از محبت خارها گل می‌شود

جورج و مانو که در هلند زندگی می‌کنند در خدمت موعظه با خانمی مسن به نام ری روبرو شدند که برخوردی بد با آنان داشت.‏ جورج و مانو از گفتگو با آن خانم پی بردند که شوهر اول،‏ دوم و پسرش را از دست داده است و شدیداً از بیماری آرترز رنج می‌برد.‏ آن خانم مسن حین گفتگو کمی آرام شد اما برخوردش همچنان سرد بود.‏

جورج و مانو تصمیم گرفتند با دسته‌گلی به دیدن خانم ری بروند چرا که به نظر خیلی تنها و تلخ‌کام بود.‏ وقتی خانم ری آنان را با دسته‌گلی زیبا دید متعجب و خوشحال شد.‏ از آنجایی که آنان در موقعیتی نامناسب سر رسیده بودند،‏ با خانم ری برای روزی دیگر قرار گذاشتند.‏ وقتی جورج و مانو دوباره به دیدارش رفتند کسی در خانه نبود.‏ آن‌ها چندین بار دیگر و در ساعات مختلف روز به دیدنش رفتند اما او را نیافتند.‏ آنان فکر کردند که شاید خانم ری نمی‌خواهد آنان را ببیند.‏

روزی جورج بالاخره خانم ری را در خانه یافت.‏ خانم ری عذرخواهی کرد که نتوانسته بود مطابق قرار در خانه باشد و توضیح داد که در بیمارستان بستری بود.‏ او گفت:‏ «باورتان نمی‌شود از وقتی که رفتید کتاب مقدّس را مرتباً می‌خوانم!‏» سپس آنان با او گفتگویی خوشایند داشتند و تدریس کتاب مقدّس را آغاز کردند.‏

خانم ری با آموزش کتاب مقدّس به تدریج به شخصی شاد و مهربان تغییر یافت.‏ با آن که خانه‌نشین بود آموخته‌هایش را با آنانی که به خانه‌اش می‌آمدند در میان می‌گذاشت.‏ او به دلیل بیماری‌اش نمی‌توانست مرتباً در جلسات جماعت حضور یابد.‏ از این رو از عیادت خواهران و برادران بسیار خوشحال می‌شد.‏ در روزی که خانم ری پا به سن ۸۲ سالگی گذاشت در مجمع دو روزه وقف خود را با تعمید به همه اعلام نمود.‏

چند ماه بعد،‏ پس از مرگش شعری که سروده بود یافت شد.‏ در شعرش درد و رنج تنهایی و پیری را بیان کرده و بر اهمیت و لزوم لطف و مهربانی تأکید کرده بود.‏ مانو می‌گوید:‏ «خواندن آن شعر مرا تحت تأثیر قرار داد و خیلی خوشحالم که یَهُوَه از طریق ما به خانم ری محبت کرد.‏»‏

بلی،‏ الگوی یَهُوَه ما را برمی‌انگیزد که در خدمت موعظه به مردم لطف و محبت کنیم.‏ (‏افس ۵:‏۱،‏ ۲‏)‏ اگر «شایستگی خود را .‏ .‏ .‏ آن‌گونه که از خادمان خدا انتظار می‌رود .‏ .‏ .‏ با مهربانی نشان» دهیم خدمت موعظهٔ ما پرثمر خواهد بود.‏—‏۲قر ۶:‏۴،‏ ۶‏.‏