برای اَعمال نجات‌بخش یَهُوَه چقدر ارزش قائلید؟‏

‏«ستایش بر خداوند،‏ خدای اسرائیل،‏ زیرا به یاری قوم خویش آمده و ایشان را رهایی بخشیده است.‏» —‏ لو ۱:‏۶۸‏،‏ ترجمه هزارهٔ نو.‏

۱،‏ ۲.‏ با چه تشبیهی می‌توانیم وخامت وضعیت بشر را نشان دهیم،‏ و در ادامهٔ مقاله به چه سؤالاتی پاسخ خواهیم داد؟‏

تصوّر کنید در یکی از بخش‌های بیمارستان بستری هستید که همهٔ بیماران مانند شما به بیماری‌ای علاج‌ناپذیر و مرگبار مبتلا هستند.‏ اگر پی ببرید که پزشک معالج شما سخت در تلاش است که راهی برای مداوای بیماری‌تان بیابد،‏ مسلّماً بسیار امیدوار می‌شوید.‏ با علاقه هر خبری را در مورد پیشرفت‌های او در این زمینه دنبال می‌کنید.‏ یک روز می‌شنوید که او راه علاجی برای بیماری‌تان یافته است.‏ ولی همچنین متوجه می‌شوید که برای این کار،‏ ازخودگذشتگی بزرگی نشان داده است.‏ احساس شما نسبت به او چه خواهد بود؟‏ مسلّماً برای کسی که سبب نجات جان شما و بسیاری دیگر شده است ارزش و احترام فراوانی قائل خواهید بود.‏

^۲ شاید تصوّر آنچه در اینجا گفته شد چندان خوشایند نباشد،‏ اما وضعیت ما انسان‌ها در واقع از این نیز وخیم‌تر است.‏ آری،‏ کل نسل بشر به یک نجات‌دهنده نیاز دارد.‏ (‏رومیان ۷:‏۲۴ خوانده شود.‏‏)‏ جای بسی خوشحالی است که یَهُوَه در این وضعیت وخیم به نجات ما آمد.‏ او برای نجات ما ازخودگذشتگی عظیمی کرد.‏ پسر او نیز دست  به عملی بسیار فداکارانه زد.‏ در ادامهٔ مقاله می‌خواهیم به چهار سؤال اساسی بپردازیم.‏ چرا ما به نجات نیازمندیم؟‏ نجات ما برای عیسی به چه قیمتی تمام شد؟‏ نجات ما برای یَهُوَه به چه قیمتی بود؟‏ چگونه می‌توانیم برای این نجات الٰهی ابراز قدردانی کنیم؟‏

چرا به نجات نیازمندیم؟‏

۳.‏ چرا گناه را می‌توان به یک اپیدمی جهانی تشبیه کرد؟‏

^۳ اخیراً برآورد شده است که یکی از بزرگ‌ترین اپیدمی‌های تاریخ بشر شیوع آنفولانزای اسپانیایی در سال ۱۹۱۸ بود که ده‌ها میلیون نفر را به کام مرگ کشید.‏ البته برخی بیماری‌ها از این هم کشنده‌ترند.‏ این بیماری‌ها ممکن است از لحاظ میزان شیوع به آنفولانزای اسپانیایی نرسند،‏ اما درصد مرگ‌ومیر آن‌ها بسیار بالاتر است.‏ * ما می‌توانیم گناه را با چنین اپیدمی‌هایی مقایسه کنیم.‏ سخنان پولُس را به خاطر آورید که می‌گوید:‏ «همان گونه که گناه به واسطهٔ یک انسان وارد جهان شد،‏ و به واسطهٔ گناه،‏ مرگ آمد،‏ و بدین‌سان مرگ دامنگیر همهٔ آدمیان گردید،‏ از آنجا که همه گناه کردند.‏» (‏رومیان ۵:‏۱۲‏،‏ ه‍ن‏)‏ اگر «گناه» را به یک اپیدمی تشبیه کنیم،‏ می‌توان گفت که میزان شیوع گناه صددرصد بوده است.‏ (‏رومیان ۳:‏۲۳ خوانده شود.‏‏)‏ در واقع،‏ میزان مرگ‌ومیر آن نیز صددرصد بوده است،‏ زیرا همان طور که پولُس می‌گوید:‏ «مرگ دامنگیر همهٔ آدمیان گردید.‏»‏

