۱،‏ ۲.‏ چرا کتاب مقدّس آتش را با قدرت زبان مقایسه می‌کند؟‏

در اوایل اکتبر ۱۸۷۱ مرگبارترین آتش‌سوزی در جنگل‌های آمریکا رخ داد.‏ این آتش‌سوزی که در تاریخ آن کشور بی‌سابقه بود،‏ منطقهٔ جنگلی و خشک شمال شرقی ایالت ویسکانسین را در کام خود فرو برد.‏ هنگامی که آتش شدّت یافت،‏ شعله‌ها و گرمای شدید آن جان بیش از ۱۲۰۰نفر را گرفت و حدود دو میلیارد درخت را کاملاً از بین برد.‏ احتمالاً آن آتش عظیم از جرقهٔ لوکوموتیوی شروع شد که از آن منطقهٔ جنگلی می‌گذشت.‏ این اتفاق آنچه را کلام خدا در یعقوب ۳:‏۵ می‌گوید به ما یادآوری می‌کند.‏ در آنجا می‌خوانیم:‏ «آتشی کوچک،‏ می‌تواند جنگلی بزرگ را به آتش بکشد!‏» منظور نویسندهٔ کتاب مقدّس از این گفته چه بود؟‏

^۲ یعقوب در آیهٔ ۶ منظور خود را واضح‌تر بیان می‌کند و می‌گوید:‏ «زبان نیز آتش است.‏» زبان ما را قادر می‌سازد که سخن بگوییم.‏ سخنان ما همچون آتش می‌تواند ویرانی بزرگی به بار آورد.‏ کتاب مقدّس در این مورد حتی می‌گوید:‏ «مرگ و زندگی در قدرت زبان است.‏» (‏امث ۱۸:‏۲۱‏)‏ پس آیا چون سخنانمان می‌تواند به دیگران آسیب رساند،‏ نباید سخن بگوییم؟‏ خیر،‏ چنین نیست،‏ درست همان طور که ترس از آتش‌سوزی سبب نمی‌شود که از روشن کردن آتش پرهیز کنیم.‏ اما مسلّم است که باید احتیاط کنیم تا آتش سبب خرابی نشود.‏ به عبارت دیگر باید آتش را کنترل و مهار کنیم.‏ اگر به این طریق از آتش استفاده کنیم،‏ می‌توانیم با آن غذا بپزیم،‏ خودمان را گرم  کنیم و از روشنایی آن در تاریکی شب فایده ببریم.‏ مشابهاً اگر از زبانمان به نحوی شایسته استفاده کنیم،‏ می‌توانیم از این توانایی برای جلال دادن یَهُوَه خدا و فایده رساندن به دیگران بهره بگیریم.‏—‏مز ۱۹:‏۱۴‏.‏

۳.‏ کدام سه جنبهٔ مهم را در مورد سخن گفتن بررسی خواهیم کرد؟‏

^۳ یَهُوَه خدا به ما این توانایی را داده است که از طریق سخن گفتن و یا ایما و اشاره افکار و احساساتمان را بیان کنیم.‏ چگونه می‌توانیم از این هدیهٔ فوق‌العاده برای تشویق و بنای دیگران استفاده کنیم؟‏ ‏(‏یعقوب ۳:‏۹،‏ ۱۰ خوانده شود.‏)‏ برای پاسخ دادن به این سؤال می‌خواهیم سه جنبهٔ مهم را بررسی کنیم:‏ چه وقت سخن بگوییم،‏ چه بگوییم و چگونه سخن بگوییم؟‏

۴.‏ با ذکر چند مثال توضیح دهید که چه وقت باید سکوت کرد؟‏

^۴ صحبت و گفتگو با دیگران بخشی از زندگی روزانهٔ ماست،‏ اما نیازی نیست که تمام‌وقت صحبت کنیم.‏ کتاب مقدّس به ما می‌گوید که «وقتی برای سکوت» است.‏ (‏جا ۳:‏۷‏)‏ هنگامی که دیگران صحبت می‌کنند،‏ سکوت کردن نشانهٔ احترام به آنان است.‏ (‏ایو ۶:‏۲۴‏)‏ وقتی موضوعی محرمانه را افشا نمی‌کنیم و خود را کنترل کرده سکوت می‌کنیم،‏ با احتیاط و با بصیرت عمل کرده‌ایم.‏ (‏امث ۲۰:‏۱۹‏)‏ همچنین اگر هنگام ناراحتی و عصبانیت بکوشیم آرامشمان را حفظ کنیم،‏ حکیمانه رفتار کرده‌ایم.‏—‏مز ۴:‏۴‏.‏

