که مردی نیک بود و از رفتار هرزهٔ شریران رنج می‌برد رها ساخت.‏» —‏ ۲پطر ۲:‏۵-‏۷‏،‏ انجیل شریف.‏

اما نوح چگونه از آن طوفان عظیم نجات یافت؟‏ خدا به نوح گفت:‏ «انتهای تمامی بشر به حضورم رسیده است،‏ زیرا که زمین به سبب ایشان پر از ظلم شده است.‏ و اینک من ایشان را با زمین هلاک خواهم ساخت.‏ پس برای خود کشتی‌ای از چوب کوفر بساز.‏» (‏پیدا ۶:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ همان طور که یَهُوَه خدا به نوح دستور داده بود او کشتی‌ای ساخت.‏ هفت روز پیش از این که باران و سیل آغاز گردد یَهُوَه از نوح خواست که حیوانات را به کشتی بیاورد و خود و خانواده‌اش نیز در کشتی بمانند.‏ در روز هفتم درِ کشتی بسته شد و ‹باران،‏ چهل روز و چهل شب بر زمین بارید.‏› (‏پیدا ۷:‏۱-‏۴،‏ ۱۱،‏ ۱۲،‏ ۱۶‏)‏ نوح و خانواده‌اش از این طوفان سهمگین «نجات یافتند.‏» (‏۱پطر ۳:‏۲۰‏)‏ آنان نجات یافتند چون در کشتی ماندند.‏ کشتی تنها پناهگاه امن بر زمین بود.‏ —‏ پیدا ۷:‏۱۹،‏ ۲۰‏.‏

یَهُوَه از نوح خواست برای نجات در کشتی بماند.‏ اما هنگام نابودی شهر سُدُوم از لوط خواست که از شهر خارج شود.‏ دو فرشته به لوط چنین گفتند:‏ «هر که را در شهر [سُدُوم] داری،‏ از این مکان بیرون آور،‏ زیرا که ما این مکان را هلاک خواهیم ساخت.‏» لوط و همراهانش برای نجات باید ‹به کوه می‌گریختند.‏› —‏ پیدا ۱۹:‏۱۲،‏ ۱۳،‏ ۱۷‏.‏

شرح حال نوح و لوط ثابت می‌کند که یَهُوَه می‌داند «چطور نیک‌مردان را از وسوسه‌ها و آزمایش‌ها برهاند و چگونه شریران را تا روز بازپسین تحت عقوبت نگاه دارد.‏» (‏۲پطر ۲:‏۹‏،‏ ا ش‏)‏ در این دو گزارش یَهُوَه مکانی را برای نجات مشخص کرده بود.‏ نوح باید به درون کشتی می‌رفت و لوط باید از شهر سُدُوم می‌گریخت.‏ اما آیا همیشه یَهُوَه برای نجات عادلان،‏ آنان را از مکانی به مکان دیگر می‌برد؟‏ برای پاسخ به این سؤال به دو گزارش دیگر می‌پردازیم.‏

آیا جایی که باید باشیم مهم است؟‏

در زمان موسی پیش از این که یَهُوَه بلای دهم را بر سر مصریان آورد به اسرائیلیان فرمان داد که حیوانی را برای فِصَح قربانی کنند و خون آن را بر درگاه خانه‌هایشان بزنند.‏ یَهُوَه دلیل این کار را به آنان چنین بیان کرد:‏ ‹یَهُوَه  عبور خواهد کرد تا مصریان را بزند و چون خون را بر سر در و دو قایمه‌اش بیند،‏ همانا یَهُوَه از در گذرد و نگذارد که هلاک‌کننده به خانه‌های شما درآید تا شما را بزند.‏› در همان شب ‹یَهُوَه همهٔ نخست‌زادگان زمین مصر را،‏ از نخست‌زادهٔ فرعون که بر تخت نشسته بود تا نخست‌زادهٔ اسیری که در زندان بود،‏ و همهٔ نخست‌زاده‌های بهایم را زد.‏› نخست‌زادگان اسرائیلی بدون این که لازم باشد به جایی دیگر روند نجات یافتند.‏ —‏ خرو ۱۲:‏۲۲،‏ ۲۳،‏ ۲۹‏.‏

