دوزخ آتشین آیا جزء عدل الهیست؟‏

 آیا هرگز شاهد شکنجه کردن کسی بوده‌اید؟‏ امیدواریم چنین صحنه‌ای را ندیده باشید.‏ شکنجه کردن تعمدی،‏ عملی است مشمئزکننده و نفرت‌انگیز.‏ حال،‏ اگر خدا شکنجه کند چطور؟‏ می‌توانید چنین چیزی را تصور نمایید؟‏ معهذا،‏ این دقیقاً همان چیزی است که آموزش دوزخ آتشین یعنی آموزش رسمی بسیاری از ادیان،‏ بیان می‌کند.‏

برای چند لحظه صحنهٔ فجیع زیر را تجسم کنید:‏ فردی را بر روی صفحه‌ای فلزی گذارده‌اند و دارند او را می‌سوزانند.‏ او در حالی که زجر می‌کشد،‏ فریادکنان ترحم می‌جوید،‏ اما کسی اهمیت نمی‌دهد.‏ شکنجه هر روز و هر روز بدون وقفه ادامه دارد!‏

علی‌رغم هر جرمی که این شخص احتمالاً مرتکب شده باشد،‏ آیا دلتان برای او به رحم نمی‌آید؟‏ در مورد شخصی که دستور شکنجه را داده است چه می‌توان گفت؟‏ آیا او شخصی است بامحبت؟‏ به هیچ وجه!‏ محبت شامل رحمت و دلسوزی می‌باشد.‏ یک پدر بامحبت شاید فرزندان خود را تنبیه نماید لیکن محال است که آنان را شکنجه کند!‏

حال اینکه،‏ بسیاری از ادیان تعلیم می‌دهند که خدا گناهکاران را در دوزخی آتشین تا ابد شکنجه می‌کند.‏ این ادیان ادعا می‌کنند که این عدل الهیست.‏ در صورت حقیقت داشتن چنین مطلبی،‏ چه کسی این مکان وحشتناک را برای عذاب ابدی خلق کرده است؟‏ مسئول عذاب سختی که در آنجا به مردم داده می‌شود،‏ کیست؟‏ پاسخ واضح است.‏ اگر چنین مکانی واقعاً وجود داشته باشد،‏ پس قاعدتاً  خدا خالق آن می‌باشد و همچنین اوست که باید مسئول هر آنچه که در آنجا اتفاق می‌افتد باشد.‏

آیا می‌توانید یک چنین چیزی را قبول کنید؟‏ کتاب مقدس * می‌گوید:‏ «خدا محبّت است.‏» (‏۱یوحنا ۴:‏۸‏)‏ آیا خدای محبت،‏ دست به شکنجه می‌زند،‏ یعنی عملی که اگر فرد حتی ذره‌ای حس ترحم در او وجود داشته باشد در نظرش منزجرکننده است؟‏ مسلماً خیر!‏

آموزشی نامعقول

هنوز هم بسیاری از مردم معتقدند که شریران به دوزخی آتشین افکنده می‌شوند و در آنجا تا ابد در عذاب خواهند بود.‏ آیا این آموزشی منطقی است؟‏ عمر بشر حدود ۷۰ یا ۸۰ سال است.‏ حتی اگر کسی در تمام مدت عمر خود نیز مرتکب شرارت شده باشد،‏ آیا عذاب ابدی،‏ مجازاتی عادلانه است؟‏ خیر.‏ عذاب دادن یک انسان برای همیشه،‏ به دلیل گناهان معدودی که وی در مدت عمر خود مرتکب شده است،‏ عملی بسیار ناعادلانه و غیرمنصفانه است.‏

چه کسی حقیقت را دربارهٔ آنچه که بعد از مرگمان اتفاق می‌افتد،‏ می‌داند؟‏ فقط خدا می‌تواند این حقیقت را آشکار سازد،‏ او همچنین در کلام نگاشته‌شدهٔ خود یعنی کتاب مقدس که در بالا به آن اشاره شد،‏ این حقیقت را در اختیار ما قرار داده است.‏ آنچه که کتاب مقدس می‌گوید از این قرار است:‏ «چنانکه [حیوان] میمیرد بهمانطور [انسان] نیز میمیرد و برای همه یک نَفَس است .‏ .‏ .‏ همه بیکجا میروند و همه از خاک هستند و همه بخاک رجوع مینمایند.‏» (‏جامعه ۳:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ در اینجا ذکری از دوزخ آتشین به میان نیامده است.‏ انسانها وقتی می‌میرند به خاک یعنی به نیستی،‏ باز می‌گردند.‏

