آیا راغبید برای پادشاهی خدا ازخودگذشتگی کنید؟‏

‏«خدا بخشندهٔ شادمان را دوست می‌دارد.‏»—‏۲قر ۹:‏۷‏.‏

آیاتی برای تعمّق:‏

چگونه می‌توانیم قربانی‌هایمان را با این آیات محک زنیم؟‏

۱تواریخ ۲۹:‏۹

۱قُرِنتیان ۱۶:‏۱،‏ ۲

۲قُرِنتیان ۸:‏۱۲

۱.‏ بسیاری از انسان‌ها چه ازخودگذشتگی‌هایی می‌کنند و چرا؟‏

انسان‌ها برای آنچه اهمیت قائلند ازخودگذشتگی می‌کنند.‏ برای مثال،‏ والدین از وقت،‏ دارایی و نیروی خود ایثارگرانه در راه فرزندانشان استفاده می‌کنند.‏ ورزشکاران جوانی که می‌خواهند در المپیک نمایندهٔ کشورشان شوند هر روز ساعت‌ها سخت تمرین می‌کنند در حالی که همسالانشان به بازی و تفریح مشغولند.‏ عیسی نیز برای آنچه اهمیت قائل بود ازخودگذشتگی کرد.‏ او در پی رفاه خود نبود و خانواده نیز تشکیل نداد بلکه تمرکز خود را بر پیشرفت پادشاهی خدا قرار داد.‏ (‏مت ۴:‏۱۷؛‏ لو ۹:‏۵۸‏)‏ پیروانش نیز برای حمایت از پادشاهی خدا ازخودگذشتگی‌های بسیاری کردند.‏ از آنجایی که پیشرفت پادشاهی از هر چیزی برایشان بیشتر اهمیت داشت از پادشاهی خدا کاملاً حمایت کردند.‏ (‏مت ۴:‏۱۸-‏۲۲؛‏ ۱۹:‏۲۷‏)‏ پس باید از خود بپرسیم:‏ ‹چه چیزی در زندگی برای من اهمیت دارد؟‏›‏

۲.‏ الف)‏ چه فداکاری‌هایی برای مسیحیان حقیقی ضروری است؟‏ ب)‏ برخی چه ازخودگذشتگی‌های بیشتری انجام می‌دهند؟‏

^۲ برخی از فداکاری‌های ما مسیحیان برای حفظ و تقویت دوستی‌مان با یَهُوَه ضروری است.‏ چنین قربانی‌ها یا فداکاری‌ها شامل صرف وقت و انرژی برای دعا کردن،‏ خواندن کتاب مقدّس،‏ برگزاری پرستش خانوادگی،‏ حضور در جلسات و شرکت در خدمت موعظه می‌شود.‏ * (‏یوش ۱:‏۸؛‏ مت ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ عبر ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ در نتیجهٔ تلاش‌های ما در خدمت موعظه و برکت یَهُوَه خدا،‏ سرعت این فعالیت بیشتر شده است و بسیاری به ‹کوه خانهٔ یَهُوَه› جاری شده‌اند.‏ (‏اشع ۲:‏۲‏)‏ بسیاری نیز برای حمایت از پیشرفت پادشاهی خدا با خدمت در بیت‌ئیل،‏ کمک در ساختن سالن‌های ملکوت و  سالن‌های مجمع،‏ سازماندهی کنگره یا کمک‌رسانی به مصیبت‌زدگان ازخودگذشتگی‌های بسیاری کرده‌اند.‏ این فعالیت‌های اضافی شرطی برای نجات یافتن نیست ولی برای پیشرفت پادشاهی خدا مهم است.‏

۳.‏ الف)‏ با ازخودگذشتگی در راه پادشاهی خدا چه فایده‌ای می‌بریم؟‏ ب)‏ چه سؤالاتی را باید از خود بپرسیم؟‏

^۳ امروز بیش از هر زمانی به حمایت از پادشاهی خدا نیاز است.‏ باعث شادی است که بسیاری راغبانه به یَهُوَه قربانی‌های تبرّعی یا داوطلبانه اهدا می‌کنند.‏ ‏(‏مزمور ۵۴:‏۶ خوانده شود.‏‏)‏ این روحیهٔ سخاوتمندانه تا رسیدن پادشاهی خدا به ما شادی فراوان می‌دهد.‏ (‏تث ۱۶:‏۱۵؛‏ اعما ۲۰:‏۳۵‏)‏ همهٔ ما باید خود را در این رابطه محک زنیم.‏ ‹آیا در راه پادشاهی خدا ایثارگری بیشتری می‌توانم انجام دهم؟‏ از وقت،‏ دارایی،‏ نیرو و استعدادهای خود چگونه استفاده می‌کنم؟‏ در این رابطه چه احتیاطی باید بکنم؟‏› بیایید قربانی‌های اسرائیلیان باستان را مرور کنیم و ببینیم که چنین ازخودگذشتگی‌هایی چگونه به شادی ما می‌افزاید.‏

