با تبلیغات شیطان مقاومت کنید
با تبلیغات شیطان مقاومت کنید
‹فریب مخورید. خدایتان شما را تنها خواهد گذاشت. تسلیم شوید، در غیر این صورت نتایج مصیبت‌بارش را خواهید چشید.› این پیامی بود که رَبْشاقی، کاردان سَنْخاریب، پادشاه آشور به ساکنین اورشلیم رساند. ارتش آشور به سرزمین یهودا تجاوز کرده بود. قصد فرستادهٔ پادشاه این بود که روحیهٔ مردم اورشلیم را تضعیف و چنان رعب و وحشتی در دل آنان ایجاد کند که آنان تن به تسلیم دهند. — ۲پاد ۱۸:۲۸-۳۵.
آشوریان به بی‌رحمی و خشونت معروف بودند. آنان برای این که ترس و وحشت به دل دشمنانشان بیندازند، قساوت و بی‌رحمی‌شان را با اسرا با افتخار جار می‌زدند. تاریخ‌نگاری به نام فیلیپ تیلور می‌گوید: «این رسم آشوریان بود که با تبلیغات منفی و انداختن رعب و وحشت در دل مردمی که بر آنان غالب آمده بودند آنان را زیر سلطهٔ خود نگاه دارند. همچنین دشمنانشان را که فکرِ جنگ با آنان را در سر می‌پروراندند با به تصویر کشیدن قساوت‌هایشان مرعوب می‌ساختند و از جنگ روانی بهره می‌جستند.» تبلیغات، اسلحه‌ای است پر قدرت. هدف این اسلحه «تخریب ذهن است.»
مسیحیان حقیقی در جنگند اما این جنگ «کشتی گرفتن با خون و جسم نیست بلکه . . . با فوج‌های روحانی شرارت در جای‌های آسمانی.» جنگ ما، جنگ با موجودات روحی است که علیه خدا سر بلند کردند. (افس ۶:۱۲) سردستهٔ آنان شیطان ابلیس است، اسلحهٔ او نیز تبلیغات و ایجاد رعب و وحشت است.
شیطان ادعا می‌کند که می‌تواند وفاداری هر یک از ما را در هم شکند. او در زمان ایّوب به یَهُوَه خدا چنین گفت: «هر چه انسان دارد برای جان خود خواهد داد.» به عبارت دیگر، او ادعا می‌کند که هر یک از ما تحت فشار و سختی دیر یا زود به خدا پشت خواهیم کرد. (ایو ۲:۴) آیا حق با شیطان است؟ آیا ما تنها حاضریم تا حدّ خاصّی فشار و سختی را تحمّل کنیم؟ آیا برای نجات جانمان اصولی که به آن پای‌بندیم را زیر پا می‌نهیم؟ شیطان می‌خواهد در ما چنین طرز فکری بپروراند. او با شعارهای توخالی و تبلیغات موذیانه‌اش بذر چنین افکاری را در ذهن ما می‌کارد. در اینجا می‌خواهیم به برخی از شگردهای او بپردازیم و بررسی کنیم که ما چگونه می‌توانیم با آن مقاومت کنیم.
«اساس ایشان در غبار است»
شیطان از اَلیفاز یکی از به اصطلاح سه تسلّی‌دهندهٔ ایّوب استفاده کرد تا به ایّوب بقبولاند که وفاداری به خدا در توان انسان نیست. او چنین تشبیهی برای انسان‌ها به کار برد: «ساکنان خانه‌های گلین، که اساس ایشان در غبار است، که مثل بید فشرده می‌شوند! از صبح تا شام خُرد می‌شوند، تا به ابد هلاک می‌شوند و کسی آن را به خاطر نمی‌آورد.» — ایو ۴:۱۹، ۲۰.
در جای دیگر در کتاب مقدّس انسان‌ها به «ظروف خاکی،» یعنی ظروفی گلی و شکننده تشبیه شده‌اند. (۲قر ۴:۷) به دلیل گناهی که از آدم به ما رسیده و ناکاملی‌مان، ما در این دنیا ضعیف و ناتوان هستیم. (روم ۵:۱۲) اگر به خود واگذاشته شویم در مقابل حملات شیطان بسیار آسیب‌پذیریم. اما ما مسیحیان تنها نیستیم، یَهُوَه یاور ماست، در چشم او ما با وجود ضعف‌هایمان گرانبها و باارزشیم. (اشع ۴۳:۴) افزون بر این، یَهُوَه روح مقدّس را به هر که از او طلب کند می‌بخشد. (لو ۱۱:۱۳) روح مقدّس او می‌تواند قدرتی فوق معمول در ما ایجاد کند و ما را قادر سازد که بر تمامی فشاری که شیطان بر ما اِعمال می‌کند غالب آییم. (۲قر ۴:۷) اگر در مقابل شیطان «به ایمان استوار شده» ایستادگی کنیم خدا نیز به ما قدرت و توان می‌بخشد. (۱پطر ۵:۸-۱۰) پس نباید ترسی از شیطان به دل خود راه دهیم.