برای شکنجه شدن،‏ شخص قاعدتاً باید هوشیار باشد.‏ آیا مردگان هوشیار هستند؟‏ خیر.‏ «زندگان میدانند که باید بمیرند امّا مردگان هیچ نمیدانند و برای ایشان دیگر اُجرت نیست چونکه ذکر ایشان فراموش میشود.‏» (‏جامعه ۹:‏۵‏)‏  مردگانی که «هیچ نمیدانند،‏» به هیچ وجه هم نمی‌توانند عذاب دوزخی آتشین را حس کنند.‏

آموزشی مضر

بعضی اشخاص بر این عقیده هستند که آموزش دوزخ آتشین،‏ چه درست و چه غلط،‏ آموزشی است مفید.‏ چرا آنان این طور فکر می‌کنند؟‏ به گفتهٔ ایشان،‏ آموزش دوزخ آتشین،‏ مانع انجام گناه و تخلف می‌گردد.‏ آیا این گفته صحیح است؟‏ آیا در نقاطی که مردم معتقد به دوزخ آتشین می‌باشند،‏ میزان تبهکاری کمتر از جاهای دیگر است؟‏ مشکل بتوان باور کرد!‏ در واقع،‏ آموزش دوزخ آتشین،‏ آموزش بسیار مضری است.‏ آیا فکر می‌کنید در نظر شخصی که اعتقاد دارد خدا مردم را عذاب می‌دهد،‏ عمل شکنجه چیز نفرت‌انگیزی است؟‏ چرا برای او نفرت‌انگیز باشد؟‏ کسانی که اعتقاد دارند خدا ظالم است،‏ احتمالاً خودشان نیز ظالم و بی‌رحم می‌شوند.‏

شخص معقول،‏ از هیچ لحاظ نمی‌تواند وجود دوزخی را که در آن مردم را عذاب می‌دهند،‏ قبول کند.‏ منطق،‏ آن را رد می‌کند.‏ این مسئله،‏ تیشه‌ای است به ریشهٔ طبیعت و سرشت بشر.‏ از همه مهمتر،‏ کلام خدا نیز سخنی از وجود چنین مکانی به میان نمی‌آورد.‏ هنگامی که کسی می‌میرد،‏ «او بخاک خود برمیگردد،‏ و در همانروز فکرهایش نابود میشود.‏» —‏ مزمور ۱۴۶:‏۴‏.‏

مجازات گناه چیست؟‏

آیا منظور این است که ما به دلیل گناهانمان مجازات نخواهیم شد؟‏ خیر،‏ این طور نیست.‏ خدای مقدسمان گناهکاران را مجازات می‌کند،‏ لیکن ایشان را شکنجه نمی‌کند.‏ همچنین وقتی گناهکاران توبه می‌کنند،‏ خدا آنان را می‌بخشد.‏ بنابراین،‏ مجازات گناه چیست؟‏ کتاب مقدس صریحاً می‌گوید:‏ «مزد گناه موت است.‏» (‏رومیان ۶:‏۲۳‏)‏ زندگی موهبتی است از سوی خدا.‏ وقتی ما گناه می‌کنیم،‏ دیگر لایق آن موهبت نبوده و می‌میریم.‏

ممکن است بگویید:‏ ‹این که نشد عدالت!‏ همه می‌میرند!‏› معهذا،‏ این امر حقیقت دارد،‏ چرا که همهٔ ما گناهکاریم.‏ در واقع،‏ هیچ کس استحقاق زندگی را ندارد.‏ «بوساطت یک آدم گناه داخل جهان گردید و بگناه موت،‏ و باینگونه موت بر همهٔ مردم طاری گشت از آنجا که همه گناه کردند.‏» —‏ رومیان ۵:‏۱۲‏.‏

 اکنون ممکن است فکر کنید:‏ ‹اگر همه گناه می‌کنیم و نتیجتاً می‌میریم،‏ پس اصلاً چرا سعی کنیم که متقی باشیم؟‏ از قرار معلوم،‏ با انسانی که برای خدمت به خدا می‌کوشد،‏ همان رفتاری می‌شود که با انسان شریر می‌شود.‏› اما اینطور نیست.‏ با وجود اینکه ما گناهکار هستیم،‏ خدا کسانی را که واقعاً توبه نموده و کوشش می‌کنند تا طریق خود را تغییر دهند،‏ می‌بخشد.‏ موقعی که ما سعی می‌کنیم ‹ذهن خود را تازه نموده› و نیکویی کنیم،‏ خدا ما را پاداش می‌دهد.‏ (‏رومیان ۱۲:‏۲‏)‏ این حقایق،‏ زیربنای امیدی عالی برای ما هستند.‏