به آنچه بر راحاب،‏ زنی روسپی در شهر اَریحا گذشت بیندیشید.‏ اسرائیلیان در شرف تصرّف سرزمین موعود بودند.‏ وقتی راحاب متوجه شد که شهر اَریحا متصرّف خواهد شد به دو اسرائیلی که برای تجسّس آمده بودند خبر داد که مردم شهر از پیشروی اسرائیلیان در ترس و وحشتند.‏ او آن دو اسرائیلی را پنهان کرد و از آنان قول گرفت که هنگام تسخیر شهر،‏ او و خانواده‌اش را حفظ کنند.‏ آن دو اسرائیلی به راحاب گفتند که باید تمامی خانواده‌اش را در خانهٔ خود که بخشی از «حصار» یا دیوار شهر بود جمع کند.‏ نبودن در خانهٔ راحاب به معنی مرگ آنان بود.‏ (‏یوش ۲:‏۸-‏۱۳،‏ ۱۵،‏ ۱۸،‏ ۱۹‏)‏ یَهُوَه به یوشَع گفت که «حصار شهر به زمین خواهد افتاد.‏» (‏یوش ۶:‏۵‏)‏ حال به نظر می‌رسید خانهٔ راحاب که آن دو اسرائیلی قول داده بودند که در امان خواهد ماند تحت خطر باشد.‏ پس راحاب و خانواده‌اش چگونه نجات می‌یافتند؟‏

وقتی زمان تسخیر اَریحا فرا رسید اسرائیلیان فریاد زدند و شیپورهایشان را به صدا در آوردند.‏ در یوشَع ۶:‏۲۰ چنین آمده است:‏ «چون قوم [اسرائیلیان] آواز کَرِنّا را شنیدند و قوم به آواز بلند صدا زدند،‏ حصار شهر به زمین افتاد.‏» هیچ انسانی نمی‌توانست مانع فرو ریختن دیوار و حفظ خانهٔ راحاب شود.‏ اما به طریقی معجزه‌آسا خانهٔ راحاب از نابودی در امان ماند.‏ یوشَع به آن دو اسرائیلی گفت:‏ «به خانهٔ زن فاحشه بروید،‏ و زن را با هر چه دارد از آنجا بیرون آرید چنانکه برای وی قَسَم خوردید.‏» (‏یوش ۶:‏۲۲‏)‏ هر کس که در خانهٔ راحاب بود در امان ماند.‏

آنچه برای نجات اهمیت دارد

از نجات نوح،‏ لوط،‏ اسرائیلیان زمان موسی و راحاب چه می‌آموزیم؟‏ با توجه به این گزارشات،‏ زمانی که نابودی این دنیای ناپاک برسد باید به کجا پناه برد؟‏

هنگام طوفان نوح در داخل کشتی بود و نجات پیدا کرد.‏ اما،‏ نوح به دلیل ایمان به خدا و اطاعتش از او بود که به داخل کشتی رفت.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «نوح چنین کرد و به هر چه خدا او را امر فرمود،‏ عمل نمود.‏» (‏پیدا ۶:‏۲۲؛‏ عبر ۱۱:‏۷‏)‏ ما چطور؟‏ آیا ما نیز به هر چه خدا می‌گوید عمل می‌کنیم؟‏ همچنین نوح «واعظ عدالت» بود.‏ (‏۲پطر ۲:‏۵‏)‏ آیا ما نیز مانند نوح حتی اگر با  بی‌اعتنایی مردم روبرو شویم باز هم با شوق و جدّیت به خدمت موعظه می‌پردازیم؟‏

لوط برای نجات جانش می‌بایست از سُدُوم می‌گریخت.‏ یَهُوَه به این دلیل او را نجات داد که مردی درستکار بود و جانش از اَعمال قبیح مردم سرکش سُدُوم و غَمورَه به تنگ آمده بود.‏ امروزه نیز دنیا در منجلاب فساد غوطه‌ور است.‏ آیا دیدن فساد این دنیا ما را نیز آزار می‌دهد؟‏ یا این که دیدن آن برایمان عادی شده است؟‏ چقدر حیاتی است که با سعی تمام بکوشیم تا در نظر خدا «بی‌داغ و بی‌عیب» باشیم.‏ —‏ ۲پطر ۳:‏۱۴‏.‏

