اجازه ندهید بیماری شادی شما را برباید

تصوّر کنید که صبح از خواب بیدار شده‌اید و آرزو می‌کنید که آن روز هر چه زودتر به سر رسد،‏ زیرا باید بیماری جسمی یا روحی را روزی دیگر نیز تحمّل کنید.‏ حتی ممکن است مانند ایّوب بگویید:‏ ای کاش،‏ «بمیرم و به این زندگی پر از رنج خود خاتمه بدهم.‏» (‏ایّوب ۷:‏۱۵‏،‏ مژده برای عصر جدید‏)‏ حال اگر این وضعیت سالیان سال ادامه یابد چه می‌توان کرد؟‏

مَفِیبوشَت پسر دوست صمیمی داود پادشاه نیز وضعیت مشابهی را تحمّل کرد.‏ وقتی مَفِیبوشَت پنج ساله بود،‏ «افتاد و لنگ شد.‏» (‏۲سمو ۴:‏۴‏)‏ علاوه بر آن،‏ رنجش روحی نیز یافت چرا که به دروغ متهم شد به پادشاه خیانت کرده است و همچنین اموال خود را از دست داد.‏ با این حال،‏ او در تحمّل معلولیت،‏ تهمت و یأس نمونهٔ خوبی از خود به جا گذاشت و اجازه نداد،‏ هیچ موقعیت ناگواری شادی‌اش را برباید.‏ —‏ ۲سمو ۹:‏۶-‏۱۰؛‏ ۱۶:‏۱-‏۴؛‏ ۱۹:‏۲۴-‏۳۰‏.‏

پولُس رسول نمونهٔ دیگری است.‏ او در نامه‌ای نوشت که «خاری در» جسم دارد و باید با آن دست و پنجه نرم کند.‏ (‏۲قر ۱۲:‏۷‏)‏ خاری که او بدان اشاره کرد ممکن است ناتوانی جسمی درازمدت بوده باشد یا شاید کسانی بوده باشند که رسول بودن وی را زیر سؤال بردند.‏ مشکل او چه جسمی چه روحی،‏ مشکلی طولانی‌مدت بود و لازم بود آن درد و رنج را تحمّل کند.‏ —‏ ۲قر ۱۲:‏۹،‏ ۱۰‏.‏

بیماری‌های مزمن یا اضطراب‌های روحی،‏ مصیبتی است که گریبانگیر برخی از خادمان خدا نیز می‌شود.‏ مگدلینا در سن ۱۸ سالگی به بیماری لوپوس اریتماتوی سیستمیک مبتلا شد؛‏ به گمان پزشکان این بیماری به دلیل حملهٔ سیستمِ ایمنی به اعضای بدن است.‏ این خواهر می‌گوید:‏ «خیلی ترسیده بودم.‏ به مرور زمان وضعیتم به دلیل اختلال گوارشی،‏ زخم‌های دهان و مشکل تیروئید وخیم‌تر شد.‏» برعکس،‏ ایزابلا با وضعیتی روبرو است که به چشم نمی‌آید.‏ او چنین توضیح می‌دهد:‏ «از کودکی تا به حال از افسردگی شدید رنج می‌برم.‏ از این رو،‏ با مشکل حملات وحشت‌زدگی،‏ تنفسی و انقباض عضلات شکم روبرو هستم و این اغلب تمام انرژی مرا می‌گیرد.‏»‏

پذیرفتن واقعیت

بیماری و ناتوانی جسمی زندگی را بر کام شخص تلخ می‌سازد.‏ در چنین موقعیتی شخص باید وضعیت خود را صادقانه ارزیابی کند.‏ شاید پذیرفتن محدودیت برایتان آسان نباشد.‏ مگدالینا می‌گوید:‏ «بیماری‌ام در حال وخیم‌تر شدن است.‏ اغلب احساس می‌کنم که توانایی بلند شدن از تخت را ندارم.‏ از آنجایی که حالم غیرقابل پیش‌بینی است،‏ نمی‌توانم از قبل برنامه‌ریزی کنم.‏ بزرگ‌ترین درماندگی‌ام این است که مانند گذشته نمی‌توانم به یَهُوَه خدمت نمایم.‏»‏

