نگاهی به آرشیو ما

سفری به همراه پیلگریم‌ها

اغلبِ ما وقتی کتاب مقدّس را می‌آموختیم در رابطه با موعظه چنین گفته‌ایم:‏ «غیرممکن است که بتوانم خانه‌به‌خانه به مردم موعظه کنم!‏» حال شاید تعجب کنید که سخنوری پرتجربه و تعلیم‌دهندهٔ کتاب مقدّس که پیلگریم ‏(‏نام قدیم سرپرستان سیّار)‏ نامیده می‌شد نیز چنین سخنی را ابراز کرد.‏

بسیاری از خوانندگان مجلّهٔ برج دیده‌بانی صهیون چون کلیساهای خود را رها کرده بودند نیاز به همنشینی با کسانی داشتند که تشنهٔ حقایق کلام خدا بودند.‏ این مجلّه،‏ خوانندگان را ترغیب کرد تا با هم‌ایمانانشان مرتباً برای مطالعهٔ کتاب مقدّس گرد هم آیند.‏ از سال ۱۸۹۴،‏ انجمن برج دیده‌بانی به درخواست گروه‌ها نمایندگانی فرستاد تا از آنان دیدار شود.‏ این نمایندگان سیّار بعدها پیلگریم نامیده شدند.‏ این مردان پرتجربه و سخت‌کوش به دلیل خصوصیاتی مانند ملایمت،‏ آشنایی از کتاب مقدّس،‏ مهارت در سخنوری و تعلیم و اعتقاد راسخشان به فدیه انتخاب می‌شدند.‏ پیلگریم‌ها اغلب یک الیٰ دو روز فعالانه از گروه‌ها دیدار می‌کردند.‏ بسیاری از شاگردان کتاب مقدّس اولین خدمت موعظهٔ خود را با پخش اعلانیهٔ سخنرانی عمومی پیلگریم شروع کردند.‏ هوگو رایمر که بعدها عضو هیئت اداره‌کننده شد،‏ بعد از سخنرانی در سالن مدرسه‌ای سؤالات حضار را در مورد کتاب مقدّس تا نیمه‌های شب جواب داد.‏ او خسته اما شاد اذعان کرد که این جلسه حقیقتاً «عالی» بود.‏

در مجلّهٔ برج دیده‌بانی آمده بود که هدف اصلی از فرستادن پیلگریم‌ها بنای «اهل بیت ایمان» بود.‏ بدین مقصود آنان جلساتی در اتاق‌نشیمن خانهٔ هم‌ایمانان برپا می‌کردند.‏ شاگردان کتاب مقدّس از نقاط مجاور جمع می‌شدند تا به سخنرانی‌ها گوش دهند و از سخنران سؤالاتی کنند.‏ سپس زمانی برای میهمان‌نوازی در نظر گرفته می‌شد.‏ خواهری به نام مُد اَبّوت وقتی دختری کوچک بود در یکی از این سخنرانی‌ها حضور یافت.‏ او می‌گوید که پس از سخنرانی،‏ همه در حیاط برای ناهار دور میزی طویل جمع شدیم.‏ «کلّی غذاهای رنگارنگ و خوشمزه بود؛‏ ژامبون محلّی،‏ مرغ سرخ‌شده،‏ انواع گوناگون نان و کیک و شیرینی!‏ همه حسابی غذا خوردند.‏ سپس حدود دو بعدازظهر برای سخنرانی بعدی جمع شدیم اما پس از خوردن آن غذای مفصل حضار به سختی می‌توانستند چشمانشان را باز نگهدارند.‏» بنجامین بارتون که سابقهٔ طولانی در خدمت پیلگریمی داشت یک بار چنین گفت:‏ ‹اگر هر غذای سنگینی که به من تعارف می‌شد می‌خوردم تا به حال از کارم بازنشسته شده بودم.‏› سرانجام نامه‌ای از ادارهٔ مرکزی بروکلین به گروه‌ها فرستاده شد.‏ در نامه از خواهران زحمت‌کش درخواست شده بود که برای پیلگریم‌ها فقط «غذایی ساده» و «مکانی آرام برای خواب» مهیا بینند.‏

پیلگریم‌ها روش‌هایی عالی برای تعلیم داشتند و از نمودارها،‏ ماکت‌ها یا هر چه در اختیار داشتند استفاده می‌کردند تا حضار مطلب را به خوبی درک کنند.‏ ریچارد هاروی باربر «همیشه به طرزی گیرا» سخنرانی می‌داد.‏ والتر جِی تورن که رفتاری پدرگونه داشت «مانند پَطرِیارْخ‌های دوران باستان» تعلیم می‌داد.‏ یک بار برادر شیلد توتجیان همراه با برادران در اتومبیل فورد سوار بود که ناگهان گفت:‏ «یک لحظه بایستید!‏» او از اتومبیل بیرون آمد،‏ تعدادی گل وحشی کند و در مورد آفرینش یَهُوَه درسی فی‌البداهه داد.‏

