کلام یَهُوَه زنده است

نکاتی از رسالهٔ پولُس به رومیان

حدوداً سال ۵۶ م.‏ پولُس رسول در سوّمین سفری میسیونری خود به شهر قُرِنتُس می‌رسد.‏ در آنجا باخبر می‌شود که مسیحیان یهودی‌نژاد و مسیحیان غیریهودی شهر روم با هم ناسازگاری دارند.‏ از آنجایی که پولُس راغب به اتحاد آن اشخاص در مسیح است رساله‌ای به آن‌ها می‌نویسد.‏

پولُس در رسالهٔ خود به رومیان توضیح می‌دهد که چگونه انسان‌ها عادل شمرده می‌شوند و چگونه باید زندگی کنند.‏ این رساله شناخت ما را از خدا و کلامش افزایش می‌دهد،‏ بر فیض خدا تأکید می‌کند و به نقش عیسی در نجات ما منزلت می‌بخشد.‏ —‏ عبرانیان ۴:‏۱۲‏.‏

چگونه عادل شمرده می‌شوند؟‏

‏(‏رومیان ۱:‏۱–‏۱۱:‏۳۶‏)‏

پولُس می‌نویسد:‏ «همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا قاصر می‌باشند،‏ و به فیض [خدا] مجّاناً عادل شمرده می‌شوند به وساطت آن فدیه‌ای که در عیسی مسیح است.‏» همچنین می‌نویسد:‏ «انسان بدون اَعمال شریعت،‏ محض ایمان عادل شمرده می‌شود.‏» (‏رومیان ۳:‏۲۳،‏ ۲۴،‏ ۲۸‏)‏ هم مسح‌شدگان،‏ هم اعضای ‹گروه عظیم› که از «گوسفندان دیگر» می‌باشند با ایمان ورزیدن به «یک عمل صالح» می‌توانند ‹عادل شمرده شوند،‏› یعنی مسح‌شدگان از زندگی در آسمان و هم‌میراث شدن با مسیح برخوردار می‌شوند و گروه عظیم دوستان خدا نامیده می‌شوند و امید نجات یافتن از «مصیبت عظیم» را خواهند داشت.‏ —‏ رومیان ۵:‏۱۸؛‏ مکاشفه ۷:‏۹،‏ ۱۴؛‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶؛‏ یعقوب ۲:‏۲۱-‏۲۴؛‏ متّیٰ ۲۵:‏۴۶‏.‏

پولُس می‌پرسد:‏ «آیا گناه بکنیم از آن رو که زیر شریعت نیستیم بلکه زیر فیض؟‏» بعد او جواب می‌دهد:‏ «حاشا!‏» و سپس چنین توضیح می‌دهد:‏ «شما .‏ .‏ .‏ بنده هستید،‏ خواه گناه را برای مرگ،‏ خواه اطاعت را برای عدالت.‏» (‏رومیان ۶:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ «لٰکن اگر افعال بدن را به وسیلهٔ روح بکُشید،‏ همانا خواهید زیست.‏» —‏ رومیان ۸:‏۱۳‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۱:‏۲۴-‏۳۲ ‏—‏ آیا در این آیات اَعمال زشت یهودیان توصیف شده است یا اَعمال زشت ملل بیگانه؟‏ ظاهراً،‏ توصیف آیات برای هر دو گروه صدق می‌کند،‏ اما پولُس مشخصاً به اسرائیلیانی که در انجام شریعت قصور ورزیدند اشاره می‌کند.‏ اگرچه انصاف یا قوانین منصفانهٔ خدا را می‌دانستند «روا نداشتند که خدا را در دانش خود نگاه دارند.‏» بنابراین اَعمالشان زشت و ناپسند بود.‏

