۱،‏ ۲.‏ الف)‏ بسیاری از خانواده‌ها با چه مشکلاتی مواجه‌اند و این باعث مطرح شدن چه سؤالاتی است؟‏ ب)‏ والدین سالمند و فرزندان بالغ چگونه می‌توانند خود را برای تغییر وضعیت آماده کنند؟‏

بسیار دردناک است ببینید والدینتان که زمانی قوی و مستقل بودند دیگر قادر نیستند از خود مراقبت کنند.‏ شاید خبر دار شوید که پدر یا مادرتان افتاده و لگن خاصره‌اش شکسته،‏ سردرگم‌شده یا به بیماری‌ای وخیم مبتلا گشته است.‏ از سوی دیگر ممکن است برای سالخوردگان پذیرفتن تغییرات جسمی یا وضعیت‌هایی که باعث سلب استقلال آنان شود دشوار باشد.‏ (‏ایو ۱۴:‏۱‏)‏ در این صورت،‏ چه باید کرد؟‏ فرزندان چگونه می‌توانند از والدینشان مراقبت کنند؟‏

^۲ در مقاله‌ای در رابطه با مراقبت از سالمندان چنین آمده است:‏ «صحبت در بارهٔ مسائل سالخوردگی آسان نیست اما خانواده‌هایی که در مورد راه حل‌های مختلف گفتگو می‌کنند و بر سر تصمیمات به توافق می‌رسند بهتر می‌توانند مشکلات آتی را حل و فصل کنند.‏» پذیرفتن این موضوع که مشکلات سالخوردگی غیر قابل جلوگیری است راه را برای گفتگوی خانوادگی در رابطه با چنین مسائلی باز می‌کند.‏ از این رو،‏ ضروری است که خانواده‌ها برخی تصمیمات را از قبل بگیرند و برای آن برنامه‌ریزی کنند.‏ بیایید ببینیم که خانواده‌ها چگونه می‌توانند در گرفتن برخی تصمیمات دشوار همکاری کنند؟‏

۳.‏ وقتی والدین سالمند بیشتر به کمک نیاز دارند اعضای خانواده چه باید کنند؟‏ (‏تصویر اول مقاله ملاحظه شود.‏)‏

^۳ اکثر سالمندان سرانجام قادر نخواهند بود کاملاً از خود نگهداری کنند و نیاز به کمک دارند.‏ ‏(‏جامعه ۱۲:‏۱-‏۷ خوانده شود.‏)‏ در چنین وضعیتی،‏ والدین سالمند و فرزندان بالغ آنان باید با هم در مورد بهترین روش نگهداری از والدین مطابق با قدرت مالی‌شان تصمیم بگیرند.‏ عاقلانه است که خانواده دور هم جمع شده،‏ در بارهٔ نیازهای والدین،‏ راه و روشِ کمک به آنان و این که هر یک چگونه می‌تواند همکاری کند گفتگو کنند.‏ همه،‏ به ویژه والدین باید احساسات خود را بی‌پرده ابراز نمایند و در مورد موقعیتشان واقع‌بینانه صحبت کنند.‏ برای مثال می‌توانند در رابطه با این موضوع گفتگو کنند که آیا والدین سالخورده با مقداری کمک قادر خواهند بود در خانهٔ خود بمانند یا خیر؟‏ * همچنین می‌توانند در نظر گیرند که برای رسیدگی به وظایف چگونه می‌توان از توانایی‌های هر یک از فرزندان یا بستگان دیگر استفاده کرد.‏ (‏امث ۲۴:‏۶‏)‏ برای مثال،‏ برخی شاید بتوانند در کارهای روزمره کمک کنند و برخی دیگر در فراهم کردن نیازهای مالی والدین.‏ همه باید درک کنند که هر یک در این کار سهمی دارد.‏ البته ممکن است وظایف به مرور زمان تغییر کند یا نیاز باشد برخی وظایف را به نوبت انجام دهند.‏

