‏‹به تعلیم مشغول باش›‏

عیسی به شاگردانش گفت:‏ «شما مرا استاد و آقا می‌خوانید و خوب می‌گویید زیرا که چنین هستم.‏» (‏یو ۱۳:‏۱۳‏)‏ او با این سخن به نقش خود به عنوان معلّم تأکید کرد.‏ سپس قبل از صعودش به آسمان به پیروانش چنین فرمان داد:‏ «پس رفته،‏ همهٔ امّت‌ها را شاگرد سازید .‏ .‏ .‏ و ایشان را تعلیم دهید که همهٔ اموری را که به شما حکم کرده‌ام حفظ کنند.‏» (‏مت ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ بعدها پولُس رسول نیز اهمیت تعلیم دادن کلام خدا را تأکید نمود.‏ او به تیموتاؤس که پیری مسیحی بود چنین گوشزد کرد:‏ «به قرائت کلام خدا و اندرز و تعلیم مشغول باش.‏ .‏ .‏ .‏ در این امور بکوش و خود را به تمامی وقف آن کن تا پیشرفت تو بر همه آشکار شود.‏» —‏ ۱تیمو ۴:‏۱۳-‏۱۵‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو.‏

امروزه نیز همچون گذشته تعلیم اساس خدمت موعظه و جلسات جماعت است.‏ چگونه می‌توانیم همواره به تعلیم مشغول باشیم و این کار چگونه به ما کمک می‌کند تا در تعلیم دادنِ کلام خدا پیشرفت کنیم؟‏

سرمشق قرار دادن معلّم بزرگ

روش تعلیم عیسی برای بسیاری از شنوندگانش دلنشین بود.‏ دقت کنید که چگونه در کنیسهٔ شهر ناصره سخنانش در مردم تأثیر گذاشت.‏ لوقا یکی از نگارندگان انجیل‌ها نوشت:‏ «همه از او نیکو می‌گفتند و از کلام فیض‌آمیزش در شگفت بودند.‏» (‏لو ۴:‏۲۲‏،‏ ه‍ن‏)‏ شاگردان عیسی نحوهٔ موعظهٔ استادشان را سرمشق قرار دادند.‏ به همین دلیل پولُس هم‌ایمانان خود را چنین ترغیب می‌کند:‏ «از من سرمشق بگیرید،‏ چنانکه من از مسیح سرمشق می‌گیرم.‏» (‏۱قر ۱۱:‏۱‏،‏ ه‍ن‏)‏ از آنجایی که پولُس عیسی را الگو قرار می‌داد،‏ تعلیمش در میان مردم و موعظهٔ خانه‌به‌خانه بسیار مؤثر واقع می‌شد.‏ —‏ اعما ۲۰:‏۲۰‏.‏

تعلیم «در بازار»‏

باب ۱۷ کتاب اَعمال‏،‏ مهارت پولُس را در تعلیم برجسته می‌سازد.‏ در آنجا می‌خوانیم که پولُس به آتن رفته بود.‏ او وقتی در کوچه‌ها و بازارها قدم می‌زد به هر جا می‌نگریست بتی می‌دید.‏ به همین دلیل بسیار مضطرب شد!‏ با این حال اجازه نداد که احساسش بر او غلبه کند.‏ پولُس «در کنیسه .‏ .‏ .‏ و در بازار،‏ هر روزه با هر که ملاقات می‌کرد،‏ مباحثه می‌نمود.‏» (‏اعما ۱۷:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ چه سرمشق خوبی برای ما!‏ اگر ما نیز به هر انسانی از هر فرهنگ و پیشینه بدون تبعیض موعظه کنیم،‏ رفتاری محکومانه نداشته باشیم و به آن‌ها احترام بگذاریم ممکن است به سوی پیاممان جلب شوند و به تدریج از اسارت دین کاذب نجات یابند.‏ —‏ اعما ۱۰:‏۳۴،‏ ۳۵؛‏ مکا ۱۸:‏۴‏.‏

پولُس در بازار با انسان‌های سرسختی روبرو شد.‏ در میان شنوندگانش فیلسوفانی بودند که دیدشان با آنچه او موعظه می‌کرد کاملاً فرق داشت.‏ با این حال،‏ به سخنان کسانی که با او اختلاف‌نظر داشتند گوش داد.‏ برخی از آن‌ها پولُس را «یاوه‌گو» نامیدند.‏ برخی نیز گفتند:‏ «ظاهراً واعظ به خدایان غریب است.‏» —‏ اعما ۱۷:‏۱۸‏.‏