زبیگنیو می‌گوید:‏ «بیماری آرتریت روماتوئید تمام انرژی مرا می‌گیرد و به مفصل‌هایم یکی بعد از دیگری  صدمه می‌زند.‏ گاهی تورم مفصل‌هایم به قدری شدید است که نمی‌توانم کوچک‌ترین کاری انجام دهم.‏ همین باعث می‌شود که احساس یأس و ناامیدی کنم.‏»‏

چند سال پیش باربارا به تومور مغزی مبتلا شد.‏ او چنین بیان می‌کند:‏ «بدنم دستخوش تغییرات ناگهانی شد.‏ احساس سستی می‌کنم،‏ سردردهای مکرّر دارم و نمی‌توانم تمرکز کنم.‏ به دلیل محدودیت‌هایم مجبور شدم،‏ برنامهٔ زندگی‌ام را تجدیدنظر کنم.‏»‏

همهٔ این اشخاص خادمان وقف‌شدهٔ یَهُوَه می‌باشند.‏ برای این اشخاص انجام ارادهٔ خدا بیش از هر چیز اولویت دارد.‏ آنان به خدا کاملاً توکّل می‌کنند و از حمایت او برخوردار شده‌اند.‏ —‏ امث ۳:‏۵،‏ ۶‏.‏

طرقی که یَهُوَه به شما کمک می‌کند

هرگز نباید فکر کنیم که درد و رنج نشانی است از عدم رضایت خدا.‏ (‏مر ۳:‏۳۳‏)‏ به مصیبت‌هایی فکر کنید که ایّوب مردی «کامل و راست» با آن روبرو شد.‏ (‏ایّوب ۱:‏۸‏)‏ بلی،‏ خدا هرگز کسی را تحت آزمایش قرار نمی‌دهد.‏ (‏یعقو ۱:‏۱۳‏)‏ منشأ همهٔ بیماری‌ها منجمله بیماری‌های مزمن و روحی،‏ گناه آدم و حوّا است که ناکاملی را به فرزندان خود به ارث داده‌اند.‏ —‏ روم ۵:‏۱۲‏.‏

با این حال،‏ یَهُوَه و عیسی هرگز شخص درستکار را رها نخواهند کرد.‏ (‏مز ۳۴:‏۱۵‏)‏ به خصوص در موقعیت‌های سخت زندگی پی می‌بریم که خدا حقیقتاً «ملجا و قلعه» ماست.‏ (‏مز ۹۱:‏۲‏)‏ حال،‏ وقتی با وضعیتی دشوار روبرو می‌شویم که راه‌حلی برای آن نیست چگونه می‌توانیم شادی خود را حفظ کنیم؟‏

دعا:‏ با الگو گرفتن از خادمان وفادار باستان،‏ می‌توان نگرانی‌های خود را در دعا به خدا سپرد.‏ (‏مز ۵۵:‏۲۲‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو‏)‏ بدین شکل،‏ «آرامش خدا [را] که فراتر از تمامی عقل است» تجربه خواهید کرد و این آرامش درونی «دلها و ذهنهایتان را .‏ .‏ .‏ محفوظ نگاه خواهد داشت.‏» (‏فیلیپ ۴:‏۶،‏ ۷‏)‏ مگدلینا با دعا قادر شده است بیماری‌اش را تحمّل کند.‏ او می‌گوید:‏ «باز کردن دلم نزد یَهُوَه به من آرامش می‌دهد و شادی‌ام را اِحیا می‌کند.‏ اکنون متوجه شده‌ام که چقدر اهمیت دارد هر روز به خدا توکّل کنم.‏» —‏ ۲قر ۱:‏۳،‏ ۴‏.‏

 یَهُوَه قدرت لازم را از طریق روح‌القدس،‏ کلامش و برادران مسیحی مهیا می‌سازد و بدین شکل جواب دعاهای ما را می‌دهد.‏ البته نباید انتظار داشت که خدا ما را به طور معجزه‌آسا شفا دهد.‏ با این حال،‏ می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که خدا حکمت و قدرت لازم را برای تحمّل هر مصیبت بدهد.‏ (‏امث ۲:‏۷‏)‏ او ما را با عطا کردن ‹قدرتی خارق‌العاده› تقویت می‌بخشد.‏ —‏ ۲قر ۴:‏۷‏.‏