۴.‏ اعضای خانواده چگونه می‌توانند کمک دریافت کنند؟‏

^۴ وقتی مراقبت و نگهداری از والدینتان را شروع می‌کنید در مورد بیماری آنان تحقیق کنید.‏ اگر پدر یا مادرتان به بیماری‌ای مبتلاست که به مرور زمان حاد می‌شود تحقیق کنید که در آینده با چه مسائلی روبرو خواهید شد.‏ (‏امث ۱:‏۵‏)‏ با مؤسسه‌های دولتی که برای سالمندان خدماتی را فراهم می‌کنند تماس گیرید و دریابید که برای بهبود و آسان‌تر شدن کارتان چه خدمات اجتماعی‌ای موجود است.‏ تغییرات سخت آتی ممکن است موجب غم و اندوه،‏ شوک یا آشفتگی شما شود.‏ احساسات خود را به دوستی معتمد بیان کنید.‏ از همه مهم‌تر،‏ سفرهٔ دلتان را برای یَهُوَه باز کنید.‏ او می‌تواند به شما آرامش فکری لازم را دهد تا بتوانید با هر نوع وضعیتی مقابله کنید.‏—‏مز ۵۵:‏۲۲؛‏ امث ۲۴:‏۱۰؛‏ فیلیپ ۴:‏۶،‏ ۷‏.‏

۵.‏ چرا عاقلانه است اطلاعاتی را از پیش در زمینهٔ شیوه‌های مختلف مراقبت جمع‌آوری کرد؟‏

^۵ عاقلانه است که سالمندان و خانواده‌هایشان اطلاعاتی را از پیش در زمینهٔ شیوه‌های مختلف مراقبت جمع‌آوری کنند.‏ برای مثال،‏ می‌توانند دریابند که چه کاری عملی است؛‏ نقل مکان به خانهٔ دختر،‏ پسر،‏ خانهٔ سالمندان یا استفاده از دیگر امکانات موجود.‏ بدین شکل،‏ کل خانواده خود را برای «محنت و اندوه» احتمالی آماده می‌سازد.‏ (‏مز ۹۰:‏۱۰‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو‏)‏ متأسفانه بسیاری از خانواده‌ها از پیش برنامه‌ریزی نمی‌کنند و با بروز حادثه‌ای مجبور می‌شوند عجولانه تصمیمات دشوار بگیرند.‏ متخصصی در این رابطه می‌گوید که این «بدترین زمان برای تصمیم‌گیری است.‏» اعضای خانواده اغلب در آن موقعیت اضطراری تحت فشار روحی می‌باشند و ممکن است اختلافاتی به وجود آید.‏ ولی برنامه‌ریزی قبلی،‏ پذیرفتن تغییرات آتی را آسان می‌سازد.‏—‏امث ۲۰:‏۱۸‏.‏

۶.‏ چرا گفتگو در رابطه با تغییر محیط زندگی و مراقبت دلخواه،‏ برای والدین و فرزندان مفید است؟‏

^۶ شاید برای شما سخت باشد با والدینتان در مورد تغییر محیط زندگی و یا نقل مکان گفتگو کنید.‏ با این حال،‏ بسیاری گفته‌اند که این گونه گفتگوها برایشان بعدها بسیار مفید بوده است.‏ چرا؟‏ زیرا گفتگو در مورد موضوعات دشوار و برنامه‌ریزی برای آینده در محیطی صمیمانه و آرام قبل از به وجود آمدن مشکلات بسیار آسان‌تر است.‏ اعضای خانواده در محیطی آرام به راحتی می‌توانند نظراتشان را بیان کنند و تصمیم گیرند.‏ حتی اگر والدین سالمند بخواهند مستقل زندگی کنند و تا  جای ممکن وضعیت زندگی خود را به دست گیرند،‏ گفتگوی آنان با فرزندانشان در بارهٔ نوع مراقبت دلخواه برای هر دو طرف مفید خواهد بود.‏

۷،‏ ۸.‏ خانواده‌ها در مورد چه موضوعاتی باید گفتگو کنند و چرا؟‏

^۷ ای والدین!‏ طی چنین گفتگوهایی،‏ خواسته‌ها،‏ علایق،‏ قدرت مالی و روش مراقبت مورد علاقه‌تان را به فرزندانتان بگویید.‏ بدین شکل،‏ اگر روزی قادر نباشید تصمیم بگیرید فرزندانتان به جای شما تصمیماتی مطابق با خواستتان بگیرند.‏ به حتم آنان می‌خواهند به خواست شما احترام بگذارند و ترتیبی دهند تا جای ممکن مستقل باشید.‏ (‏افس ۶:‏۲-‏۴‏)‏ به فرزندانتان بگویید کجا می‌خواهید زندگی کنید.‏ برای مثال،‏ آیا دوست دارید با یکی از آنان زندگی کنید یا چیزی دیگر می‌خواهید؟‏ واقع‌بین باشید و به یاد داشته باشید که شاید همه با شما هم عقیده نباشند و برای تغییر طرز فکر شما یا فرزندتان به زمان نیاز باشد.‏

