روزه‌داری​—‏آیا ما را به خدا نزدیک می‌سازد؟‏

زنی کاتولیک می‌گوید:‏ ‹روزه‌داری به ما کمک می‌کند که به امور روحانی فکر کنیم نه به امور مادی.‏›‏

خاخامی یهودی می‌گوید:‏ ‹روزه‌داری ما را به خدا نزدیک می‌سازد.‏›‏

بهایی‌ای می‌گوید:‏ ‹ در دین من،‏ روزه وظیفه و محور اصلی دینداری و شکرگزاری است.‏ روزه می‌گیرم چون خدا را دوست دارم.‏›‏

روزه‌داری در بسیاری از ادیان دنیا منجمله در بودیسم،‏ هندوئیسم،‏ اسلام و یهودیت متداول است.‏ بسیاری معتقدند که اگر برای مدت زمانی از غذا پرهیز کنند به خدا نزدیک می‌شوند.‏

شما چه فکر می‌کنید؟‏ آیا روزه‌داری واجب است؟‏ کلام خدا،‏ کتاب مقدّس در این زمینه چه تعلیمی می‌دهد؟‏

روزه‌هایی که در کتاب مقدّس ذکر شده است

کتاب مقدّس به اشخاصی اشاره می‌کند که به دلایل متفاوتی روزه می‌گرفتند و مورد قبول خدا واقع شد.‏ برخی از آن‌ها روزه می‌گرفتند تا از گناه خود ابراز پشیمانی و اندوه شدید کنند.‏ (‏۱سموئیل ۷:‏۴-‏۶‏)‏ بعضی نیز در پی دریافت لطف یا هدایت الٰهی بودند.‏ (‏داوران ۲۰:‏۲۶-‏۲۸؛‏ لوقا ۲:‏۳۶،‏ ۳۷‏)‏ عده‌ای نیز برای آن که بتوانند به خوبی تعمّق کنند روزه می‌گرفتند.‏ —‏ متّیٰ ۴:‏۱،‏ ۲‏.‏

با این حال،‏ کتاب مقدّس به روزه‌هایی اشاره کرده است که مورد قبول خدا واقع نشدند.‏ برای مثال،‏ شاؤل اوّلین پادشاه اسرائیل نیز قبل از مشورت با جادوگری روزه گرفته بود.‏ (‏لاویان ۲۰:‏۶؛‏ ۱سموئیل ۲۸:‏۲۰‏)‏ آدم‌های شریری همچون ایزابل،‏ ملکهٔ بت‌پرست اسرائیل باستان و همچنین متعصبانی که قصد کشتن پولُس رسول را داشتند اعلان روزه‌داری کردند.‏ (‏۱پادشاهان ۲۱:‏۷-‏۱۲؛‏ اَعمال ۲۳:‏۱۲-‏۱۴‏)‏ گروهی از روحانیان زمان عیسی به نام فریسیان به آدم‌های روزه‌گیر معروف بودند.‏ (‏مَرقُس ۲:‏۱۸‏)‏ ولی عیسی عمل آن‌ها را محکوم کرد و خدا روزهٔ آن‌ها را نپذیرفت.‏ (‏متّیٰ ۶:‏۱۶؛‏  لوقا ۱۸:‏۱۲‏)‏ یَهُوَه خدا همچنین به روزهٔ اسرائیلیانی که رفتار و انگیزهٔ بدی داشتند اعتنا نکرد.‏ —‏ اِرْمیا ۱۴:‏۱۲‏.‏

این مثال‌ها نشان می‌دهد پرهیز از غذا نیست که برای خدا اهمیت دارد.‏ اما،‏ بسیاری از خادمان صادق خدا روزه گرفتند و مورد قبول خدا بوده است.‏ پس آیا مسیحیان موظفند که روزه بگیرند؟‏

آیا روزه برای مسیحیان واجب است؟‏

شریعت موسی یهودیان را موظف ساخته بود که یک بار در سال ‹جان‌های خود را ذلیل سازند،‏› یعنی در روز کفّاره روزه بگیرند.‏ (‏لاویان ۱۶:‏۲۹-‏۳۱؛‏ مزمور ۳۵:‏۱۳‏)‏ این تنها روزه‌ای بود که یَهُوَه خدا به قومش فرمان داده بود.‏ * یهودیانی که تحت شریعت موسی بودند می‌بایست از این فرمان اطاعت می‌کردند.‏ اما مسیحیان،‏ تحت شریعت موسی نمی‌باشند.‏ —‏ رومیان ۱۰:‏۴؛‏ کُولُسیان ۲:‏۱۴‏.‏

