مرگ عیسی شما را نجات می‌بخشد
مرگ عیسی شما را نجات می‌بخشد
تقریباً ۲۰۰۰ سال پیش، در سال ۳۳ میلادی مردی بی‌گناه در روز فِصَح، یکی از اعیاد یهودی قربانی شد تا دیگران بتوانند زندگی کنند. آن مرد که بود؟ عیسای ناصری. آنانی که می‌توانند از عمل برجستهٔ آن مرد فایده ببرند چه کسانی هستند؟ تمامی نسل بشر. آیه‌ای معروف از کتاب مقدّس قربانی نجات‌بخش آن مرد را چنین خلاصه می‌کند: «زیرا خدا جهان را اینقدر محبت نمود که پسر یگانهٔ خود را داد تا هر که بر او ایمان آورد، هلاک نگردد بلکه حیات جاودانی یابد.» — یوحنّا ۳:۱۶.
بسیاری با آیهٔ مذکور آشنا می‌باشند اما تعداد کمی مفهوم آن را درک می‌کنند. آن‌ها ممکن است از خود بپرسند: ‹چه نیازی به قربانی مسیح داریم؟ مرگ یک انسان چگونه می‌تواند بشر را از تقدیر مرگ نجات دهد؟› کتاب مقدّس به این سؤالات، جوابی واضح و قانع‌کننده می‌دهد.
هنگامی که مرگ بر انسان سلطه یافت
بعضی‌ها معتقدند که بشر برای یک زندگی کوتاه بر زمین خلق شده است که همراه با سختی، آزمایش و شادی می‌باشد و سرانجام می‌میرد و به جایی بهتر می‌رود. بنا بر چنین اعتقادی، خدا مرگ را برای انسان در نظر داشته است. اما کتاب مقدّس نشان می‌دهد که مرگ به دلیلی دیگر دامنگیر انسان شده است. در کتاب مقدّس می‌خوانیم: «لهٰذا همچنان که به وساطت یک آدم گناه داخل جهان گردید و به گناه موت؛ و به این گونه موت بر همهٔ مردم طاری گشت، از آنجا که همه گناه کردند.» (رومیان ۵:۱۲) بنابراین انسان به دلیل گناه می‌میرد. حال، آن ‹آدمی› که با اثرات مرگبار گناه خود نسل بشر را مبتلا ساخت که بود؟
در دایرة‌المعارف کتاب جهان آمده است که اکثر دانشمندان معتقدند مبدأ همهٔ انسان‌ها یکی است. کتاب مقدّس این مبدأ را همان «آدم» معرفی می‌کند و در پیدایش ۱:۲۷ می‌گوید: «خدا آدم را به صورت خود آفرید. او را به صورت خدا آفرید. ایشان را نر و ماده آفرید.» طبق این آیه، اوّلین زوج، اشرف مخلوقات خدای قادر مطلق بر زمین بودند.
کتاب پیدایش جزئیات بیشتری در مورد زندگی بشر از ابتدای آفرینش اوّلین انسان گزارش می‌دهد. جالب این که در تمام این گزارش خدا حرفی از مرگ نزده است مگر در نتیجهٔ نافرمانی. (پیدایش ۲:۱۶، ۱۷) خدا می‌خواست که ما انسان‌ها بر زمینی بهشت‌مانند و زیبا در سعادت و سلامت تا ابد زندگی کنیم. او هرگز نمی‌خواست که پیر شویم، رنج ببینیم و سرانجام بمیریم. پس، مرگ چگونه بر ما انسان‌ها حاکم شد؟
در کتاب پیدایش باب ۳ گزارش شده است که نخستین زوج عمداً از یَهُوَه خدا یعنی از کسی که به آن‌ها زندگی بخشید نافرمانی کردند. در نتیجه، خدا آنچه را که از قبل به آدم گفته بود به اجرا گذاشت. خدا به او گفت: «تو خاک هستی و به خاک خواهی برگشت.» (پیدایش ۳:۱۹) بر طبق کلام خدا آن دو شخص نافرمان سرانجام مردند.
آن زوج با نافرمانی از خدا تنها به خود آسیب نزدند، بلکه نسل خویش را هم از زندگی ابدی و شادی آن محروم ساختند. به وجود آمدن آن نسل را یَهُوَه خدا جزوی از مقصود و ارادهٔ خود قرار داده بود چرا که به آدم و حوّا گفته بود: «بارور و کثیر شوید و زمین را پر سازید و در آن تسلّط نمایید، و بر ماهیان دریا و پرندگان آسمان و همهٔ حیواناتی که بر زمین می‌خزند، حکومت کنید.» (پیدایش ۱:۲۸) با گذشت زمان خانوادهٔ بشری می‌توانست زمین را از نسل خود پر سازد و از یک زندگی خوش و سعادتمند بی‌نهایت لذّت ببرد، بدون آن که بمیرد. اما پدر خانوادهٔ بشری، همان «آدم» فرزندان خود را به بردگی گناه فروخت؛ گناهی که به عاقبتی انکارناپذیر یعنی به مرگ منتهی می‌شود. در رابطه با این واقعیت تلخ، پولُس رسول یکی از نوادگان آدم در مورد خود می‌نویسد: «من جسمانی و زیر گناه فروخته شده هستم.» — رومیان ۷:۱۴.