خانواده:‏ جوّ مهربانانهٔ خانه به شما کمک می‌کند تا بیماری خود را تحمّل کنید.‏ فراموش نکنید که عزیزانتان نیز از بیماری شما رنج می‌برند.‏ احساس درماندگی در آنان نیز پدید می‌آید.‏ با این حال،‏ آنان حتی در زمان‌های سخت در کنار شما هستند.‏ دعای خانوادگی به شما کمک می‌کند تا در دل آرامی یابید.‏ —‏ امث ۱۴:‏۳۰‏.‏

باربارا در رابطه با دخترش و دیگر خواهران جوان جماعت می‌گوید:‏ «آنان در خدمت موعظه به من کمک می‌کنند.‏ غیرت آنان دل مرا گرم می‌سازد.‏» زبیگنیو برای حمایت همسرش بسیار ارزش قائل است و می‌گوید:‏ «همسرم بیشترِ کارهای خانه را انجام می‌دهد.‏ همچنین به من کمک می‌کند لباسم را بپوشم و اغلب کیفم را هنگام رفتن به جلسه یا در خدمت موعظه حمل می‌کند.‏»‏

هم‌ایمانانمان:‏ معاشرت با هم‌ایمانانمان باعث تشویق و تسلّی ما می‌شود.‏ ولی اگر به دلیل بیماری قادر نباشیم به جلسات برویم چه کمکی وجود دارد؟‏ مگدلینا چنین ابراز کرد:‏ «جماعت با ضبط برنامه‌ها اطمینان حاصل کردند که من از جلسات فایده ببرم.‏ هم‌ایمانانم اغلب تلفنی تماس می‌گیرند و می‌پرسند که چه کاری از دستشان برمی‌آید.‏ همچنین برای تشویقم نامه می‌فرستند.‏ دانستن این که هم‌ایمانانم به فکر من و نگران حالم هستند باعث می‌شود که وضعیتم را تحمّل کنم.‏»‏

ایزابلا که از افسردگی شدید رنج می‌بَرَد چنین بیان کرد:‏ «در جماعت ‹پدرها› و ‹مادرهای› بسیاری دارم،‏ کسانی که سنگ صبورم هستند و سعی می‌کنند مرا درک نمایند.‏ جماعت خانوادهٔ من است؛‏ در آنجا احساس آرامش و شادی می‌کنم.‏»‏

مصیبت‌های ناگوار نباید شخص را «انزواطلب» نماید.‏ معاشرت با جماعت حقیقتاً موهبتی بی‌نظیر از سوی  خداست.‏ (‏امث ۱۸:‏۱‏)‏ اگر با جماعت معاشرت کنید،‏ تشویقی بزرگ برای آنان می‌شوید.‏ شاید در ابتدا از بیان نیازتان به خواهران و برادران خودداری کنید.‏ ولی به حتم هم‌ایمانانتان از صراحت شما خوشحال خواهند شد.‏ بدین شکل فرصت می‌یابند تا به شما «محبتی بی‌ریا» داشته باشند.‏ (‏۱پطر ۱:‏۲۲‏)‏ پس به آنان بگویید که به کسی نیاز دارید تا شما را به جلسه ببرد،‏ در خدمت موعظه همراهی کند یا همدم شما باشد.‏ البته نباید توقع بیش از حد داشت،‏ بلکه از کمکی که از دست برادران برمی‌آید سپاسگزار بود.‏

مثبت باشید:‏ اغلب،‏ این شما هستید که شادی خود را تحت تحمّل بیماریی مزمن می‌توانید حفظ کنید.‏ گرایش به غم و غصه شخص را به افکار منفی سوق می‌دهد.‏ در کتاب مقدّس آمده است:‏ «اگر انسان روحیهٔ قوی داشته باشد،‏ بیماری را تحمّل می‌کند،‏ امّا روحیهٔ شکسته را چه کسی می‌تواند تحمّل کند؟‏» —‏ امث ۱۸:‏۱۴‏،‏ مژده برای عصر جدید.‏

