در خصوص اعدام عیسی و دو مرد خلافکار بر تیر شکنجه در یکی از انجیل‌ها چنین آمده است:‏ ‹یهودیان از پیلاتُس خواستند تا ساق پاهای آن سه تن را بشکنند و اجسادشان را پایین بیاورند.‏›—‏یوحنا ۱۹:‏۳۱‏.‏

در قانون یهودیان آمده بود جسد جنایتکارانی که اعدام شده بودند و سپس بر تیر یا دار آویخته می‌شدند،‏ نباید ‹در شب بر دار می‌ماند.‏› (‏تثنیه ۲۱:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ ظاهراً یهودیان این قانون را برای محکومانی که رومیان بر تیر شکنجه اعدام می‌کردند نیز به کار می‌گرفتند.‏ شکستن ساق پاهای محکومان سبب می‌شد زودتر جان دهند.‏ به این ترتیب اجساد آنان پیش از غروب آفتاب و شروع سَبَّت به خاک سپرده می‌شد.‏

طی بسیاری از چنین اعدام‌هایی،‏ دست‌ها و پاهای محکوم را به تیر میخکوب می‌کردند.‏ سپس تیر را بلند می‌کردند و محکوم با تمام وزنش بر آن میخ‌ها آویزان می‌شد که درد شدیدی را به همراه داشت.‏ او برای نفس کشیدن،‏ باید تن خود را روی پاهایش که به تیر میخکوب شده بود،‏ بالا می‌کشید.‏ اما اگر پاهای او شکسته بود،‏ چنین امری امکان‌پذیر نبود و در اثر خفگی یا شوک،‏ سریع جان می‌داد.‏

فلاخن،‏ سلاحی بود که داود برای کشتن جُلْیاتِ غول‌پیکر به کار گرفت.‏ ظاهراً داود استفاده از فلاخن را طی سال‌های نوجوانی‌اش که چوپان بود،‏ آموخته بود.‏—‏۱سموئیل ۱۷:‏۴۰-‏۵۰‏.‏

در آثار هنری مصریان و آشوریان باستان فلاخن دیده می‌شود.‏ این سلاح،‏ قطعه‌ای از چرم یا پارچه بود که دو بند بلند به آن متصل شده بود.‏ کسی که فلاخن را پرتاب می‌کرد،‏ در قطعهٔ چرمی یا پارچه‌ای،‏ سنگی صاف و گرد را که ۵ تا ٫۵‏۷ سانتی‌متر قطرش بود و شاید حدود ۲۵۰ گرم وزن داشت،‏ قرار می‌داد.‏ سپس فلاخن را بالا سرش می‌چرخاند و یکی از بندهای آن را رها می‌کرد.‏ در نتیجه سنگ با قدرت زیاد و دقت بالا به هدف اصابت می‌کرد.‏

در خاورمیانه،‏ در حفاری‌ها شماری از سنگ‌های فلاخن یافت شده‌اند که در جنگ‌های باستانی از آن استفاده شده بود.‏ جنگجویان ماهر می‌توانستند سنگ‌ها را شاید تا سرعت ۱۶۰ تا ۲۴۰ کیلومتر در ساعت پرتاب کنند.‏ محققان در این مورد با یکدیگر اختلاف نظر دارند که سنگی که با فلاخن پرتاب می‌شد،‏ بُردی مشابه تیرِ کمان داشته باشد،‏ اما آنچه مسلّم است فلاخن همچون کمان سلاحی کشنده بود.‏—‏داوران ۲۰:‏۱۶‏.‏