آدم همچون شخصی خرابکار که به یک اثر هنری آسیب می‌زند، با گناه خود آسیبی شدید به بشر، این اثر هنری خدا، وارد آورد. فرزندان آدم دارای فرزندان شدند و فرزندان آنان داری فرزندان و همین طور ادامه یافت. نسلی پس از نسلی دیگر به دنیا آمد، بزرگ شد، نسلی دیگر را به وجود آورد و خود سرانجام مرد. چرا همهٔ آن‌ها مردند؟ زیرا از نسل آدم بودند. کتاب مقدّس اظهار می‌دارد: «به خطای یک شخص بسیاری مردند.» (رومیان ۵:۱۵) بیمار شدن، پیر شدن، خطا ورزیدن و مردن نتایج غم‌انگیز خیانت آدم به خانوادهٔ خویش می‌باشد. ما هم جزو آن خانواده‌ایم.
پولُس رسول در نامهٔ خود به مسیحیان شهر روم در بارهٔ موقعیت اسفبار ما انسان‌های ناکامل و درماندگی‌مان در مبارزه با اثرات گناه، خود را مثال زده، می‌گوید: «وای بر من که مرد شقی‌ای (بدبختی) هستم! کیست که مرا از جسم این موت رهایی بخشد؟» چه سؤال مهم، اما سختی، این طور نیست؟ چه کسی می‌تواند پولُس و همهٔ کسانی را که حسرت رهایی را می‌خورند از بردگی گناه و مرگ نجات دهد؟ پولُس خود به این سؤال چنین جواب می‌دهد: ‹خدا را شکر می‌کنم برای نجاتی که به وساطت سَرور ما عیسی مسیح فراهم دید!› (رومیان ۷:۱۴-۲۵) آری، آفریدگار ما تدبیری دیده است تا از طریق پسرش، عیسی مسیح، نجات یابیم.
نقش عیسی در نجات بشر
عیسی در توصیف نقش خود در نجات بشر از بردگی مرگبار گناه گفت: ‹پسر انسان آمد تا جان خود را در راه بسیاری فدا سازد.› (متّیٰ ۲۰:۲۸) جان عیسی چگونه می‌تواند نقش فدیه را برای انسان ایفا کند؟ و مرگ عیسی چه فایده‌ای برای ما دارد؟
کتاب مقدّس شرح می‌دهد که عیسی «بدون گناه» و «از گناهکاران جدا شده» بود. در طول زندگی‌اش از شریعت خدا کاملاً اطاعت کرد. (عبرانیان ۴:۱۵؛ ۷:۲۶) بنابراین، مرگ عیسی مانند مرگ آدم در نتیجهٔ گناه و نافرمانی نبود. (حِزْقِیال ۱۸:۴) عیسی مرگی را که حق او نبود پذیرفت تا به ارادهٔ پدرش بشر را از گناه و مرگ نجات دهد. همان طور که گفتیم، عیسی داوطلبانه آمد ‹تا جان خود را فدا سازد.› هیچ انسانی در طول تاریخ بشر همچون عیسی با محبتی عظیم و داوطلبانه ‹مزهٔ مرگ را نچشیده است.› — عبرانیان ۲:۹.
جانی را که عیسی فدا کرد از لحاظ ارزش برابر با جانی بود که آدم با ارتکاب گناه از دست داد. نتیجهٔ مرگ عیسی چه بود؟ نتیجه این بود که یَهُوَه مرگ عیسی ‹را به عنوان کفّاره در راه همه› پذیرفت. (۱تیموتاؤس ۲:۶، انجیل شریف) در واقع، یَهُوَه از ارزش جان عیسی استفاده کرد تا نسل بشر را از اسارت گناه آزاد کند.
کتاب مقدّس از این عمل محبت‌آمیز خالق انسان به کرّات صحبت می‌کند. پولُس به مسیحیان چنین یادآوری می‌کند: «به قیمتی خریده شدید.» (۱قُرِنتیان ۶:۲۰؛ ۷:۲۳) پِطْرُس می‌نویسد که خدا برای نجات مسیحیان آن زمان از زندگی‌ای که به مرگ می‌انجامد از نقره و طلا استفاده نکرد، بلکه از خون پسر خود. (۱پِطْرُس ۱:۱۸، ۱۹) یَهُوَه با فدیه یا قربانی کردن مسیح ترتیبی داد تا انسان‌ها از بردگی گناه و مرگ نجات یابند.
