صلح را بجویید

‏«بیایید آنچه را که موجب برقراری صلح و صفا .‏ .‏ .‏ می‌شود،‏ دنبال کنیم.‏» —‏ روم ۱۴:‏۱۹‏.‏

۱،‏ ۲.‏ چرا در میان شاهدان یَهُوَه صلح و آرامش هست؟‏

در دنیای امروز صلح و آرامش حقیقی بسیار نایاب است.‏ حتی بین انسان‌هایی که از یک ملت می‌باشند و به یک زبان سخن می‌گویند اغلب از لحاظ دینی،‏ سیاسی و اجتماعی تفرقه هست.‏ ولی قوم یَهُوَه با این که «از هر ملت و طایفه و قوم و زبان» می‌باشند با هم متحدند.‏ —‏ مکا ۷:‏۹‏.‏

^۲ این صلح و سلامتی در میان ما شاهدان یَهُوَه تصادفی نیست.‏ دلیل اصلی آن این است که از طریق ایمان به خون ریخته‌شدهٔ پسر خدا در راه گناهانمان،‏ «میان ما و خدا .‏ .‏ .‏ صلح برقرار شده است.‏» (‏روم ۵:‏۱؛‏ افس ۱:‏۷‏)‏ به علاوه،‏ یَهُوَه خدا روح‌القدس خود را به خادمان وفادارش می‌دهد که ثمرهٔ آن شامل صلح و آرامش است.‏ (‏غلا ۵:‏۲۲‏)‏ دلیل دیگر صلح در بین ما این است که «به دنیا تعلّق» نداریم.‏ (‏یو ۱۵:‏۱۹‏)‏ ما در امور سیاسی از گروه خاصّی جانبداری نمی‌کنیم بلکه همواره بی‌طرف می‌مانیم.‏ از آنجایی که به طور مجازی  ‏‹شمشیرهای خود را برای گاوآهن شکسته‌ایم› در هیچ جنگ داخلی یا بین‌المللی نیز شرکت نمی‌کنیم.‏ —‏ اشع ۲:‏۴‏.‏

۳.‏ صلح در میان ما چه چیزی را امکان‌پذیر ساخته است و در این مقاله چه موضوعی بررسی می‌شود؟‏

^۳ صلحی که در میان ما حاکم است فقط بدی نکردن به یکدیگر نیست بلکه فراتر از آن است.‏ صلح ما این امکان را به وجود می‌آورد تا «به همه نیکی کنیم،‏ به ویژه به اهل بیت ایمان.‏» (‏غلا ۶:‏۱۰‏)‏ همهٔ ما «یکدیگر را محبت» می‌کنیم،‏ با آن که اغلبِ جماعات ما از انسان‌هایی با فرهنگ‌ها و نژادهای گوناگون تشکیل شده‌اند.‏ (‏یو ۱۵:‏۱۷‏)‏ بلی،‏ صلح میان ما و یَهُوَه و برادران و خواهران بسیار پرارزش است و باید آن را حفظ کنیم.‏ از این رو،‏ در این مقاله بررسی می‌کنیم که چگونه می‌توان در جماعت صلحجو بود.‏

وقتی می‌لغزیم

۴.‏ وقتی متوجه می‌شویم کسی را از خود رنجانده‌ایم چگونه می‌توانیم صلح را برقرار سازیم؟‏

^۴ یعقوب شاگرد نوشت:‏ «ما همه بسیار می‌لغزیم.‏ اگر کسی در گفتار خود نلغزد،‏ انسانی کامل است.‏» (‏یعقو ۳:‏۲‏)‏ از این رو،‏ اختلافات و سوءتفاهم‌ها بین هم‌ایمانان به وجود می‌آید.‏ (‏فیلیپ ۴:‏۲،‏ ۳‏)‏ ولی اعضا می‌توانند این مشکلات را بدون آن که آرامش جماعت برهم ریخته شود،‏ بین خود حل کنند.‏ برای مثال،‏ وقتی متوجه می‌شویم کسی را از خود رنجانده‌ایم به‌کارگیری این پند کتاب مقدّس ضروری است.‏ —‏ مَتّی ۵:‏۲۳،‏ ۲۴ خوانده شود.‏

