آیا ایمانتان ریشه‌دار و بابنیاد است؟
آیا ایمانتان ریشه‌دار و بابنیاد است؟
آیا تا به حال درختی را که در مسیر تندباد قرار گرفته است مشاهده کرده‌اید؟ نیروی وزش آن تندباد گرچه خیلی قوی است، اما نمی‌تواند آن درخت را ریشه‌کن کند. چرا؟ زیرا درخت ریشه‌های قوی خود را چون لنگری در خاک فرو کرده است. ما نیز وقتی با توفان مشکلات روبرو می‌شویم، می‌توانیم همچون درختی که «ریشه کرده و بنیاد نهاده» شده استوار بمانیم. (افس ۳:۱۴-۱۸) منظور از بنیاد چیست؟
در کلام خدا آمده است که عیسی مسیح «سنگ زاویه» و «بنیاد» جماعت مسیحی است. (افس ۲:۲۰؛ ۱قر ۳:۱۱) کتاب مقدّس ما مسیحیان را ترغیب می‌کند تا ‹در مسیح رفتار نماییم، که در او ریشه کرده و بنا شده و در ایمان راسخ گشته‌ایم.› اگر ما چنین کنیم، می‌توانیم ایمان خود را در مقابل هر گونه حمله‌ای، از جمله «استدلال‌های فریبنده» و «مکر باطل» حفظ کنیم. — کول ۲:۴-۸.
«عرض و طول و عمق و بلندی»
ما چگونه می‌توانیم ‹ریشه کرده در ایمان راسخ گردیم›؟ یک روش آن این است که با پشتکار در مطالعهٔ کتاب مقدّس به اصطلاح ریشهٔ خود را در خاک کلام خدا عمیق کنیم. یَهُوَه می‌خواهد که ما نیز ‹با تمامی مقدّسین ادراک کنیم که عرض و طول و عمق و بلندی [حقیقت] چیست.› (افس ۳:۱۸) فرد مسیحی نباید به درکی سطحی و «اصول ابتدایی کلام» خدا قناعت کند. (عبر ۵:۱۲، ترجمهٔ هزارهٔ نو؛ ۶:۱) بلکه باید با جدّیت درک خود را از حقایق موجود در کتاب مقدّس عمیق‌تر کند. — امث ۲:۱-۵.
البته برای داشتن ایمانی قوی و ‹ریشه‌دار› تنها کسب مقدار زیادی اطلاعات کافی نیست. ما می‌دانیم شیطان نیز با محتوای کتاب مقدّس به خوبی آشناست. پس به چه چیز دیگری نیاز داریم؟ ما نیاز داریم با «محبت مسیح که فوق از معرفت است» آشنا شویم. (افس ۳:۱۹) وقتی انگیزهٔ ما نیز از مطالعه، عشق به یَهُوَه و حقیقت باشد، افزایش شناختمان از کلام خدا باعث تقویت ایمانمان می‌شود. — کول ۲:۲.
شناخت خود را محک بزنید
اکنون می‌توانید شناخت خود را در مورد برخی حقایق حیاتی کتاب مقدّس محک بزنید. این کار شما را ترغیب خواهد کرد تا کوشش بیشتری در مطالعهٔ شخصی کلام خدا به خرج دهید. برای نمونه سرآغاز نامهٔ پولُس رسول به اَفَسُسیان را بخوانید. (کادر «نامه‌ای به اَفَسُسیان» ملاحظه شود.) سپس از خود سؤال کنید، ‹آیا عباراتی را که به صورت مایل نوشته شده است درک می‌کنم؟› اجازه دهید این عبارات را یک به یک مورد بررسی قرار دهیم.
