سؤالات خوانندگان
سؤالات خوانندگان
هنگامی که عیسی ۱۲ رسول را برای موعظه فرستاد، آیا به آن‌ها گفت که با خود چوبدستی ببرند و کفش بپوشند یا خیر؟
برخی اظهار کرده‌اند که سه گزارش انجیل عیسی در رابطه با ارسال رسولان به موعظه با یکدیگر در تضاد می‌باشند. مقایسهٔ این سه گزارش ما را به نتیجه‌ای جالب می‌رساند. اوّل گزارش مَرقُس را با گزارش لوقا مقایسه می‌کنیم. در انجیل مَرقُس آمده است: «[عیسی] به آنان دستور داد: ‹برای سفر، جز یک چوبدستی چیزی با خود برندارید؛ نه نان، نه کوله‌بار و نه پول در کمربندهای خود. کفش به پا کنید، امّا جامه اضافی نپوشید.›» (مرق ۶:۷-۹) در انجیل لوقا نوشته شده است: «هیچ چیز برای سفر برندارید، نه چوبدستی، نه کوله‌بار، نه نان، نه پول و نه پیراهن اضافه.» (لو ۹:۱-۳) حال به نکته‌ای که ظاهراً در تضاد است توجه می‌کنیم. در انجیل مَرقُس نگاشته شده است که رسولان باید با خود چوبدستی ببرند و کفش بپوشند ولی در گزارش لوقا ثبت شده است که آن‌ها نباید چیزی با خود ببرند حتی چوبدستی. به علاوه لوقا هیچ صحبتی از کفش نیز نکرده است.
برای درک درست مقصود عیسی به گفتهٔ مشترک در این سه گزارش توجه کنید. در دو گزارش بالا و در گزارش انجیل مَتّی ۱۰:۵-۱۰، به رسولان گفته شد که «جامه اضافی» یا «پیراهن اضافه» با خود نبرند. از قرار معلوم هر یک از رسولان یک جامه به تن داشت. پس، از گفتهٔ عیسی می‌فهمیم که آن‌ها نباید در پی تهیهٔ جامهٔ دیگری باشند. همچنین آن‌ها کفش به پا داشتند. در گزارش مَرقُس هم نگاشته شده است که ‹کفش به پا کنند.› حال در مورد چوبدستی چه می‌توان گفت؟ «دایرة‌المعارف یهودی» در این مورد چنین بیان می‌کند: «ظاهراً میان عبرانیان دوران باستان رسم بر این بود که همراه خود چوبدستی داشته باشند.» (پیدا ۳۲:۱۰) گزارش مَرقُس نیز در واقع بیان می‌کند که به جز چوبدستی ‹چیزی با خود برندارند.› بنابراین هر سه انجیل تأکید می‌کنند که شاگردان وقت را برای تهیهٔ لوازم اضافی هدر ندهند.
مَتّی یکی از آن دوازده رسول که گفتهٔ عیسی را شنیده بود بر این نکته تأکید بیشتری کرد. در گزارش متّی آمده است که عیسی به شاگردانش گفت: «هیچ طلا یا نقره یا مس در کمربندهایتان با خود نبرید و برای سفر، کوله‌بار یا پیراهن اضافی یا کفش یا چوبدستی برندارید؛ زیرا کارگر مستحق مایحتاج خویش است.» (مت ۱۰:۹، ۱۰) آیا منظور عیسی این بود که کفشی که به پا و چوبدستی‌ای که در دست داشتند با خود نبرند؟ مسلّماً خیر. عیسی به رسولان دستور نداد کفشی که به پا و چوبدستی‌ای که به دست داشتند به دور اندازند بلکه اضافه بر آن چیزی برندارند. چرا عیسی چنین دستوری داد؟ چون «کارگر مستحق مایحتاج خویش است.» در واقع، این نکتهٔ اصلیِ دستور عیسی بود و با سخن او در موعظهٔ بالای کوه نیز هماهنگ است که گفت: «نگران نباشید و نگویید چه بخوریم یا چه بنوشیم و یا چه بپوشیم.» — مت ۶:۲۵-۳۲.
