سؤالات خوانندگان
سؤالات خوانندگان
در چه شرایطی شخص می‌تواند دوباره تعمید گیرد؟
شخص تعمیدیافته، ممکن است در شرایطی خاصّ به صحّت و درستی تعمیدش شک کند و خواهان تعمید مجدّد باشد. برای نمونه، می‌دانیم که برخی اَعمال که برخلاف تعالیم کلام خداست می‌تواند باعث شود که شخص از جماعت مسیحی اخراج گردد. حال اگر فردی در زمان تعمیدش در خفا مرتکب چنین اَعمالی می‌شده آیا واقعاً می‌توانسته خود را به خدا وقف کند؟ تنها در صورتی فرد می‌تواند خود را به یَهُوَه وقف کند که عمل خطایش را که کنار بگذارد. پس اگر کسی در زمان تعمیدش چنین وضعیتی داشته است بجاست در مورد تعمیدِ دوباره فکر کند.
اگر شخص در زمان تعمیدش از گناهی جدّی پاک بوده اما بعد از آن مرتکب خطایی جدّی شود که در مورد آن لازم است کمیتهٔ قضایی تشکیل شود، چطور؟ فرض کنید او ادعا کند در زمان تعمیدش کاملاً مفهوم تعمید را درک نکرده بوده و تعمید او واقعاً درست نبوده است. هنگامی که پیران مسیحی با چنین شخصی روبرو می‌شوند نباید تعمیدش را زیر سؤال برند و از او بپرسند که آیا فکر می‌کند وقف و تعمیدش درست بوده است یا خیر. قاعدتاً او اهمیت و جدّیت تعمید مسیحی را کاملاً درک کرده بوده است. زیرا در روز تعمید سخنرانی‌ای بر اساس کلام خدا در مورد اهمیت تعمید شنید، پاسخی قاطع به سؤالاتی در این مورد داد، سپس برای غوطه‌ور شدن در آب آماده شد و تعمید گرفت. بنابراین پیران مسیحی با او به عنوان شخصی تعمیدیافته برخورد می‌کنند.
اگر شخصی صحّت و درستی تعمیدش را با پیران مسیحی در میان بگذارد، آنان می‌توانند توجه او را به مقالات برج دیده‌بانی ۱ مارس ۱۹۶۰ صفحات ۱۵۹ تا ۱۶۰ (انگل) و ۱۵ فوریهٔ ۱۹۶۴ صفحات ۱۲۳ تا ۱۲۶ (انگل) جلب کنند. در این مقالات به جزئیات بیشتری در مورد تعمید مجدّد اشاره شده است. البته باید توجه داشت تعمید مجدّد برای کسی که هنگام تعمیدش در شرایطی خاص قرار داشته است (مثل عدم درک درست از تعالیم کلام خدا) در نهایت تصمیمی شخصی است.
مسیحیانی که می‌خواهند محل زندگی مشترک داشته باشند چه نکاتی را باید در نظر گیرند؟
هر کس به مکانی برای سکونت نیازمند است. اما امروزه بسیاری جایی برای سکونت از خود ندارند. زیرا مشکلات اقتصادی، بیماری یا عوامل دیگر ممکن است شخص را مجبور سازد که با خانواده یا خویشاوندان خود زندگی کند. در برخی از نقاط دنیا زندگی خصوصی مفهومی ندارد و خانواده و برخی خویشاوندان همه تنها در یک اطاق زندگی می‌کنند.
وظیفهٔ سازمان یَهُوَه نیست که برای برادران و خواهران در سراسر دنیا لیستی بلند بالا در مورد قوانین زندگی با یکدیگر تهیه کند. آنان مسیحیان را ترغیب می‌کنند که اصول کتاب مقدّس را در این خصوص درک کنند و روش زندگی‌ای مقبول یَهُوَه خدا در پیش گیرند. در ادامه به برخی از این اصول می‌پردازیم.