آیا می‌خواهید از فدیهٔ مسیح فایده ببرید؟
یوحنّای رسول در رابطه با فواید بی‌شمار فدیهٔ مسیح می‌نویسد: «اوست کفّاره به جهت گناهان ما و نه گناهان ما فقط بلکه به جهت تمام جهان نیز.» (۱یوحنّا ۲:۲) آری، فدیهٔ مسیح برای تمامی بشر مهیاست. آیا وجود چنین راه نجاتی بدین معناست که هر فردی خواه‌ناخواه از فدیهٔ باارزش عیسی بهره‌مند خواهد شد؟ خیر. گزارش آن عملیات نجاتی را که در مقالهٔ قبلی خواندید به خاطر آورید. مردان آن گروه نجات قفسی کپسول‌مانند را برای رهایی معدن‌چیان گرفتار، به آن فضای بسته و تنگ که در عمق زمین بود فرستادند. اما هر یک از آن معدن‌چیان گرفتار باید داخل آن قفس می‌شد. به همین شکل، کسانی که می‌خواهند از فدیهٔ مسیح بهره‌مند شوند نباید منتظر برکت خدا شوند، بلکه باید از خود حرکت نشان دهند.
خدا چه حرکتی را از آن‌ها انتظار دارد؟ یوحنّا ۳:۳۶ می‌گوید: «آن که به پسر ایمان آورده باشد، حیات جاودانی دارد و آن که به پسر ایمان نیاورد حیات را نخواهد دید، بلکه غضب خدا بر او می‌ماند.» خدا از ما انتظار دارد که به فدیهٔ مسیح ایمان آوریم. علاوه بر این، خدا انتظاری دیگر دارد. ‹از آنجایی که عیسی را می‌شناسیم، باید احکام او را نگاه داریم.› (۱یوحنّا ۲:۳) پس بسیار واضح است که راه نجات از گناه و مرگ، ایمان آوردن به فدیهٔ مسیح و اطاعت از احکام اوست.
یکی از مهم‌ترین راه‌های ابراز ایمان به فدیهٔ عیسی و قدردانی از آن، برگزاری مراسم یادبود مرگ وی بر طبق فرمان خود اوست. عیسی قبل از مرگ خود صرف غذایی سمبولیک با رسولان وفادارش را پایه‌گزاری کرده، به آن‌ها گفت: «این را به یاد من به جا آرید.» (لوقا ۲۲:۱۹) شاهدان یَهُوَه برای دوستی‌شان با پسر خدا و نگاه داشتن احکامش بسیار ارزش قائلند. آن‌ها امسال مراسم یادبود مرگ عیسی مسیح را روز شنبه ۲۲ مارس بعد از غروب آفتاب برگزار می‌کنند. برای اطاعت از فرمان عیسی از شما صمیمانه دعوت می‌کنیم در این جلسهٔ مخصوص حضور یابید. شاهدان یَهُوَه محلّ سکونت شما می‌توانند زمان و محل برگزاری این مناسبت را به اطلاعتان برسانند. در این مراسم یادبود اطلاعات بیشتری در مورد شرایط نجات کسب خواهید کرد که با به جا آوردن آن‌ها فدیهٔ مسیح می‌تواند شما را از اثرات مرگبار گناه آدم نجات دهد.
امروزه، نسبت به جمعیت دنیا تعداد کمی از انسان‌ها برای قربانی عظیمی که آفریدگار و پسرش به منظور نجات از نابودی فراهم دیده‌اند سپاسگزار و قدردانند. آن‌هایی که به این فدیه ایمان آورده‌اند از شادی ویژه‌ای برخوردار گشته‌اند. پِطْرُس رسول در بارهٔ هم‌ایمانان مسیحی خود می‌نویسد: «بر او (عیسی) ایمان آورده، وجد می‌نمایید با خرّمی‌ای که نمی‌توان بیان کرد و پر از جلال است. و انجام ایمان خود یعنی نجاتِ جانِ خویش را می‌یابید.» (۱پِطْرُس ۱:۸، ۹) با رشد یافتن محبتتان به عیسی مسیح و ایمان آوردن به فدیهٔ او می‌توانید زندگی خود را هم‌اکنون سرشار از شادی سازید و در آینده از اسارت گناه و مرگ نجات یابید.
[تصویر در صفحهٔ ۶]
عیسی جان خود را قربانی کرد تا اثرات گناه آدم را خنثی سازد
[تصویر در صفحهٔ ۷]
در سال ۲۰۰۸، مراسم یادبود مرگ عیسی مسیح در روز شنبه ۲۲ مارس بعد از غروب آفتاب برگزار می‌شود