اتفاقات ناگوار بر ما تأثیرات بد می‌گذارد.‏ ممکن است افکار ما را مغشوش سازد،‏ توانمان را بگیرد و دیدگاهمان را نسبت به زندگی تغییر دهد.‏ داود،‏ پادشاه اسرائیل باستان با مصیبت‌های ناگوار بسیار روبرو شد.‏ او چگونه آن مصیبت‌ها را تحمّل کرد؟‏ داود در مزموری بسیار زیبا پاسخ این سؤال را می‌دهد:‏ «به آواز خود نزد خداوند فریاد برمی‌آورم.‏ به آواز خود نزد خداوند تضرّع می‌نمایم.‏ نالهٔ خود را در حضور او خواهم ریخت.‏ تنگی‌های خود را نزد او بیان خواهم کرد.‏ وقتی که روح من در من مدهوش می‌شود.‏ پس تو طریقت مرا دانسته‌ای.‏» بلی،‏ داود متواضعانه به یَهُوَه دعا کرد.‏—‏مز ۱۴۲:‏۱-‏۳‏.‏

داود در مزموری دیگر چنین سرود:‏ «یک چیز از خداوند خواستم و آن را خواهم طلبید:‏ که تمام ایّام عمرم در خانهٔ خداوند ساکن باشم تا جمال خداوند را مشاهده کنم و در هیکل [یا معبد] او تفکّر نمایم.‏» (‏مز ۲۷:‏۴‏)‏ داود از قوم لاوی نبود.‏ با این حال تصوّر کنید که داود در بیرون صحن مقدّس یعنی نزدیک خیمهٔ اجتماع،‏ مرکز پرستش حقیقی ایستاده است و دل او چنان از شکرگزاری پر شده است که می‌خواهد تمام عمر آنجا بماند و «جمال خداوند را مشاهده» کند.‏

واژهٔ «جمال» اشاره به صورت و سیرت نیکوی کسی دارد که دیگران را به سمت خود جلب می‌کند.‏ داود همیشه با شکرگزاری در ترتیبات پرستش خدا تفکّر می‌کرد.‏ ما نیز می‌توانیم از خود بپرسیم:‏ ‹آیا من نیز مانند داود عمل می‌کنم؟‏›‏

امروزه برای پرستش یَهُوَه عمارتی ویژه نداریم.‏ به جای آن معبدی روحانی داریم که تدارکی مقدّس برای پرستش حقیقی است.‏ * اگر با دلی مملو از شکرگزاری در این ترتیبات «تفکّر» کنیم،‏ ما نیز ‹جمال یَهُوَه را مشاهده› خواهیم کرد.‏

مذبح قربانی سوختنی را در نظر گیرید که از مس بود و در جلوی در ورودی خیمهٔ اجتماع قرار داشت.‏ (‏خرو ۳۸:‏۱،‏ ۲؛‏ ۴۰:‏۶‏)‏ این مذبح نشانگر رغبت خدا به پذیرفتن قربانی عیسی بود.‏ (‏عبر ۱۰:‏۵-‏۱۰‏)‏ این موضوع چه مفهومی برای ما دارد؟‏ پولُس رسول نوشت:‏ «هنگامی که دشمن بودیم،‏ به‌واسطهٔ مرگ پسرش با خدا آشتی داده شدیم.‏» (‏روم ۵:‏۱۰‏)‏ بلی،‏ ما با ایمان ورزیدن به خون ریخته‌شدهٔ عیسی مورد لطف خدا قرار می‌گیریم و دوست او می‌شویم.‏ به این دلیل می‌توانیم طعم دوستی با خدا را بچشیم.‏—‏یعقو ۲:‏۲۳‏.‏

از آنجایی که ‹گناهانمان پاک شده است› طعم «ایّام استراحت از حضور» یَهُوَه را می‌چشیم.‏ (‏اعما ۳:‏۱۹‏)‏ وضعیت ما مانند زندانی‌ای است که از اعمال خود پشیمان است و در حالی که منتظر روز اعدامش است تغییراتی بزرگ در خود ایجاد می‌کند.‏ قاضی رئوف با دیدن این موضوع برانگیخته می‌شود پرونده‌اش را باطل و محکومیت اعدامش را لغو کند.‏ حقیقتاً زندانی از این بابت بسیار تسکین می‌یابد و بسیار شاد می‌شود!‏ یَهُوَه لطفش را مانند آن قاضی نصیب انسان‌های توبه‌کار کرده است و محکومیت مرگشان را باطل ساخته است.‏

