طی قرن نوزدهم،‏ جویندگان طلا در کالیفرنیای آمریکا هنگام یافتن طلا با صدای بلند فریاد می‌زدند:‏ «یوریکا!‏» یعنی «یافتم!‏» در همان قرن،‏ شاگردان کتاب مقدّس،‏ یعنی چارلز تِیز راسل و همکارانش چیزی بس پرارزش‌تر از طلا یعنی حقایق کتاب مقدّس را یافتند و بسیار راغب بودند که آن را با دیگران سهیم شوند.‏

در شروع تابستان سال ۱۹۱۴،‏ در شهرهای بزرگ،‏ میلیون‌ها نفر برای تماشای ‏«نمایشنامهٔ تصویری خلقت»‏ هشت ساعته که انجمن بین‌المللی شاگردان کتاب مقدّس (.I.B.S.A) آن را تهیه دیده بود،‏ سرازیر شدند.‏ این نمایشنامه شامل فیلم‌های حیرت‌انگیز،‏ اسلایدهای رنگی،‏ نقل حکایت و موسیقی کلاسیک زیبایی بود که از ابتدای خلقت تا پایان پادشاهی هزارسالهٔ عیسی مسیح را به تماشاگران نشان می‌داد.‏—‏مکا ۲۰:‏۴‏.‏ *

اما مردمی که در شهرهای کوچک و نقاط دورافتاده زندگی می‌کردند،‏ این نمایشنامه را ندیده بودند.‏ برای آن که همهٔ تشنگان حقیقت،‏ این نمایشنامه را ببینند،‏ در اوت سال ۱۹۱۴،‏ انجمن بین‌المللی شاگردان کتاب مقدّس،‏ «نمایشنامهٔ یوریکا» را تهیه کرد که کوتاه‌شدهٔ «نمایشنامهٔ تصویری خلقت» و قابل حمل بود.‏ این نمایشنامه به سه نوع و هر نوع آن به چندین زبان موجود بود.‏ نوع اول،‏ مجموعهٔ «یوریکا ایکس» بود که شامل تمام داستان‌گویی‌ها و موسیقی‌های ضبط‌شده بود.‏ نوع دوم،‏ مجموعهٔ «یوریکا وای» بود که به داستان‌گویی‌ها و موسیقی‌های ضبط‌شده،‏ اسلایدهای رنگی زیبا نیز افزوده شده بود.‏ نوع سوم،‏ مجموعهٔ «نمایشنامهٔ خانوادگی یوریکا» برای اجرا در خانه‌ها تهیه شده بود و شامل برخی از داستان‌گویی‌ها و سرودها بود.‏ همچنین پروژکتور اسلاید و گرامافون ارزان نیز قابل تهیه بود.‏

شاگردان کتاب مقدّس،‏ این نمایشنامهٔ رایگان را بدون پروژکتور یا پردهٔ سینما در مناطق روستایی به اجرا گذاشتند و پیام پادشاهی خدا را به محدوده‌های جدید موعظه کردند.‏ «یوریکا ایکس» که فقط مجموعهٔ صوتی بود،‏ روز و شب قابل استفاده بود.‏ پروژکتور مجموعهٔ «یوریکا وای» را بدون برق،‏ با چراغ گازی استیلن به کار می‌انداختند.‏ در گزارشی در مجلّهٔ برج دیده‌بانی فنلاند چنین آمده است:‏ «ما می‌توانیم این تصویرها را تقریباً در هر جا که می‌رویم نشان دهیم.‏» حقیقتاً که چنین بود!‏

شاگردان کتاب مقدّس به جای اجاره کردن سالن‌های تئاتر بزرگ اغلب اماکن رایگان می‌یافتند.‏ برای مثال،‏ در کلاس مدارس،‏ اتاق‌های دادگستری،‏ ایستگاه‌های قطار و حتی اتاق پذیرایی‌های خانه‌های بزرگ.‏ بسیاری اوقات نمایش را در خارج از ساختمان به اجرا  می‌گذاشتند.‏ فیلم بر روی «پرده‌ای» بزرگ و سفید رنگ که بر دیوار انبار مزرعه آویخته شده بود،‏ به نمایش گذاشته می‌شد.‏ آنتونی هامبوک نوشت:‏ «زارعان استادیومی کوچک در باغ سیب درست کردند و تعداد زیادی الوار قرار دادند تا مردم بر آن بنشینند و از برنامه لذّت ببرند.‏» یکی از تیم‌های «یوریکا» برای حمل و نقل لوازم،‏ چمدان‌ها،‏ چادر و وسایل آشپزی‌شان،‏ از واگن‌باری استفاده می‌کردند.‏

تعداد شنوندگان و تماشاگران «نمایشنامهٔ یوریکا» از چندین نفر به صدها نفر می‌رسید.‏ یک بار در آمریکا،‏ در مدرسهٔ شهری با جمعیت ۱۵۰ نفر،‏ ۴۰۰ نفر حضور یافتند.‏ در جایی دیگر،‏ برخی برای تماشای «نمایشنامهٔ یوریکا» ۸ کیلومتر (‏۵ میل)‏ پیمودند.‏ در سوئد،‏ در خانهٔ کوچک خانمی به نام شارلت آلبرگ،‏ همسایگانش جمع شدند،‏ نمایشنامهٔ صوتی را شنیدند و بسیار تحت تأثیر قرار گرفتند.‏ در استرالیا،‏ در یکی از شهرهای معدنی دورافتاده حدود ۱۵۰۰ نفر برای دیدن این نمایشنامه حضور یافتند.‏ در مجلّهٔ برج دیده‌بانی آمده بود که «پروفسورها و شاگردان [در دبیرستان‌ها و کالج‌ها] با تماشای تصاویر نمایشنامهٔ یوریکا و شنیدن گرامافون حیرت‌زده شده بودند.‏» «نمایشنامهٔ یوریکا» بسیار محبوب بود،‏ حتی در سینماها.‏

‏«نمایشنامهٔ یوریکا» وسیله‌ای بسیار مفید در توسعهٔ کلاس‌های شاگردان کتاب مقدّس بود که تحت سخنرانانی دایر می‌شد.‏ این سخنرانان از سوی شاگردان کتاب مقدّس برای آموزش کتاب مقدّس فرستاده می‌شدند.‏ دشوار است که بگوییم «نمایشنامهٔ یوریکا» را چه تعدادی تماشا کردند.‏ با این که از بسیاری از مجموعه‌های نمایشنامهٔ یوریکا مرتباً استفاده می‌شد،‏ در سال ۱۹۱۵ از ۸۶ تیم فقط ۱۴ تیم،‏ تعداد حضار را مرتباً گزارش می‌دادند.‏ با وجود گزارش ناقص،‏ در گزارش آخر سال اعلام شد که بیش از یک میلیون نفر «نمایشنامهٔ یوریکا» را تماشا کردند.‏ تقریباً ۳۰٬۰۰۰ نفر نشریات کتاب مقدّس را درخواست کردند.‏

ممکن است «نمایشنامهٔ یوریکا» در تاریخ چندان برجسته نباشد.‏ اما از استرالیا تا آرژانتین،‏ از آفریقای جنوبی تا جزایر بریتانیا،‏ هندوستان و کارائیب میلیون‌ها نفر،‏ این نمایشنامهٔ ویژه را تماشا کردند.‏ بسیاری از آنان که پی بردند حقیقت کتاب مقدّس بس پرارزش‌تر از طلاست،‏ در واقع با صدای بلند فریاد زدند:‏ «یوریکا!‏»‏