۴.‏ مقصود خدا در مورد عمر انسان چه بوده است،‏ و این عقیده چه تفاوتی با اعتقاد عموم مردم دارد؟‏

^۴ مردم اغلب گناه و مرگ را جزو روال طبیعی زندگی می‌دانند.‏ آنان مرگی را که در اثر سالخوردگی و کهولت بروز می‌کند «مرگ طبیعی» می‌خوانند و تنها مرگ زودرس را غیرطبیعی می‌پندارند.‏ برای انسان‌ها درک این که یَهُوَه برای آنان چه آینده‌ای در نظر دارد بسیار دشوار است.‏ در واقع،‏ عمر ما بسیار کمتر از آن چیزی است که خدا در نظر دارد.‏ هیچ انسانی بیش از آنچه یَهُوَه «یک روز» خوانده عمر نکرده است.‏ (‏۲ پطر ۳:‏۸)‏ به همین دلیل کتاب مقدّس می‌گوید که زندگی ما به کوتاهی عمر علف صحراست.‏ (‏مز ۳۹:‏۵‏؛‏ ۱ پطر ۱:‏۲۴)‏ بجاست که ما همیشه این واقعیت را مد نظر داشته باشیم.‏ چرا؟‏ اگر ما واقعاً به تأثیر مرگبار «بیماری‌ای» که به آن مبتلا شده‌ایم پی ببریم،‏ قدر معالجه‌ای را که به نجاتمان از این مهلکه می‌انجامد بیشتر خواهیم دانست.‏

۵.‏ گناه چه موهبتی را از ما ربود؟‏

^۵ اگر واقعاً بخواهیم به عمق وخامت گناه و اثرات آن پی ببریم باید ببینیم این میراث نامبارک چه موهبتی را از ما ربود.‏ البته درک این موضوع شاید چندان آسان نباشد،‏ زیرا گناه موهبتی را از ما گرفت که هنوز طعم آن را نچشیده‌ایم.‏ یَهُوَه خدا آدم و حوّا را کامل آفریده بود.‏ آنان از ذهن و جسمی کامل برخوردار بودند.‏ می‌توانستند به راحتی افکار،‏ احساسات و اَعمال خود را کنترل کنند.‏ به این ترتیب از این آزادی برخوردار بودند که در خصوصیات الٰهی خود پیشرفت کرده،‏ یَهُوَه را بهتر خدمت کنند.‏ اما آدم و حوّا این موهبت را نخواستند و با گناهی که نسبت به یَهُوَه مرتکب شدند خود و نوادگان خود را از آن موهبت محروم کردند.‏ (‏پیدا ۳:‏۱۶-‏۱۹‏)‏ آنان همچنین ما را به بیماری مهلکی که از آن یاد کردیم مبتلا ساختند.‏ یَهُوَه به حق آن دو را محکوم کرد،‏ اما به نوادگان آن‌ها امید نجات داد.‏ —‏ مز ۱۰۳:‏۱۰‏.‏

نجات بشر برای عیسی به چه قیمتی تمام شد؟‏

۶،‏ ۷.‏ الف)‏ یَهُوَه نخستین بار چگونه نشان داد که برای رهایی بشر بهای عظیمی باید پرداخت شود؟‏ ب)‏ از قربانی‌هایی که هابیل و مردان وفادار دیگر،‏ پیش از شریعت موسی می‌گذراندند چه می‌آموزیم؟‏

^۶ یَهُوَه می‌دانست که برای آزاد کردن بشر بهای عظیمی باید پرداخت شود.‏ در پیدایش ۳:‏۱۵ بهایی که باید پرداخته می‌شد پیشگویی شده است.‏ در این پیشگویی به «ذریّتی» اشاره شده است که بشر را نجات می‌دهد و شیطان را نابود می‌کند.‏ همچنین اشاره می‌کند که  پاشنهٔ پای این نجات‌دهنده مجروح می‌گردد.‏ جراحت پاشنهٔ پا بسیار دردآور است و شخص را از حرکت می‌اندازد.‏ مفهوم این پیشگویی چیست؟‏ مسیح و برگزیدهٔ یَهُوَه چه جراحتی را باید متحمّل می‌شد؟‏

