آیا تقدیر بر زندگی شما تسلّط دارد؟
آیا تقدیر بر زندگی شما تسلّط دارد؟
رانندهٔ کامیون زباله‌بری کنترل فرمان را از دست می‌دهد و از جاده منحرف می‌شود و در پیاده‌رو با یک زوج و یک جوان ۲۳ ساله برخورد می‌کند. بر طبق گزارشِ یکی از روزنامه‌های شهر نیویورک آن زوج بلافاصله جان خود را از دست می‌دهند و آن جوان بی‌هوش می‌شود. وقتی جوان به هوش می‌آید با دیدن آن حادثه و وضع خود می‌گوید: ‹خدایا، کمکم کن زنده بمانم.› بعد از چندی که متوجه می‌شود خطر از او گذشته است می‌گوید: «سرنوشتم نبود که حالا بمیرم.»
احتمالاً اوّلین باری نیست که چنین اتفاقی را می‌شنوید. وقتی شخصی از یک فاجعه جان سالم به در می‌برد اغلب مردم می‌گویند «خواست خدا نبود که بمیرد.» برعکس وقتی شخص جان خود را از دست می‌دهد می‌گویند: «سرنوشتش بود.» به هر حال، چنین اتفاقی چه تقدیر، چه اقبال، چه سرنوشت، چه قسمت و چه خواست خدا نامیده شود همهٔ آن‌ها از یک عقیده منشأ می‌گیرند. چرا که بسیاری معتقدند اتفاقات زندگی‌شان از قبل برایشان نوشته شده است و کسی قادر نیست آن را تغییر دهد. البته چنین طرز فکر فقط به مرگ و تصادفات محدود نمی‌شود. همچنین این عقیده‌ای نیست که فقط در عصر حاضر رایج باشد.
برای مثال، بابلیان باستان بر این باور بودند که ستارگان و حرکتشان بر امور انسان‌ها اثر می‌گذارند. به همین دلیل، برای دریافت هدایت به دنبال نشانه‌هایی در آسمان بودند. همچنین یونانیان و رومیان الٰهه‌های تقدیر را پرستش می‌کردند و معتقد بودند که آن‌ها می‌توانند به انسان‌ها خیر و شرّ برسانند. حتی عقیده داشتند که گاهی اوقات قدرت این الٰهه‌ها از قدرت و خواست خدایان بزرگی همچون زئوس و ژوپیتر برتر است.
در خاور دور هندوها و بودایی‌ها معتقدند که آنچه در زندگی برای شخصی رخ می‌دهد نتیجهٔ اَعمالی است که در زندگی قبلی انجام داده است، و اَعمالی که هم‌اکنون انجام می‌دهد در زندگی بعدی او اثر می‌گذارد. ادیان دیگر نیز اعتقاد به تقدیر را به پیروانشان تعلیم می‌دهند.
پس جای تعجب نیست که در این دنیای ظاهراً پیشرفته و متمدن بسیاری هنوز معتقدند که اتفاقات روزمره و عاقبت زندگی‌شان تحت کنترل تقدیر و سرنوشت می‌باشد. شما چه فکر می‌کنید؟ آیا رویدادهای زندگی شخص، موفقیت‌ها و شکست‌های وی، منجمله تولّد و مرگش از قبل نوشته شده است؟ آیا تقدیر بر زندگی شما تسلّط دارد؟ ببینیم کتاب مقدّس چه جوابی به این سؤالات می‌دهد.
[صاحب امتیاز تصویر در صفحهٔ ٣]
Ken Murray/New York Daily News