تعیین شده «پیش از بنیاد عالَم»
پولُس به هم‌ایمانانش نوشت: «[خدا] ما را از قبل تعیین نمود تا او را پسرخوانده شویم.» آری، یَهُوَه قصد نمود شماری از انسان‌ها به عنوان پسرخواندگان او به خانوادهٔ کاملش در آسمان بپیوندند. این پسرخواندگان در مقام پادشاه و کاهن با مسیح خدمت خواهند کرد. (روم ۸:۱۹-۲۳؛ مکا ۵:۹، ۱۰) شیطان در نخستین مخالفت خود علیه حاکمیت یَهُوَه، تلویحاً چنین ادعا کرد که عیبی در خلقت انسان وجود دارد. جالب آن که یَهُوَه از بین همین انسان‌هاست که گروهی را برمی‌گزیند تا نقشی در پاک کردن شرارت و از میان برداشتن عامل اصلی آن شیطان داشته باشند. اگرچه یَهُوَه قصد نمود که گروهی از انسان‌ها را به پسرخواندگی بپذیرد تا با مسیح در آسمان حکومت کنند، اما فردفرد آن‌ها را از پیش تعیین ننمود. — مکا ۱۴:۳، ۴.
پولُس به هم‌ایمانان مسیحی خود نوشت که آنان، در حکم یک گروه «پیش از بنیاد عالَم» برگزیده شده بودند. اما منظور او چه ‹عالَمی› بود؟ پولُس به پیش از آفرینش زمین و انسان اشاره نمی‌کرد. زیرا برخلاف عدالت می‌بود که یَهُوَه پیش از آن که آدم و حوّا را بیافریند، حکومتی برای خنثی کردن گناه آنان برقرار کند. زیرا در این صورت می‌توان گفت خدا گناه آدم و حوّا را از پیش مقرّر کرده بود. پس دیگر نمی‌توانست آنان را مسئول گناهشان یعنی ملحق شدن به شیطان و مخالفت با حاکمیت خود بداند. پس چه وقت یَهُوَه قصد نمود مشکلی را که آدم و حوّا به وجود آوردند حل کند؟ یَهُوَه بعد از آن که آدم و حوّا گناه کردند و پیش از آن که فرزندی به دنیا بیاورند به حل و فصل این مسئله پرداخت.
«به اندازهٔ دولت فیض او»
پولُس در بخش نخستین نامه‌اش به اَفَسُسیان به امکاناتی اشاره می‌کند که خدا برای آزاد ساختن انسان از قید گناه در نظر گرفته است. چرا پولُس می‌گوید که یَهُوَه از روی «دولت فیض» خود یعنی لطف بی‌کرانش این کار را انجام داد؟ تأکید پولُس روی این نکته است که یَهُوَه مجبور نبود انسان گناهکار را از قید گناه آزاد کند و در واقع این کار را از روی لطف یا همان ‹فیضش› انجام داد.
ما انسان‌های گناهکار در واقع استحقاق آن را نداریم که خدا ما را از بندگی گناه آزاد کند. اما یَهُوَه به دلیل محبت عظیمش به بشر، امکانی را فراهم ساخت تا ما از این بندگی آزاد شویم. پولُس اشاره می‌کند که با توجه به ناپاکی و وضعیت گناه‌آلود انسان، یَهُوَه واقعاً نهایت لطف خود را به انسان کرد.
سِرِّ مقصود خدا
یَهُوَه در آغاز، آشکار نکرد که چه راه چاره‌ای برای جبران خساراتی که شیطان وارد می‌آورد در نظر دارد. این مطلب مدت‌ها به صورت یک سِر باقی ماند. (افس ۳:۴، ۵) اما یَهُوَه بعد از پایه‌گذاری جماعت مسیحی، جزئیاتی را در مورد این که چگونه مقصودش را برای بشر و زمین به اجرا در می‌آورد آشکار کرد. یَهُوَه در «کمال زمان‌ها،» یعنی در وقت مناسب، «انتظام» یا سیستمی را برای متحد ساختن تمام مخلوقات هوشمند عالَم قرار داد.