۵.‏ وقتی در حق ما خطایی شود چگونه می‌توانیم صلح و آرامش را حفظ کنیم؟‏

^۵ حال اگر کسی ما را رنجانده باشد چه باید بکنیم؟‏ آیا باید منتظر باشیم خطاکار از ما عذرخواهی کند؟‏ در اوّل قُرِنتیان ۱۳:‏۵ آمده است:‏ «[محبت] کینه به دل نمی‌گیرد.‏» وقتی خطایی در حق ما می‌شود،‏ با بخشیدن و فراموش کردن آن صلح را ترویج می‌دهیم،‏ و ‹کینه به دل نمی‌گیریم.‏› ‏(‏کولُسیان ۳:‏۱۳ خوانده شود.‏‏)‏ این بهترین روش برای برطرف کردن خطاهای کوچک روزمره است چرا که باعث تقویت رابطهٔ دوستانه با هم‌ایمانان می‌شود و به ما آرامش دل و ذهن می‌دهد.‏ در مثلی حکیمانه آمده است:‏ «گذشتن از تقصیر جلال [انسان] است.‏» —‏ امث ۱۹:‏۱۱‏.‏

۶.‏ اگر چشم‌پوشی از خطای کسی برایمان دشوار باشد چه باید کنیم؟‏

^۶ حال اگر چشم‌پوشی از خطایی برایمان دشوار باشد چه باید کنیم؟‏ پخش کردن آن در میان دیگران کار عاقلانه‌ای نیست.‏ چنین غیبتگویی فقط صلح و آرامش جماعت را برهم می‌زند.‏ حال چگونه می‌توان مشکل را در صلح و صفا حل کرد؟‏ در مَتّی ۱۸:‏۱۵ آمده است:‏ «اگر برادرت به تو گناه ورزد،‏ نزدش برو و در خلوت خطایش را به او گوشزد کن.‏ اگر سخنت را پذیرفت،‏ برادرت را بازیافته‌ای.‏» با آن که مَتّی ۱۸:‏۱۵-‏۱۷ در مورد خطاهای جدّی به کار گرفته می‌شود،‏ بر اساس اصل آیهٔ ۱۵‏،‏ باید موضوع را در خلوت و با نرمی با خطاکار در میان بگذاریم و صلح را دوباره برقرار سازیم.‏ *

۷.‏ چرا باید به سرعت اختلافات را حل کرد؟‏

^۷ پولُس رسول نوشت:‏ «‹هنگامی که خشمگین می‌شوید،‏ گناه نکنید›:‏ مگذارید روزتان در خشم به سر رسد،‏ و ابلیس را مجال ندهید.‏» (‏افس ۴:‏۲۶،‏ ۲۷‏)‏ عیسی گفت:‏ «شتاب کن که با مدعی خود .‏ .‏ .‏ صلح کنی.‏» (‏مت ۵:‏۲۵‏،‏ عهد جدید بر اساس کتاب مقدّس اورشلیم‏)‏ پس در طلب صلح بودن به این مفهوم است که مشکلات را سریع حل کنیم.‏ چرا؟‏ چون در غیر این صورت آن مشکل مثل زخمی می‌ماند که اگر به سرعت مرهم نشود عفونی می‌گردد.‏ پس نگذاریم غرور،‏  حسادت یا وابستگی‌های مادی مانعی در برطرف کردن سریع مشکلات شود.‏ —‏ یعقو ۴:‏۱-‏۶‏.‏

وقتی مشکلات بین افراد بیشتری باشد

۸،‏ ۹.‏ الف)‏ چه اختلاف‌نظرهایی بین اعضای جماعت قرن اوّل در روم وجود داشت؟‏ ب)‏ پولُس در این زمینه چه پند و اندرزی به آن‌ها داد؟‏

^۸ برخی اوقات اختلافات در جماعت بین بیش از دو نفر به وجود می‌آید.‏ چنین اتفاقی در جماعت مسیحی روم رخ داد.‏ در آنجا اختلاف‌نظری میان مسیحیان یهودی و مسیحیان نوکیش به وجود آمده بود.‏ بعضی از اعضای جماعت از قرار معلوم وجدانشان ضعیف بود و کارهایی را که حتی کلام خدا محکوم نمی‌کند انجام نمی‌دادند و آنانی را داوری می‌کردند که بر طبق وجدان قوی خود چنین کارهایی را انجام می‌دادند.‏ بعضی نیز وجدانی قوی داشتند و خود را بهتر از آنانی می‌دانستند که وجدانشان ضعیف بود.‏ هر دو گروه به طور نادرست امور خصوصی یکدیگر را محکوم می‌کردند.‏ پولُس به الهام خدا چه پندی به آن دو گروه داد؟‏ —‏ روم ۱۴:‏۱-‏۶‏.‏

