یَهُوَه بارها خود را به چنین شبانی تشبیه کرده است.‏ او در کلام خود به ما چنین اطمینان می‌دهد:‏ «من خودم به جستجوی گوسفندانم می‌روم و از آنها نگهداری می‌کنم.‏»—‏حِزْقیال ۳۴:‏۱۱،‏ ۱۲‏،‏ ترجمهٔ تفسیری.‏

یَهُوَه،‏ شبان بزرگ چه کسانی را جزو گلهٔ خود می‌شمارد؟‏ به زبان ساده می‌توان گفت،‏ آنان کسانی هستند که یَهُوَه را دوست می‌دارند و او را پرستش می‌کنند.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «بیایید تا پرستش و سَجده کنیم،‏ و در پیشگاه آفرینندهٔ خویش،‏ خداوند،‏ زانو زنیم.‏ زیرا او خدای ماست،‏ و ما قومِ چراگاه،‏ و گلهٔ دست اوییم.‏» (‏مزمور ۹۵:‏۶،‏ ۷‏)‏ پرستندگان یَهُوَه،‏ همچون گوسفندانی که به دنبال شبانشان می‌روند،‏ مشتاقند که از شبان بزرگ خود پیروی کنند.‏ اما در زمان باستان،‏ پرستندگانی نیز بودند که مانند «گوسفندانِ پراکنده» و «گمشده» از یَهُوَه دور شدند.‏ (‏حِزْقیال ۳۴:‏۱۲؛‏ مَتّی ۱۵:‏۲۴‏)‏ برخی از آنان نیز همچون گوسفندانی بودند که «به بیراهه» رفتند.‏ (‏۱پِطرُس ۲:‏۲۵‏)‏ اما حتی اگر شخصی از یَهُوَه دور شود،‏ یَهُوَه امید دارد که او روزی به سویش بازگردد.‏

 آیا شما هنوز یَهُوَه را به چشم شبان خود می‌بینید؟‏ امروزه یَهُوَه چگونه همچون شبان از پرستندگانش نگهداری می‌کند؟‏ به سه مورد زیر توجه کنید:‏

او به ما خوراک می‌دهد.‏ یَهُوَه چنین می‌گوید:‏ «آنان را در مرتعهای نیکو خواهم چرانید.‏ .‏ .‏ .‏ آنجا در چراگاههای نیکو خواهند آرامید و در مرتعهای سرسبز .‏ .‏ .‏ خواهند چَرید.‏» (‏حِزْقیال ۳۴:‏۱۴‏)‏ یَهُوَه همواره خوراک روحانی را به موقع در اختیار ما گذاشته است.‏ زمانی را به خاطر آورید که در دعا از یَهُوَه کمک خواستید و او از طریق مقاله،‏ سخنرانی یا فیلمی پاسخ دعای شما را داد.‏ آیا این امر به شما اطمینان نداد که یَهُوَه به فکر شخص شماست؟‏

او از ما مراقبت و حمایت می‌کند.‏ یَهُوَه چنین وعده داده است:‏ «آنهائی را که از گله جدا شده‌اند می‌آورم.‏ زخمهای مجروحین را التیام می‌بخشم و به ضعیفان قوت و نیرو می‌دهم.‏» (‏حِزْقیال ۳۴:‏۱۶‏،‏ ترجمهٔ دری‏)‏ یَهُوَه ضعیفانی را که زیر بار نگرانی‌های زندگی کمر خم کرده‌اند،‏ قوّت و نیرو می‌بخشد.‏ گاه دیگران،‏ حتی هم‌ایمانانمان،‏ ما را با اعمال و رفتارشان می‌رنجانند،‏ اما یَهُوَه دل مجروح و رنجیدهٔ پرستندگان خود را التیام می‌بخشد.‏ او همچنین آنانی را که از او جدا شده‌اند و با احساسات منفی خود در جنگند،‏ نزد خود باز می‌آورد.‏

او خود را در قبال هر یک از ما مسئول می‌داند.‏ یَهُوَه می‌گوید:‏ «از گلهٔ خویش نگهداری خواهم کرد و آنان را از هر جایی که .‏ .‏ .‏ پراکنده شده‌اند خواهم رهانید.‏ .‏ .‏ .‏ خودْ در پی گمشدگان خواهم رفت.‏» (‏حِزْقیال ۳۴:‏۱۲،‏ ۱۶‏)‏ در چشم یَهُوَه برّه‌ای گمشده،‏ برّه‌ای ازدست‌رفته نیست.‏ وقتی یکی از آن‌ها از گله دور می‌شود،‏ او می‌داند که آن گمشده دیگر در میان گله نیست و برای یافتنش تلاش می‌کند.‏ هنگامی که آن را می‌یابد شاد و مسرور می‌شود.‏ (‏مَتّی ۱۸:‏۱۲-‏۱۴‏)‏ زیرا یَهُوَه پرستندگانش را گلهٔ خود و گوسفندان چراگاه خود می‌داند.‏ (‏حِزْقیال ۳۴:‏۳۱‏)‏ او شما را نیز در میان آنان می‌شمارد.‏

چرا یَهُوَه می‌خواهد شما را بیابد و نزد خود بازگرداند؟‏ زیرا سعادت و شادی شما را می‌خواهد.‏ او وعده داده است که «برکت خویش» را بر خادمانش خواهد ریخت.‏ (‏اِشَعْیا ۴۴:‏۳‏)‏ این وعده‌ای توخالی نیست.‏ شما خود طعم برکات یَهُوَه را در گذشته چشیده‌اید.‏

خاطرات روزهایی را به یاد آورید که با حقیقت آشنا می‌شدید.‏ برای مثال،‏ وقتی برای اولین بار شنیدید یَهُوَه می‌خواهد زمین را به بهشت مبدّل کند یا حقیقت را در مورد مرگ آموختید،‏ چه احساسی داشتید؟‏ همچنین آیا شادی گردهمایی‌های بزرگ و لحظات شیرینی که با هم‌ایمانانتان داشتید،‏ به یاد می‌آورید؟‏ خاطرهٔ روزی را نیز به یاد آورید که پیام امیدبخش کتاب مقدّس را با شخصی در میان گذاشتید و او با علاقه به گفته‌هایتان گوش داد.‏ آیا پس از گفتگویتان احساس رضایت و شادی نکردید؟‏

شما می‌توانید بار دیگر طعم شادی آن روزها را بچشید.‏ به این دعای خالصانه توجه کنید:‏ «خداوندا،‏ ما را نزد خود بازگردان،‏ تا بازگشت کنیم؛‏ روزهایمان را همچون ایّام قدیم تازه کن.‏» (‏مراثی ۵:‏۲۱‏)‏ یَهُوَه به این دعای خادمانش پاسخ داد و آنان به سوی او بازگشتند و با شادی تمام به پرستش او پرداختند.‏ (‏نِحِمیا ۸:‏۱۷‏)‏ یَهُوَه می‌خواهد برای شما نیز چنین کند.‏

البته بازگشت به سوی خدا همیشه آسان نیست.‏ حال از شما می‌خواهیم به بررسی مواردی بپردازید که شاید مانع بازگشتتان شده است و ببینید چگونه می‌توانید بر آن‌ها غلبه کنید.‏