قربانی‌های اسرائیل باستان

۴.‏ اسرائیلیان از اهدای قربانی‌ها چه فایده‌ای می‌بردند؟‏

^۴ اسرائیلیان باستان برای بخشش گناهانشان قربانی تقدیم می‌کردند.‏ تقدیم قربانی‌ها برای برخوردار شدن از لطف یَهُوَه ضروری بود.‏ اهدای برخی از قربانی‌ها از واجبات بود ولی اهدای برخی از آن‌ها داوطلبانه بود که آن را نوافل می‌گفتند.‏ (‏لاو ۲۳:‏۳۷،‏ ۳۸‏)‏ قربانی‌های سوختنی به شکل داوطلبانه یا هدیه به یَهُوَه اهدا می‌شد.‏ در افتتاح معبد روزگار سلیمان نمونه‌ای عالی از اهدای قربانی‌ها به چشم می‌خورد.‏—‏۲توا ۷:‏۴-‏۶‏.‏

۵.‏ یَهُوَه برای اشخاص فقیر چه تدارکی فراهم کرده بود؟‏

^۵ یَهُوَه،‏ خدای مهربان می‌دانست که همه قادر نیستند به یک اندازه قربانی اهدا کنند.‏ از این رو،‏ تدارکی دید تا هر کس مطابق با توانایی‌اش قربانی تقدیم نماید.‏ در شریعت یَهُوَه قید شده بود که خون حیوان تقدیم‌شده باید ریخته شود.‏ خون ریخته‌شده «سایهٔ چیزهای نیکوی آینده» بود که از طریق عیسی مسیح داده شد.‏ (‏عبر ۱۰:‏۱-‏۴‏)‏ با این حال،‏ یَهُوَه این قانون را سخت و خشک اعمال نمی‌کرد.‏ برای مثال در صورتی که شخص قادر نبود حیوانی از گله تقدیم کند می‌توانست فاخته یعنی قمری اهدا نماید.‏ بدین ترتیب حتی اشخاص فقیر قادر بودند با شادمانی به یَهُوَه قربانی هدیه دهند.‏ (‏لاو ۱:‏۳،‏ ۱۰،‏ ۱۴؛‏ ۵:‏۷‏)‏  اسرائیلیان حیوانات متفاوتی را قربانی می‌کردند.‏ با این حال ضروری بود که همهٔ اهداکنندگان دو شرط را رعایت کنند.‏

۶.‏ از اهداکنندهٔ قربانی چه انتظاری می‌رفت و اهمیت اجرای آن دو شرط تا چه حد بود؟‏

^۶ شرط اول این بود که شخص بهترین خود را تقدیم کند.‏ یَهُوَه به قوم اسرائیل گفته بود که فقط حیوانات بی‌عیب «مقبول» اوست.‏ (‏لاو ۲۲:‏۱۸،‏ ۲۰‏)‏ اگر حیوان نقصی داشت آن قربانی مقبول یَهُوَه نمی‌شد.‏ شرط دوم این بود که اهداکننده باید پاک می‌بود.‏ اگر قربانی‌کننده ناپاک بود می‌بایست قبل از اهدای قربانی داوطلبانه،‏ قربانی گناه یا قربانی جرم اهدا می‌کرد تا رابطهٔ دوستی‌اش با یَهُوَه بهبود می‌یافت.‏ (‏لاو ۵:‏۵،‏ ۶،‏ ۱۵‏)‏ این موضوع بسیار مهم بود زیرا یَهُوَه قید کرده بود که اگر شخص،‏ قربانی سلامتی را که شامل قربانی‌های داوطلبانه می‌شد،‏ در وضعیت ناپاک بخورد کشته شود.‏ (‏لاو ۷:‏۲۰،‏ ۲۱‏)‏ از سوی دیگر اگر اهداکنندهٔ قربانی رابطه‌ای خوب با یَهُوَه داشت و قربانی‌اش بدون نقص و عیب بود از مقبولیت اهدایش شاد می‌شد.‏—‏۱تواریخ ۲۹:‏۹ خوانده شود.‏