برخی با خواندن این سه گزارش در اوّل ممکن است فکر کنند در انجیل‌ها ضدّ و نقیض وجود دارد، ولی چنان که دیدیم هر سه گزارش یک نکته را بیان کرده‌اند. دستور عیسی این بود که رسولان بدون تأخیر به سفر موعظه بروند و وقت را برای تهیهٔ لوازم اضافی هدر ندهند. به چه دلیل؟ زیرا یَهُوَه نیازهای آن‌ها را فراهم می‌کرد.
«بانو و بانوان» که سلیمان پادشاه در کتاب جامعه ۲:۸ به آن‌ها اشاره کرد چه کسانی بودند؟
پاسخ این سؤال را نمی‌توان با اطمینان داد ولی احتمال دارد که سلیمان به زنان برجسته‌ای اشاره کرد که به دربارش آمده بودند.
سلیمان پادشاه در جامعه باب ۲ به دست‌آوردهای گوناگون منجمله عمارات بسیاری که بنا کرده بود اشاره کرد. سپس گفت: «نقره و طلا و اموال خاصّهٔ پادشاهان و کشورها نیز برای خود جمع کردم؛ و مغنیان و مغنیات و لذّات بنی‌آدم یعنی بانو و بانوان به جهت خود گرفتم.» — جا ۲:۸.
بسیاری از مفسّران می‌پندارند منظور سلیمان از «بانوان،» زنان و صیغه‌های غیراسرائیلی‌ای است که در دوران سالمندی به زنی گرفت؛ همان زنانی که بعدها او را به پرستش کاذب کشاندند. (۱پاد ۱۱:۱-۴) ولی این توضیح اشکالاتی دارد. از آنجایی که سلیمان کتاب جامعه و کتاب‌های دیگر را تحت الهام خدا نگاشت معلوم می‌شود که یَهُوَه در آن زمان از او خوشنود بود. در صورتی که در دوران سالمندی‌اش به دلیل گرفتن صدها زن و صیغه‌های غیراسرائیلی و پذیرفتن پرستش کاذب از خدا دور شده بود.
به علاوه، سلیمان در این کتاب نوشت: «جامعه [یا سلیمان] تفحّص نمود تا سخنان مقبول را پیدا کند و کلمات راستی را که به استقامت مکتوب باشد.» (جا ۱۲:۱۰) از دیگر نوشته‌های سلیمان روشن است که او با کلمات «زن،» «زوجه،» «ملکه» و «مُتعه» کاملاً آشنا بوده است. (امث ۵:۱۸؛ ۱۲:۴؛ ۱۸:۲۲؛ جا ۹:۹؛ غز ۶:۸، ۹) ولی در جامعه ۲:۸ فقط از عبارت «بانو و بانوان» استفاده می‌کند نه از این کلمات.
دو واژه‌ای که «بانو و بانوان» (مفرد و جمع) ترجمه شده است در زبان عبری یک عبارت استثنایی است که فقط در جامعه ۲:۸ نگاشته شده است. محققان کتاب مقدّس اذعان می‌کنند معنی این واژه‌ها دقیقاً معلوم نیست. بسیاری از مترجمان واژهٔ مفرد این عبارت را به «زن» و واژهٔ جمع یا صفت عالی را به «زنان» برگردانده‌اند که با ترجمهٔ فارسی «بانو و بانوان» نیز هماهنگ است.
شهرت سلیمان پادشاه چنان بود که به گوش ملکهٔ بسیار ثروتمند سبا رسید. به همین دلیل ملکهٔ سبا به دیدارش رفت و تحت تأثیر شکوه و حکمت سلیمان قرار گرفت. (۱پاد ۱۰:۱، ۲) این موضوع ممکن است یکی از معانی «بانو و بانوان» باشد، یعنی زنان برجسته و بانفوذی که سلیمان طی سال‌هایی که رضامندی خدا را داشت در دربارش با آن‌ها آشنا شد.
