اطمینان داشته باشید که در راه بازگشت به سوی یَهُوَه،‏ او حامی و پشتیبانتان خواهد بود.‏ یَهُوَه به شما کمک می‌کند تا بر نگرانی‌ها فائق آیید،‏ رنجش را از دل بیرون کنید و از آرامش دل و وجدانی آسوده برخوردار شوید.‏ این امر شور و شوق لازم را در شما ایجاد می‌کند تا بار دیگر یَهُوَه را دوشادوش هم‌ایمانانتان خدمت کنید.‏ بدین سان شما همچون برخی از مسیحیان قرن اول خواهید بود که پِطرُس رسول به آنان نوشت:‏ «شما مانند گوسفندانی بودید که به بیراهه رفته‌اند،‏ اما حال نزد شبان و ناظر جان‌هایتان بازگشته‌اید.‏»—‏۱پِطرُس ۲:‏۲۵‏؛‏ پاورقی.‏

بازگشت نزد یَهُوَه،‏ حقیقتاً بهترین تصمیمی است که می‌توانید بگیرید.‏ چرا؟‏ زیرا این عمل شما،‏ دل او را بسیار شاد می‌سازد.‏ (‏امثال ۲۷:‏۱۱‏)‏ آری،‏ اعمال ما بر احساسات یَهُوَه تأثیر مستقیم دارد.‏ با این حال،‏ یَهُوَه ما را مجبور نمی‌کند که او را دوست بداریم و به او خدمت کنیم.‏ (‏تَثنیه ۳۰:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ یک محقق کتاب مقدّس چنین می‌گوید:‏ «دریچهٔ دل از بیرون دستگیره‌ای ندارد.‏ باید آن را از درون باز کرد.‏» وقتی ما یَهُوَه را با عشق و محبت می‌پرستیم،‏ به اصطلاح دریچهٔ دلمان را به روی او باز می‌کنیم.‏ به این ترتیب،‏ به یَهُوَه هدیه‌ای پرارزش می‌دهیم و او را بسیار شاد می‌سازیم.‏ وقتی یَهُوَه را چنان که شایستهٔ اوست،‏ می‌پرستیم،‏ خود نیز از شادی‌ای فوق‌العاده برخوردار می‌شویم.‏—‏اعمال ۲۰:‏۳۵؛‏ مکاشفه ۴:‏۱۱‏.‏

به علاوه،‏ هنگامی که خدمت مسیحی خود را از سر می‌گیرید،‏ نیازهای روحانی خود را نیز برطرف می‌سازید.‏ (‏مَتّی ۵:‏۳‏)‏ از چه نظر؟‏ مردم دنیا از خود می‌پرسند:‏ «ما روی این کرهٔ خاکی چه می‌کنیم؟‏» آری،‏ انسان‌ها می‌خواهند بدانند مقصود از زندگی چیست؛‏ زیرا یَهُوَه این نیاز را در آنان قرار داده است.‏ او ما را به گونه‌ای آفریده است که با خدمت به او،‏ زندگی‌ای هدفمند و رضایت‌بخش داشته باشیم.‏ هیچ چیز در زندگی،‏ ما را به اندازهٔ این که یَهُوَه را از روی عشق و محبت بپرستیم،‏ خرسند و سعادتمند نمی‌سازد.‏—‏مزمور ۶۳:‏۱-‏۵‏.‏

اطمینان داشته باشید که یَهُوَه از صمیم دل می‌خواهد که شما نزد او باز گردید.‏ چرا می‌توانید از این امر مطمئن باشید؟‏ همین بروشوری را که در دست دارید در نظر بگیرید.‏ این بروشور با دعاهای بسیار و به‌دقت تهیه شده است.‏ سپس کسی،‏ احتمالاً پیری مسیحی یا یکی دیگر از هم‌ایمانانتان،‏ توجه شما را به آن جلب کرد.‏ شما نیز بر آن شدید که آن را بخوانید و به پیام آن توجه کنید.‏ همهٔ این‌ها گواهی بر این امر است که یَهُوَه شما را از خاطر دور نداشته است و حتی شما را با ملاطفت به سوی خود می‌کشد.‏—‏یوحنا ۶:‏۴۴‏.‏

دانستن این که یَهُوَه هرگز خادمانی را که از او دور شده‌اند از یاد نمی‌برد،‏ مایهٔ تسلّی و دلگرمی ماست.‏ خواهری به نام دونا به‌خوبی به این حقیقت پی برد.‏ او گفت:‏ «من تدریجاً از حقیقت دور شدم،‏ اما اغلب در مورد مزمور ۱۳۹:‏۲۳،‏ ۲۴ فکر می‌کردم که می‌گوید:‏ ‹خدایا مرا بیازما و دلم را بشناس؛‏ مرا امتحان کن و دغدغه‌هایم را بدان.‏ ببین که آیا در من راه اندوهبار هست،‏ و به راه جاودانی هدایتم فرما.‏› من می‌دانستم که دنیا جای من نیست و هرگز نتوانستم جای خود را در دنیا پیدا کنم.‏ می‌دانستم که جایم فقط در میان پرستندگان یَهُوَه است.‏ رفته‌رفته متوجه شدم که یَهُوَه هیچ گاه مرا ترک نکرده بود.‏ من بودم که باید راه بازگشت را می‌یافتم.‏ چقدر خوشحالم که این قدم مهم را برداشتم!‏»‏

دعای خالصانهٔ ما این است که شما بار دیگر طعم «شادی خداوند» را بچشید.‏ (‏نِحِمیا ۸:‏۱۰‏)‏ شما هرگز از بازگشتن نزد یَهُوَه افسوس نخواهید خورد.‏