قربانی‌های روزگار ما

۷،‏ ۸.‏ الف)‏ ازخودگذشتگی به چه چیزی می‌انجامد؟‏ ب)‏ امروزه به چه طرقی می‌توانیم ازخودگذشتگی کنیم؟‏

^۷ بسیاری راغبانه زندگی خود را صرف خدمت به یَهُوَه می‌کنند و یَهُوَه را شاد می‌سازند.‏ خدمت به خواهران و برادرانمان بسیار رضایت‌بخش است.‏ برادری که در ساختمان‌سازی سالن‌های ملکوت خدمت و به مصیبت‌زدگان فجایع طبیعی کمک می‌کند می‌گوید که شادی و رضایت چنین خدمتی با کلمات قابل توصیف نیست.‏ او گفت:‏ «دیدن شادی و قدردانی برادران و خواهران از بابت سالن ملکوت جدیدشان یا دریافت کمک پس از فجایع طبیعی ارزش هر سختی و تلاشی را دارد.‏»‏

^۸ امروزه سازمان یَهُوَه همواره در پی فرصت‌هایی بوده است که از فعالیت‌های یَهُوَه حمایت کند.‏ برادر چارلز تِیز راسل در سال ۱۹۰۴ نوشت:‏ «هر کس باید در نظر بگیرد که از سوی سَرورش مأمور شده است تا وقت،‏ نفوذ،‏ پول خود و غیره را در حد توانایی خود به بهترین نحو برای جلال اربابش استفاده کند.‏» با آن که ازخودگذشتگی،‏ برکات بسیاری به همراه دارد برای آن باید بهایی پرداخت.‏ (‏۲سمو ۲۴:‏۲۱-‏۲۴‏)‏  آیا می‌توانید از وقت،‏ نیرو،‏ توانایی و دارایی خود بهتر استفاده کنید؟‏

۹.‏ عیسی چه اصلی را در رابطه با استفاده از زمان در لوقا ۱۰:‏۲-‏۴ بیان کرد؟‏

^۹ وقتمان.‏ ترجمه و چاپ نشریات،‏ ساختن مکان‌های پرستش،‏ سازماندهی کنگره‌ها،‏ کمک‌رسانی به مصیبت‌زدگان و پرداختن به دیگر فعالیت‌های ضروری مستلزم وقت و تلاش فراوان است.‏ ما در روز ساعاتی محدود داریم.‏ از این رو،‏ عیسی در این رابطه به پیروانش اصلی داد.‏ وقتی او شاگردانش را به خدمت فرستاد،‏ به آنان گفت:‏ «در راه کسی را سلام مگویید.‏» (‏لو ۱۰:‏۲-‏۴‏)‏ چرا عیسی چنین دستوری داد؟‏ یکی از محققان کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «در مشرق‌زمین سلام و تحیّت،‏ مانند فرهنگ غرب به دست دادن یا تعظیمی مختصر محدود نبود.‏ در آن زمان دو نفر هنگام تحیّت چندین بار یکدیگر را در آغوش می‌گرفتند،‏ به یکدیگر تعظیم می‌کردند و حتی خود را به خاک می‌انداختند.‏ واضح است که این تشریفات وقت زیادی می‌گرفت.‏» عیسی شاگردانش را به بی‌احترامی ترغیب نکرد بلکه به آنان نشان داد که زمانی محدود دارند و بهتر است از وقت خود برای امور مهم‌تر استفاده کنند.‏ (‏افس ۵:‏۱۶‏)‏ آیا می‌توانیم این اصل را در راه پیشرفت پادشاهی خدا به کار گیریم؟‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ الف)‏ اعانات ما به چه طرقی در فعالیت جهانی استفاده می‌شود؟‏ ب)‏ در رابطه با اعانات،‏ چه اصلی در ۱قُرِنتیان ۱۶:‏۱،‏ ۲ آمده است؟‏

^۱۰ کمک‌های نقدی.‏ برای پیشبرد پادشاهی خدا نیاز به پول فراوان است.‏ هر سال ده‌ها میلیون دلار صرف مخارج سرپرستان سیّار،‏ پیشگامان ویژه و میسیونرها می‌شود.‏ از سال ۱۹۹۹ بیش از ۲۴٬۵۰۰ سالن ملکوت در سرزمین‌هایی که استطاعت کافی ندارند ساخته شده است.‏ با این حال،‏ تقریباً به ۶۴۰۰ سالن دیگر نیز نیاز است.‏ هر ماه تقریباً ۱۰۰ میلیون نسخهٔ مجلّهٔ برج دیده‌بانی و مجلّهٔ «بیدار شوید!‏» چاپ می‌شود.‏ همهٔ این مخارج با اعانات داوطلبانهٔ شما امکان‌پذیر می‌شود.‏

