یَهُوَه به فریاد شکسته‌دلان گوش می‌دهد
یَهُوَه به فریاد شکسته‌دلان گوش می‌دهد
سلیمان، پادشاه حکیم اسرائیل گفت که برای هر انسانی ممکن است «اتفاقی» غیرمنتظره بیفتد. (جا ۹:۱۱) درد و رنج یا حادثه‌ای مصیبتبار می‌تواند به شدّت روال زندگی ما را درهم بریزد. برای مثال، مرگ ناگهانی یکی از اعضای نزدیک خانواده می‌تواند شخص را از لحاظ عاطفی تحت فشار شدیدی قرار دهد. شاید احساس غم و یأس در هفته‌ها و ماه‌های متمادی بسیار توان‌فرسا باشد. شخص در اثر سردرگمی احساس می‌کند که حتی لیاقت دعا کردن را ندارد.
در چنین شرایط سختی شخص نیاز به تشویق، ملاحظه و محبت دارد. داود مزمورنویس چنین سرود: ‹یَهُوَه جمیع افتادگان را تأیید می‌کند و خم‌شدگان را برمی‌خیزاند.› (مز ۱۴۵:۱۴) کتاب مقدّس می‌گوید که ‹چشمان یَهُوَه در تمام جهان تردّد می‌کند تا قوّت خویش را بر آنانی که دل ایشان با او کامل است نمایان سازد.› (۲توا ۱۶:۹) یَهُوَه ‹با کسی است که روح افسرده و متواضع دارد، تا روح متواضعان را اِحیا نماید و دل افسردگان را زنده سازد.› (اشع ۵۷:۱۵) یَهُوَه چگونه می‌تواند افسردگان و شکسته‌دلان را حمایت کند و تسلّی دهد؟
«سخنی که به وقتش گفته شود»
یک راهی که یَهُوَه به وقتش به کمک ما می‌شتابد از طریق خواهران و برادران مسیحی است. به مسیحیان چنین خاطرنشان شده است: «ماتمیان را تسلّی بخشید.» (اشع ۶۱:۲) سخنان هم‌ایمانی دلسوز که نشانی از توجه و محبت است می‌تواند روح شخص ماتم‌زده و مأیوس را التیام بخشد. کلمات تسلّی‌بخش حتی در گفتگویی کوتاه می‌تواند تأثیر خوبی بر روحیهٔ شخص مصیبت‌زده بگذارد. شاید کسی که وضعیت مشابه‌ای را پشت سر گذاشته است بتواند با سخنان خود شخص دلشکسته را تسلّی و دلگرمی دهد. یا دوستی فهمیده که تجربهٔ فراوانی در زندگی دارد با تیزبینی به شخص داغدیده دلداری دهد. یَهُوَه از طریق چنین اعمالی روح شکسته‌دلان را اِحیا می‌نماید.
پیری مسیحی به نام آلکس که از ازدواجش چندی نگذشته بود، به طور غیرمنتظره همسرش را به دلیل بیماری‌ای غیرقابل علاج از دست داد. سرپرست سیّاری که خود نیز همسرش را از دست داده و دوباره ازدواج کرده بود، با دلسوزی تصمیم گرفت آلکس را با سخنانش تسلّی دهد. او به آلکس گفت: ‹در آن زمان احساساتم مرا از توان انداخته بود. تا وقتی که با برادران در موعظه یا در جماعت بودم احساس ناراحتی نمی‌کردم اما وقتی پایم را به خانه می‌گذاشتم شدیداً احساس تنهایی می‌کردم.› آلکس بعد از شنیدن سخنان سرپرست سیّار می‌گوید: «وقتی متوجه شدم احساساتی که من در آن موقعیت داشتم طبیعی بود و دیگران نیز چنین احساسی را داشته‌اند تسکین یافتم.» بدون شک، «سخنی که به وقتش گفته شود» به شخصی که تحت فشار روحی است تسلّی فراوانی می‌دهد. — امث ۱۵:۲۳، ترجمهٔ هزارهٔ نو.