نکتهٔ مهم در مورد زندگی با دیگران در یک خانه تأثیر آنان بر ما و تأثیر آنان بر رابطه‌مان با خداست. آنان چه شخصیتی دارند؟ آیا یَهُوَه را پرستش می‌کنند؟ آیا هماهنگ با معیارهای کلام خدا زندگی می‌کنند؟ پولُس رسول چنین نوشت: «فریفته مشوید! معاشرات بد، اخلاق حسنه را فاسد می‌سازد.» — ۱قر ۱۵:۳۳.
یَهُوَه در کلامش زنا و هر گونه رابطهٔ غیراخلاقی را محکوم می‌کند. (عبر ۱۳:۴) از نظر خدا کاملاً مردود است اگر مرد و زنی که با یکدیگر ازدواج نکرده‌اند، همچون زن و شوهر در یک اطاق زندگی کنند. یک مسیحی هرگز حاضر نیست در خانه‌ای بماند که غیراخلاقیات در آن زشت و ناپسند محسوب نمی‌شود.
به علاوه، کتاب مقدّس به تمامی کسانی که می‌خواهند مورد قبول خدا واقع شوند تأکید می‌کند که ‹از زنا بگریزند.› (۱قر ۶:۱۸) بنابراین عاقلانه است که فرد مسیحی در مکانی سکونت نکند که امکان وسوسه شدن به اَعمال غیراخلاقی وجود دارد. برای نمونه، ممکن است چند مسیحی در یک خانه زندگی کنند. آیا در چنین خانه‌ای ممکن است وضعیتی ایجاد شود که امکان وسوسه پیش آید؟ اگر برخلاف انتظار زن و مردی که با یکدیگر ازدواج نکرده‌اند در خانه تنها بمانند، چطور؟ اساساً از نظر اخلاقی خطرناک خواهد بود اگر دو نفر که به یکدیگر علاقه‌ای خاص دارند در یک خانه با هم زندگی کنند. عاقلانه است که محل زندگی‌ای انتخاب نکنیم که می‌تواند از لحاظ اخلاقی خطراتی داشته باشد.
همچنین زن و شوهری که از یکدیگر طلاق گرفته‌اند نباید همچنان در یک خانه زندگی کنند. از آنجایی که آنان قبل از آن با یکدیگر روابط نزدیک داشته‌اند می‌توانند به آسانی در شرایطی قرار گیرند که در دام روابط نامشروع بیفتند. — امث ۲۲:۳.
نکتهٔ پراهمیت دیگر در نظر داشتن این امر است که زندگی در خانه‌ای مشترک از دید مردم چگونه است. ممکن است از دید فرد مسیحی زندگی با دیگران قابل قبول باشد اما در چشم مردم چنین نباشد. اگر چنین است او باید در مورد تصمیمش تجدیدنظر کند. ما هیچ گاه نمی‌خواهیم با رفتارمان یَهُوَه را بدنام سازیم. پولُس در این مورد چنین گفت: «یهودیان و یونانیان و کلیسای خدا را لغزش مدهید. چنانکه من نیز در هر کاری همه را خوش می‌سازم و نفع خود را طالب نیستم، بلکه نفع بسیاری را تا نجات یابند.» — ۱قر ۱۰:۳۲، ۳۳.
یافتن محل زندگی برای آنانی که می‌خواهند معیارهای عادلانهٔ یَهُوَه خدا را حفظ کنند، می‌تواند مشکل باشد. اما مسیحیان باید ‹بکوشند تا آنچه خداوند را خوشنود می‌سازد دریابند.› آنان باید تمام تلاش خود را به خرج دهند تا هیچ گونه زشتی و بدی به خانهٔ آنان راه نیابد. (افس ۵:۵، ۱۰، انجیل شریف) از این رو، مسیحیان باید در دعا راهنمایی الٰهی را طلب کنند و رفاه حال یکدیگر را از هر جهت مد نظر داشته باشند. همچنین نام خدا، یَهُوَه را از هر گونه بدنامی محفوظ دارند.