خداوند زمین را به صورت اقامتگاهی کامل و دلپذیر برای انسان‌ها آفرید.‏ در کلام مقدّس او آمده است:‏ ‹آسمان‌ها،‏ آسمان‌های یَهُوَه است و اما زمین را به بنی‌آدم عطا فرمود.‏›‏ a

پروردگار عالم پیش از آفرینش نخستین انسان،‏ یعنی آدم،‏ منطقهٔ کوچکی از زمین را به نام عدن انتخاب نموده و باغ بهشت را در آن پدید آورد.‏ به گفتهٔ کتاب مقدّس سرچشمهٔ رودهای فرات و دجله (‏یا حدَّقل)‏ از عدن بود.‏ b احتمالاً آن باغ زیبا و باصفا در شرق کشور ترکیهٔ فعلی واقع بود.‏ بله،‏ باغ عدن حقیقتاً بر روی زمین قرار داشت!‏

خداوند آدم را آفرید و او را در باغ عدن قرار داد «تا در آن کار کند و از آن نگهداری نماید.‏»‏ c سپس حوّا را برای همسری آدم خلق کرد و به این زوج فرمود:‏ «بارور و کثیر شوید و زمین را پر سازید و در آن تسلّط نمایید.‏»‏ d بدیهی است که خالق هستی،‏ زمین «را بیهوده نیافریده بلکه برای سکونت و زندگی آن را ساخته است.‏»‏ e

با وجود این،‏ آدم و حوّا عمداً از قانون خدا سرپیچی نموده و مرتکب گناه شدند و بدین سان،‏ بر ضدّ او برخاستند.‏ در نتیجه خداوند آن‌ها را از باغ عدن بیرون راند و بهشت از دست رفت.‏ لطمهٔ گناه آدم حتی از آن هم فراتر رفت،‏ زیرا کتاب مقدّس می‌گوید «که گناه به واسطهٔ یک انسان وارد جهان شد،‏ و به واسطهٔ گناه،‏ مرگ آمد،‏ و بدین‌سان مرگ دامنگیر همهٔ آدمیان گردید،‏ از آنجا که همه گناه کردند.‏»‏ f

اما مقصود اوّلیهٔ یَهُوَه این بود که کل زمین به بهشت تبدیل گردد تا انسان‌ها در آن با شادی و سعادت زندگی کنند،‏ آیا با گناه آدم،‏ این مقصود تغییر یافت؟‏ خیر،‏ زیرا خداوند اطمینان می‌دهد:‏ «کلام من که از دهانم صادر گردد .‏ .‏ .‏ نزد من بی‌ثمر نخواهد برگشت بلکه آنچه را که خواستم به جا خواهد آورد و برای آنچه آن را فرستادم کامران خواهد گردید.‏»‏ g آری،‏ بهشت دوباره بر روی زمین برقرار خواهد گشت!‏

زندگی در این بهشت چگونه خواهد بود؟‏ در این زمینه به وعده‌های امیدبخش خداوند که در دو صفحهٔ بعد ذکر شده است توجه نمایید.‏