فصل ۸۷

به کمک حکمت عملی تدارک آینده را ببینیم

عیسی تازه از نقل داستان پسر گمشده برای جمعیتی که شامل شاگردانش،‏ مأموران ریاکار مالیات و دیگر گناه‌کاران شناخته‌شده نیز می‌شود،‏ فارغ شده است.‏ اکنون،‏ در حالی که شاگردانش را مخاطب قرار می‌دهد،‏ مثلی در مورد مردی ثروتمند نقل می‌کند که اخبار نامطلوبی در مورد کارگزار یا مباشر خانه‌اش شنیده است.‏

عیسی نقل می‌کند که مرد توانگر مباشر خود را فراخوانده به او می‌گوید که قصد اخراج او را دارد.‏ مباشر با خود می‌اندیشد:‏ ‹حالا که ارباب من می‌خواهد کار مباشری را از من بگیرد چه باید بکنم؟‏ من که نه قوهٔ بیل زدن دارم و نه روی گدائی کردن.‏ آری،‏ می‌دانم چه کنم تا مطمئن شوم که وقتی مرا از این کار برکنار کرد اشخاصی باشند که درِ خانه‌های خود را بر روی من باز کنند.‏›‏

مباشر چه نقشه‌ای دارد؟‏ او بدهکاران اربابش را خبر می‌کند.‏ و از هر یک می‌پرسد:‏ «چقدر به ارباب من بدهکاری؟‏»‏

اولی پاسخ می‌دهد،‏ ‹ ۲۲۰۰ لیتر روغن زیتون.‏›‏

به او می‌گوید:‏ ‹ بیا،‏ این صورت حساب تو است بنشین و بجای آن بنویس ۱۱۰۰ لیتر،‏ زود باش.‏›‏

از یکی دیگر از بدهکاران می‌پرسد:‏ ‹ تو چقدر بدهکاری؟‏›‏

می‌گوید:‏ «صد خروار گندم.‏»‏

‏«صورت حسابت را بگیر و بجای آن بنویس هشتاد خروار.‏»‏

مباشر از آنجایی که هنوز امور مالی اربابش را در اختیار خود دارد،‏ حق دارد مبلغ صورت‌حساب‌های او را کاهش دهد.‏ با کم کردن این مبالغ،‏ دوستانی برای خود پیدا می‌کند که در صورتی که شغلش را از دست بدهد به یاری او خواهند آمد.‏

وقتی خبر کارهای او به گوش اربابش می‌رسد،‏ خوشنود می‌شود.‏ و حتی ‹مباشر نادرست را به خاطر اینکه .‏ .‏ .‏ [از روی حکمت عملی] عمل کرده بود تحسین می‌کند.‏› عیسی اضافه می‌کند:‏ ‹ابنای [پسران] این جهان در طبقهٔ خویش از ابنای نور عاقل‌تر هستند.‏›‏

در اینجا عیسی به شاگردانش درسی می‌دهد و به نحوی تشویق‌آمیز می‌گوید:‏ ‹دوستان از مالِ بی‌انصافی برای خود پیدا کنید تا چون فانی گردید شما را به خیمه‌های جاودانی بپذیرند.‏›‏

عیسی مباشر را به دلیل بی‌انصافی او تحسین نمی‌کند بلکه به دلیل دوراندیشی،‏ یا حکمت عملی وی‏.‏ در اغلب موارد ‹ابنای این جهان› با زیرکی از پول یا موقعیت خود برای دوستی کردن با کسانی استفاده می‌کنند که می‌توانند بعدها فایده‌ای به آنها برسانند.‏ به این دلیل خادمان خدا،‏ یا ‹ابنای نور› نیز نیاز دارند از «مالِ بی‌انصافی» خود،‏ یا امکانات مالی خود،‏ به نحوی عاقلانه به نفع خود استفاده کنند.‏

اما همانطور که عیسی می‌گوید،‏ باید به کمک این ثروت با کسانی دوستی کنند که می‌توانند آنها را ‹به خیمه‌های جاودانی› بپذیرند.‏ برای اعضای گلهٔ کوچک این خیمه‌ها در آسمان است؛‏ برای «گوسفندان دیگر» در زمین بهشتی.‏ چون فقط یَهُوَه خدا و پسرش می‌توانند مردم را به این خیمه‌ها بپذیرند،‏ باید تلاش کنیم تا با آنها دوستی کنیم بدین ترتیب که به وسیلهٔ هر گونه «مالِ بی‌انصافی» که در اختیار داریم از منافع ملکوت پشتیبانی کنیم.‏ سپس هنگامی که پول و ثروت به پایان رسید یا از میان رفت،‏ که حتماً هم چنین خواهد شد،‏ زندگی جاودانی آیندهٔ ما تأمین خواهد بود.‏

عیسی در ادامهٔ سخنانش می‌گوید کسانی که با وفاداری حتی به این امور مادی یا چیزهای اندک رسیدگی می‌کنند،‏ به موضوع‌های مهم‌تر نیز با وفاداری رسیدگی می‌کنند.‏ سپس ادامه می‌دهد:‏ ‹هرگاه در مالِ بی‌انصافی امین نبودید کیست که مال حقیقی [که به معنی منافع روحانی یا ملکوت است] را به شما بسپارد؟‏ و اگر در مال دیگری [منافع ملکوت که خدا به خادمان خود واگذار کرده است] دیانت نکردید کیست که مال خاصِّ شما را [زندگی در خیمه‌های ابدی را که به صورت پاداش داده می‌شود] به شما دهد؟‏›‏

ما نمی‌توانیم خادمان حقیقی خدا و در عین حال بردهٔ مال بی‌انصافی یا به عبارت دیگر ثروت مادی،‏ باشیم،‏ این نکته را در نتیجه‌گیری عیسی نیز می‌توان مشاهده کرد:‏ ‹هیچ خادم نمی‌تواند دو آقا را خدمت کند زیرا یا از یکی نفرت می‌کند و با دیگری محبّت یا با یکی می‌پیوندد و دیگری را حقیر می‌شمارد.‏ خدا و مامونا [ثروت] را نمی‌توانید خدمت نمائید.‏› لوقا ۱۵:‏۱،‏ ۲؛‏ ۱۶:‏۱-‏۱۳ ‏(‏۸ د ج ‏)‏؛‏ یوحنا ۱۰:‏۱۶‏.‏

▪ مباشری که عیسی در مثل خود از او صحبت می‌کند،‏ چگونه با کسانی دوستی می‌کند که بعدها می‌توانند به یاریش بیایند؟‏

▪ «مالِ بی‌انصافی» چیست،‏ و چگونه می‌توانیم به وسیلهٔ آن برای خود دوست بیابیم؟‏

▪ چه کسی می‌تواند ما را به ‹خیمه‌های جاودانی› بپذیرد،‏ و این خیمه‌ها کجا هستند؟‏