آیا یَهُوَه واقعاً به ما توجه دارد یا این که در برابر مصیبت‌های بشر بی‌اعتناست؟‏ پاسخ کتاب مقدّس در این خصوص به ما دلگرمی و قوّت قلب می‌دهد.‏ خدا به راستی به فکر ماست و می‌خواهد که ما از زندگی لذّت و فایده بریم.‏ انسان‌ها هر روز از نیکویی بی‌کران او بهره‌مند می‌شوند،‏ حتی آنانی که در برابر او ناسپاسند.‏ بیایید سخنان پولُس،‏ یکی از رسولان عیسی را در این مورد بررسی کنیم.‏‏—‏اعمال ۱۴:‏۱۶،‏ ۱۷ خوانده شود.‏

پولُس رسول به مردم شهر لِستْره که خداپرست نبودند،‏ چنین گفت:‏ «هر چند [خدا] در گذشته قومهای غیریهود را جملگی واگذاشت که هر یک به راه خود روند،‏ امّا خود را بدون شهادت نگذاشت؛‏ او با فرستادن باران از آسمان و بخشیدن فصلهای پُر بار،‏ بر شما احسان نموده،‏ خوراک فراوان به شما ارزانی می‌دارد و دلهایتان را از خرّمی لبریز می‌کند.‏» سخنان پولُس برای شنوندگان او به چه مفهوم بود؟‏

مردم شهر لِستْره می‌توانستند به آسانی درستی سخنان او را درک کنند.‏ آنان در محیطی زندگی می‌کردند که مردم به کشت و زرع مشغول بودند و زمین،‏ پرآب و حاصلخیز بود.‏ اما پولُس به آنان یادآور شد که خدا سرچشمهٔ باران و فصل‌های پرثمر است.‏ از این رو،‏ آنان هر بار که محصول فراوان حاصل می‌کردند و از غذایی لذیذ لذّت می‌بردند،‏ در حقیقت نیکویی خدا شامل حالشان شده بود.‏

سخنان پولُس به مردم شهر لِستْره،‏ چندین درس را در مورد یَهُوَه  خدا به ما می‌آموزد.‏

یَهُوَه به ما ارادهٔ آزاد می‌دهد.‏ توجه کنید که یَهُوَه تمام قوم‌ها و ملت‌ها را به حال خود واگذاشته بود «که هر یک به راه خود روند.‏» در کتابی مرجع برای مترجمانِ کتاب مقدّس این عبارت به شکلی دیگر تعریف شده است:‏ «که آنان به دلخواه خود راهی را طی کنند» یا «آنچه را که به نظرشان بهتر است،‏ انجام دهند.‏» یَهُوَه هیچ کس را مجبور نمی‌کند که او را بپرستد.‏ پروردگارمان ما را مختار آفریده است که خود راه زندگی‌مان را انتخاب کنیم.‏—‏تثنیه ۳۰:‏۱۹‏.‏

یَهُوَه می‌خواهد که او را بشناسیم.‏ پولُس گفت که یَهُوَه «خود را بدون شهادت نگذاشت.‏» در همان کتاب مرجع،‏ این عبارت به این شکل آمده است:‏ «او به وضوح به مردم نشان داده است که چه گونه خدایی است.‏» خلقت بر «صفات نادیدنیِ خدا» به خوبی شهادت می‌دهد؛‏ صفاتی از قبیل نیکویی،‏ حکمت،‏ قدرت و محبت.‏ (‏رومیان ۱:‏۲۰‏)‏ یَهُوَه خدا در کتاب مقدّس اطلاعات بس بیشتری را در مورد خود در اختیار ما قرار می‌دهد.‏ (‏۲تیموتائوس ۳:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ آیا این امر نشان نمی‌دهد که پروردگارمان می‌خواهد او را بشناسیم؟‏

یَهُوَه می‌خواهد که شاد و سعادتمند باشیم.‏ پولُس گفت:‏ ‹خدا خوراک فراوان به ما ارزانی می‌دارد و دلهایمان را از خرّمی لبریز می‌کند.‏› حتی گناهکاری که به یَهُوَه ایمان ندارد،‏ می‌تواند از غذا و خوراک به قدر کافی لذّت برد و تا حدودی در زندگی شاد و سعادتمند باشد.‏ اما خدا می‌خواهد که ما تا ابد از شادی و سعادت واقعی برخوردار شویم.‏ این امر تنها در صورتی امکان‌پذیر است که او را به درستی بشناسیم و خواست و معیارهای او را در زندگی بکار گیریم.‏—‏مزمور ۱۴۴:‏۱۵؛‏ مَتّی ۵:‏۳‏.‏

هر یک از ما روزانه از نیکویی یَهُوَه بهره‌مند می‌شویم.‏ پس بیایید بیاموزیم که چگونه می‌توانیم قدردانی‌مان را به خدا ابراز داریم؛‏ خدایی که ‹خوراک فراوان به ما ارزانی می‌دارد و دلهایمان را از خرّمی لبریز می‌کند.‏›‏