^۸ همه باید بدانند که با برنامه‌ریزی و گفتگوی خوب می‌توان از مشکلات کاست.‏ (‏امث ۱۵:‏۲۲‏)‏ این شامل گفتگو در بارهٔ انتخاب معالجه و درمان پزشکی دلخواه می‌شود.‏ نکات ذکرشده در وکالتنامهٔ پزشکی‌ای که شاهدان یَهُوَه از آن استفاده می‌کنند باید طی این گفتگو بررسی شود.‏ هر کس حق دارد در مورد روش‌های درمانی موجود،‏ اطلاعات کسب کند و آن را بپذیرد یا رد کند و روش‌های معالجهٔ دلخواه خود را در وکالتنامهٔ پزشکی بنویسد.‏ وقتی شخصی را وکیل خود سازید (‏در صورتی که چنین کاری در سرزمین شما قانونی باشد)‏ آن شخص معتمد می‌تواند تصمیمات لازم را در صورت نیاز به جای شما بگیرد.‏ لازم است که مراقبان و وکیل والدین سالمند نسخه‌ای از وکالتنامهٔ پزشکی آنان را در اختیار داشته باشند.‏ برخی حتی نسخه‌ای از این وکالتنامه را در کنار وصیتنامه و دیگر اوراق مهم مانند بیمه،‏ برگه‌های مالی،‏ برگه‌های دولتی و غیره قرار می‌دهند.‏

۹،‏ ۱۰.‏ والدین در چه زمانی بیشتر به کمک فرزندانشان نیاز دارند؟‏

^۹ در اکثر موارد،‏ تصمیم گرفته می‌شود که والدین تا جای ممکن مستقل باشند.‏ والدین شاید بتوانند غذا بپزند،‏ نظافت کنند،‏ داروهایشان را سر وقت بخورند و به راحتی با دیگران گفتگو کنند.‏ از این رو،‏ لازم نیست که در تمام امور روزمرهٔ زندگیِ آنان مداخله شود.‏ با گذشت زمان اگر والدین قادر نباشند به خوبی راه روند،‏ خرید کنند یا دچار فراموشی شدید شوند لازم است که فرزندان اقدام کنند.‏

^۱۰ گاهی اوقات سالخوردگی موجب اختلال حواس،‏ افسردگی،‏ بی‌اختیاری ادراری،‏ ضعف شنوایی،‏ ضعف بینایی و فراموشی می‌شود.‏ با این حال،‏ معالجهٔ برخی از این اختلالات جسمی امکان‌پذیر است.‏ با بروز هر یک از این علائم باید سریع به پزشک مراجعه کرد.‏ شاید لازم باشد که فرزندان در این رابطه پیشقدم شوند.‏ حتی ممکن است لازم شود که فرزندان  مرتباً والدین را به ملاقات پزشک ببرند و برای دیگر امور زندگی‌شان برنامه‌ریزی کنند.‏ برای آن که فرزندان از والدینشان به بهترین نحو مراقبت کنند شاید لازم باشد سخنگوی آنان باشند،‏ به برگه‌های اداری،‏ پزشکی و بانکی آنان رسیدگی کنند،‏ برایشان رانندگی کنند و غیره.‏—‏امث ۳:‏۲۷‏.‏

۱۱.‏ برای آن که والدین آسان‌تر بتوانند خود را با تغییرات تطبیق دهند چه باید کرد؟‏