آنچه داود در مسکن یَهُوَه مشاهده می‌کرد شامل گردهمایی انبوهی عظیم از اسرائیلیان،‏ خوانده شدن شریعت و توضیح آن،‏  سوزاندن بخور و خدمت مقدّس کاهنان و لاویان می‌شد.‏ (‏خرو ۳۰:‏۳۴-‏۳۸؛‏ اعد ۳:‏۵-‏۸؛‏ تث ۳۱:‏۹-‏۱۲‏)‏ آنچه امروزه در پرستش حقیقی انجام می‌گیرد با پرستش اسرائیلیان باستان تشابهاتی دارد.‏

امروزه همچون گذشته «برادران به یکدلی با هم ساکن» می‌شوند.‏ (‏مز ۱۳۳:‏۱‏)‏ برادریِ جهانی ما افزایشی عظیم داشته است.‏ (‏۱پطر ۲:‏۱۷‏)‏ کلام خدا در جلسات مسیحی خوانده و توضیح داده می‌شود.‏ یَهُوَه تعالیم خود را از طریق سازمانش برایمان فراهم می‌بیند.‏ همچنین غذای معنوی را از طریق نشریات فراوان در اختیارمان می‌گذارد تا در مطالعهٔ فردی و خانوادگی از آن استفاده کنیم.‏ یکی از اعضای هیئت اداره‌کننده گفت:‏ «تعمّق در کلام خدا،‏ تفکّر در مفهوم آن و تحقیق و بررسی برای درک و بینش آن،‏ زندگی‌ام را غنی و رضایت‌بخش ساخته است.‏» بلی،‏ ‹معرفت ممکن است نزد جان ما عزیز گردد.‏›—‏امث ۲:‏۱۰‏.‏

امروزه دعاهای مقبول خادمان خدا روزانه به حضور یَهُوَه می‌رسد.‏ در چشمان یَهُوَه این دعاها همانند بخوری خوشبو می‌باشد.‏ (‏مز ۱۴۱:‏۲‏)‏ چقدر خوشایند است که بدانیم یَهُوَه از دعاهای متواضعانهٔ ما بسیار شاد می‌شود!‏

موسی چنین دعا کرد:‏ «جمال خداوند خدای ما بر ما باد و عمل دست‌های ما را بر ما استوار ساز!‏» (‏مز ۹۰:‏۱۷‏)‏ وقتی غیورانه به خدمت موعظه بپردازیم،‏ یَهُوَه فعالیتمان را برکت می‌دهد.‏ (‏امث ۱۰:‏۲۲‏)‏ برای مثال،‏ ممکن است به کسی کمک کرده باشیم که حقیقت را بپذیرد یا با وجود بی‌اعتنایی مردم در محدودهٔ موعظه،‏ بیماری،‏ درد روحی یا اذیت و آزار،‏ سال‌های بسیار به خدمت موعظه پرداخته باشیم.‏ (‏۱تسا ۲:‏۲‏)‏ با تمام این مشکلات،‏ آیا «جمال خداوند را مشاهده» نکرده‌ایم و تشخیص نداده‌ایم که پدر آسمانی از زحماتمان خرسند است؟‏

داود چنین سرود:‏ «خداوندا،‏ تویی نصیب مقرر و پیالهٔ من؛‏ تو سهم مرا نگاه می‌داری.‏ حدود من به جاهای دلپذیر افتاده است؛‏ میراثی دل‌انگیز به من رسیده.‏» (‏مز ۱۶:‏۵،‏ ۶‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو‏)‏ داود از بابت «نصیب» خود یعنی داشتن رابطه‌ای صمیمی با یَهُوَه و افتخار خدمت به او بسیار شکرگزار بود.‏ ما نیز مانند داود ممکن است از مصیبت‌ها رنج ببریم.‏ با این حال،‏ برکات روحانی فراوانی نصیبمان شده است!‏ پس بیایید در پرستش حقیقی شادی کنیم و در معبد روحانی یَهُوَه همواره «تفکّر» نماییم.‏