^۹ پولُس به هر دو گروه پند و اندرز داد.‏ او به آنانی که درک کرده بودند تحت شریعت موسوی نیستند گفت برادران خود را به چشم حقارت نبینند.‏ (‏روم ۱۴:‏۲،‏ ۱۰‏)‏ چنین نگرشی می‌توانست هم‌ایمانی را که وجدانش هنوز مطابق شریعت موسوی عمل می‌کرد لغزش دهد.‏ پولُس به آن‌ها توصیه کرد:‏ «کار خدا را برای خوراک خراب مکن!‏ .‏ .‏ .‏ بهتر آن است که از خوردن گوشت یا نوشیدن شراب یا انجام هر کار دیگر که باعث لغزش برادرت می‌شود،‏ بپرهیزی.‏» (‏روم ۱۴:‏۱۴،‏ ۱۵،‏ ۲۰،‏ ۲۱‏)‏ از طرفی دیگر،‏ پولُس به مسیحیانی که وجدانی ضعیف داشتند توصیه کرد برادرانی را که وجدانی قوی دارند بی‌ایمان نشمارند.‏ (‏روم ۱۴:‏۱۳‏)‏ او گفت:‏ «هر یک از شما را می‌گویم که خود را بیش از آنچه می‌باید،‏ مپندارید.‏»  ‏(‏روم ۱۲:‏۳‏)‏ پولُس پس از پند و اندرز دادن به هر دو گروه نوشت:‏ «پس بیایید آنچه را که موجب برقراری صلح و صفا و بنای یکدیگر می‌شود،‏ دنبال کنیم.‏» —‏ روم ۱۴:‏۱۹‏.‏

۱۰.‏ برای حل مشکلات میان اعضای جماعت چه چیزی لازم است؟‏

^۱۰ مطمئناً اعضای جماعت روم به پند و اندرز پولُس واکنشی مثبت نشان دادند و تغییرات ضروری را در خود ایجاد کردند.‏ امروزه نیز وقتی در جماعت مسیحی اختلاف‌نظری رخ می‌دهد آیا نباید با فروتنی جویای پند کلام خدا و به‌کارگیری آن باشیم؟‏ بلی ما نیز همچون مسیحیان قرن اوّل در روم باید تغییرات لازم را برای حفظ ‹صلح با یکدیگر› ایجاد کنیم.‏ —‏ مرق ۹:‏۵۰‏.‏

وقتی درخواست کمک می‌شود

۱۱.‏ پیر مسیحی باید چه موضوعاتی را در نظر داشته باشد هنگامی که عضوی از جماعت بخواهد در مورد مشکلش صحبت کند؟‏

^۱۱ حال اگر مسیحی‌ای بخواهد در بارهٔ مشکلی که با خویشاوند یا هم‌ایمانی دارد با پیری گفتگو کند،‏ پیر مسیحی چه باید بکند؟‏ در امثال ۲۱:‏۱۳ آمده است:‏ «هر که گوش خود را از فریاد فقیر می‌بندد،‏ او نیز فریاد خواهد کرد و مستجاب نخواهد شد.‏» پیر مسیحی به حتم نمی‌خواهد ‹گوش خود را ببندد.‏› با این حال،‏ در مثلی دیگر آمده است:‏ «نخستین کسی که در ادعای خود می‌آید صادق می‌نماید اما رفیقش می‌آید و او را تفتیش [یعنی بازپرسی] می‌کند.‏» (‏امث ۱۸:‏۱۷‏،‏ ترجمهٔ فاضل‌خان همدانی‏)‏ لازم است پیر مسیحی با مهربانی به حرف شخص گوش دهد،‏ اما باید مواظب باشد که از شاکی طرفداری نکند.‏ او بعد از شنیدن سخنان شخصِ رنجیده بهتر است سؤال کند که آیا موضوع را با طرف مقابل گفتگو کرده است یا خیر.‏ همچنین آیاتی را برای هدایت شخص رنجیده در راه صلحجویی،‏ با او مرور می‌کند.‏

۱۲.‏ گزارشاتی را بیان کنید که خطر عملکرد عجولانه را بعد از گوش دادن به یک طرف دعوی نشان می‌دهد.‏