^۱۱ پولُس رسول برای دادن اعانه اصلی را ارائه داد.‏ ‏(‏۱قُرِنتیان ۱۶:‏۱،‏ ۲ خوانده شود.‏‏)‏ او برادران قُرِنتُس را تحت الهام تشویق کرد که برای اهدای اعانات مطابق با توانایی خود اولِ هفته پولی کنار بگذارند نه آن که آخر هفته ببینند چقدر پول برایشان باقی مانده است.‏ برادران و خواهران روزگار ما همانند مسیحیان قرن اول برای اهدای اعانات مطابق توانایی خود از قبل برنامه‌ریزی می‌کنند.‏ (‏لو ۲۱:‏۱-‏۴؛‏ اعما ۴:‏۳۲-‏۳۵‏)‏ یَهُوَه این روحیهٔ سخاوتمندانه را برکت می‌دهد.‏

۱۲،‏ ۱۳.‏ چه نگرانی‌هایی ممکن است برخی را از صرف نیرو و توانایی‌های خود در راه پیشبرد پادشاهی خدا باز دارد؟‏ ولی یَهُوَه چگونه قادر است به آنان کمک کند؟‏

^۱۲ نیرو و توانایی‌هایمان.‏ یَهُوَه به ما کمک می‌کند تا نیرو و توانایی‌هایمان را در راه پیشبرد پادشاهی خدا به کار گیریم.‏ او وعده داده است که وقتی خسته شویم قدرتمان دهد.‏ (‏اشع ۴۰:‏۲۹-‏۳۱‏)‏ آیا احساس می‌کنیم که برای برخی از کارها مهارت کافی نداریم؟‏ آیا به خود می‌گوییم که دیگران برای این کار بهترند؟‏ به خاطر آورید که یَهُوَه قادر است استعداد و توانایی‌ها را در ما افزایش دهد همان طور که در بَصَلْئیل و اُهُولیاب افزایش داد.‏—‏خرو ۳۱:‏۱-‏۶‏؛‏ تصویر اول مقاله ملاحظه شود.‏

^۱۳ یَهُوَه ما را تشویق می‌کند که بهترین خود را به او بدهیم و در این کار دریغ مکنیم.‏ (‏امث ۳:‏۲۷‏)‏ یَهُوَه به یهودیان اورشلیم طی بازسازی معبد گفت که در مورد بازسازی معبد و آنچه اولویت داده‌اند به خوبی تعمّق کنند.‏ (‏حج ۱:‏۲-‏۵‏)‏ حواس آنان از بازسازی معبد خدا منحرف شده بود.‏ ضروری است که ببینیم اولویت‌های زندگی‌مان با اولویت‌های یَهُوَه  هماهنگ است یا خیر.‏ آیا می‌توانیم «دل خود را به راه‌های خویش مشغول» سازیم تا در این روزهای آخر سهم بیشتری در پیشبرد پادشاهی خدا داشته باشیم؟‏

ازخودگذشتگی‌هایی مطابق با توانمان

۱۴،‏ ۱۵.‏ الف)‏ برادران کم‌بضاعت چه الگویی برایمان به جا گذاشته‌اند؟‏ ب)‏ کتاب مقدّس ما را به چه کاری ترغیب می‌کند؟‏

^۱۴ بسیاری در مناطقی زندگی می‌کنند که فقر و مشقّت در آنجا امری طبیعی است.‏ سازمانمان می‌کوشد تا کمبود برادران را در چنین سرزمین‌هایی ‹برطرف سازد.‏› (‏۲قر ۸:‏۱۴‏)‏ با این حال،‏ حتی برادران کم‌بضاعت نیز در راه پادشاهی خدا راغبانه از وقت و نیروی خود می‌دهند.‏ سخاوت این برادران موجب خرسندی یَهُوَه است زیرا با خوشی دل می‌بخشند.‏—‏۲قر ۹:‏۷‏.‏