^۷ نجات‌دهندهٔ بشر برای نجات ما از قید گناه،‏ باید با کفّاره‌ای تأثیر گناه را از میان برمی‌داشت و به این طریق بشر را با خدا مصالحه می‌داد.‏ برای این کار به چه چیز نیاز بود؟‏ از همان ابتدای تاریخ بشر مشخص شد که به یک قربانی نیاز است.‏ وقتی نخستین انسان وفادار،‏ یعنی هابیل حیوانی را برای یَهُوَه قربانی کرد،‏ هدیهٔ او مقبول یَهُوَه واقع شد.‏ بعدها مردان خداترسی همچون نوح،‏ ابراهیم،‏ یعقوب و ایّوب نیز قربانی‌هایی به خدا اهدا کردند که آن‌ها نیز مقبول یَهُوَه واقع شد.‏ (‏پیدا ۴:‏۴؛‏ ۸:‏۲۰،‏ ۲۱؛‏ ۲۲:‏۱۳؛‏ ۳۱:‏۵۴؛‏ ایّوب ۱:‏۵‏)‏ قرن‌ها بعد،‏ در شریعت موسی مشخصاً موضوع قربانی مورد توجه قرار گرفت.‏

۸.‏ کاهن اعظم در روز کفّاره چه تقدیم می‌کرد؟‏

^۸ در میان مهم‌ترین قربانی‌های شریعت،‏ می‌توان به قربانی‌هایی که در روز کفّاره اهدا می‌شد اشاره کرد.‏ در آن روز کاهن اعظم اَعمالی را که مفهوم سمبولیک داشت انجام می‌داد.‏ او برای کفّارهٔ گناهان کاهنان و اَسباط غیرکاهن،‏ قربانی‌هایی به یَهُوَه اهدا می‌کرد.‏ کاهن اعظم به قدس‌الاقداس که در خیمهٔ مقدّس و بعدها در معبد بود وارد می‌شد.‏ در واقع،‏ تنها کاهن اعظم حق داشت یک روز مشخص از سال وارد قدس‌الاقداس شود.‏ در آنجا خون قربانی را در مقابل صندوق عهد می‌پاشید.‏ گاه در بالای این صندوقِ مقدّس ابری نورانی نمایان می‌شد و حضور یَهُوَه را گواهی می‌داد.‏ —‏ خرو ۲۵:‏۲۲؛‏ لاو ۱۶:‏۱-‏۳۰‏.‏

۹.‏ الف)‏ کاهن اعظم و قربانی‌های او در روز کفّاره،‏ معرف چه بودند؟‏ ب)‏ ورود کاهن اعظم به قدس‌الاقداس معرف چه بود؟‏

^۹ پولُس رسول به الهام خدا مفهوم این اَعمال سمبولیک را آشکار کرد.‏ او نشان داد که کاهن اعظم در واقع معرف عیسی مسیح است،‏ و گذراندن قربانی‌ها معرف مرگ ایثارگرانهٔ اوست.‏ (‏عبر ۹:‏۱۱-‏۱۴‏)‏ قربانی کاملی که عیسی گذراند،‏ هم گناهان ۱۴۴٬۰۰۰ برادر مسح‌شدهٔ مسیح،‏ یعنی طبقهٔ کاهنان را کفّاره می‌کند،‏ و هم گناهان «گوسفندان دیگر» عیسی را.‏ (‏یو ۱۰:‏۱۶‏)‏ ورود کاهن اعظم به قدس‌الاقداس،‏ معرف ورود عیسی به آسمان و تقدیم بهای قربانی‌اش به یَهُوَه خداست.‏ —‏ عبر ۹:‏۲۴،‏ ۲۵‏.‏