پیر مسیحی‌ای که به چندین بیوه تسلّی داده بود تصمیم گرفت به آلکس هم دلگرمی دهد. این پیر مسیحی با مهربانی برای آلکس روشن کرد که یَهُوَه از احساس او آگاه است و می‌داند که چگونه به او کمک کند. پس به او گفت: «شخص پس از گذشت چند ماه یا چند سال می‌تواند دوباره ازدواج کند، چون کتاب مقدّس نشان می‌دهد که یَهُوَه از روی محبت چنین اجازه‌ای را به شخص بیوه داده است.» البته همهٔ آنانی که همسرشان را از دست داده‌اند و می‌خواهند باری دیگر ازدواج کنند شرایط و موقعیت آن را ندارند. با این حال، سخنان آن برادر باعث شد که آلکس چنین بگوید: «یادآوری این که کلام یَهُوَه به شخص اجازه می‌دهد مجدّداً ازدواج کند ذهنم را از هر افکار منفی پاک کرد. یعنی افکاری که اگر شخص مجدّداً ازدواج کند به زوج سابقش وفادار نبوده است یا قانون یَهُوَه را در خصوص پیمان ازدواج شکسته است.» — ۱قر ۷:۸، ۹، ۳۹.
داود مزمورنویس که در زندگی با تجربیات سخت و تلخی روبرو شده بود تأیید کرد که ‹چشمان یَهُوَه به سوی صالحان است و گوش‌های وی به سوی فریاد ایشان.› (مز ۳۴:۱۵) مسلّماً، یَهُوَه به فریاد شکسته‌دلان گوش می‌دهد و به وقتش تسلّی را از طریق سخنان سنجیده و خردمندانهٔ مسیحیان روحانی مهیا می‌سازد. چنین کمکی از سوی یَهُوَه بسیار ارزشمند و عملی است.
یاری یَهُوَه از طریق جلسات مسیحی
افکار منفی به راحتی در ذهن شخص دلشکسته ایجاد می‌شود و او را به گوشه‌گیری سوق می‌دهد. در کتاب امثال آمده است: «شخص انزوا طلب در پی اهداف خودخواهانهٔ خویش است؛ او با هر قضاوت صحیح می‌ستیزد.» (امث ۱۸:۱، ترجمهٔ هزارهٔ نو) آلکس اذعان کرد: «وقتی کسی همسرش را از دست می‌دهد افکار منفی در ذهن و دلش طغیان می‌کند.» او به یاد می‌آورد که از خود چنین سؤالاتی کرد: «‹آیا برای جلوگیری از مرگ همسرم کار دیگری از دستم برمی‌آمد؟ آیا می‌توانستم در زندگی توجه بیشتری به او نشان دهم و احساساتش را بیشتر درک کنم؟› دلم نمی‌خواست مجرّد و تنها باشم. خیلی سخت بود که این افکار منفی را از خودم دور سازم چون هر روز با تنهایی مواجه بودم.»
شخص دلشکسته بیش از هر زمانی نیاز به معاشرت بناکننده دارد. در جلسات جماعت است که از چنین معاشرتی برخوردار می‌شویم. در چنین محیطی فکر و ذهنمان با افکار مثبت و بناکنندهٔ خدا پر می‌شود.
جلسات مسیحی به ما کمک می‌کند دیدی متعادل نسبت به وضعیت‌مان داشته باشیم. در آنجا با گوش کردن به کتاب مقدّس و تعمّق در آن، به جای آن که ذهنمان بر درد و رنجمان تمرکز داشته باشد بر مهم‌ترین موضوع یعنی اثبات حقانیت سلطنت یَهُوَه و تقدّس نامش متمرکز می‌شود. علاوه بر آن، اگر دیگران از وضعیت ما آگاه نباشند یا احساسمان را به خوبی درک نکنند، طی دریافت تعلیمات روحانی متوجه می‌شویم که یَهُوَه از وضعیت سخت ما آگاه است و با ما همدردی می‌کند. یَهُوَه می‌داند که «دل دردمند روح را افسرده می‌کند.» (امث ۱۵:۱۳، ترجمهٔ هزارهٔ نو) خدای حقیقی آماده است که به فریاد دل ما برسد. آگاهی از این موضوع ما را ترغیب می‌کند و نیرو می‌دهد که به زندگی خود ادامه دهیم. — مز ۲۷:۱۴.