۵.‏ چگونه می‌توانیم برای هدیهٔ سخن گفتن از یَهُوَه خدا قدردانی کنیم؟‏

^۵ کتاب مقدّس همچنین می‌گوید:‏ «وقتی برای سخن گفتن» است.‏ (‏جا ۳:‏۷‏)‏ اگر دوست شما هدیه‌ای زیبا به شما بدهد،‏ مسلّماً آن را به کناری نمی‌اندازید،‏ بلکه به‌خوبی از آن استفاده می‌کنید و با این کار قدردانی‌تان را به او نشان می‌دهید.‏ ما نیز اگر از هدیهٔ سخن گفتن خردمندانه استفاده کنیم،‏ سپاسگزاری‌مان را به یَهُوَه خدا نشان می‌دهیم.‏ ما این امکان را داریم که احساساتمان را بیان کنیم،‏ نیازهایمان را به زبان آوریم،‏ دیگران را تشویق کنیم و خدا را جلال دهیم.‏ (‏مز ۵۱:‏۱۵‏)‏ اما چگونه می‌توانیم تشخیص دهیم که بهترین زمان برای سخن گفتن چه وقت است؟‏

۶.‏ چرا مهم است که بدانیم چه وقت باید سخن بگوییم؟‏

^۶ در امثال ۲۵:‏۱۱ چنین آمده است:‏ «سخن سنجیده،‏ سیب طلاست در سینی نقره!‏» این گفته نشان می‌دهد که تشخیص زمان مناسب برای سخن گفتن،‏ بسیار مهم است.‏ سیب طلا زیباست اما اگر در سینی نقره‌ای گذاشته شود،‏ جلوه‌ای دیگر خواهد داشت.‏ مشابهاً اگر ما نیز در وقت مناسب سخن بگوییم،‏ سخنانمان مؤثرتر و دلنشین‌تر خواهد بود.‏

۷،‏ ۸.‏ برادرانمان در ژاپن چگونه عیسی را سرمشق خود قرار دادند؟‏

^۷ اگر سخن ما در وقت مناسب نباشد،‏ ممکن است مردم آن را نپذیرند یا منظور ما را درک نکنند.‏ ‏(‏امثال ۱۵:‏۲۳ خوانده شود.‏)‏ برای مثال،‏ در مارس ۲۰۱۱ زمین‌لرزه و سونامی‌ای در شرق ژاپن رخ داد که برخی از شهرهای آن نواحی را کاملاً ویران کرد و بیش از ۱۵٬۰۰۰ نفر جان خود را از دست دادند.‏ با این که شاهدان یَهُوَه خود نیز اعضای خانواده و دوستانشان را از دست داده بودند،‏ از هر فرصتی استفاده کردند تا پیام تسلّی‌بخش کتاب مقدّس را به همسایگان سوگوارشان اعلام کنند.‏ اما بسیاری از مردم آن نواحی بودیست‌های معتقد بودند و اطلاعات کمی از کتاب مقدّس داشتند.‏ از این رو،‏ برادرانمان مناسب دیدند که در آن زمان برای تسلّی آنان در مورد امید رستاخیز صحبت نکنند،‏ بلکه برایشان توضیح دهند که چرا چنین مصیبت‌هایی بر سر انسان‌های خوب می‌آید.‏

^۸ آن برادران،‏ عیسی را سرمشق خود قرار دادند.‏ عیسی می‌دانست که چه وقت سکوت کند و چه وقت  سخن بگوید.‏ (‏یو ۱۸:‏۳۳-‏۳۷؛‏ ۱۹:‏۸-‏۱۱‏)‏ او یک بار به شاگردانش گفت:‏ «من هنوز بسیار چیزهای دیگر دارم که به شما بگویم،‏ ولی اکنون توان درک آن‌ها را ندارید.‏» (‏یو ۱۶:‏۱۲‏)‏ برادرانمان در ژاپن تشخیص دادند که چه وقت باید در مورد امید رستاخیز با مردم صحبت کنند.‏ آنان دو سال و نیم بعد از سونامی،‏ در فعالیتی ویژه و جهانی،‏ در پخش تراکت اخبار ملکوت شمارهٔ ۳۸ با عنوان «آیا بازگشت مردگان به زندگی امکان‌پذیر است؟‏» شرکت کردند.‏ در آن زمان مردم بیشتری آمادهٔ پذیرش پیام تسلّی‌بخش رستاخیز بودند و بسیاری با کمال میل تراکت را گرفتند و با خواندن آن دلگرمی یافتند.‏ بنابراین،‏ ما باید به فرهنگ و اعتقادات مختلف مردم محدوده‌مان توجه کنیم تا بتوانیم تشخیص دهیم که چه وقت زمان مناسب برای سخن گفتن با آنان است.‏