مگدلینا چنین ذکر می‌کند:‏ «سخت می‌کوشم تا بر مشکلاتم تمرکز نکنم.‏ وقتی حالم بهتر است تلاش می‌کنم از آن روز لذّت ببرم.‏ با خواندن شرح‌حال زندگی آنانی که تحت بیماری مزمن وفادار ماندند بسیار تشویق می‌شوم.‏» ایزابلا با دانستن این که یَهُوَه دوستش دارد و برایش ارزش قائل است بسیار تقویت شده است.‏ او می‌گوید:‏ «احساس بی‌ارزشی نمی‌کنم و به خاطر یَهُوَه زندگی می‌کنم.‏ همچنین در انتظار آینده‌ای باشکوه هستم.‏»‏

زبیگنیو می‌گوید:‏ «بیماری‌ام باعث شده است که فروتنی و اطاعت را بیاموزم.‏ همچنین باعث شده است بصیرت و درایت داشته باشم و از ته دل دیگران را ببخشم.‏ آموخته‌ام به جای خوددلسوزی بر خدمت به یَهُوَه تمرکز داشته باشم.‏ در واقع،‏ برانگیخته شده‌ام از لحاظ روحانی همواره پیشرفت کنم.‏»‏

به خاطر داشته باشید که یَهُوَه صبر و شکیبایی شما را می‌بیند.‏ او برای شما دلسوزی می‌کند و برایتان ارزش قائل است.‏ او «محبتی را که به خاطر نام او» نشان داده‌اید،‏ فراموش نخواهد کرد.‏ (‏عبر ۶:‏۱۰‏)‏ در بارهٔ این وعدهٔ خدا تعمّق کنید:‏ «تو را هرگز وا نخواهم گذاشت،‏ و هرگز ترک نخواهم کرد.‏» —‏ عبر ۱۳:‏۵‏.‏

هر گاه احساس اندوه کردید،‏ به امید پرشکوه زندگی در دنیای جدید فکر کنید.‏ به زودی روزی می‌رسد که برکات ملکوت خدا را در زمین به چشم خواهید دید!‏

‏[کادر/‏​تصاویر در صفحهٔ ۲۸،‏ ۲۹]‏

علی‌رغم بیماری‌های مزمن همواره موعظه می‌کنند

«بدون کمک نمی‌توانم به جایی روم.‏ از این رو،‏ همسرم یا خواهران و برادران در خدمت موعظه مرا همراهی می‌کنند.‏ برای شروع گفتگو مقدّمه‌ها و آیات مختلفی را از بر می‌کنم.‏» —‏ جرزی برادری نابینا.‏

«علاوه بر موعظهٔ تلفنی،‏ با نامه نیز موعظه می‌کنم و با برخی از علاقه‌مندان از این طریق در تماس هستم.‏ وقتی در بیمارستان هستم کتاب مقدّس و نشریات مسیحی را کنار تختم می‌گذارم.‏ این کار به من کمک کرده است که با مردم گفتگوهای خوبی داشته باشم.‏ —‏ مگدلینا دچار بیماری لوپوس اریتماتوی سیستمیک.‏

«موعظهٔ خانه‌به‌خانه را دوست دارم اما وقتی قادر نیستم از خانه خارج شوم،‏ از طریق تلفن موعظه می‌کنم.‏» —‏ ایزابلا مبتلا به افسردگی مزمن.‏

«از بازدید علاقه‌مندان و همکاری در تدریس کتاب مقدّس لذّت می‌برم.‏ در روزهایی که حالم بهتر است به موعظهٔ خانه‌به‌خانه نیز می‌روم.‏» —‏ باربارا مبتلا به تومور مغزی.‏

«کیف موعظهٔ سبکی را حمل می‌کنم و تا جایی که قادر باشم درد مفصل‌هایم را تحمّل کنم،‏ در خدمت موعظه می‌مانم.‏» —‏ زبیگنیو مبتلا به آرتریت روماتوئید.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۰]‏

کوچک و بزرگ می‌توانند منشأ تشویق و تسلّی باشند