داود پادشاه تحت فشار زیاد از سوی دشمنانش به یَهُوَه فریاد برآورد: «روح من در من مدهوش شده، و دلم در اندرونم متحیّر گردیده است.» (مز ۱۴۳:۴) شخص اغلب در اثر مصیبت‌های زندگی از لحاظ جسمی و روحی تضعیف می‌شود و حتی ممکن است نسبت به زندگی سرد گردد. همچنین بیماری یا معلولیت می‌تواند شخص را رنج‌دیده سازد. با این حال یَهُوَه برای تحمّل آن به او کمک می‌کند. (مز ۴۱:۱-۳) خدا امروزه برای شفای شخص دست به معجزه نمی‌زند اما به او حکمت لازم و بردباری را برای تحمّل وضعیتش می‌دهد. به یاد داشته باشید وقتی داود زیر بار مصیبت‌ها قرار می‌گرفت به یَهُوَه روی می‌آورد. او در مزمور چنین سرود: «ایّام قدیم را به یاد می‌آورم. در همهٔ اعمال تو تفکّر نموده، در کارهای دست تو تأمّل می‌کنم.» — مز ۱۴۳:۵.
نگاشته شدن این اظهارات الهامی نشان می‌دهد که یَهُوَه احساس ما را به خوبی درک می‌کند. این کلمات تضمینی است بر این که یَهُوَه به فریاد دلمان گوش می‌دهد. اگر کمک او را پذیرا باشیم ما را «حفظ خواهد کرد.» — مز ۵۵:۲۲، تفسیری.
«پیوسته دعا کنید»
در یعقوب ۴:۸ چنین آمده است: «به خدا نزدیک شوید، که او نیز به شما نزدیک خواهد شد.» یک طریق برای نزدیک شدن به خدا دعاست. پولُس رسول گوشزد کرد که «پیوسته دعا کنید.» (۱تسا ۵:۱۷) حتی اگر بیان احساسات در دعا بسیار سخت باشد «روح [خدا] با ناله‌هایی بیان‌ناشدنی، برای ما شفاعت می‌کند.» (روم ۸:۲۶، ۲۷) مطمئناً یَهُوَه احساسات ما را درک می‌کند.
مونیکا می‌گوید: «از طریق دعا، خواندن کتاب مقدّس و مطالعهٔ فردی احساس می‌کنم که یَهُوَه نزدیک‌ترین دوست من شده است. وجود خدا را در زندگی‌ام از طریق دست یاری دهنده‌اش حس می‌کنم. حتی اگر نتوانم احساسم را بیان کنم او مرا درک می‌کند و این باعث تسلّی‌ام است. می‌دانم که محبت یَهُوَه خدا و برکاتش پایان‌ناپذیر است.»
پس بیایید محبت و سخنان تسلّی‌دهندهٔ هم‌ایمانانمان را بپذیریم، پندهای مهربانانه و یادآوری‌های تقویت‌دهنده در جلسات مسیحی را به کار گیریم و سفرهٔ دلمان را برای یَهُوَه در دعا باز کنیم. یَهُوَه از طریق این کمک‌ها نشان می‌دهد که به فکر ماست و به ما توجه دارد. آلکس از تجربه‌ای که آموخته، می‌گوید: «اگر از ترتیبات یَهُوَه برای تقویت ایمانمان استفاده کنیم به ما ‹قدرت خارق‌العاده› می‌دهد تا با هر وضعیتی مقابله نماییم.» — ۲قر ۴:۷.
[کادر/تصویر در صفحهٔ ۱۸]
اشعاری تسلّی‌دهنده برای شکسته‌دلان
در کتاب مزمور عبارات فراوانی به چشم می‌خورد که عواطف انسانی را نمایان می‌سازد. این عبارات همواره اطمینان می‌دهد که یَهُوَه خدا به فریاد دل رنج‌دیدگانی که تحت فشار روحی هستند می‌رسد. به قطعاتی از این اشعار توجه نمایید:
‹در تنگی خود یَهُوَه را خواندم و نزد خدای خویش استغاثه نمودم. او آواز مرا از هیکل خود شنید و استغاثهٔ من به حضورش به گوش وی رسید.› — مز ۱۸:۶.
‹یَهُوَه نزدیک شکسته‌دلان است و روح کوفتگان را نجات خواهد داد.› — مز ۳۴:۱۸.
«[یَهُوَه] شکسته‌دلان را شفا می‌دهد و جراحت‌های ایشان را می‌بندد.» — مز ۱۴۷:۳.
[تصویر در صفحهٔ ۱۷]
«سخنی که به وقتش گفته شود» در روز مصیبت بسیار تسلّی‌دهنده است!