فصل ۱۲۱

در مقابل سنهدرین،‏ سپس نزد پیلاطُس

شب رو به انتها است.‏ پطرس عیسی را برای بار سوم انکار کرده است،‏ و اعضای سَنهِدرین محاکمهٔ ساختگی خود را به پایان رسانده و متفرق شده‌اند.‏ اما،‏ در سپیده‌دم روز جمعه،‏ در تالار سَنهِدرین خود دوباره گرد هم می‌آیند.‏ مقصود آنان به احتمال زیاد آن است که ظاهری قانونی به محاکمهٔ شب پیش بدهند.‏ وقتی که عیسی را نزد آنها می‌آورند،‏ مانند شب پیش به او می‌گویند:‏ ‹اگر تو مسیح هستی به ما بگو.‏›‏

عیسی پاسخ می‌دهد:‏ ‹اگر به شما بگویم،‏ گفتهٔ مرا باور نخواهید کرد و اگر سؤال بکنم،‏ جواب نمی‌دهید.‏› با این حال با شهامت به هویت خود اشاره کرده می‌گوید:‏ ‹بعد از این پسر انسان به طرف راست قوّت خدا خواهد نشست.‏›‏

آنها همگی می‌پرسند:‏ «پس تو پسر خدا هستی؟‏»‏

عیسی پاسخ می‌دهد:‏ ‹شما می‌گویید که من هستم.‏›‏

برای این مردان که قصد کشتن او را دارند،‏ این پاسخ کافی است.‏ در نظر آنان این سخنان کفرآمیزند.‏ پس می‌پرسند:‏ «چه احتیاجی به شاهدان دیگر هست؟‏ ما موضوع را از زبان خودش شنیدیم؟‏» پس او را بسته و می‌برند و به پیلاطُس پُنطیُوس،‏ فرماندار رومی تحویل می‌دهند.‏

یهودا،‏ تسلیم‌کنندهٔ عیسی،‏ شاهد دعاوی بوده است.‏ هنگامی که می‌بیند عیسی را به مرگ محکوم می‌کنند،‏ پشیمان می‌شود.‏ بنابراین پیش رؤسای کَهَنَه و مردان پیر می‌رود و سی سکهٔ نقره را به آنها باز می‌گرداند و می‌گوید:‏ ‹گناه کردم که خون بی‌گناه را تسلیم نمودم.‏›‏

آنها با سنگدلی پاسخ می‌دهند:‏ «ما را چه؟‏ خود دانی.‏» یهودا سکه‌های نقره را به داخل معبد می‌ریزد و می‌رود تا خود را دار بزند.‏ اما ظاهراً شاخه‌ای که طناب را به آن می‌بندد می‌شکند و بدنش بر روی سنگ‌ها فرود آمده از هم می‌پاشد.‏

رؤسای کَهَنَه نمی‌دانند با آن سکه‌های نقره چه کنند.‏ نتیجه‌گیری آنها از این قرار است:‏ «انداختن این در بیت‌المال جایز نیست زیرا خونبها است.‏» از اینرو پس از شور و مشورت با یکدیگر،‏ با آن پول مزرعهٔ کوزه‌گر را خریداری می‌کنند که محل دفن افراد غریبه شود.‏ از اینرو آن مزرعه را «بحَقْلُ‌الدّم» یا «مزرعهٔ خون» می‌نامند.‏

هنوز صبح زود است که عیسی را به قصر فرماندار می‌برند.‏ یهودیانِ همراه او از ورود به آنجا خودداری می‌کنند زیرا معتقدند که چنین رابطهٔ نزدیکی با غیریهودیان آنان را ناپاک می‌سازد.‏ در نتیجه پیلاطس برای آنکه با آنها راه بیاید بیرون می‌آید.‏ و می‌پرسد:‏ «چه شکایتی علیه این مرد دارید؟‏»‏

جواب می‌دهند:‏ «اگر جنایتکار نبود او را نزد تو نمی‌آوردیم.‏»‏

پیلاطس که نمی‌خواهد خود را در این جریان آلوده کند پاسخ می‌دهد:‏ «شما او را بگیرید و موافق شریعت خود بر او حکم نمائید.‏»‏

یهودیان نیت خود را برای کشتن عیسی آشکار ساخته می‌گویند:‏ ‹بر ما جایز نیست که کسی را بکشیم.‏› کشتن عیسی در طی عید فِصح،‏ به احتمال زیاد باعث شورش عمومی می‌شود زیرا بسیاری از مردم برای او احترام فراوانی قائلند.‏ اما اگر کاری کنند که به دست رومیان و به بهانهٔ سیاسی کشته شود،‏ در مقابل مردم از خود رفع مسئولیت کرده‌اند.‏

رهبران مذهبی،‏ بدون اشاره به محاکمهٔ قبلی خودشان که در طی آن عیسی را تکفیر کرده بودند،‏ اتهامات ساختگی جدیدی را علیه او مطرح می‌کنند.‏ اتهام آنان از سه بخش تشکیل شده است:‏ ‹ما این شخص را در حالی دیدیم که [۱] به منحرف کردن ملت ما مشغول بود.‏ [۲] او با پرداخت مالیات به قیصر مخالفت می‌کرد و [۳] ادعا می‌کند که مسیح یعنی پادشاه است.‏›‏

اتهامی که باعث نگرانی پیلاطس است آن است که عیسی ادعای پادشاهی می‌کند.‏ از اینرو دوباره وارد قصر می‌شود،‏ عیسی را می‌خواند و می‌پرسد:‏ «آیا تو پادشاه یهود هستی؟‏» به عبارت دیگر،‏ می‌خواهد از عیسی بپرسد که آیا قانون‌شکنی کرده در مقابل قیصر ادعای پادشاهی می‌کنی؟‏

عیسی می‌خواهد بداند که پیلاطس چه مطالبی در مورد او شنیده است،‏ پس می‌پرسد:‏ ‹آیا تو این را از خود می‌گویی یا دیگران دربارهٔ من به تو گفته‌اند؟‏›‏

پیلاطس در مورد او اظهار بی‌اطلاعی می‌کند و می‌گوید که می‌خواهد حقیقت را در مورد او بداند.‏ پس پاسخ می‌دهد:‏ «مگر من یهودی هستم؟‏ قوم خودت و سران کاهنان،‏ تو را پیش من آورده‌اند.‏ چه کرده‌ای؟‏»‏

عیسی به هیچ‌وجه نمی‌خواهد از مطرح کردن موضوع پادشاهی طفره برود.‏ پاسخ وی در اینجا بی‌شک پیلاطس را متعجب می‌کند.‏ لوقا ۲۲:‏۶۶–‏۲۳:‏۳؛‏ متی ۲۷:‏۱-‏۱۱؛‏ مرقس ۱۵:‏۱؛‏ یوحنا ۱۸:‏۲۸-‏۳۵؛‏ اعمال ۱:‏۱۶-‏۲۰‏.‏

▪ سنهدرین به چه دلیل دوباره صبح تشکیل جلسه می‌دهد؟‏

▪ چگونگی مرگ یهودا را شرح دهید،‏ و توضیح دهید که بر سر سی سکهٔ نقره چه می‌آید؟‏

▪ چرا یهودیان به جای اینکه خود،‏ عیسی را به قتل برسانند می‌خواهند که این کار به دست رومیان انجام شود؟‏

▪ یهودیان چه اتهاماتی علیه عیسی مطرح می‌کنند؟‏