‏«انسان بر انسان به جهت ضررش حکمرانی می‌کند.‏» (‏جامعه ۸:‏۹‏)‏ این گفته در حدود ۳۰۰۰ سال پیش به نگارش در آمده است و به روشنی وضعیت روزگار ما را به تصویر می‌کشد.‏ انسان‌ها در هر کجا و در هر مقام و منصبی،‏ گرایش دارند که از قدرت خود سوءاستفاده کنند.‏ در اکثر مواقع کسانی مورد ظلم قرار می‌گیرند که آسیب‌پذیر و ضعیفند.‏ یَهُوَه خدا،‏ نسبت به این بی‌عدالتی چه احساسی دارد؟‏ پاسخ به این پرسش را می‌توان در حِزْقِیال ۲۲:‏۶،‏ ۷،‏ ۳۱ یافت.‏—‏خوانده شود.‏

یَهُوَه خدا،‏ در شریعت خود به اسرائیلیان به روشنی مشخص کرد که آنانی که مقام و منصبی دارند،‏ نباید هیچ گاه از قدرت خود سوءاستفاده کنند.‏ او تنها در صورتی قومش را برکت می‌داد که رهبران قوم با محبت و با ملاحظه،‏ با ضعیفان و فقرا رفتار می‌کردند.‏ (‏تثنیه ۲۷:‏۱۹؛‏ ۲۸:‏۱۵،‏ ۴۵‏)‏ اما در روزگار حِزْقِیال،‏ رهبران قوم در اورشلیم و یهودا با بی‌انصافی قدرت خود را اِعمال می‌کردند.‏ در آنجا چه اتفاقی افتاده بود؟‏

رهبران قوم «به قدر قوّت خویش مرتکب خون‌ریزی» شده بودند.‏ (‏آیهٔ ۶‏)‏ واژهٔ «قوّت» در اینجا اقتدار و قدرت را نشان می‌دهد.‏ رهبران قوم که قانون خدا را به دیگران تعلیم می‌دادند و آنان را ترغیب می‌کردند تا از آن اطاعت کنند،‏ از قدرت خود سوءاستفاده کرده،‏ خون مظلومان را به زمین می‌ریختند.‏ در چنین شرایطی عدالت چگونه می‌توانست برقرار شود؟‏

در ادامه،‏ حِزْقِیال به روشنی نشان می‌دهد که نه تنها رهبران قوم بلکه کسانی که از آنان پیروی می‌کردند،‏ نیز شریعت یَهُوَه خدا را زیر پا می‌گذاشتند.‏ حِزْقِیال می‌گوید:‏ «پدر و مادر را در میان تو اهانت نمودند.‏» (‏آیهٔ ۷‏)‏ با بی‌توجهی به جایگاهی که یَهُوَه به پدران و مادران داده بود،‏ آنان تاروپود اصلی یک قوم را که خانواده بود،‏ از هم پاشیدند.‏—‏خروج ۲۰:‏۱۲‏.‏

شیّادان از ضعیفان بهره‌کشی می‌کردند.‏ هر بار که با اعمال خود از شریعت خدا نافرمانی می‌کردند،‏ نشان می‌دادند که محبت را نادیده گرفته‌اند؛‏ محبتی که اساس این شریعت بود.‏ برای نمونه،‏ شریعت خدا اسرائیلیان را ملزم می‌ساخت که به غیریهودیان علاقه و توجهی خاص نشان دهند.‏ (‏خروج ۲۲:‏۲۱؛‏ ۲۳:‏۹؛‏ لاویان ۱۹:‏۳۳،‏ ۳۴‏)‏ اما قوم اسرائیل ‹غریبان را در میان خود› مورد ظلم و ستم قرار دادند.‏—‏ آیهٔ ۷‏.‏

اسرائیلیان همچنین با «یتیمان و بیوه‌زنان» بی‌دفاع،‏ بدرفتاری می‌کردند.‏ (‏آیهٔ ۷‏)‏ یَهُوَه به خصوص به نیازهای آنانی که والدین خود را از دست داده بودند یا همسرشان درگذشته بود،‏ توجه می‌کرد.‏ خدا وعده داده بود که خود،‏ بر علیه آنانی که فرزندان یا بیوه‌زنان بی‌دفاع را مورد ظلم و ستم قرار می‌دهند،‏ داوری خواهد کرد.‏—‏خروج ۲۲:‏۲۲-‏۲۴‏.‏

در روزگار حِزْقِیال،‏ اسرائیلیان به هر طریقی شریعت خدا را نادیده می‌گرفتند و احترامی برای آن قائل نبودند؛‏ شریعتی که بر اساس محبت بنا شده بود.‏ یَهُوَه چه کرد؟‏ ‹او خشم خود را بر ایشان ریخت.‏› (‏آیهٔ ۳۱‏)‏ او هماهنگ با این گفته اجازه داد که بابلیان در سال ۶۰۷ ق.‏م.‏ شهر اورشلیم را نابود کنند و مردم را به اسارت برند.‏

سخنان حِزْقِیال دو درس را در مورد یَهُوَه و بی‌عدالتی به ما می‌آموزد:‏ اول این که او از بی‌عدالتی بیزار است.‏ دوم این که او دلسوز مظلومان است.‏ خدا تغییر نکرده است.‏ (‏مَلاکی ۳:‏۶‏)‏ او وعده داده است که در آیندهٔ نزدیک بی‌عدالتی و عوامل آن را از صفحهٔ روزگار پاک خواهد کرد.‏ (‏امثال ۲:‏۲۱،‏ ۲۲‏)‏ بیایید در مورد خدایی که «انصاف را دوست می‌دارد» مطالب بیشتری بیاموزید و دریابید که چگونه می‌توانید به او نزدیک‌تر شوید.‏—‏مزمور ۳۷:‏۲۸‏.‏

‏[نکتهٔ برجسته‌شده در صفحهٔ ۱۱]‏

یَهُوَه روشن ساخت،‏ آنانی که از مقام و منصبی برخوردارند،‏ هرگز نباید از قدرتشان سوءاستفاده کنند