۱۰.‏ نبوّت‌های کتاب مقدّس به چه مطلبی در مورد مسیح اشاره می‌کند؟‏

^۱۰ برای نجات نوادگان آدم و حوّا باید بهای عظیمی پرداخت می‌شد.‏ در واقع،‏ مسیح باید جان خود را فدا می‌کرد.‏ در بخش عبرانی کتاب مقدّس شماری از انبیا به نحوی صریح و روشن به این مطلب اشاره می‌کنند.‏ برای نمونه دانیال نبی صریحاً می‌گوید که «مسیحِ رئیس» باید ‹منقطع گردد› یعنی به قتل برسد تا «کفّاره به جهت عصیان [یعنی گناهان] کرده شود.‏» (‏دان ۹:‏۲۴-‏۲۶‏)‏ اِشَعْیا پیشگویی می‌کند که مسیح را رد می‌کنند،‏ مورد آزار و شکنجه قرار می‌دهند و او را «مجروح» یعنی به قتل می‌رسانند و او گناه بشر را بر خود می‌گیرد.‏ —‏ اشع ۵۳:‏۴،‏ ۵،‏ ۷‏.‏

۱۱.‏ چرا می‌توان گفت عیسی ازخودگذشتگی عظیمی برای نجات ما کرده است؟‏

^۱۱ این یگانه مولود خدا پیش از آن که به زمین بیاید  به خوبی از زحماتی که برای نجات بشر باید متقبل می‌شد آگاه بود.‏ می‌دانست که عذاب خواهد کشید و کشته خواهد شد.‏ آیا وقتی یَهُوَه این مطالب را با او در میان گذاشت،‏ ابراز بی‌میلی کرد و سر به عصیان برداشت؟‏ به هیچ وجه.‏ او به خواست پدرش گردن نهاد.‏ (‏اشع ۵۰:‏۴-‏۶‏)‏ عیسی روی زمین نیز مطابق خواست و ارادهٔ یَهُوَه عمل کرد.‏ چرا؟‏ او در جواب به این سؤال می‌گوید:‏ «پدر را محبت می‌نمایم.‏» در جای دیگر می‌گوید:‏ «کسی محبتِ بزرگ‌تر از این ندارد که جان خود را به جهت دوستان خود بدهد.‏» (‏یو ۱۴:‏۳۱؛‏ ۱۵:‏۱۳‏)‏ پس ما نجاتمان را مدیون محبت‌های پسر یَهُوَه می‌باشیم.‏ او برای نجات انسان‌ها با کمال میل حق حیات خود را به صورت انسانی کامل زیر پا گذاشت.‏

نجات بشر برای یَهُوَه به چه قیمتی تمام شد؟‏

۱۲.‏ فدیه به ارادهٔ چه کسی فراهم شد،‏ و دلیل فراهم کردن آن چه بود؟‏

^۱۲ باید در نظر داشت که عیسی نبود که فدیه را بنیان گذاشت و در مورد چگونگی آن تصمیم گرفت.‏ این بخش مهمی از ارادهٔ یَهُوَه بود که بشر را به این شکل نجات دهد.‏ پولُس رسول اشاره می‌کند که مذبحی که در معبد روی آن قربانی می‌گذراندند،‏ معرف ارادهٔ یَهُوَه بود.‏ (‏عبر ۱۰:‏۱۰‏)‏ از این رو،‏ ما نجاتمان را که از طریق فدیهٔ عیسی فراهم شده است،‏ بیش از هر کس مدیون یَهُوَه هستیم.‏ (‏لو ۱:‏۶۸‏)‏ فدیه نشانگر ارادهٔ کامل یَهُوَه و محبت عظیم او به ما انسان‌هاست.‏ —‏ یوحنّا ۳:‏۱۶ خوانده شود.‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ آنچه بر ابراهیم گذشت چگونه ارزش عمل یَهُوَه را نشان می‌دهد؟‏

