ابراهیم​—‏مردی باایمان

ابراهیم در سکوت شب به آسمان درخشان و پرستاره خیره شده است.‏ در این حال،‏ ناخودآگاه به وعدهٔ خدا می‌اندیشد که نسل او همچون این ستارگان،‏ بی‌شمار خواهد شد.‏ (‏پیدایش ۱۵:‏۵‏)‏ ستارگان،‏ برای ابراهیم یادآور وعدهٔ یَهُوَه و ضمانتی برای آنند.‏ همان طور که یَهُوَه خدا با قدرت بی‌کرانش قادر بوده است تمام عالم و همه چیز را بیافریند،‏ حتماً قادر خواهد بود که به ابراهیم و سارا نیز فرزندی بخشد.‏ ابراهیم چنین ایمان و اطمینانی به خدایش داشت.‏

ایمان چیست؟‏ در کتاب مقدّس،‏ «ایمان» اعتقادی راسخ به چیزهایی نادیدنی که بر پایهٔ دلایل محکم است،‏ خوانده می‌شود.‏ شخصی که به خدا ایمان می‌ورزد،‏ به تحقق وعده‌های یَهُوَه تمرکز می‌کند،‏ با این اطمینان که این وعده‌ها چنان حتمی است که هم‌اکنون تحقق آن را به چشم خود می‌بیند.‏

ابراهیم ایمان خود را چگونه ابراز داشت؟‏ ابراهیم نشان داد که به وعده‌های خدا ایمان و اطمینان دارد.‏ ایمان ابراهیم سبب شد که سرزمین اَبّا و اجدادی خود را ترک کند،‏ زیرا اطمینان داشت که یَهُوَه به وعدهٔ خود وفا خواهد کرد و سرزمینی دیگر را به او نشان خواهد داد.‏ ایمان ابراهیم سبب شد که از سرزمین کنعان عبور کند،‏ زیرا اطمینان داشت که نسلش در نهایت،‏ آن سرزمین را در اختیار خواهد گرفت.‏ ایمان ابراهیم سبب شد که مطیعانه بخواهد اسحاق را قربانی کند،‏ زیرا اطمینان داشت که در صورت لزوم یَهُوَه او را رستاخیز خواهد داد.‏—‏عبرانیان ۱۱:‏۸،‏ ۹،‏ ۱۷-‏۱۹‏.‏

ابراهیم آینده را پیش روی خود داشت نه گذشته را.‏ مسلّماً برای ابراهیم و سارا زندگی در اور راحت‌تر از زندگی در کنعان بود،‏ اما «آنان دائماً به سرزمینی که آن را ترک کرده بودند،‏ فکر نمی‌کردند.‏» (‏عبرانیان ۱۱:‏۱۵‏،‏ تودِیز انگلیش ورژن‏)‏ ابراهیم و  سارا به این توجه داشتند که یَهُوَه چگونه آنان و نسلشان را در آینده برکت خواهد داد.‏—‏عبرانیان ۱۱:‏۱۶‏.‏

آیا ایمان ابراهیم بر پایهٔ دلایلی محکم بود؟‏ مطمئناً،‏ چون که یَهُوَه تک‌تک وعده‌هایش را عملی کرد.‏ نسل ابراهیم عاقبت به قومی عظیم یعنی قوم اسرائیل مبدّل شد.‏ بعدها،‏ اسرائیلیان در سرزمین کنعان سکنی گزیدند؛‏ سرزمینی که یَهُوَه به ابراهیم وعدهٔ آن را داده بود.‏—‏یوشَع ۱۱:‏۲۳‏.‏

از ایمان ابراهیم چه می‌آموزیم؟‏ می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که یَهُوَه وعده‌هایش را عملی خواهد کرد،‏ حتی اگر برخی از آنان،‏ از دیدگاه انسانی ناممکن به نظر رسد.‏ ما اعتماد داریم که «برای خدا همه چیز ممکن است.‏»—‏مَتّی ۱۹:‏۲۶‏.‏

از سرگذشت زندگی ابراهیم می‌آموزیم که بر آنچه که در گذشته داشته‌ایم،‏ تمرکز نکنیم،‏ بلکه بر آنچه که در آینده از آن لذّت خواهیم برد.‏ مردی به نام جیسون یاد گرفت که چنین کند.‏ جیسون به بیماری‌ای دچار است که او را روزبه‌روز ضعیف و ناتوان‌تر می‌کند و او را کاملاً فلج کرده است.‏ او می‌گوید:‏ «باید اذعان کنم،‏ زمان‌هایی که به گذشته فکر می‌کنم،‏ دلم برای یک سری چیزها خیلی تنگ می‌شود.‏ مثلاً اینکه همسرم آمانادا را در آغوش بگیرم.‏»‏

با این حال،‏ جیسون کاملاً ایمان و اطمینان دارد که یَهُوَه وعده‌های خود را عملی می‌سازد و زمین به زودی به بهشت مبدّل خواهد گشت و به انسان‌های باایمان،‏ زندگی ابدی با سلامت کامل عطا خواهد شد.‏ * (‏مزمور ۳۷:‏۱۰،‏ ۱۱،‏ ۲۹؛‏ اِشَعْیا ۳۵:‏۵،‏ ۶؛‏ مکاشفه ۲۱:‏۳،‏ ۴‏)‏ جیسون می‌گوید:‏ «به خود یادآور می‌شوم که آینده‌ای روشن پیش روی ماست.‏ به زودی نگرانی‌ها و فشارها،‏ غم و اندوه،‏ احساس تقصیر و گناه برای همیشه از بین خواهد رفت.‏» به راستی چه ایمان تزلزل‌ناپذیری!‏ ایمانی همچون ایمان ابراهیم.‏

‏[پاورقی]‏