^۱۵ برخی از برادران در یکی از سرزمین‌های فقیر آفریقا،‏ بخشی از زمین زراعی خود را استفاده می‌کنند تا پولی که از فروش محصول آن به دست می‌آید برای پیشبرد پادشاهی خدا اعانه کنند.‏ در همین سرزمین،‏ برنامه‌ریزی شد تا سالن ملکوتی ساخته شود.‏ با وجود آن که پروژهٔ ساختمان‌سازی در اواسط فصل کاشت انجام می‌شد برادران و خواهران آن محل مصمم بودند در آن کار سهمی داشته باشند.‏ از این رو،‏ روزها به ساختن سالن و عصرها در مزارع خود به کشت محصول مشغول بودند.‏ حقیقتاً چه ازخودگذشتگی‌ای!‏ این موضوع ما را به یاد برادران مقدونیه در قرن اول می‌اندازد.‏ آنان با آن که در ‹فقر بسیار› بودند استدعا کردند در خدمت به مقدّسان شریک شوند.‏ (‏۲قر ۸:‏۱-‏۴‏)‏ باشد که هر یک از ما به طور مشابه ‹به قدر قوّهٔ خود به اندازهٔ برکتی که یَهُوَه،‏ به ما عطا فرموده،‏ بدهد.‏›—‏تثنیه ۱۶:‏۱۷ خوانده شود.‏

۱۶.‏ چگونه اطمینان حاصل می‌کنیم که قربانی‌ها و ازخودگذشتگی‌هایمان مقبول یَهُوَه است؟‏

^۱۶ با این حال باید مواظب باشیم که در مسئولیت‌های بسیار مهم کوتاهی نکنیم.‏ ما نیز مانند اسرائیلیان باستان باید اطمینان حاصل کنیم که قربانی‌های داوطلبانه‌مان مقبول یَهُوَه باشد.‏ ما باید نسبت به مسئولیت‌های خانوادگی و پرستش یَهُوَه دیدی متعادل داشته باشیم.‏ هرگز نباید نیاز معنوی یا مادی خانواده‌مان را با صرف زمان و دارایی‌مان در راه دیگران فدا سازیم.‏ اگر چنین کنیم ‹هدیهٔ ما مقبول› یَهُوَه نمی‌شود زیرا چیزی به او می‌دهیم که نداریم.‏ ‏(‏۲قُرِنتیان ۸:‏۱۲ خوانده شود.‏‏)‏ به علاوه،‏ باید دوستی‌مان را با خدا حفظ کنیم.‏ (‏۱قر ۹:‏۲۶،‏ ۲۷‏)‏ وقتی مطابق با معیارهای کتاب مقدّس زندگی کنیم قربانی‌ها و ازخودگذشتگی‌های ما «مقبول» یَهُوَه واقع می‌شود.‏

قربانی‌هایمان بسیار پرارزش است

۱۷،‏ ۱۸.‏ همهٔ ما باید چه احساسی نسبت به آنانی که ازخودگذشتگی می‌کنند داشته باشیم و در مورد چه موضوعی باید فکر کنیم؟‏

^۱۷ بسیاری از برادران و خواهران «چون هدیه‌ای ریختنی» خود را صرف اهداف پادشاهی خدا کرده‌اند.‏ (‏فیلیپ ۲:‏۱۷‏)‏ ما حقیقتاً از کسانی که چنین روحیهٔ ایثارگرانه‌ای دارند سپاسگزاریم.‏ همچنین همسران و فرزندان برادرانی که جماعات را در فعالیت‌های پادشاهی راهنمایی می‌کنند به دلیل روحیهٔ ایثارگری‌شان تحسین می‌کنیم.‏

^۱۸ در راه پیشبرد پادشاهی خدا کارهای بسیاری لازم است که به انجام رسد.‏ باشد که همهٔ ما در این مورد دعا کنیم و ببینیم که چگونه می‌توانیم سهمی بیشتر در این فعالیت داشته باشیم.‏ اطمینان داشته باشید که پاداش شما چه در حال حاضر،‏ چه در «عصر آینده» بسیار بزرگ خواهد بود.‏—‏مرق ۱۰:‏۲۸-‏۳۰‏.‏

‏[پاورقی]‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۱]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۲،‏ ۱۳]‏

بسیاری از قربانی‌ها در گذشته مانند قربانی‌هایی که ما امروزه تقدیم می‌کنیم داوطلبانه بود (‏بندهای ۷-‏۱۳ ملاحظه شود)‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۲]‏

مبشّران در یکی از سالن‌های ملکوت کنیا واقع در آفریقا

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۲،‏ ۱۳]‏

یکی از داوطلبان کمیتهٔ ساختمانی منطقه در تاکسیدو واقع در نیویورک آمریکا

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۳]‏

برخی از اعضای بیت‌ئیل استرالیا