ولی پولُس از سخنان توهین‌آمیز شنوندگانش دلسرد نشد.‏ برعکس وقتی در مورد تعلیمش از او توضیح خواستند،‏ از موقعیت استفاده نمود و سخنرانی خردمندانه‌ای اجرا کرد که مهارت پولُس را نمایان  می‌سازد.‏ (‏اعما ۱۷:‏۱۹-‏۲۲؛‏ ۱پطر ۳:‏۱۵‏)‏ حال بگذارید جزئیات سخنرانی او را بررسی کنیم و ببینیم که چگونه می‌توانیم روش تعلیم او را به کار گیریم.‏

پیدا کردن وجه اشتراک

پولُس گفت:‏ «ای مردان آتنی،‏ من شما را از هر لحاظ بسیار دیندار یافته‌ام.‏ زیرا هنگامی که .‏ .‏ .‏ آنچه را که شما می‌پرستید نظاره می‌نمودم،‏ مذبحی یافتم که بر آن نوشته شده بود:‏ ‹تقدیم به خدای ناشناخته.‏› حال،‏ آنچه را شما ناشناخته می‌پرستید،‏ من به شما اعلام می‌کنم.‏» —‏ اعما ۱۷:‏۲۲،‏ ۲۳‏،‏ ه‍ن.‏

پولُس به دقت به اطرافش توجه نمود و از آنچه دید در مورد مخاطبانش شناخت پیدا کرد.‏ ما نیز با توجه کردن به اطرافمان می‌توانیم نکاتی را در مورد صاحبخانه دریابیم.‏ برای مثال وجود اسباب‌بازی در حیاط یا علامتی بر در خانه می‌تواند نکاتی را آشکار سازد.‏ با تشخیص وضعیت صاحبخانه پی می‌بریم که چه مطلبی را بگوییم و چگونه.‏ —‏ کول ۴:‏۶‏.‏

پولُس در سخنانش مردم را محکوم نکرد.‏ او تشخیص داد که «دینداری» مردم آتن بر معرفت غلطی استوار شده است.‏ پولُس به روشنی توضیح داد که چگونه می‌توانند خدای حقیقی را پرستش کنند.‏ (‏۱قر ۱۴:‏۸‏)‏ پس بسیار ضروری است که خبر خوش ملکوت را واضح اعلام کنیم و دید مثبتی به مردم داشته باشیم!‏

رفتاری سنجیده و بدون تبعیض

پولُس در ادامه گفت:‏ «خدایی که جهان و هر آنچه را در آن است آفرید،‏ مالک آسمان و زمین است و در معابد ساختهٔ دست بشر ساکن نمی‌شود.‏ دستان بشری نمی‌تواند خدمتی به او بکند،‏ چنانکه گویی به چیزی محتاج باشد،‏ زیرا خود بخشندهٔ حیات و نَفَس و هر چیز دیگر به جمیع آدمیان است.‏» —‏ اعما ۱۷:‏۲۴،‏ ۲۵‏،‏ ه‍ن.‏

پولُس با سنجیدگی گفت که یَهُوَه «مالک آسمان و زمین است،‏» و بدین شکل افکار شنوندگان خود را به سوی بخشندهٔ حیات سوق داد.‏ چه افتخار بزرگی که انسان‌ها را از هر دین و فرهنگ به سوی منشأ حیات یعنی یَهُوَه خدا هدایت کنیم!‏ —‏ مز ۳۶:‏۹‏.‏

پولُس سپس گفت:‏ «او همهٔ اقوام بشری را از یک انسان پدید آورد .‏ .‏ .‏ و زمان‌های تعیین شده برای ایشان و حدود محل سکونتشان را مقرّر فرمود.‏ تا مردمان او را بجویند و چه بسا که در پی‌اش گشته،‏ او را بیابند،‏ هرچند از هیچ یک از ما دور نیست.‏» —‏ اعما ۱۷:‏۲۶،‏ ۲۷‏،‏ ه‍ن.‏

نحوهٔ تعلیم ما باید صفات خدایی را که پرستش می‌کنیم نمایان سازد.‏ یَهُوَه خدا بدون تبعیض به همهٔ انسان‌ها اجازه می‌دهد ‹او را بجویند و بیابند.‏› ما نیز باید بدون فرق گذاشتن بین مردم پیام ملکوت را به همه برسانیم.‏ البته می‌کوشیم که راه نزدیک شدن به خدا را به کسانی که به آفریدگار ایمان دارند تعلیم دهیم.‏ (‏یعقو ۴:‏۸‏)‏ اما چگونه می‌توانیم به کسانی که به وجود خدا اعتقادی ندارند نیز کمک کنیم؟‏ در این مورد می‌توانیم از پولُس سرمشق گیریم.‏ حال به سخنان بعدی او توجه کنید.‏

