یَهُوَه خدا،‏ آفریدگارمان،‏ انسان‌ها را حرمت نهاده و به آنان هدیه‌ای ارزشمند ارزانی داشته است.‏ این هدیه ارادهٔ آزاد است.‏ همچنین او به آنان که از این هدیه برای تقدّس نام او و مقصود والایش استفاده می‌کنند و با ازخودگذشتگی در راه گسترش پرستش حقیقی می‌کوشند،‏ برکت فراوان می‌دهد.‏ یَهُوَه اطاعتی ماشین‌وار که از روی هراس و اجبار باشد،‏ نمی‌خواهد.‏ او برای پرستش و اطاعتی که از روی میل و رغبت باشد،‏ ارزش قائل است؛‏ میل و رغبتی که از محبتی خالص و قدردانی عمیق برمی‌خیزد.‏

برای مثال،‏ وقتی اسرائیلیان در بیابان سینا بودند،‏ یَهُوَه به آنان فرمان داد که محلّی برای پرستش او بسازند.‏ او گفت:‏ ‹از خودتان هدیه‌ای برای یَهُوَه بیاورید.‏ هر که از دل راغب است،‏ هدیهٔ یَهُوَه را .‏ .‏ .‏ بیاورد.‏› (‏خرو ۳۵:‏۵‏)‏ اسرائیلیان می‌توانستند در حد توانایی‌شان به میل خود،‏ هر هدیه‌ای به هر مقدار،‏ تقدیم کنند.‏ این هدایا به طریقی مناسب برای مقصود الٰهی استفاده می‌شد.‏ واکنش اسرائیلیان در مقابل این درخواست الٰهی چه بود؟‏

‏«هر که دلش او را ترغیب کرد» و هر که روحش او را برانگیخت؛‏ یعنی در واقع «هر که از دل راغب بود،‏» داوطلبانه هدایایی آورد.‏ مرد و زن با میل و رغبت هدایایی برای انجام مقصود یَهُوَه آوردند؛‏ حلقه‌ها،‏ گوشواره‌ها،‏ انگشترها،‏ طلا،‏ نقره،‏ مس،‏ نخ‌های لاجورد،‏ پشم ارغوانی،‏ پارچهٔ قرمز،‏ کتان نازک،‏ پشم بز،‏ پوست قوچ که آن را سرخ‌رنگ کرده بودند،‏ پوست خز،‏ چوب شِطّیم،‏ سنگ‌های گرانبها،‏ عطریات و روغن.‏ چنان که در آخر «برای انجام تمام کار» نه فقط اسباب و وسایل کافی فراهم شده بود،‏ بلکه هدایای اسرائیلیان بیش از نیاز هم بود.‏—‏خرو ۳۵:‏۲۱-‏۲۴،‏ ۲۷-‏۲۹؛‏ ۳۶:‏۷‏.‏

آنچه یَهُوَه را از همه بیشتر خشنود ساخت،‏ هدایای مادی نبود،‏ بلکه «دل راغب» آنان بود که با میل و رغبت از پرستش پاک پشتیبانی کردند.‏ آنان همچنین بر آن شدند که وقت و انرژی را خود نیز در این راه صرف کنند.‏ در کتاب مقدّس در مورد این گزارش آمده است:‏ «همهٔ زنان دانادل به دست‌های خود می‌رشتند؛‏» آری «همهٔ زنانی که دل ایشان به حکمت مایل بود» یا دلشان آنان را برانگیخته بود،‏ پشم‌ها را می‌ریستند.‏ همچنین یَهُوَه به بَصَلْئیل «حکمت و فطانت و علم و هر هنری» بخشید تا در هر صنعتی مهارت داشته باشد.‏ در واقع خدا به بَصَلْئیل و اُهُولیاب برای انجام کاری که به آنان محوّل شده بود،‏ مهارت لازم را بخشید.‏—‏خرو ۳۵:‏۲۵،‏ ۲۶،‏ ۳۰-‏۳۵‏.‏

وقتی یَهُوَه از اسرائیلیان خواست اعانه یا هدایا بدهند،‏ اطمینان کامل داشت که همهٔ کسانی که ‹دلی راغب› دارند،‏ از پرستش پاک پشتیبانی می‌کنند.‏ یَهُوَه نیز آنان را راهنمایی کرد و شادی فراوان به آنان بخشید و به این طریق باسخاوت آنان را برکت داد.‏ او به این ترتیب نشان داد که برای انجام خواستش،‏ خادمانی را که ‹دلی راغب› دارند برکت می‌دهد و اطمینان حاصل می‌کند که سرمایه،‏ مهارت و تخصص لازم فراهم شود.‏ (‏مز ۳۴:‏۹‏)‏ همچنان که با ازخودگذشتگی یَهُوَه را خدمت می‌کنید،‏ او نیز این روحیه و «دل راغب» شما را برکت می‌دهد.‏