۳:‏۲۴،‏ ۲۵ ‏—‏ «فدیه‌ای که در عیسی مسیح است» چگونه می‌توانست قبل از آن که پرداخته شود برای «خطایای سابق» انسان‌های قبل از عیسی کفّاره باشد؟‏ اوّلین نبوّتی که در پیدایش ۳:‏۱۵ در مورد مسیح شد،‏ در سال ۳۳ م.‏ با به قتل رساندن عیسی بر چوبهٔ شکنجه تحقق یافت.‏ (‏غَلاطیان ۳:‏۱۳،‏ ۱۶‏)‏ از لحظه‌ای که یَهُوَه آن نبوّت را گفت،‏ فدیه از نظر او پرداخت‌شده بود.‏ و مسلّماً هیچ چیز نمی‌توانست مانع از به تحقق رسیدن مقاصد یَهُوَه شود.‏ پس،‏ بر اساس قربانی عیسی مسیح که در آینده اهدا می‌شد،‏ یَهُوَه می‌توانست گناهان نوادگان آدم را که بر وعده ایمان آوردند بیامرزد.‏ بنابراین،‏ فدیه رستاخیز اشخاص قبل از مسیحیت را ممکن می‌سازد.‏ —‏ اَعمال ۲۴:‏۱۵‏.‏

۶:‏۳-‏۵ ‏—‏ مفهوم در مسیح تعمید گرفتن و در موت او تعمید یافتن چیست؟‏ هنگامی که یَهُوَه پیروان مسیح را با روح مقدّس خود مسح می‌کند آن‌ها با مسیح متحد و فرداً اعضای جماعتی می‌شوند که بدن مسیح است و او سر آن.‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۲:‏۱۲،‏ ۱۳،‏ ۲۷؛‏ کُولُسیان ۱:‏۱۸‏)‏ این مفهوم تعمید گرفتن آن‌ها در مسیح است.‏ مسیحیان مسح‌شده در موت نیز تعمید می‌یابند به این مفهوم که فداکارانه زندگی و از هر گونه امید به زندگی ابدی روی زمین چشم‌پوشی می‌کنند.‏ بنابراین،‏  مرگ آنان،‏ همچون مرگ عیسی قربانی‌گونه است،‏ با این تفاوت که حالت فدیه ندارد.‏ تعمید در موت هنگامی کامل می‌شود که مسح‌شدگان زندگی زمینی خود را به پایان برسانند و به زندگی در آسمان رستاخیز یابند.‏

۷:‏۸-‏۱۱ ‏—‏ چگونه ‹گناه از حکم فرصت یافت›؟‏ شریعت به قوم کمک می‌کرد تا به مفهوم واقعی گناه کردن پی‌ببرند و به گناهکار بودن خویش بیشتر واقف شوند.‏ در نتیجه،‏ به اَعمال گناهکارانهٔ خود بیشتر پی می‌بردند.‏ و نیز اشخاص بیشتری تشخیص می‌دادند که گناهکار هستند.‏ پس می‌توان گفت که گناه از حکم فرصت یافت.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۱:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏ دلایل بسیاری وجود دارد که غیورانه بشارت دهیم.‏ یکی از آن دلایل این است که ما مدیون انسان‌ها هستیم زیرا که با خون عیسی خریده شده‌اند و ما موظفیم به آن‌ها کمک کنیم که خدا و مقاصد او را بشناسند و از رابطه‌ای خوب با وی برخوردار شوند.‏

۱:‏۱۸-‏۲۰‏.‏ انسان‌های بی‌ایمان و نادرست را «عذری» نیست زیرا که صفات نادیدنی خدا به روشنی برای همگان در آفرینش قابل مشاهده بوده و هست.‏

۲:‏۲۸؛‏ ۳:‏۱،‏ ۲؛‏ ۷:‏۶،‏ ۷‏.‏ پولُس برای آن که مبادا سخنش اهانتی به یهودیان بوده باشد در ادامهٔ حرف‌های خود به گرمی و ملایمت با آن‌ها صحبت می‌کند.‏ این مثال خوبی است برای ما که هنگام گفتگو با دیگران در بارهٔ موضوعات حساس ملایم و سنجیده صحبت کنیم.‏