^۱۳ یَهُوَه برای آن که محبت خود را به ما ابراز کند چه بهایی را متحمّل شد؟‏ تصوّر این موضوع برای ما بسیار دشوار است.‏ اما گزارشی در کتاب مقدّس این مطلب را روشن می‌کند.‏ یَهُوَه از خادم وفادار خود ابراهیم خواست تا دست به عملی بسیار دشوار بزند؛‏ یعنی پسر خود اسحاق را قربانی کند.‏ یَهُوَه در مورد اسحاق به ابراهیم گفت:‏ «یگانهٔ توست و او را دوست می‌داری.‏» (‏پیدا ۲۲:‏۲‏)‏ آری،‏ یَهُوَه می‌دانست که ابراهیم پدری مهربان است و پسرش را بسیار دوست می‌دارد.‏ اما،‏ برای ابراهیم انجام ارادهٔ یَهُوَه مهم‌تر از محبتش به اسحاق بود.‏ ابراهیم می‌دانست تنها امیدی که برای دیدار دوبارهٔ پسرش وجود دارد رستاخیز اوست.‏ با این حال،‏ مصمم بود در این آزمایش دشوار از خدا اطاعت کند.‏ او ایمان کامل داشت که خدا پسرش را رستاخیز می‌دهد.‏ البته یَهُوَه فرشته‌اش را فرستاد تا مانع او شود.‏ در واقع،‏ یَهُوَه مانع انجام عملی شد که خود در مورد یگانه پسرش انجام داد.‏ پولُس می‌گوید که ابراهیم ‹در مثلی اسحاق را از مردگان باز یافت.‏› آری،‏ مثل این بود که ابراهیم رستاخیز اسحاق را دیده باشد.‏ —‏ عبر ۱۱:‏۱۹‏.‏

^۱۴ آیا می‌توانید درد و ناراحتی ابراهیم را زمانی که پسرش را برای قربانی آماده می‌کرد درک کنید؟‏ آنچه بر ابراهیم گذشت تا حدّی نشان می‌دهد که وقتی یَهُوَه «پسر حبیب» خود را به قربانگاه می‌فرستاد چه احساسی داشت.‏ (‏مت ۳:‏۱۷‏)‏ اما دردی که یَهُوَه متحمّل شد بسیار بیشتر از ابراهیم بود.‏ یَهُوَه و پسرش میلیون‌ها و شاید میلیاردها سال در کنار هم بودند.‏ پسر یَهُوَه با شادی در کنار پدر خود در  مقام «معمار» و «کلمه» یعنی سخنگوی او خدمت می‌کرد.‏ (‏امث ۸:‏۲۲،‏ ۳۰،‏ ۳۱؛‏ یو ۱:‏۱‏)‏ دردی که یَهُوَه با دیدن شکنجه،‏ تمسخر و اعدام پسرش در حکم یک جنایتکار متحمّل شد برای ما غیرقابل تصوّر است.‏ آری،‏ نجات ما برای یَهُوَه به قیمتی عظیم تمام شد!‏ ما چگونه می‌توانیم قدردانی خود را از این عمل یَهُوَه ابراز کنیم؟‏

چگونه می‌توانیم برای نجات الٰهی ابراز قدردانی کنیم؟‏

۱۵.‏ چگونه عیسی عمل کفّاره را به طور کامل انجام داد،‏ و این عمل او چه نتایجی در پی داشت؟‏

^۱۵ عیسی وقتی رستاخیز یافت در حضور پدر عزیز خود مرحلهٔ آخر عمل کفّاره را به انجام رساند؛‏ یعنی بهای قربانی خود را به یَهُوَه عرضه کرد.‏ این عمل عیسی برکات عظیمی به همراه داشت.‏ اوّلاً،‏ بخشش کامل گناهان را میسر ساخت؛‏ در ابتدا برای گناه برادران مسح‌شدهٔ مسیح،‏ سپس برای گناه «تمام جهان.‏» دوّماً،‏ به سبب آن قربانی اگر کسی صادقانه از گناهان خود توبه کند و پیرو واقعی مسیح گردد مقبول یَهُوَه خدا می‌شود.‏ (‏۱ یو ۲:‏۲‏)‏ آیا شما نیز سعی می‌کنید مقبول خدا شوید؟‏

۱۶.‏ چگونه می‌توانیم نشان دهیم که از یَهُوَه برای نجاتی که میسر ساخته است سپاسگزاریم؟‏