^۱۲ سه گزارش کتاب مقدّس،‏ خطر عملکرد عجولانه را بعد از گوش دادن به یک طرف دعوی نمایان می‌سازد.‏ فوطیفار حکایت زنش را که به دروغ گفته بود یوسف قصد تجاوز به او داشت پذیرفت.‏ فوطیفار که خشمگین شده بود یوسف را غیرمنصفانه به زندان انداخت.‏ (‏پیدا ۳۹:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ داود پادشاه سخن صیبا را باور کرد که گفته بود آقایش مَفِیبوشَت سمت دشمنان داود را گرفته است.‏ داود نیز عجولانه به او گفت:‏ «اینک کل مایملک مَفِیبوشَت از مال توست.‏» (‏۲سمو ۱۶:‏۴؛‏ ۱۹:‏۲۵-‏۲۷‏)‏ به اَرْتَحْشَستای پادشاه خبر داده شد که یهودیان دیوارهای اورشلیم را بازسازی می‌کنند و تصمیم دارند بر ضدّ امپراتوری پارس آشوب نمایند.‏ پادشاه هم این گزارش را باور کرد و دستور داد تا بازسازی اورشلیم متوقف شود.‏ در نتیجه،‏ یهودیان از ساختن معبد خدا باز ایستادند.‏ (‏عز ۴:‏۱۱-‏۱۳،‏ ۲۳،‏ ۲۴‏)‏ پیران مسیحی لازم است با خردمندی به توصیه‌ای که پولُس به تیموتائوس در بارهٔ پیشداوری داد توجه کنند.‏ —‏ ۱تیموتائوس ۵:‏۲۱ خوانده شود.‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ در رابطه با اختلاف دو نفر در جماعت،‏ همهٔ ما چه محدودیتی داریم؟‏ ب)‏ چه چیزی به پیران کمک می‌کند تا در اختلافات هم‌ایمانان به درستی داوری کنند؟‏

^۱۳ حتی زمانی که به نظر می‌آید از همهٔ وقایع مطلع هستیم،‏ ضروری است تشخیص دهیم «آن که گمان می‌کند چیزی می‌داند،‏ هنوز چنان که باید نمی‌داند.‏» (‏۱قر ۸:‏۲‏)‏ آیا حقیقتاً از تمام جزئیات که به اختلاف منجر شده است آگاهی داریم؟‏ آیا به خوبی با پیشینهٔ هر دو مدعی آشنایی داریم؟‏ وقتی از پیران مسیحی درخواست می‌شود که موضوعی را داوری کنند باید مواظب باشند با دروغ،‏ نیرنگ یا شایعات فریب نخورند!‏ عیسی مسیح منتخب یَهُوَه به انصاف داوری می‌کند.‏ او «موافق رؤیت چشم خود داوری نخواهد کرد و بر وفق سمع گوش‌های خویش تنبیه نخواهد نمود،‏» بلکه با  هدایت روح‌القدس خدا.‏ (‏اشع ۱۱:‏۳،‏ ۴‏)‏ پیران مسیحی نیز باید به طور مشابه با روح‌القدس خدا هدایت شوند.‏

^۱۴ ضروری است که پیران قبل از داوری برای دریافت روح‌القدس یَهُوَه دعا کنند و با استفاده از کتاب مقدّس و نشریات مسیحی غلام امین و دانا اجازه دهند روح خدا در ایشان عمل نماید.‏ —‏ مت ۲۴:‏۴۵‏.‏

ارجحیت به حفظ صلح با خدا

۱۵.‏ اگر از گناه جدّی کسی با خبر شویم،‏ چه وقت باید آن را اطلاع دهیم؟‏

^۱۵ ما مسیحیان ترغیب می‌شویم که صلحجو باشیم.‏ با این حال،‏ در کتاب مقدّس به موضوع دیگری نیز اشاره شده است:‏ «آن حکمت که از بالاست،‏ نخست پاک است،‏ سپس صلح‌آمیز.‏» (‏یعقو ۳:‏۱۷‏)‏ پاکی پیش از صلحجویی آمده است که به مفهوم پذیرفتن و حفظ معیارهای پاک خدا است.‏ اگر مسیحی‌ای متوجه شود هم‌ایمانش گناهی جدّی مرتکب شده است باید او را به اعتراف نزد پیران ترغیب کند.‏ (‏۱قر ۶:‏۹،‏ ۱۰؛‏ یعقو ۵:‏۱۴-‏۱۶‏)‏ در صورتی که خطاکار اقدامی نکند،‏ آن مسیحی باید گناه او را به پیران اطلاع دهد.‏ ولی اگر برای حفظ صلح و دوستی خود با گناهکار،‏ خطای او را گزارش ندهد در گناهش شریک شده است.‏ —‏ لاو ۵:‏۱؛‏ امثال ۲۹:‏۲۴ خوانده شود.‏