۳:‏۴‏.‏ هنگامی که کلام انسان در تضاد با کلام خداست،‏ با اعتماد کردن به پیام کتاب مقدّس و عمل کردن مطابق ارادهٔ خدا،‏ نشان می‌دهیم که «خدا راستگو» است.‏ دیگران نیز با موعظهٔ بشارت ملکوت و کار شاگردسازی به طور غیورانه به راستگو بودن خدا پی می‌برند.‏

۴:‏۹-‏۱۲‏.‏ ابراهیم مدت‌ها قبل از ختنه شدنش در ۹۹ سالگی،‏ به سبب ایمانش عادل شمرده شده بود.‏ (‏پیدایش ۱۲:‏۴؛‏ ۱۵:‏۶؛‏ ۱۶:‏۳؛‏ ۱۷:‏۱،‏ ۹،‏ ۱۰‏)‏ بدین طریق خدا نشان داد که چگونه در نظر او عادل شمرده می‌شویم.‏

۴:‏۱۸‏.‏ امید،‏ لازمهٔ ایمان است.‏ ایمان ما بر اساس امید می‌باشد.‏ —‏ عبرانیان ۱۱:‏۱‏.‏

۵:‏۱۸،‏ ۱۹‏.‏ پولُس فقط با به کار بردن چند کلمه به طور واضح و مختصر نشان می‌دهد که عیسی همانند آدم است.‏ او توضیح می‌دهد که چگونه یک شخص «جان خود را در راه بسیاری فدا» ساخت.‏ (‏متّیٰ ۲۰:‏۲۸‏)‏ این نمونهٔ خوبی از استدلال منطقی و مختصر است که باید از آن تقلید کرد.‏ —‏ ۱قُرِنتیان ۴:‏۱۷‏.‏

۷:‏۲۳‏.‏ اعضایی همچون دست،‏ پا و زبانمان می‌توانند ما را ‹به شریعت گناه اسیر سازند.‏› بنابراین باید مواظب باشیم که از آن‌ها استفادهٔ غلط نکنیم.‏

۸:‏۲۶،‏ ۲۷‏.‏ اگر مشکلاتمان به قدری زیاد شوند که ندانیم در دعا چه بگوییم،‏ «خود روح برای ما شفاعت می‌کند.‏» یَهُوَه،‏ ‹کسی که دعا را می‌شنود،‏› دعاهایی را که در کلامش یافت می‌شوند به جای دعاهای ما مقبول می‌دارد.‏ —‏ مزمور ۶۵:‏۲‏.‏

۸:‏۳۸،‏ ۳۹‏.‏ فجایع،‏ دیوهای شریر و حکومت‌های بشری نه می‌توانند محبت یَهُوَه به ما را از بین ببرند و نه مانع از محبت ما به او شوند.‏

۹:‏۲۲-‏۲۸؛‏ ۱۱:‏۱،‏ ۵،‏ ۱۷-‏۲۶‏.‏ بسیاری از نبوّت‌هایی که در مورد نجات قوم اسرائیل شد در مورد جماعت مسیحیان مسح‌شده تحقق می‌یابد.‏ یَهُوَه اعضای ‹آن‌ها را دعوت می‌فرماید یعنی نه از یهود فقط بلکه از امّت‌ها.‏›‏

۱۰:‏۱۰،‏ ۱۳،‏ ۱۴‏.‏ علاوه بر محبت به خدا و انسان‌ها،‏ ایمان قوی به یَهُوَه خدا و وعده‌هایش ما را برمی‌انگیزاند تا غیورانه در خدمت موعظه شرکت کنیم.‏

۱۱:‏۱۶-‏۲۴،‏ ۳۳‏.‏ واقعاً که «مهربانی و سختی خدا» از چه تعادل زیبایی برخوردار است!‏ آری،‏ یَهُوَه «صخره است و اَعمال او کامل.‏ زیرا همهٔ طریق‌های او انصاف است.‏» —‏ تثنیه ۳۲:‏۴‏.‏