مرحلهٔ اوّل این متحدسازی در پَنْطیکاست سال ۳۳ م. آغاز شد. در آن زمان یَهُوَه جمع‌آوری کسانی را آغاز کرد که در آسمان با مسیح حکومت می‌کنند. (اعما ۱:۱۳-۱۵؛ ۲:۱-۴) مرحلهٔ دوّم آن جمع‌آوری تابعان آن حکومت است؛ کسانی که در بهشت زمینی زندگی خواهند کرد. (مکا ۷:۱۴-۱۷؛ ۲۱:۱-۵) باید بدانیم که «انتظام» به ملکوت مسیحایی اشاره نمی‌کند که در سال ۱۹۱۴ برقرار شد. بلکه منظور از «انتظام،» عملکرد یَهُوَه در خصوص انجام اراده‌اش برای متحد ساختن تمام مخلوقات هوشمند عالَم است.
در درک و فهم بالغ شوید
مطالعهٔ عمیق کتاب مقدّس باعث می‌شود «عرض و طول و عمق و بلندی» حقیقت را بهتر درک کنید. متأسفانه امروزه به دلیل مشغلهٔ زندگی برای شیطان بسیار آسان است که گهگاه شما را از مطالعه باز دارد یا کاری کند که کلاً مطالعه‌تان را کنار بگذارید. نگذارید شیطان با شما چنین کند. از «بصیرت» یعنی قدرت تعقّل و خردی که یَهُوَه به شما داده است استفاده کنید و در درک و فهم به بلوغ کامل برسید. (۱یو ۵:۲۰؛ ۱قر ۱۴:۲۰) ببینید که آیا آنچه را آموخته‌اید عمیقاً درک کرده‌اید و اگر کسی «سبب امیدی را که دارید از شما بپرسد» آیا می‌توانید با دلیل و برهان آن را ثابت کنید. — ۱پطر ۳:۱۵.
تصوّر کنید که وقتی نامه پولُس در جماعت اَفَسُس خوانده می‌شد، شما نیز آنجا بودید. مسلّماً نامهٔ او شما را نیز برمی‌انگیخت تا در «معرفت تامِ پسر خدا» پیشرفت کنید. (افس ۴:۱۳، ۱۴) پس اجازه دهید کلام او اکنون نیز همین تأثیر را روی شما بگذارد. داشتن محبتی قلبی به یَهُوَه و رسیدن به درکی کامل از کلام او سبب خواهد شد تا ایمانتان در بنیاد مسیح ‹ریشه‌دار› گردد. به این ترتیب ایمان شما همچون درختی قوی می‌تواند در مقابل توفان‌هایی که شیطان پیش از نابودی نظامش به وجود می‌آورد مقاومت کند. — مز ۱:۱-۳؛ ار ۱۷:۷، ۸.
[کادر/تصویر در صفحهٔ ٢٧]
نامه‌ای به اَفَسُسیان
«متبارک باد خدا و پدر خداوند ما عیسی مسیح که ما را مبارک ساخت به هر برکت روحانی در جای‌های آسمانی در مسیح. چنانکه ما را پیش از بنیاد عالَم در او برگزید تا در حضور او در محبت مقدّس و بی‌عیب باشیم. که ما را از قبل تعیین نمود تا او را پسرخوانده شویم به وساطت عیسی مسیح برحسب خوشنودی ارادهٔ خود، برای ستایش جلال فیض خود که ما را به آن مستفیض گردانید در آن حبیب. که در وی به سبب خون او فدیه یعنی آمرزش گناهان را به اندازهٔ دولت فیض او یافته‌ایم. که آن را به ما به فراوانی عطا فرمود در هر حکمت و فطانت. چونکه سرّ ارادهٔ خود را به ما شناسانید، برحسب خوشنودی خود که در خود عزم نموده بود، برای انتظام کمال زمان‌ها تا همه چیز را خواه آنچه در آسمان و خواه آنچه بر زمین است، در مسیح جمع کند، یعنی در او.» — افس ۱:۳-۱۰.