انسان ‹شرارت را می‌نوشد›
اَلیفاز این سؤال را مطرح کرد: «انسان چیست که پاک باشد، و مولود زن که عادل شمرده شود؟» در ادامه خود پاسخ را چنین بیان کرد: «اینک [خدا] بر مقدّسان خود اعتماد ندارد، و آسمان‌ها در نظرش پاک نیست. پس از طریق اُولیٰ انسان مکروه و فاسد که شرارت را مثل آب می‌نوشد.» (ایو ۱۵:۱۴-۱۶) در واقع اَلیفاز تلاش کرد به ایّوب القا کند که هیچ انسانی در نظر یَهُوَه عادل نیست. شیطان از افکار منفی سود می‌جوید. او می‌خواهد که همواره از خطاهای گذشته‌مان در عذاب وجدان باشیم، از خود انتقاد کنیم و خطاهایمان را جبران‌ناپذیر و نابخشودنی بپنداریم. او در صدد است که انتظارات یَهُوَه را در چشم ما کوهی کند و رحمت، بخشش و پشتیبانی او را کاهی.
شکی نیست که «همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا قاصر می‌باشند.» انسان ناکامل نمی‌تواند معیارهای کامل یَهُوَه را به عمل آورد. (روم ۳:۲۳؛ ۷:۲۱-۲۳) اما این به این معنی نیست که ما در چشم یَهُوَه خدا بی‌ارزش و خواریم. یَهُوَه می‌داند که «مار قدیمی» که همان «ابلیس و شیطان» است همواره در پی بهره‌جویی از وضعیت گناه‌آلود ماست. (مکا ۱۲:۹، ۱۰) یَهُوَه می‌داند که «ما خاک هستیم» و در پی عیبجویی و ایرادگیری از ما نیست. — مز ۱۰۳:۸، ۹، ۱۴.
اگر عمل خطایمان را ترک کنیم و از دل پشیمانی و ندامتمان را به یَهُوَه ابراز داریم او «مغفرت عظیم خواهد کرد.» (اشع ۵۵:۷؛ مز ۵۱:۱۷) کتاب مقدّس می‌گوید که حتی اگر گناه ما «مثل ارغوان باشد، مانند برف سفید خواهد شد.» (اشع ۱:۱۸) پس بیایید، هرگز از تلاش در انجام خواست خدا غفلت نورزیم.
به دلیل خمیرهٔ گناه‌آلودی که داریم صرفاً با سعی و تلاش خود نمی‌توانیم در مقابل یَهُوَه عادل محسوب شویم. آدم و حوّا کاملیتشان را از دست دادند. در پی آن آنان نه تنها خود زندگی ابدی را از کف دادند بلکه ما را نیز از آن بی‌نصیب ساختند. (روم ۶:۲۳) یَهُوَه به دلیل محبت بی‌کرانش به بشر تدارکاتی دید که گناهان ما بخشیده شود. ما نیز با ایمان به فدیه و قربانی پسرش، عیسی مسیح از بخشش او بهره‌مند می‌شویم. (مت ۲۰:۲۸؛ یو ۳:۱۶) به راستی که یَهُوَه خدا چه لطف و فیضی به ما ابراز داشت. (تیط ۲:۱۱) گناهان ما جبران شدنی و بخشودنی است. پس چرا به شیطان اجازه دهیم که طرز فکر دیگری در ما ایجاد کند؟
«استخوان و گوشت او را لمس نما»
شیطان ادعا کرد که اگر ایّوب بیمار شود ایمانش را کنار خواهد گذاشت. شیطان خدا را به نبرد خواند و گفت: «استخوان و گوشت او را لمس نما و تو را پیش روی تو ترک خواهد نمود.» (ایو ۲:۵) اگر ما به دلیل بیماری و ناتوانی‌مان خود را بی‌مصرف بپنداریم، بی‌شک دشمن اصلی خدا شاد می‌شود.