^۱۱ در صورتی که مشکل والدینتان غیرقابل حل باشد،‏ لازم است که تغییراتی در نحوهٔ مراقبت یا زندگی آنان بدهید.‏ تغییرات هر چه کوچک باشد،‏ آنان آسان‌تر می‌توانند خود را با آن تطبیق دهند.‏ حال اگر فرزندان در نزدیکی والدینشان زندگی نکنند،‏ باید به این سؤالات توجه کرد:‏ ‹آیا برای هم‌ایمان یا همسایه‌ای مقدور است که به والدینتان مرتباً سر بزند و شما را از احوال آنان مطلع سازد؟‏ آیا لازم است کسی برای والدینتان مرتباً غذا بپزد و نظافت کند؟‏ آیا تغییرات کوچک در خانه،‏ رفت‌وآمد و حمام کردن را برای آنان امن‌تر و آسان‌تر می‌سازد؟‏› شاید آنان فقط به کسی احتیاج داشته باشند که کارهای خانه را برایشان انجام دهد و احتیاجات آنان را برآورده کند.‏ اگر والدین سالمند،‏ خود را در خانه به خطر اندازند،‏ نیاز به مراقبت دائم دارند.‏ در هر صورت تحقیق کنید که چه خدماتی در آن نزدیکی موجود است.‏ *‏—‏امثال ۲۱:‏۵ خوانده شود.‏

۱۲،‏ ۱۳.‏ برخی چگونه به والدین دور خود احترام می‌گذارند و به نیاز آنان رسیدگی می‌کنند؟‏

^۱۲ فرزندان مهربان خواهان آسایش و راحتی والدینشان می‌باشند.‏ وقتی فرزندان اطمینان حاصل می‌کنند که والدینشان تحت مراقبت قرار دارند آرامش فکری می‌یابند.‏ بسیاری از فرزندان بالغ به دلیل مسئولیت‌های دیگر قادر نیستند نزدیک والدینشان زندگی کنند.‏ از این رو،‏ برخی در طی تعطیلات به ملاقات والدینشان می‌روند،‏ به نیازهایشان رسیدگی می‌کنند و آنچه والدین قادر به انجام آن نیستند انجام می‌دهند.‏ همچنین با تماس تلفنی مرتب،‏ نامه‌نگاری،‏ فرستادن ایمیل به آنان ابراز محبت می‌کنند.‏—‏امث ۲۳:‏۲۴،‏ ۲۵‏.‏

^۱۳ حال چه دور از والدین زندگی کنید چه نزدیک باید احتیاجات روزمرهٔ آنان را ارزیابی کنید.‏ در صورتی که نزدیک والدینتان زندگی نمی‌کنید و آنان شاهد یَهُوَه می‌باشند می‌توانید با پیران جماعت صحبت کنید و توصیه‌های آنان را جویا شوید.‏ در این رابطه به حتم دعا کنید.‏ ‏(‏امثال ۱۱:‏۱۴ خوانده شود.‏)‏ حتی اگر والدینتان شاهد یَهُوَه نباشند باید «پدر و مادر خود را احترام» بگذارید.‏ (‏خرو ۲۰:‏۱۲؛‏ امث ۲۳:‏۲۲‏)‏ البته تصمیمات هر خانواده متفاوت است.‏ برخی والد سالخورده‌شان را به خانهٔ خود یا نزدیک خانهٔ خود می‌آورند.‏ با این حال،‏ چنین کاری همیشه امکان‌پذیر نیست.‏ برخی از والدین ترجیح می‌دهند مستقل زندگی کنند چون دوست دارند متکی به خود باشند و باری بر دوش دیگران نگذارند.‏ برخی توانایی مالی دارند و ترجیح می‌دهند که کسی را برای نگهداری از ایشان در خانه استخدام کنند.‏—‏جا ۷:‏۱۲‏.‏

۱۴.‏ کسی که بیشترین مسئولیت نگهداری از والدین را بر دوش دارد ممکن است با چه مشکلاتی مواجه شود؟‏

^۱۴ در اغلب خانواده‌ها،‏ مسئولیت نگهداری از والدین بر دوش یک نفر می‌افتد،‏ پسر یا دختری که نزدیک به آنان زندگی می‌کند.‏ با این حال،‏ کسی که از والدین خود مراقبت می‌کند باید بین فراهم کردن نیازهای والدین و خانواده‌اش اعتدال به خرج دهد.‏ هر کس زمان و نیرویی محدود دارد.‏ همچنین اگر وضعیت کسی که مراقبت را به عهده دارد تغییر  کند،‏ کل خانواده باید وضعیت جدید را بررسی کنند.‏ آیا یکی از اعضای خانواده مسئولیت بسیاری به عهده دارد؟‏ آیا فرزندان دیگر نیز می‌توانند سهمی بیشتر در نگهداری والدین داشته باشند یا به نوبت کمک کنند؟‏