‏«زیرا در اوست که زندگی و حرکت و هستی داریم؛‏ چنانکه برخی از شاعران خود شما نیز گفته‌اند که از  نسل اوییم.‏ ‹پس چون نسل خداییم،‏ شایسته نیست چنین بیندیشیم که الوهیّت همانند زر یا سیم یا سنگی است که با هنر و خلاقیت آدمی به صورت تمثالی تراشیده شده باشد.‏›» —‏ اعما ۱۷:‏۲۸،‏ ۲۹‏،‏ ه‍ن.‏

پولُس سخنی از شاعران معروف آتنی را نقل‌قول کرد که برایشان آشنا بود و آن را قبول داشتند.‏ بدین شکل توجه آن‌ها را به سخنانش جلب کرد.‏ ما نیز باید در پی وجه اشتراکی باشیم که مردم آن را بشناسند و قبول داشته باشند.‏ برای نمونه مَثَلی که پولُس در رسالهٔ عبرانیان نوشت،‏ امروزه نیز کاربرد دارد:‏ «زیرا هر خانه‌ای به دست کسی بنا می‌شود،‏ لٰکن بانی همه خداست.‏» (‏عبر ۳:‏۴‏)‏ وقتی با صاحبخانه بر اساس این مَثَل ساده استدلال نماییم،‏ به وی کمک می‌کنیم تا به حقیقت وجود آفریدگار پی ببرد.‏ حال به نکته‌ای دیگر در سخنرانی پولُس یعنی ترغیب کردن توجه کنید.‏

تأکید بر اضطراری بودن زمان

پولُس گفت:‏ «در گذشته،‏ خدا از چنین جهالتی چشم می‌پوشید.‏ اما اکنون به همهٔ مردمان در هر جا حکم می‌کند که توبه کنند.‏ زیرا روزی را مقرّر کرده که در آن به واسطهٔ مردی که تعیین کرده است،‏ جهان را عادلانه داوری خواهد کرد.‏» —‏ اعما ۱۷:‏۳۰،‏ ۳۱‏،‏ ه‍ن.‏

تا زمان باقی است این فرصت وجود دارد که همه نشان دهند مطیع خداوند هستند یا خیر.‏ پس ضروری است که بر اضطراری بودن زمان تأکید کنیم و به طور قانع‌کننده‌ای در مورد برکات پادشاهی خدا صحبت نماییم.‏ —‏ ۲تیمو ۳:‏۱-‏۵‏.‏

واکنش‌های متفاوت

‏«چون در بارهٔ رستاخیز مردگان شنیدند،‏ برخی پوزخند زدند،‏ اما دیگران گفتند:‏ ‹می‌خواهیم در این باره باز از تو بشنویم.‏› بدین گونه پولُس مجمع را ترک گفت.‏ اما تنی چند بدو پیوسته،‏ ایمان آوردند.‏» —‏ اعما ۱۷:‏۳۲-‏۳۴‏،‏ ه‍ن.‏

امروزه بعضی سریع پیام ملکوت را می‌پذیرند،‏ اما برخی شاید با استدلال بیشتر متقاعد شوند.‏ چه شادی بزرگی وقتی کسی با توضیح روشن و سادهٔ ما با یَهُوَه آشنا شود و یَهُوَه از طریق ما او را به سوی پسرش جذب کند!‏ —‏ یو ۶:‏۴۴‏.‏

درس‌هایی که می‌آموزیم

با تعمّق در مورد سخنرانی پولُس می‌آموزیم که چگونه حقایق کتاب مقدّس را به مردم تعلیم دهیم.‏ با سرمشق قرار دادن پولُس در اجرای سخنرانی عمومی می‌توانیم به نحوی سخن بگوییم که علاقه‌مندان به راحتی حقایق کتاب مقدّس را درک کنند و آن را بپذیرند.‏ به علاوه باید مواظب باشیم که اعتقادات آن‌ها را تحقیر نکنیم.‏ در خدمت موعظه نیز می‌باید به طور قانع‌کننده و سنجیده استدلال کنیم.‏ بدین شکل به پند پولُس عمل کرده‌ایم که گفت:‏ ‹به تعلیم مشغول باش.‏›‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۰]‏

تعلیم پولُس واضح،‏ ساده و سنجیده بود

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۱]‏

وقتی در موعظه به احساسات مردم توجه کنیم پولُس را سرمشق خود قرار داده‌ایم