فصل ۱۱۷

درد و اندوه در باغ

هنگامی که عیسی به دعای خود پایان می‌دهد،‏ به اتفاق یازده رسول وفادارش سرودهای حمد برای یَهُوَه می‌خواند.‏ پس از آن از اتاق طبقهٔ بالا پایین می‌آیند و به تاریکی خنک شب داخل شده،‏ از درهٔ قِدْرون به سمت بیت‌عنیا می‌روند.‏ اما در راه،‏ در محل مورد علاقه‌شان،‏ باغ جِتسیمانی توقف می‌کنند.‏ این باغ در بالای کوه زیتون یا در حوالی آن واقع است.‏ عیسی اغلب در اینجا در میان درختان زیتون با رسولانش ملاقات کرده است.‏

او هشت تن از رسولانش را احتمالاً در نزدیکی در ورودی باغ ترک می‌کند و به آنها تذکر می‌دهد:‏ «در اینجا بنشینید تا من رفته در آنجا دعا کنم.‏» سپس سه نفر دیگر یعنی پطرس،‏ یعقوب،‏ یوحنا را با خود می‌برد و داخل باغ می‌شود.‏ غم و اندوه وجودش را فرا گرفته است.‏ خطاب به رسولانش می‌گوید:‏ «جان من از شدت غم نزدیک به مرگ است،‏ شما در اینجا بمانید و با من بیدار باشید.‏»‏

کمی دورتر عیسی بر خاک افتاده از ته دل دعا می‌کند:‏ ‹اگر ممکن باشد این پیاله از من بگذرد،‏ لیکن نه به خواهش من بلکه به ارادهٔ تو.‏› منظور او از این سخنان چیست؟‏ چرا «از شدت غم نزدیک به مرگ» است؟‏ آیا از مردن و فراهم آوردن فدیه صرفنظر کرده است؟‏

به هیچ وجه!‏ عیسی تمنای نجات از مرگ را نمی‌کند.‏ حتی فکر اینکه از مرگ قربانی طفره برود،‏ همانطور که یک بار پطرس گفته بود،‏ برایش نفرت‌انگیز است.‏ دلیل رنج و اندوه او آن است که بیم دارد طرز مرگ قریب‌الوقوعش،‏ یعنی به عنوان مجرمی زبون،‏ باعث لکه‌دار شدن نام پدرش شود.‏ او حالا احساس می‌کند که تا چند ساعت دیگر به نام پست‌ترین آدمها،‏ به عنوان کافری بر ضد خدا،‏ به چوب میخکوب خواهد شد!‏ این موضوعی است که او را این چنین در اندوه فرو برده است.‏

پس از یک دعای طولانی،‏ پیش سه رسولش برمی‌گردد و می‌بیند که خوابیده‌اند.‏ رو به پطرس کرده می‌گوید:‏ «آیا هیچ یک از شما نمی‌توانست یک ساعت با من بیدار بماند؟‏ بیدار باشید و دعا کنید تا دچار وسوسه نشوید.‏» ولی در عین حال با در نظر گرفتن فشار روانی که بر آنها آمده و اینکه پاسی از شب گذشته است،‏ می‌گوید:‏ ‹روح راغب است لیکن جسم ناتوان.‏›‏

عیسی سپس برای بار دوم می‌رود و از خدا درخواست می‌کند که «این پیاله» را که همان نصیبی است که به او واگذار شده یا به عبارت دیگر ارادهٔ یَهُوَه است،‏ از او دور کند.‏ هنگامی که بازمی‌گردد،‏ دوباره می‌بیند که آن سه نفر خوابیده‌اند،‏ در حالی که باید دعا می‌کردند تا به وسوسه دچار نشوند.‏ هنگامی که عیسی با آنها سخن می‌گوید،‏ نمی‌دانند چه پاسخی بدهند.‏

سرانجام،‏ برای سومین بار عیسی آنها را ترک می‌کند و از آنها تقریباً به اندازهٔ پرتاب یک سنگ فاصله می‌گیرد،‏ زانو می‌زند و با فریاد و اشک دعا می‌کند:‏ «ای پدر اگر بخواهی این پیاله را از من بگردان.‏» او به دلیل آنکه مرگش به عنوان یک تبه‌کار مایهٔ ننگ نام پدرش خواهد شد،‏ بشدت احساس درد و رنج می‌کند.‏ متهم شدن به کفرگویی یعنی کسی که به خدا توهین کرده است،‏ تقریباً برایش غیر قابل تحمل است!‏

با این حال در ادامهٔ دعایش می‌گوید:‏ ‹نه به خواهش من بلکه به ارادهٔ تو.‏› او مطیعانه از ارادهٔ خدا فرمانبرداری می‌کند.‏ در اینجا،‏ فرشته‌ای در آسمان ظاهر می‌شود و با سخنان تشویق‌آمیز او را تقویت می‌کند.‏ این فرشته به احتمال زیاد به عیسی می‌گوید که پدرش از او رضایت دارد.‏

اما چه بار سنگینی بر دوش عیسی است!‏ زندگی ابدی خودش و همهٔ نژاد بشری مطرح است.‏ او تحت فشار روانی شدیدی است.‏ از اینرو با حرارت بیشتری به دعای خود ادامه می‌دهد،‏ و دانه‌های عرقش به قطره‌های خون تبدیل شده بر زمین می‌چکند.‏ در نشریهٔ انجمن پزشکی آمریکا آمده است:‏ «با اینکه عرق خون پدیده‌ای بسیار نادر است .‏ .‏ .‏ می‌تواند در حالات بسیار شدید عاطفی بروز کند.‏»‏

عیسی پس از آن برای بار سوم پیش رسولانش باز می‌گردد،‏ و دوباره می‌بیند که خوابیده‌اند.‏ آنها از شدت اندوه،‏ خسته و ناتوان شده‌اند.‏ عیسی با صدای بلند می‌گوید:‏ «آیا باز هم در خواب و در استراحت هستید؟‏ بس است!‏ ساعت موعود رسیده است،‏ اکنون پسر انسان به دست گناهکاران تسلیم میشود.‏ برخیزید برویم،‏ آنکه مرا تسلیم می‌کند الان می‌رسد.‏»‏

در حالی که هنوز مشغول صحبت است،‏ یهودای اَسخَریوطی به اتفاق جمعیت بزرگی که با خود مشعل و چراغ و اسلحه به همراه دارند نزد آنها می‌آید.‏ متی ۲۶:‏۳۰،‏ ۳۶-‏۴۷؛‏ ۱۶:‏۲۱-‏۲۳؛‏ مرقس ۱۴:‏۲۶،‏ ۳۲-‏۴۳؛‏ لوقا ۲۲:‏۳۹-‏۴۷؛‏ یوحنا ۱۸:‏۱-‏۳؛‏ عبرانیان ۵:‏۷‏.‏

▪ پس از ترک اتاق طبقهٔ بالا،‏ عیسی رسولانش را به کجا می‌برد،‏ و در آنجا چه می‌کند؟‏

▪ مادامی که عیسی مشغول دعا است،‏ رسولان چه می‌کنند؟‏

▪ چرا عیسی دچار درد و اندوه عمیق شده است،‏ و چه درخواستی از خدا می‌کند؟‏

▪ این امر که عرق عیسی به خون تبدیل می‌شود نشانگر چیست؟‏