۹.‏ برای این که سخنان ما مؤثر و دلنشین باشد به خصوص در چه موقعیت‌هایی باید منتظر زمان مناسب باشیم؟‏

^۹ به حتم،‏ موقعیت‌هایی برایمان پیش می‌آید که لازم است تشخیص دهیم چه زمانی برای سخن گفتن مناسب است.‏ برای مثال،‏ ممکن است کسی بدون غرض ما را با سخنانش برنجاند.‏ بجای این که فوراً و نسنجیده چیزی بگوییم،‏ عاقلانه است از خود بپرسیم:‏ ‹آیا واقعاً مقصود بدی از این حرفش داشت؟‏ آیا لازم است که حتماً در این مورد با او صحبت کنم؟‏› شاید بهتر است که سکوت کنیم و چیزی نگوییم.‏ اما اگر لازم است که با او صحبت کنیم،‏ بهتر است صبر کنیم تا آرامش خود را بازیابیم و سپس با او صحبت کنیم.‏ ‏(‏امثال ۱۵:‏۲۸ خوانده شود.‏)‏ همچنین برای صحبت در مورد حقیقت با اعضای خانواده‌مان که هم‌ایمان ما نیستند،‏ باید زمان مناسب را تشخیص دهیم.‏ خواست قلبی ما این است که آنان با یَهُوَه خدا آشنا شوند،‏ اما باید صبور بود و سنجیده عمل کرد.‏ اگر با کلمات مناسب و در وقت مناسب با آنان سخن بگوییم،‏ سخنان ما برایشان دلنشین خواهد بود.‏

۱۰.‏ الف)‏ چرا باید در سخن گفتن مراقب باشیم؟‏ ب)‏ نمونه‌ای از سخنان تلخ را که می‌تواند باعث رنجش شود،‏ بیان کنید.‏

^۱۰ سخنان ما می‌تواند باعث دلگرمی دیگران شود یا احساسات آنان را جریحه‌دار کند.‏ ‏(‏امثال ۱۲:‏۱۸ خوانده شود.‏)‏ در این دنیای شریر اغلبِ مردم با سخنانشان دیگران را می‌رنجانند.‏ فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی مردم را برمی‌انگیزد که ‹زبان خود را چون شمشیر تیز کنند،‏ و سخنان تلخ را چون تیر بر زه نهند.‏› (‏مز ۶۴:‏۳‏)‏ مسیحیان باید از این نوع سخن گفتن پرهیز کنند.‏ برای مثال،‏ یک نوع از «سخنان تلخ» طعنه زدن است که باعث تحقیر دیگران می‌شود و آنان را می‌رنجاند؛‏ حتی اگر به شوخی باشد.‏ شوخ‌طبعی خوب است و سخنان ما را دلنشین می‌کند.‏ اما هرگز نباید برای تفریح با طعنه زدن و با تمسخر،‏ به دیگران توهین کنیم و آنان را برنجانیم.‏ کتاب مقدّس در این مورد به ما می‌گوید که «سخنان تلخ» را ترک کنیم.‏ همچنین در کتاب مقدّس آمده است:‏ «باشد که سخنی بد از دهانتان بیرون نیاید،‏ بلکه فقط سخنی نیکو برای بنای دیگران به زبان آورید؛‏ سخنی که نیازی را برآورده سازد تا به شنوندگان فایده رساند.‏»—‏افس ۴:‏۲۹،‏ ۳۱‏.‏

۱۱.‏ در چه صورت کلمات ما برای دیگران مناسب و دلپذیر خواهد بود؟‏

^۱۱ عیسی در یکی از تعالیم خود گفت:‏ «زبان از آنچه دل از آن پر است،‏ سخن می‌گوید.‏» (‏مت ۱۲:‏۳۴‏)‏ از این رو،‏ آنچه ما می‌گوییم از دلمان خبر می‌دهد.‏ اگر واقعاً به فکر دیگران باشیم و آنان را دوست بداریم،‏ در گفتارمان با آنان کلماتی مناسب انتخاب می‌کنیم.‏ به این طریق سخنان ما آنان را تشویق و بنا می‌کند.‏