۱۵.‏ چگونه می‌توان مانع از پا درآمدن مراقبت‌کننده شد؟‏

^۱۵ وقتی والدی سالخورده نیاز به مراقبت دائم دارد خطر از پا درآمدن مراقبت‌کننده بالاست.‏ (‏جا ۴:‏۶‏)‏ فرزندان دلسوز آنچه که از دستشان برمی‌آید می‌خواهند انجام دهند اما مراقبت بی‌وقفه ممکن است آنان را از توان بیندازد.‏ در چنین شرایطی مراقبت‌کننده باید واقع‌بین باشد و از دیگران تقاضای کمک کند.‏ اگر هر چند وقت یک بار به مراقبت‌کننده کمک شود شاید لازم نباشد والد را به خانهٔ سالمندان منتقل کرد.‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ فرزندان برای مراقبت از والدین سالخورده‌شان با چه دشواری‌هایی مواجه می‌شوند و چگونه می‌توانند بر آن فائق آیند؟‏ (‏همچنین کادر «مراقبت‌کنندگان قدردان» ملاحظه شود.‏)‏

^۱۶ مشاهدهٔ عواقب پیری در والدین عزیزمان بسیار دردناک است.‏ بسیاری از مراقبت‌کنندگان احساس ناراحتی،‏ نگرانی،‏ آشفتگی،‏ خشم،‏ تقصیر و حتی رنجش می‌کنند.‏ ممکن است گاهی اوقات والد سالمند سخنی نامهربانانه به زبان آورد یا ناسپاسی کند.‏ در چنین صورت،‏ سخن آنان را سریع به دل نگیرید.‏ روان‌شناسی متخصص می‌گوید:‏ «بهترین راه مبارزه با هر نوع احساس،‏ به ویژه احساسی آزاردهنده،‏ قبول آن است.‏ از انکار آن خودداری کنید و خود را سرزنش نکنید.‏» با همسر،‏ عضوی دیگر از خانواده یا دوستی معتمد در رابطه با احساستان صحبت کنید.‏ چنین گفتگوهایی به شما کمک می‌کند به ریشهٔ احساسات خود پی ببرید و اعتدال خود را حفظ کنید.‏

^۱۷ ممکن است زمانی فرارسد که نگهداری از عزیزتان در خانه خارج از توان و امکانات شما باشد و مجبور شوید او را به خانهٔ سالمندان ببرید.‏ خواهری مسیحی تقریباً هر روز به دیدن مادرش در خانهٔ سالمندان می‌رفت.‏ او از طرف خانواده‌اش گفت:‏ «ما قادر نبودیم که ۲۴ساعته از مادرم نگهداری کنیم.‏ گرفتن این تصمیم که او را به خانهٔ سالمندان بفرستیم برای همهٔ ما خیلی خیلی دشوار بود.‏ با این حال،‏ این بهترین راه‌حل برای آخرین ماه‌های زندگی‌اش بود و او آن را پذیرفت.‏»‏

۱۸.‏ مراقبت‌کنندگان از چه چیزی می‌توانند مطمئن باشند؟‏

^۱۸ مسئولیت مراقبت از والدین سالخورده گاهی پیچیده و همراه با فشار روحی است.‏ برای مراقبت از افراد سالمند شیوه‌های مختلف وجود دارد.‏ با این حال،‏ با برنامه‌ریزی عاقلانه،‏ همکاری همهٔ اعضای خانواده،‏ ارتباط خوب و مهم‌تر از همه دعاهای صمیمانه قادر خواهید بود مسئولیت خود را در قبال والدین عزیزتان انجام دهید و بدین گونه به آنان احترام گذارید.‏ با این کار،‏ مطمئن خواهید شد که والدینتان توجه و رسیدگی لازم را دریافت می‌کنند.‏ ‏(‏۱قُرِنتیان ۱۳:‏۴-‏۸ خوانده شود.‏)‏ مهم‌تر از آن،‏ آرامش ذهنی خواهید داشت و یَهُوَه شما را برکت خواهد داد.‏—‏فیلیپ ۴:‏۷‏.‏