^۱۶ اجازه دهید به تشبیهی که در ابتدا بدان اشاره کردیم برگردیم.‏ فرض کنید پزشکی که شیوه‌ای برای درمان بیماری شما یافته است به همهٔ بیماران بخش بگوید:‏ ‹هر کس که این شیوهٔ درمان را بپذیرد و دقیقاً به آن عمل کند بهبود خواهد یافت.‏› حال تصوّر کنید شماری از بیماران با اعتراض به این که دستورالعمل‌ها و رژیم درمانی پزشک دشوار است روش معالجهٔ او را رد کنند.‏ آیا شما نیز با آن‌ها همصدا خواهید شد،‏ هر چند که شاهد نتایج مؤثر درمان بوده‌اید؟‏ مسلّماً از پزشک معالج خود به دلیل یافتن شیوه‌ای برای درمان بیماریی‌تان سپاسگزار خواهید بود و دقیقاً مطابق دستورالعمل‌های او عمل خواهید کرد.‏ شاید حتی در مورد انتخاب شیوهٔ درمانی خود با دیگران هم صحبت کنید.‏ ما نیز باید از یَهُوَه بسیار سپاسگزار باشیم که نجات ما را از طریق فدیهٔ عیسی میسر ساخته است.‏ —‏ رومیان ۶:‏۱۷،‏ ۱۸ خوانده شود.‏

۱۷.‏ چگونه می‌توانید در عمل قدردانی خود را از آنچه یَهُوَه برای شما انجام داده است ابراز کنید؟‏

^۱۷ ما باید سپاسگزاری خود را برای آنچه یَهُوَه و پسر عزیزش برای نجات ما از قید گناه و محکومیت به مرگ انجام داده‌اند در عمل ابراز کنیم.‏ (‏۱ یو ۵:‏۳‏)‏ باید در مقابل میل به گناه مقاومت کنیم.‏ هرگز عمداً به اَعمال و رفتار گناه‌آلود ادامه ندهیم و معیاری دوگانه در زندگی نداشته باشیم.‏ زیرا با این کار در واقع نشان خواهیم داد که هیچ ارزشی برای فدیه قائل نیستیم.‏ ما می‌خواهیم تمام تلاش خود را به خرج دهیم تا در چشم یَهُوَه پاک بمانیم.‏ (‏۲ پطر ۳:‏۱۴)‏ راه دیگر ابراز سپاسگزاری به یَهُوَه،‏ بشارت در مورد امیدمان به نجات از قید گناه و مرگ است.‏ با این کار همچنین به دیگران کمک می‌کنیم تا در چشم یَهُوَه پاک گردند و به امید حیات جاودانی دل ببندند.‏ (‏۱ تیمو ۴:‏۱۶)‏ آیا به راستی شایسته نیست که وقت و نیروی خود را در راه جلال یَهُوَه و پسر عزیز او صرف کنیم؟‏ (‏مرق ۱۲:‏۲۸-‏۳۰‏)‏ لحظه‌ای به این موضوع فکر کنید!‏ زمانی خواهد آمد که ما کاملاً از گناه که مثل بیماری‌ای مهلک به آن مبتلا شده‌ایم پاک خواهیم شد.‏ سرانجام مطابق مقصود اوّلیهٔ خدا با بدنی کامل به زندگی ابدی نایل خواهیم آمد.‏ ما تمام این برکات را مدیون عملی هستیم که یَهُوَه برای نجات ما انجام داده است.‏ —‏ روم ۸:‏۲۱‏.‏

‏[پاورقی]‏

مرور مقاله

‏• چرا نجات برای ما ضروری است؟‏

‏• عمل ایثارگرانه عیسی چه احساسی در شما به وجود می‌آورد؟‏

‏• در مورد فدیه‌ای که یَهُوَه به ما عطا کرد چه احساسی دارید؟‏

‏• با نظر به آنچه یَهُوَه برای نجات شما انجام داده است مصمم به چه کاری هستید؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ٢٧]‏

در روز کفّاره کاهن اعظم اسرائیل معرف مسیح بود

‏[تصویر در صفحهٔ ٢٨]‏

رضایت ابراهیم به قربانی کردن پسرش مطالب مهمی به ما در مورد ایثار فوق‌العادهٔ یَهُوَه می‌آموزد