«جنگی پایان‌بخش جنگ‌ها»
«جنگی پایان‌بخش جنگ‌ها»
‹به شما قول می‌دهم این جنگ، جنگ نهایی خواهد بود — جنگی پایان‌بخش جنگ‌ها.› وودرو ویلسون، رئیس جمهور آمریکا (۱۹۱۳-۱۹۲۱)
این امید واهی و خوش‌بینانهٔ یک رهبر سیاسی است که به پایان جنگ جهانی اوّل یعنی حدود ۹۰ سال پیش برمی‌گردد. جنگ جهانی اوّل چنان سهمگین بود که فاتحین آن می‌خواستند و نیاز داشتند به خود بقبولانند که در عوض قربانی‌های فراوانی که آن جنگ بلعید، مشکلات حل می‌شود و ثمره‌ای همیشگی عایدشان خواهد شد. اما جنگ‌های بین انسان‌ها به ندرت مشکلاتشان را حل کرده، چه رسد که بتواند ریشهٔ مشکلات را که جنگ‌ها از آن مایه می‌گیرد حل کند و به جنگ‌ها پایان بخشد.
حدود ۲۰ سال پس از گفتهٔ عجولانهٔ این رئیس جمهور، چهرهٔ شوم و مهیب جنگ جهانی دوّم آشکار گردید؛ جنگی خونین‌تر و با کشتار و خساراتی هولناک‌تر از جنگ قبل. چرا که در این فاصله با پیشرفت تکنولوژی، انسان‌ها در ابداع حربه‌هایی برای قتل‌عام و کشتارهای دسته‌جمعی چیره‌دست‌تر شده بودند. زمانی که جنگ جهانی دوّم به پایان رسید از دید رهبران سیاسی سایهٔ جنگی دیگر پررنگ‌تر از هر زمانی حس می‌شد.
در سال ۱۹۴۵ داگلاس مَک‌آرتور، ژنرال آمریکایی چنین گفت: «آخرین شانس برای پایان بخشیدن به جنگ را داشتیم. اگر تدبیری معقولانه و بی‌طرفانه نیندیشیم آرمگدون روی خواهد داد.»
این ژنرال آمریکایی به خوبی می‌دانست که در پایان جنگ جهانی دوّم دو بمب اتمی چه بر سر شهرهای ناگازاکی و هیروشیما آورد. با مشاهدهٔ هلاکت و نابودی مهیب و هولناکی که بر این دو شهر وارد شد او به واژهٔ «آرمگدون» مفهومی جدید نسبت داد و آن را فاجعهٔ جنگ اتمی یعنی پایان جامعهٔ بشری بر زمین خواند.
در حالی که بشر نگران بروز جنگ اتمی بود، در سال‌های ۱۹۶۰ اَبَر قدرت‌های جهان تدبیری ریختند که به استراتژی «نابودی حتمی متقابل» معروف شد. هدف این استراتژی بالا بردن توانمندی تجهیزات موشکی است به حدّی که قادر باشند صرف‌نظر از این که کدام طرف جنگ را آغاز کند، ۲۵ درصد از غیرنظامیان و ۵۰ درصد از توان صنعتی دشمن را نابود سازند. به راستی که چه تدبیر آرامش‌بخش و دلگرم‌کننده‌ای برای حفظ صلح جهانی!
تعداد جنگ‌افزارهای اتمی از جنگ جهانی دوّم تا کنون افزایش یافته است. در کنار آن در مناطق مختلف شاهد جنگ‌هایی هستیم که کشته‌های بی‌شماری به جا می‌گذارند. بیم بروز جنگ اتمی همچنان بر بشر سایه افکنده است. انسان‌ها در آرزوی صلح و پایان جنگند اما کمتر کسی بر این اعتقاد است که جنگ یا هر گونه تدبیر نظامی یا سیاسی دیگر بتواند به جنگ‌ها خاتمه دهد.
اما کتاب مقدّس در مورد جنگی منحصربه‌فرد صحبت می‌کند؛ جنگی که ریشهٔ جنگ‌ها را خواهد خشکاند. این جنگ «حارمَجِدّون» نامیده شده است واژه‌ای که اغلب آن را با جنگ اتمی در ارتباط می‌دانند. چگونه ممکن است جنگی پایان‌بخش جنگ‌ها باشد؟ مقالهٔ بعدی به این سؤال پاسخ می‌گوید.
[صاحب امتیاز تصویر در سفحهٔ ۳]
DTRA Photo
[صاحب امتیاز تصویر در سفحهٔ ۴]
Nagasaki, Japan, 1945: USAF photo