آیا می‌دانستید که

چرا یهودیان برگزاری سَبَّت را شامگاه آغاز می‌کنند؟‏

هنگامی که یَهُوَه قانون برگزاری روز کفّاره (‏قربانی)‏ را داد،‏ گفت:‏ «در همان روز هیچ کار مکنید .‏ .‏ .‏ این برای شما سَبَّت آرامی خواهد بود .‏ .‏ .‏ از شام (‏شامگاه)‏ تا شام سَبَّت خود را نگاه دارید.‏» (‏لاویان ۲۳:‏۲۸،‏ ۳۲‏)‏ از این فرمان می‌توان دید که یک روز،‏ بعد از غروب خورشید (‏شامگاه)‏ آغاز و بعد از غروب خورشید بعدی (‏شامگاه)‏ پایان می‌یافت.‏ بنابراین برای یهودیان،‏ روز از شامگاه تا شامگاه محسوب می‌شد.‏

روش محاسبهٔ روزها را خود خدا قرار داده بود.‏ گزارشی که در رابطه با اوّلین روز مجازی خلقت هست چنین اظهار می‌دارد:‏ «شام بود و صبح بود روزی اوّل.‏» روزهای متعاقب آن نیز به همین منوال محاسبه شدند؛‏ شروع آن‌ها از «شام» بود.‏ —‏ پیدایش ۱:‏۵،‏ ۸،‏ ۱۳،‏ ۱۹،‏ ۲۳،‏ ۳۱‏.‏

یهودیان تنها کسانی نبودند که روزها را چنین محاسبه می‌نمودند.‏ آتنی‌ها،‏ نومیدیه‌ها و فنیقی‌ها نیز به همین منوال روزهای خود را محاسبه می‌کردند.‏ اما بابلی‌ها شروع هر روز را از طلوع خورشید حساب می‌کردند و مصری‌ها و رومی‌ها از نیمه‌شب تا نیمه‌شب؛‏ درست همان طور که امروزه رایج است.‏ ولی یهودیان هنوز برگزاری سَبَّت را پس از غروب خورشید آغاز می‌کنند و پس از غروب خورشید روز بعد پایان می‌دهند.‏

‏«سفر یک روز سَبَّت» چه بود؟‏

رسولان عیسی پس از این که شاهد صعود وی از کوه زیتون به آسمان بودند به اورشلیم برگشتند که «سفر یک روز سَبَّت» بود.‏ (‏اَعمال ۱:‏۱۲‏)‏ اغلب یک مسافر می‌توانست مسافتی به طول ۳۰ کیلومتر یا کمی بیشتر را روزانه طی کند.‏ اما کوه زیتون نزدیک اورشلیم بود.‏ بنابراین منظور از «سفر یک روز سَبَّت» چه بود؟‏

سَبَّت روزی بود که اسرائیلیان به کارهای معمول خود نمی‌پرداختند بلکه استراحت می‌کردند.‏ حتی در آن روز نمی‌بایست آتشی در خانه‌های خود روشن می‌کردند.‏ (‏خروج ۲۰:‏۱۰؛‏ ۳۵:‏۲،‏ ۳‏)‏ یَهُوَه چنین فرمان داده بود:‏ «پس هر کس در جای خود بنشیند و در روز هفتم هیچ کس از مکانش بیرون نرود.‏» (‏خروج ۱۶:‏۲۹‏)‏ این قانون فرصتی بود برای اسرائیلیان تا از کارهای روزمرهٔ خود فارغ شوند و به جنبه‌های معنوی زندگی بیشتر توجه کنند.‏

اما خاخام‌های قانون‌پرست به اصولی که در شریعت یَهُوَه بود قانع نبودند و به دلخواه خود تعیین کردند که شخص مسافر چه مسافتی را اجازه دارد در روز سَبَّت بپیماید؛‏ مسافتی همچون مسافتِ رفتن به مراسم پرستش.‏ در این رابطه «دایرة‌المعارف کتاب مقدّس،‏ الٰهیات،‏ و آثار کلیسا» (‏انگل‍.‏)‏ اظهار می‌دارد:‏ «پیامد قوانین سختِ برگزاری سَبَّت این بود که هیچ اسرائیلی حق نداشت در روز سَبَّت بیشتر از مسافتی مشخص راه برود.‏» آن مسافت حدود ۲۰۰۰ ذراع (‏واحد اندازه‌گیری قدیمی)‏ بود؛‏ مسافتی برابر با ۸۰۰ تا ۱۲۰۰ متر.‏

 ‏[تصویر در صفحهٔ ٣٠]‏

منظرهٔ اورشلیم از بالای کوه زیتون