۱۶.‏ از برخورد یِیْهُو با یَهُورام پادشاه چه می‌آموزیم؟‏

^۱۶ گزارشی در مورد یِیْهُو نمایان می‌سازد که درستکاری از حفظ صلح ارجحیت دارد.‏ خدا یِیْهُو را فرستاد تا داوری‌اش را بر خانهٔ اَخاب پادشاه اجرا کند.‏ یَهُورام،‏ پادشاه شریر،‏ پسر اَخاب و ایزابل،‏ سوار بر ارابه‌اش به ملاقات یِیْهُو رفت و گفت:‏ «ای یِیْهُو آیا [صلح و] سلامتی است؟‏» جواب یِیْهُو چه بود؟‏ او گفت:‏ «چه [صلح و] سلامتی مادامی که زناکاری مادرت ایزابل و جادوگری وی اینقدر زیاد است؟‏» (‏۲پاد ۹:‏۲۲‏)‏ بعد از آن یِیْهُو کمان خود را کشید و تیری به دل یَهُورام زد.‏ همانند یِیْهُو،‏ پیران مسیحی نیز باید با خطاکاری که توبه نمی‌کند و دست از عمل بدش برنمی‌دارد سازش نکنند.‏ ایشان گناهکاری را که ندامت نمی‌کند اخراج می‌کنند تا جماعت همواره با خدا در صلح باشد.‏ —‏ ۱قر ۵:‏۱،‏ ۲،‏ ۱۱-‏۱۳‏.‏

۱۷.‏ همهٔ مسیحیان چه نقشی در صلحجویی دارند؟‏

^۱۷ بیشتر اختلافاتِ برادران شامل گناهی جدّی نمی‌شود تا کمیتهٔ قضایی به آن رسیدگی کند.‏ از این رو،‏ بسیار نیکوست که با مهربانی خطاهای دیگران را بپوشانیم.‏ در کلام خدا آمده است:‏ «آن که خطایی را می‌پوشاند،‏ محبت را می‌گسترد؛‏ آن که مسئله را بازگو می‌کند،‏ میان دوستانِ خالص جدایی می‌افکند!‏» (‏امث ۱۷:‏۹‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو‏)‏ پیروی از این سخنان به همهٔ ما کمک می‌کند تا صلح را در جماعت و رابطهٔ صمیمی را با یَهُوَه حفظ کنیم.‏ —‏ مت ۶:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

صلحجویی برکات می‌آورد

۱۸،‏ ۱۹.‏ صلح‌طلبی چه فوایدی دارد؟‏

^۱۸ کوشیدن در راه «برقراری صلح و صفا» برکات فراوانی به ارمغان می‌آورد.‏ وقتی در راه‌های یَهُوَه گام برمی‌داریم رابطهٔ صمیمی را با او حفظ می‌کنیم و در صلح و اتحاد جماعت سهیم می‌شویم.‏ صلح‌طلبی در جماعت همچنین به ما کمک می‌کند تا با کسانی صلحجو باشیم  که به ایشان «انجیلِ صلح را» اعلام می‌کنیم.‏ (‏افس ۶:‏۱۵‏)‏ بدین شکل آماده خواهیم بود «با همه مهربان» و در سختی‌ها «بردبار» باشیم.‏ —‏ ۲تیمو ۲:‏۲۴‏.‏

^۱۹ به خاطر داشته باشید که در دنیای جدید «قیامت مردگان از عادلان و ظالمان» خواهد بود.‏ (‏اعما ۲۴:‏۱۵‏،‏ ترجمهٔ قدیم‏)‏ وقتی این امید به تحقق بپیوندد،‏ میلیون‌ها نفر «از آغاز جهان تا کنون» با پیشینه‌ها،‏ خلق‌وخوها و شخصیت‌های گوناگون به زندگی برمی‌گردند!‏ (‏لو ۱۱:‏۵۰،‏ ۵۱‏)‏ تعلیم راه‌های صلحجویی به رستاخیزیافتگان افتخار بزرگی خواهد بود.‏ حقیقتاً تعلیمی که اکنون در راه صلح‌طلبی دریافت می‌کنیم کمک بزرگی در آن زمان خواهد بود!‏

‏[پاورقی]‏

از این مقاله چه آموختیم؟‏

‏• اگر کسی را رنجانده باشیم چگونه می‌توانیم صلح را برقرار کنیم؟‏

‏• اگر به ما خطایی شده باشد چگونه می‌توانیم صلح را برقرار سازیم؟‏

‏• چرا عاقلانه نیست که از کسی در اختلافات جانبداری کنیم؟‏

‏• توضیح دهید که چرا باید به پاکی بیشتر از صلح ارجحیت داد.‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۹]‏

یَهُوَه انسان‌های بخشنده را دوست دارد