فعالیت پیلگریم‌ها سختی‌هایی بسیار داشت،‏ به ویژه برای آنانی که میانسال بودند یا میانسالی را گذرانده بودند.‏ ولی برای برخی بزرگ‌ترین  آزمایش تغییر در شیوهٔ خدمتشان بود.‏ از این نمایندگان سیّار تقاضا شده بود که در موعظهٔ خانه‌به‌خانه پیشقدم شوند.‏ در مجلّهٔ برج دیده‌بانی ۱۵ مارس ۱۹۲۴ آمده بود که «یکی از مأموریت‌های اصلی» مسیحیان حقیقی «شهادت دادن در مورد پادشاهی خداست.‏ پیلگریم‌ها بدین منظور فرستاده می‌شوند.‏»‏

برخی از پیلگریم‌ها ظاهراً از این تغییر دلخور شدند چرا که خدمت سیّاری خود را رها کردند و حتی برخی از آنان گروه مذهبی خود را تشکیل دادند.‏ برادر روبی دی آدکینس شرح داد که یک پیلگریم که سخنگویی عالی بود با تلخی و ناله چنین گفت:‏ «من فقط بلدم از روی سکو موعظه کنم.‏ غیرممکن است که بتوانم خانه‌به‌خانه به مردم موعظه کنم!‏» برادر آدکینس در ادامه گفت:‏ «دفعهٔ بعد او را در کنگرهٔ ۱۹۲۴ کلمبوسِ اوهایو دیدم.‏ او زیر سایهٔ درختی کوچک با قیافه‌ای عبوس و ناراحت تنها ایستاده بود،‏» در حالی که «برادران با شادی از کنار او می‌گذشتند و کتاب‌ها را به اتومبیلشان می‌بردند.‏» آنان آشکارا راغب بودند خانه‌به‌خانه موعظه کنند.‏ «بعد از آن دیگر او را ندیدم و مدتی کوتاه پس از آن،‏ سازمان را رها کرد.‏»—‏اعما ۲۰:‏۲۰،‏ ۲۱‏.‏

بسیاری از پیلگریم‌ها مانند برادران و خواهرانی که در گروه‌ها تعلیم می‌گرفتند دلهره داشتند.‏ با این حال،‏ با تمام دل به فعالیت موعظه پرداختند.‏ در رابطه با موعظهٔ خانه‌به‌خانه،‏ پیلگریمی آلمانی زبان به نام ماکسول جی فرِند (‏فرِشل)‏ نوشت:‏ «این بخش از خدمت پیلگریمی بر برکات سفر ما افزوده است.‏» پیلگریمی دیگر به نام جان آدامز بونِت گزارش داد که برادران به طور کل موعظهٔ پادشاهی خدا را با گرمی پذیرفتند.‏ به گفتهٔ او اکثر برادران «با غیرت بسیار آمده بودند تا در خط مقدّم موعظه باشند.‏»‏

برادران سیّار در طول سال‌های متمادی تأثیری بسزا در برادران و خواهران گذاشتند.‏ نورمان لارسون که قدمتی طولانی در خدمت به یَهُوَه دارد گفت:‏ «خدمت پیلگریم‌ها بسیار پرارزش و پرثمر بود،‏ حتی برای من که در آن زمان پسربچه بودم.‏ آنان خیلی به من کمک کردند تا مرا با کلام خدا شکل دهند.‏» امروزه نیز سرپرستان سیّارِ ازخودگذشته و وفادار به ما کمک می‌کنند که بتوانیم بگوییم:‏ «موعظهٔ خانه‌به‌خانه برایم غیرممکن نیست!‏»‏

‏[نکتهٔ برجسته‌شده در صفحهٔ ۳۲]‏

دیدار پیلگریم‌ها از ما خیلی شادی‌آور بود!‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۱]‏

برنامهٔ سفر بنجامین بارتون در سال ۱۹۰۵ شامل ۱۷۰ مکان برای دیدار از گروه‌ها بود

‏[نکتهٔ برجسته‌شده در صفحهٔ ۳۲]‏

والتر جِی تورن را که پیلگریم بود «پاپا» می‌نامیدند چرا که محبتی پدرانه و رفتاری مسیح‌گونه داشت

‏[نکتهٔ برجسته‌شده در صفحهٔ ۳۲]‏

جِی ای براون حدود سال ۱۹۰۲ برای خدمت پیلگریمی به جامائیکا فرستاده شد تا ۱۴ گروه کوچک را تقویت کند

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۲]‏

خدمت پیلگریم‌ها ایمان مسیحیان را بنا می‌کرد،‏ اتحاد مسیحی را تقویت می‌نمود و برادران را به سازمان نزدیک‌تر می‌کرد