۱۲.‏ چگونه می‌توانیم توانایی خود را در انتخاب کلمات مناسب افزایش دهیم؟‏

^۱۲ برای انتخاب کلمات مناسب لازم است که تلاش کنیم و قوهٔ تشخیص خود را به کار گیریم.‏ سلیمان پادشاه به ‹ارزیابی و جستجوی› بسیار پرداخت و «در پی یافتن  کلمات پسندیده بود،‏ و سخنان درست را به‌روشنی می‌نگاشت.‏» (‏جا ۱۲:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ آیا یافتن «کلمات پسندیده» اغلب برای شما دشوار است؟‏ اگر اینچنین است،‏ شاید لازم باشد که گنجینهٔ لغات خود را افزایش دهید.‏ برای انجام این کار می‌توانید به واژه‌هایی که در کتاب مقدّس و نشریات مسیحی‌مان به کار رفته است،‏ توجه کنید و مفهوم عبارات ناآشنا را بیاموزید.‏ مهم‌تر از همه،‏ بیاموزید که چگونه از کلمات برای یاری رساندن به دیگران استفاده کنید.‏ کتاب مقدّس در مورد رابطهٔ یَهُوَه خدا با نخست‌زاده‌اش می‌گوید:‏ «یهوه زبانِ شاگرد به من [عیسی] بخشیده است تا بدانم چگونه خستگان را به کلام تقویت دهم.‏» (‏اشع ۵۰:‏۴‏)‏ بهتر است که از پیش وقت بگذاریم و بر روی آنچه می‌خواهیم بگوییم و تأثیر آن بر دیگران،‏ خوب فکر کنیم.‏ (‏یعقو ۱:‏۱۹‏)‏ می‌توانیم از خود بپرسیم:‏ ‹آیا آنچه می‌خواهم بگویم،‏ منظورم را می‌رساند؟‏ او با شنیدن این سخنان چه احساسی خواهد داشت؟‏›‏

۱۳.‏ چرا اهمیت دارد آنچه می‌گوییم به راحتی قابل فهم باشد؟‏

^۱۳ در زمان باستان،‏ اسرائیلیان با شنیدن صداهای متفاوت شیپور متوجه می‌شدند که باید در اردوگاه جمع شوند،‏ پخش شوند یا برای جنگ آماده شوند.‏ تصوّر کنید که اگر صدای شیپور واضح و درست نواخته نمی‌شد،‏ چه آشفتگی‌ای به وجود می‌آمد!‏ کتاب مقدّس صدای واضح شیپور را با کلماتی مقایسه می‌کند که به راحتی قابل فهم است.‏ اگر کلماتمان را واضح و روشن بیان نکنیم،‏ ممکن است باعث سوءتفاهم شود و شخص متوجه حقیقت امر نشود.‏ از این رو،‏ می‌خواهیم در انتخاب کلمات دقت کنیم و واضح و روشن صحبت کنیم،‏ اما در عین حال نمی‌خواهیم سخنان صریح و روشن ما این حس را در دیگران ایجاد کند که به آنان بی‌احترامی شده است.‏—‏۱قُرِنتیان ۱۴:‏۸،‏ ۹ خوانده شود.‏

۱۴.‏ با ذکر مثالی توضیح دهید که چگونه سخنان عیسی ساده و قابل فهم بود.‏

^۱۴ در مَتّی باب‌های ۵ تا ۷ عیسی برای ما نمونه‌ای عالی از انتخاب کلمات مناسب بجا گذاشت.‏ او سعی نکرد که با کلماتی دشوار و نامفهوم مردم را تحت تأثیر قرار دهد.‏ گفته‌های او احساسات دیگران را جریحه‌دار نکرد.‏ در عین حال که تعالیم او بسیار مهم،‏ پرمفهوم و عمیق بود،‏ کلماتش ساده و برای مردم قابل فهم بود.‏ برای مثال،‏ وقتی عیسی می‌خواست شاگردانش را مطمئن سازد که نگران خوراک روزانهٔ خود نباشند،‏ به پرندگان آسمان اشاره کرد که یَهُوَه همیشه خوراکشان را فراهم می‌کند.‏ سپس از آنان پرسید:‏ «آیا ارزش شما بیش از آن‌ها نیست؟‏» (‏مت ۶:‏۲۶‏)‏ عیسی با این کلمات ساده به شاگردانش کمک کرد تا درسی مهم را درک کنند و دلگرمی یابند.‏