پاداشی برای صالحان

وقتی ما می‌میریم،‏ از هستی ساقط می‌شویم.‏ ولی مرگمان به این معنی نیست که دیگر همه چیز به پایان رسیده است.‏ ایوب که مردی وفادار بود،‏ می‌دانست که وقتی بمیرد به گور (‏شیول)‏ خواهد رفت.‏ با این حال،‏ به آنچه که در دعا به خدا گفت توجه کنید:‏ «کاشکه مرا در هاویه [«شیول»،‏ ترجمهٔ دنیای جدید‏] پنهان کنی،‏ و تا غضبت فرو نشیند مرا مستور سازی،‏ و برایم زمانی تعیین نمائی تا مرا بیاد آوری.‏ اگر مرد بمیرد بار دیگر زنده شود؟‏ .‏ .‏ .‏ تو ندا خواهی کرد و من جواب خواهم داد.‏» —‏ ایوب ۱۴:‏۱۳-‏۱۵‏.‏

ایوب معتقد بود که اگر تا موقع مرگ وفادار بماند،‏ خدا وی را به یاد آورده و رستاخیز خواهد داد.‏ در ایام قدیم،‏ تمام خادمین خدا به این مسئله معتقد بودند.‏ خود عیسی نیز این امید را تأیید کرد،‏ به این صورت که گفت:‏ «ساعتی میآید که در آن جمیع کسانیکه در قبور میباشند آواز [خدا] را خواهند شنید،‏ و بیرون خواهند آمد هر که اعمال نیکو کرد برای قیامت حیات و هر که اعمال بد کرد بجهة قیامت داوری.‏» —‏ یوحنا ۵:‏۲۷،‏ ۲۸‏.‏

رستاخیز چه وقت آغاز خواهد شد؟‏ طبق گفتهٔ کتاب مقدس،‏ بزودی.‏ نبوت کتاب مقدس،‏ خاطر نشان می‌سازد که از سال ۱۹۱۴ «ایّام آخر» این دنیا آغاز شده است.‏ (‏۲تیموتاؤس ۳:‏۱‏)‏ خدا بزودی در واقعه‌ای که خیلیها آن را ‹پایان دنیا› می‌نامند،‏ شرارت را از میان برداشته و دنیای جدیدی را تحت حکومت آسمانی برقرار خواهد کرد.‏ —‏ متی باب ۲۴؛‏ مرقس باب ۱۳؛‏ لوقا باب ۲۱؛‏ مکاشفه ۱۶:‏۱۴‏.‏

 در نتیجه،‏ تمام زمین تبدیل به بهشتی می‌گردد که در آن،‏ همهٔ کسانی که در خدمت به خدا جد و جهد نموده‌اند،‏ سکونت خواهند کرد.‏ مردم شریر،‏ گرچه در دوزخی آتشین نمی‌سوزند،‏ ولی جایی هم در بهشت آتی نخواهند داشت.‏ در مزمور ۳۷:‏۱۰،‏ ۱۱ می‌خوانیم:‏ «شریر نخواهد بود.‏ در مکانش تأمّل خواهی کرد و نخواهد بود.‏ و امّا حلیمان وارث زمین خواهند شد،‏ و از فراوانئ سلامتی متلذّذ خواهند گردید.‏»‏

آیا تمام اینها فقط رؤیا است؟‏ خیر،‏ وعدهٔ خداست.‏ در کتاب مقدس می‌خوانیم:‏ «آوازی بلند از آسمان شنیدم که میگفت اینک خیمهٔ خدا با آدمیان است و با ایشان ساکن خواهد بود و ایشان قومهای او خواهند بود و خود خدا با ایشان خدای ایشان خواهد بود.‏ و خدا هر اشکی از چشمان ایشان پاک خواهد کرد و بعد از آن موت نخواهد بود و ماتم و ناله و درد دیگر رو نخواهد نمود زیرا که چیزهای اوّل درگذشت.‏» —‏ مکاشفه ۲۱:‏۳،‏ ۴‏.‏

آیا این سخنان را باور می‌کنید؟‏ می‌توانید آنها را باور کنید.‏ کلام خدا همیشه تحقق می‌یابد.‏ (‏اشعیا ۵۵:‏۱۱‏)‏ ما شما را تشویق به فراگیری بیشتر دربارهٔ مقاصد خدا برای بشر می‌نماییم.‏ شاهدان یَهُوَه از کمک کردن به شما خوشوقت خواهند شد.‏ اگر مایلید آنان شما را در این رابطه یاری نمایند،‏ لطفاً درخواست خود را به یکی از آدرسهای زیر ارسال دارید.‏

تمام آیات از ترجمهٔ فارسی کتاب مقدس چاپ ۱۹۰۴ می‌باشند،‏ در غیر این صورت نام ترجمهٔ مورد نظر ذکر شده است.‏

‏[پاورقی‌ها]‏