نجات اسرائیلیان در مصر و راحاب در اَریحا در گرو این بود که در خانه‌هایشان بمانند.‏ آنان می‌بایست با ایمانی قوی مطیع دستورات خدا می‌بودند.‏ (‏عبر ۱۱:‏۲۸،‏ ۳۰،‏ ۳۱‏)‏ تصوّرش را بکنید،‏ وقتی از خانه‌های مصریان صدای شیون و فریاد برمی‌خواست،‏ خانواده‌های اسرائیلی با چه احساسی به نخست‌زاده‌هایشان نگاه می‌کردند.‏ (‏خرو ۱۲:‏۳۰‏)‏ یا وقتی راحاب و خانواده‌اش صدای فرو ریختن دیوار اَریحا را می‌شنیدند که نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد چگونه در گوشه‌ای یکدیگر را در آغوش گرفته بودند.‏ در چنین شرایطی ماندن در آن خانه یقیناً مستلزم اطاعت کامل و ایمان قوی بود.‏

نابودی دنیای شیطان نیز بسیار نزدیک است.‏ ما هنوز نمی‌دانیم یَهُوَه چگونه ‹ در روز خشم خود› که روزی مهیب است از قومش محافظت خواهد کرد.‏ (‏صف ۲:‏۳‏)‏ اما آنچه مسلّم است در آن زمان،‏ در هر جا و هر شرایطی که باشیم،‏ نجاتمان به ایمان و اطاعتمان بستگی خواهد داشت.‏ تا آن زمان حیاتی است که دیدی صحیح نسبت به آنچه اِشَعْیای نبی ‹حجره‌ها› خوانده است در خود به وجود آوریم.‏

‏«به حجره‌های خویش داخل شوید»‏

در اِشَعْیا ۲۶:‏۲۰ آمده است:‏ «ای قوم من بیایید به حجره‌های خویش داخل شوید و درهای خود را در عقب خویش ببندید.‏ خویشتن را اندک لحظه‌ای پنهان کنید تا غضب بگذرد.‏» تحقق اوّلیهٔ این پیشگویی احتمالاً به سال ۵۳۹ ق.‏م.‏ باز می‌گردد؛‏ یعنی زمانی که سپاه ماد و پارس بابل را فتح کردند.‏ گفته می‌شود که کورش هنگام ورود به بابل اعلام کرده است که هیچ یک از اهالی شهر نباید از خانه‌های خود بیرون بیاید.‏ سربازان او دستور داشتند هر کس که خارج از خانه باشد از دم تیغ بگذرانند.‏

در زمان ما احتمالاً ‹حجره‌ها› رابطهٔ نزدیکی با جماعات مسیحی دارند.‏ اکنون شاهدان یَهُوَه در سطح جهان در بیش از ۱۰۰٬۰۰۰ جماعت گرد هم می‌آیند.‏ وجود این جماعات برای فردفرد ما حیاتی است.‏ از این رو بجاست که در طی مصیبت عظیم نیز همچنان خود را در پناه این جماعات نگاه داریم.‏ (‏مکا ۷:‏۱۴‏)‏ یَهُوَه به ما فرمان داده است که به «حجره‌های» خود داخل شده،‏ خود را ‹پنهان کنیم تا غضب بگذرد.‏› چقدر بجاست که معاشرتی نزدیک با جماعت داشته باشیم و همواره از این موهبت الٰهی قدردانی کنیم.‏ امید است هرگز این پند پولُس را از نظر دور نداریم که می‌گوید:‏ «ملاحظهٔ یکدیگر را بنماییم تا به محبت و اَعمال نیکو ترغیب نماییم.‏ و از با هم آمدن در جماعت غافل نشویم چنانکه بعضی را عادت است،‏ بلکه یکدیگر را نصیحت کنیم و زیادتر به اندازه‌ای که می‌بینید که آن روز نزدیک می‌شود.‏» —‏ عبر ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ٧]‏

از اَعمالی که یَهُوَه در گذشته برای نجات قومش به عمل آورده است چه می‌آموزیم؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ٨]‏

در زمان ما احتمالاً ‹حجره‌ها› به چه چیز مربوط می‌شود؟‏