به هنگام مرگ چه اتفاق می‌افتد؟‏

‏«انسان دارای روح فناناپذیر است؛‏ حتی انسان‌های شریر.‏ .‏ .‏ .‏ تنبیه و انتقامی بی‌پایان در آتشی ابدی در انتظار شریران است.‏ حتی مرگی نیست که به آن پایان دهد.‏ گریز از این مصیبت غیرممکن است.‏» —‏ کلمنت از اسکندریه،‏ نویسندهٔ قرن دوّم و سوّم میلادی.‏

مانند کلمنت افرادی که جهنّم را شکنجه‌گاه بدکاران می‌دانند بر این عقیده‌اند که انسان دارای روحی است که پس از مرگ تا ابد به زندگی ادامه می‌دهد.‏ آیا کتاب مقدّس چنین تعلیمی می‌دهد؟‏ در ادامهٔ این مقاله پاسخ کتاب مقدّس را به چند سؤال در این رابطه بررسی می‌کنیم.‏

آیا اوّلین انسان پس از مرگ به شکل موجودی روحی به زندگی ادامه داد؟‏ در کتاب مقدّس در خصوص آفرینش آدم آمده است:‏ «خداوند از خاک زمین آدم را سرشت.‏ سپس در بینی آدم روح حیات دمیده،‏ به او جان بخشید و آدم موجود زنده‌ای شد.‏» (‏پیدایش ۲:‏۷‏،‏ ترجمهٔ تفسیری)‏ توجه کنید که در اینجا گفته می‌شود خدا با بخشیدن روح حیات،‏ به آدم جان بخشید.‏ پس روح حیات به معنی نیروی زندگی است.‏

پس از اینکه آدم گناه کرد جزای او چه بود؟‏ خدا آدم را به رنج و عذاب ابدی در دوزخ آتشین محکوم نکرد.‏ در کتاب مقدّس در مورد مجازات آدم چنین آمده است:‏ «تا آخر عمر به عرق پیشانی‌ات نان خواهی خورد و سرانجام به همان خاکی باز خواهی گشت که از آن گرفته شدی،‏ زیرا تو از خاک سرشته شدی و به خاک هم برخواهی گشت.‏» (‏پیدایش ۳:‏۱۹‏،‏ تفس‏)‏ در آنچه خدا گفت هیچ نشانی از این نیست که از آدم چیزی به نام روح باقی مانده باشد که پس از مرگِ او به زندگی ادامه دهد.‏

آیا پس از مرگ نوادگان آدم چیزی به نام روح به زندگی ادامه می‌دهد؟‏ خدا به حِزْقِیال نبی گفت:‏ «هر کسی که گناه ورزد او خواهد مرد.‏» (‏حِزْقِیال ۱۸:‏۴‏)‏ کتاب مقدّس همچنین می‌گوید:‏ «وقتی آدم گناه کرد گناه او تمام نسل بشر را آلوده ساخت و باعث شیوع مرگ در سراسر جهان شد.‏ در نتیجه،‏ همه چیز دچار فرسودگی و تباهی گشت چون انسان‌ها همه گناه کردند.‏» (‏رومیان ۵:‏۱۲‏،‏ تفس‏)‏ اگر همهٔ انسان‌ها گناه می‌کنند پس منطقاً همهٔ انسان‌ها نیز می‌میرند و طبعاً به خاک باز می‌گردند.‏

آیا فرد متوفیٰ احساس و درک دارد؟‏ در کتاب مقدّس آمده است:‏ «زندگان می‌دانند که باید بمیرند،‏ اما مردگان هیچ نمی‌دانند.‏» (‏جامعه ۹:‏۵‏)‏ کتاب مقدّس در مورد شخص متوفیٰ می‌گوید:‏ «او به خاک خود برمی‌گردد و در همان روز فکرهایش نابود می‌شود.‏» (‏مزمور ۱۴۶:‏۴‏)‏ اگر مردگان «هیچ نمی‌دانند» و ‹فکرهایشان نابود می‌شود› چگونه ممکن است عذاب در جهنّم را حس کنند؟‏

عیسی مسیح مرگ را به خواب تشبیه کرد،‏ نه هوشیاری.‏ * (‏یوحنّا ۱۱:‏۱۱-‏۱۴‏)‏ ممکن است برخی بگویند عیسی در تعالیم خود گفته است که گناهکاران در جهنّم به آتش انداخته می‌شوند.‏ در مقالهٔ بعد به این نکته می‌پردازیم که منظور عیسی از این گفته چه بوده است.‏

‏[پاورقی]‏