با این که عیسی بر طبق شریعت روزه می‌گرفت،‏ کسی او را به عنوان مردی روزه‌گیر نمی‌شناخت.‏ او به شاگردانش هرگز فرمان نداد که روزه بگیرند اما بیان کرد اگر روزه گرفتند چه رفتاری باید داشته باشند.‏ (‏متّیٰ ۶:‏۱۶-‏۱۸؛‏ ۹:‏۱۴‏)‏ شاید این سؤال مطرح شود که چرا عیسی گفت شاگردانش بعد از مرگش روزه خواهند گرفت؟‏ (‏متّیٰ ۹:‏۱۵‏)‏ او در آنجا به شاگردانش فرمانی برای روزه‌داری نداد بلکه فقط اشاره کرد که شاگردانش به دلیل مرگ او عمیقاً اندوهگین خواهند شد و اشتهایی به خوردن غذا نخواهند داشت.‏

دو گزارش کتاب مقدّس در بارهٔ مسیحیان اوّلیه نشان می‌دهد که اگر کسی با انگیزه‌ای صحیح از غذا خوردن پرهیز کند مورد قبول خداست.‏ (‏اَعمال ۱۳:‏۲،‏ ۳؛‏ ۱۴:‏۲۳‏)‏ * ولی روزه گرفتن برای مسیحیان جزو واجبات نیست.‏ با این حال،‏ اگر کسی تصمیم به روزه‌داری گیرد می‌باید از برخی خطرات برحذر باشد.‏

از دام‌ها برحذر باشید

یکی از دام‌هایی که باید از آن برحذر بود این است که با روزه‌داری نباید خود را آدمی صالح و درستکار بدانیم.‏ کتاب مقدّس در رابطه با تظاهر و خودنمایی شدیداً هشدار می‌دهد.‏ مثال عیسی در مورد فریسیان مغرور که به دلیل روزه‌داری خود را از دیگران برتر می‌دانستند شکی باقی نمی‌گذارد که خدا چنین طرز فکری را مردود می‌شمارد.‏ —‏ لوقا ۱۸:‏۹-‏۱۴‏.‏

همچنین اشتباه خواهد بود که روزه‌داری خود را اعلام کنیم یا به امر کسی روزه بگیریم.‏ بر طبق متّیٰ ۶:‏۱۶-‏۱۸‏،‏ عیسی تذکر داد روزه‌داری مابین شخص و خداست و نباید کسی دیگر را از این موضوع باخبر کرد.‏

 موضوع دیگر این است که نباید برای جبران گناهان روزه گرفت.‏ شرط قبول روزه اطاعت از فرامین خداست.‏ (‏اِشَعْیا ۵۸:‏۳-‏۷‏)‏ در واقع،‏ توبهٔ از ته دل باعث بخشش گناهان می‌شود نه روزه‌داری.‏ (‏یوئیل ۲:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ کتاب مقدّس تأکید می‌کند که بخشش گناهان بر اساس لطف بی‌همتای یَهُوَه خدا و از طریق قربانی مسیح امکان‌پذیر است.‏ محال است که از طریق اَعمال،‏ منجمله روزه‌داری بخشش الٰهی را به دست آورد.‏ —‏ رومیان ۳:‏۲۴،‏ ۲۷،‏ ۲۸؛‏ غَلاطیان ۲:‏۱۶؛‏ اَفَسُسیان ۲:‏۸،‏ ۹‏.‏

اِشَعْیا ۵۸:‏۳‏،‏ به طرز فکر اشتباه دیگری که در بین مردم متداول است اشاره می‌کند.‏ اسرائیلیان فکر می‌کردند که با روزه گرفتن،‏ خدا به آن‌ها مدیون است و در قبال آن می‌باید به آن‌ها لطفی کند.‏ آن‌ها از خدا پرسیدند:‏ «چرا روزه داشتیم و ندیدی و جان‌های خویش را رنجانیدیم و ندانستی»؟‏ امروزه به طور مشابه بسیاری فکر می‌کنند که با روزه گرفتن می‌توانند از خدا انتظار داشته باشند که در حقشان لطفی کند.‏ چنین طرز فکری حقیقتاً اهانتی بزرگ به خداست و باید از آن اجتناب کرد.‏