۱۵.‏ چرا باید با مهربانی با مردم سخن بگوییم؟‏

^۱۵ همان طور که بررسی کردیم،‏ مهم است دقت کنیم چه می‌گوییم.‏ اما همچنین چگونگی سخن گفتن ما نیز اهمیت دارد.‏ وقتی عیسی در کنیسهٔ شهر خود در ناصره صحبت کرد،‏ مردم از «سخنان دلنشینِ دهانِ او» شگفت‌زده شدند.‏ (‏لو ۴:‏۲۲‏)‏ هنگامی که با مردم با مهربانی صحبت کنیم،‏ سخنانمان برایشان دلپذیرتر و پذیرش آن آسان‌تر خواهد بود.‏ (‏امث ۲۵:‏۱۵‏)‏ در واقع،‏ اگر ما نیز همچون عیسی به مردم احترام بگذاریم و به احساساتشان توجه کنیم،‏ می‌توانیم با مهربانی با آنان صحبت کنیم.‏ برای مثال،‏ وقتی عیسی جمعیتی بزرگ را دید که برای شنیدن سخنان او آمده بودند،‏ دلش به حال آنان سوخت و «تعالیمی بسیار به آنان داد.‏» (‏مرق ۶:‏۳۴‏)‏ حتی وقتی مردم به او ناسزا می‌گفتند،‏ در پاسخ به آنان ناسزا نمی‌گفت.‏—‏۱پطر ۲:‏۲۳‏.‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ الف)‏ چگونه می‌توانیم هنگام سخن گفتن با اعضای خانواده یا دوستانمان،‏ عیسی را سرمشق خود قرار دهیم؟‏ (‏تصویر ابتدای مقاله ملاحظه شود.‏)‏ ب)‏ پاسخ ملایم مادری چه نتیجه‌ای داشت؟‏

^۱۶ گاه ممکن است به دلیل داشتن رابطه‌ای نزدیک با اعضای خانواده و دوستانمان،‏ برای ما مشکل باشد که با  نرمی و مهربانی با آنان صحبت کنیم.‏ شاید فکر کنیم که لحن صحبتمان زیاد مهم نیست.‏ اما عیسی هرگز با تندی با شاگردان یا دوستانش صحبت نکرد.‏ وقتی که برخی از شاگردان او در مورد این که چه کسی در میان آنان بزرگ‌تر است با یکدیگر بحث می‌کردند،‏ عیسی با مهربانی رفتار کودکی را برایشان مثال زد و به آنان کمک کرد تا طرز فکرشان را اصلاح کنند.‏ (‏مرق ۹:‏۳۳-‏۳۷‏)‏ پیران جماعت می‌توانند با سرمشق قرار دادن عیسی،‏ با ملایمت به دیگران پند دهند.‏—‏غلا ۶:‏۱‏.‏

^۱۷ حتی اگر کسی به گونه‌ای با ما صحبت کند که باعث ناراحتی‌مان شود،‏ رفتار ملایم ما نتیجه‌ای خوب به بار می‌آورد.‏ (‏امث ۱۵:‏۱‏)‏ برای مثال،‏ مادری مسیحی مسئولیت بزرگ کردن پسرش را به تنهایی بردوش داشت و پسر او در عین حال که به جماعت می‌آمد معاشران دنیوی داشت.‏ خواهری دیگر از روی خیرخواهی به او گفت:‏ «متأسفم که نتوانستی پسرت را خوب تربیت کنی.‏» آن مادر لحظه‌ای فکر کرد و سپس گفت:‏ «با تو موافقم که در حال حاضر همه چیز خوب پیش نمی‌رود،‏ اما تربیت او هنوز ادامه دارد.‏ بعد از حارمَگِدّون از نتیجهٔ کار کاملاً مطمئن هستیم.‏ آن موقع با هم حرف می‌زنیم.‏» این جواب نرم باعث شد تا صلح بین آن دو خواهر حفظ شود.‏ همچنین این گفتگو به آن پسر که به صحبت آنان گوش می‌کرد،‏ دلگرمی داد،‏ چون پی برد که مادرش هنوز به او امیدوار است.‏ همین باعث شد که معاشران بد را کنار بگذارد.‏ پس از مدتی تعمید گرفت و بعدها در بیت‌ئیل خدمت کرد.‏ از این رو،‏ باید بکوشیم که سخنانمان با برادران،‏ اعضای خانواده و حتی بیگانه‌ها «همواره دلنشین و نمکین باشد.‏»—‏کول ۴:‏۶‏.‏

۱۸.‏ چگونه می‌توانیم در سخن گفتن با دیگران،‏ عیسی را سرمشق خود قرار دهیم؟‏

^۱۸ توانایی ابراز افکار و احساساتمان به دیگران،‏ در واقع هدیه‌ای فوق‌العاده از طرف یَهُوَه خداست.‏ اگر عیسی را سرمشق خود قرار دهیم،‏ می‌توانیم همچون او تشخیص دهیم که چه وقت سخن بگوییم،‏ چه بگوییم و چگونه با ملایمت و مهربانی صحبت کنیم.‏ باشد که سخنان ما باعث دلگرمی دیگران و خشنودی یَهُوَه خدا شود.‏