اگر ما دیگر نتوانیم مانند سابق به خدا خدمت کنیم یَهُوَه خدا از ما روی نمی‌گرداند. فرض کنید به یکی از دوستان نزدیکتان حمله شود و او مجروح گردد. شما چه احساسی می‌کنید؟ طبعاً او دیگر نمی‌تواند مانند سابق برای شما کاری انجام دهد. آیا این باعث می‌شود که او را کمتر دوست بدارید؟ قطعاً خیر. باز هم او را دوست خواهید داشت و به او توجه خواهید نمود. به خصوص اگر او هنگام انجام کاری برای شما صدمه دیده باشد. حال آیا باید از یَهُوَه انتظاری غیر از این داشت؟ در کتاب مقدّس آمده است: ‹خدا بی‌انصاف نیست که عمل شما و آن محبت را که به اسم او ظاهر کرده‌اید، فراموش کند.› — عبر ۶:۱۰.
در کتاب مقدّس از «بیوه‌زنی فقیر» یاد شده است که ممکن است برای سال‌ها یَهُوَه خدا را پرستش می‌کرد. آیا زمانی که عیسی دید که او «دو فَلْس» که ارزش مادی بسیار کمی داشت در صندوق معبد انداخت او را تحقیر کرد و اعانه‌اش را بی‌ارزش شمرد؟ به هیچ وجه، عیسی او را ارج نهاد و از او با احترام یاد کرد. زیرا بیوه‌زن هر آنچه که موقعیتش ایجاب می‌کرد برای پشتیبانی از پرستش حقیقی انجام داده بود. — لو ۲۱:۱-۴.
ناکاملی هر چقدر هم به ما صدمه زده باشد و ما را بیمار یا سالخورده ساخته باشد، اگر همواره با دلی مطیع به یَهُوَه خدمت کنیم، می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که رابطهٔ ما با او حفظ خواهد شد. خدا هیچ‌گاه کسی را که به او وفادار مانده اما سختی و ناملایمات توانش را در خدمت بریده باشد، ترک نخواهد کرد و تنها نخواهد گذاشت. — مز ۷۱:۹، ۱۷، ۱۸.
«خودِ نجات» را بر سر نهید
چگونه می‌توانیم در مقابل تبلیغات شیطان مصون مانیم؟ پولُس رسول نوشت: «در خداوند و در توانایی قوّتِ او زورآور شوید. اسلحهٔ تمام خدا را بپوشید تا بتوانید با مکرهای ابلیس مقاومت کنید.» یکی از بخش‌های این لباس رزم «خودِ نجات» است. (افس ۶:۱۰، ۱۱، ۱۷) به دلیل تبلیغات شیطان باید مراقب باشیم که همواره این کلاه‌خود را بر سرمان نگاه داریم. کلاه‌خودِ یک جنگجو حافظ سر اوست. «امید نجات» ما، یعنی اعتماد ما به اینکه مقصود خدا در مورد دنیای جدید و باشکوه او به تحقق خواهد رسید، ذهن ما را از دروغ‌های شیطان در امان نگاه می‌دارد. (۱تسا ۵:۸) باید با پشتکار در مطالعهٔ کلام خدا این امید را زنده و قوی نگاه داریم.
ایّوب حملات بی‌رحمانه و قساوت‌بار شیطان را تحمّل کرد. ایمان ایّوب به رستاخیز چنان قوی بود که حتی تهدید به مرگ نیز او را دلسرد نساخت. بلکه به یَهُوَه چنین گفت: «تو ندا خواهی کرد و من جواب خواهم داد، و به صنعت دست خود مشتاق خواهی شد.» (ایو ۱۴:۱۵) ایّوب به دلیل وفاداری‌اش تا دم مرگ پیش رفت. اما ایّوب اطمینان داشت که محبت یَهُوَه خدا به خادمان وفادارش، او را بر آن خواهد داشت که آنان را ندا کند و از خواب مرگ برخیزاند.
باشد که ما نیز چنین اطمینانی به خدای حقیقی داشته باشیم. یَهُوَه می‌تواند هر سختی و بلایی را که شیطان و یارانش به سر ما می‌آورند از میان بردارد. اطمینانی که پولُس رسول به ما داد به خاطر آورید، او گفت: ‹خدا امین است که نمی‌گذارد شما فوق طاقت خود آزموده شوید، بلکه با تجربه مَفَرّی [راه گریزی] نیز می‌سازد تا یارای تحمّل آن را داشته باشید.› — ۱قر ۱۰:۱۳.
[تصویر در صفحهٔ ٢٠]
یَهُوَه خدا برای خدمت شما که وفادارانه آن را انجام می‌دهید ارزش قائل است
[تصویر در صفحهٔ ٢١]
خودِ نجات را بر سر نهید