برخی دیگر فکر می‌کنند که با رنجاندن بدن خود از طریق روزه،‏ عزاداری یا اَعمالی مشابه می‌توانند خدا را از خود راضی سازند.‏ کتاب مقدّس چنین اَعمالی را شدیداً محکوم می‌سازد و نشان می‌دهد که ‹خوار کردن خویشتن و ریاضت بدنی فاقد هر گونه ارزش برای مهار تمایلات نَفْسانی است.‏› —‏ کُولُسیان ۲:‏۲۰-‏۲۳‏،‏ ھ ن.‏

داشتن دیدی متعادل

روزه‌داری نه واجب است و نه اشتباه.‏ ممکن است که در برخی موقعیت‌ها مفید باشد به شرطی که از دام‌های ذکر شده اجتناب کرد.‏ با این حال،‏ روزه‌داری محور اصلی پرستش خدا نیست.‏ یَهُوَه «خدای متبارک» یعنی خدای شادی است و می‌خواهد که خادمانش نیز شاد باشند.‏ (‏۱تیموتاؤس ۱:‏۱۱‏)‏ یَهُوَه در کلامش می‌گوید:‏ «چیزی بهتر از این نیست که [انسان‌ها] شادی کنند و در حیات خود به نیکویی مشغول باشند.‏ و نیز بخشش خدا است که هر آدمی بخورد و بنوشد و از تمامی زحمت خود نیکویی بیند.‏» —‏ جامعه ۳:‏۱۲،‏ ۱۳‏.‏

پرستش ما می‌باید با شادی همراه باشد،‏ اما کتاب مقدّس هرگز روزه‌داری را با شادی مرتبط ندانسته است.‏ از این گذشته،‏ اگر پرهیز از غذا در سلامت ما اثر منفی بگذارد و یا انرژی ما را برای خدمت موعظه بگیرد نتیجهٔ کاملاً منفی خواهد داشت.‏ زیرا این کاری است که خدا به مسیحیان محوّل کرده است.‏

به هر حال در مورد روزه گرفتن یا نگرفتن نباید کسی را قضاوت کرد.‏ مسیحیان نباید هرگز در این مورد با یکدیگر مشاجره کنند چرا که «پادشاهی خدا خوردن و نوشیدن نیست،‏ بلکه پارسایی،‏ آرامش و شادی در روح‌القدس است.‏» —‏ رومیان ۱۴:‏۱۷‏،‏ ھ ن.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[نکتهٔ برجسته‌شده در صفحهٔ ۲۹]‏

فریسیان برای تظاهر و خودنمایی روزه می‌گرفتند

‏[نکتهٔ برجسته‌شده در صفحهٔ ٣٠]‏

‏«پادشاهی خدا خوردن و نوشیدن نیست،‏ بلکه پارسایی،‏ آرامش و شادی در روح‌القدس است»‏

‏[کادر در صفحهٔ ٣٠]‏

در بارهٔ چلهٔ لِنت چه می‌توان گفت؟‏

گفته می‌شود که چلهٔ لنت برای یادبود چهل روز روزه‌داری‌ای است که عیسی مسیح گرفت.‏ اما،‏ عیسی هرگز فرمانی نداد که شاگردانش به یاد آن روزه بگیرند.‏ از طرفی نیز مدرکی وجود ندارد که شاگردانش به یاد عمل مسیح روزه می‌گرفتند.‏ اوّلین مدرک معتبر در بارهٔ چلهٔ لنت،‏ یعنی روزه‌داری قبل از عید پاک،‏ در نامهٔ آتاناسیوس به تاریخ ۳۳۰ م.‏ ذکر شده است.‏

عیسی بعد از تعمید،‏ چهل روز روزه داشت،‏ نه قبل از مرگش.‏ به همین دلیل بسیار عجیب است که بعضی مذاهب مسیحی قبل از عید پاک که مصادف با مرگ مسیح است چلهٔ لنت را می‌گیرند.‏ جالب آن که در میان بابلیان،‏ مصریان و یونانیان باستان مرسوم بود که در اوّل هر سال چهل روز روزه بگیرند.‏ از قرار معلوم،‏ جهان مسیحیت این رسم را از آنجا گرفته است.‏