گذاردن اشک‌ها در مشک
گذاردن اشک‌ها در مشک
مرد جوانی در حال گریز بود. در حالی که اشک در چشمانش حلقه زده بود، سراسیمه و مضطرب از خدای رحیم و مهربان یَهُوَه التماس کرد: ‹اشک‌هایم را در مشک خود بگذار.› (مزمور ۵۶:۸) آن مرد جوان داود بود که بعدها پادشاه اسرائیل شد. اما منظور از مشک چیست و یَهُوَه خدا چگونه می‌تواند اشک‌های کسی را در آن بگذارد؟
داود با مشک کاملاً آشنایی داشت. مشک ظرفی از پوست حیوان بود که در آن آب، روغن، شراب و حتی کره نگهداری می‌شد. چادرنشینان صحرا همچون قبایل توارق عرب هنوز هم از مشک پوست بز یا گوسفند استفاده می‌کنند. در چنین مشکی می‌توان مقدار زیادی آب ریخت؛ البته بزرگی مشک به اندازهٔ حیوان بستگی دارد. معروف است که مشک‌ها حتی در گرمای سوزان صحرا آب را خنک نگه می‌دارند. در گذشته برای حمل این مشک‌ها از الاغ یا شتر استفاده می‌شد. امروزه ممکن است در جاده‌های خاکی چنین مشکی را جلوی وسایل نقلیه ببینید!
سخنان داود در رابطه با مشک ممکن است برای ما نیز مفهوم داشته باشد. چگونه؟ کتاب مقدّس توضیح می‌دهد که شیطان «با خشم عظیم» دنیای امروز را کنترل می‌کند. در نتیجه، مصیبت‌های بسیاری در زمین رخ می‌دهد. (مکاشفه ۱۲:۱۲) به همین دلیل، بسیاری همچون داود از لحاظ عاطفی، روحی و جسمی رنج می‌برند؛ مخصوصاً آنانی که سعی دارند خدا را از خود خوشنود سازند. این انسان‌های وفادار با شجاعت و حتی «با گریه» به راه خدا ادامه می‌دهند و هرگز در زندگی راهی خلاف آن برنمی‌گزینند. (مزمور ۱۲۶:۶) این آیه به این اشخاص اطمینان می‌دهد که پدر آسمانی‌شان نه تنها رنج و عذابشان را می‌بیند بلکه احساسشان را نیز درک می‌کند. او درد خادمان وفادارش را فراموش نمی‌کند و دلسوزانه به طور مجازی اشک‌های ایشان را در مشک می‌گذارد.