عادل شمرده می‌شویم پس هماهنگ با آن هم زندگی کنیم

‏(‏رومیان ۱۲:‏۱–‏۱۶:‏۲۷‏)‏

پولُس می‌گوید:‏ «لهٰذا ای برادران،‏ شما را به رحمت‌های خدا استدعا می‌کنم که بدن‌های خود را قربانی زندهٔ مقدّس پسندیدهٔ خدا بگذرانید.‏» (‏رومیان ۱۲:‏۱‏)‏ از آنجایی که  مسیحیان بر اساس ایمانشان عادل شمرده می‌شوند باید دیدگاهی همچون دیدگاه پولُس نسبت به خویش،‏ دیگران و مراجع دولتی داشته باشند؛‏ یعنی مطابق آنچه پولُس در ادامهٔ سخنانش به آن اشاره کرده است.‏

پولُس می‌نویسد:‏ «هر یکی از شما را می‌گویم که فکرهای بلندتر از آنچه شایسته است مکنید.‏» و توصیه می‌کند که «محبت بی‌ریا باشد.‏» (‏رومیان ۱۲:‏۳،‏ ۹‏)‏ «هر شخص مطیع قدرت‌های برتر بشود.‏» (‏رومیان ۱۳:‏۱‏)‏ در مواقعی که پای وجدان به میان می‌آید پولُس ما مسیحیان را تشویق می‌کند که «بر یکدیگر حکم نکنیم.‏» —‏ رومیان ۱۴:‏۱۳‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۱۲:‏۲۰ ‏—‏ چگونه می‌توان بر سر دشمن خود «اخگرهای آتش» انباشت؟‏ در دوران کتاب مقدّس،‏ سنگِ آهن را در کوره‌ای قرار می‌دادند و زیر و روی آن را با زغال پر می‌کردند.‏ افزایش حرارت بالای سنگ آن را ذوب و از ناخالصی‌هایش جدا می‌کرد.‏ اگر با دشمن خود خوب رفتار کنیم طوری که سرسختی‌اش ذوب شود و صفات خوبش بیرون آید در اصل بر سرش اخگرهای آتش انباشته‌ایم.‏

۱۲:‏۲۱ ‏—‏ چگونه می‌توان «بدی را به نیکویی مغلوب» ساخت؟‏ یک طریق آن است که در خدمت الٰهی موعظه که بشارت ملکوت است شجاع و دلیر باشیم،‏ تا زمانی که به رضای یَهُوَه پایان یابد.‏ —‏ مَرقُس ۱۳:‏۱۰‏.‏

۱۳:‏۱ ‏—‏ قدرت‌های برتر چگونه «از جانب خدا مرتب» شده‌اند؟‏ قدرت‌های دنیا به این مفهوم «از جانب خدا مرتب» شده‌اند که خدا به آن‌ها اجازهٔ فرمانروایی داده است و در بعضی موارد فرمانروایی آن‌ها را از قبل پیش‌بینی کرده بود.‏ این گواهی است بر آنچه کتاب مقدّس در بارهٔ تعدادی از حاکمان پیش‌بینی کرده است.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۱۲:‏۱۷،‏ ۱۹‏.‏ به عوض بدی بدی رساندن یعنی این که ما به جای یَهُوَه انتقام بگیریم.‏ چقدر گستاخی خواهد بود اگر ‹به عوض بدی بدی برسانیم›!‏

۱۴:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏ هرگز نباید به برادرمان غذا یا نوشیدنی‌ای تعارف کنیم که باعث آزردن و لغزش او در ایمان شود.‏

۱۴:‏۱۷‏.‏ برخورداری از رابطه‌ای خوب با خدا اصولاً به این بستگی ندارد که چه می‌خوریم و چه می‌آشامیم یا چه نمی‌خوریم و چه نمی‌آشامیم،‏ بلکه به درستکاری،‏ صلح و شادی بستگی دارد.‏

۱۵:‏۷‏.‏ بدون این که فرقی قائل شویم باید جدیدان را که جویندهٔ حقیقت هستند در جماعت بپذیریم و پیام ملکوت را به هر که برخورد می‌کنیم اعلام بداریم.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۳]‏

آیا فدیه می‌تواند گناهان انسان‌هایی را کفّاره کند که پیش از پرداخت شدن آن می‌زیستند