فصل ۸

رهایی از میان دندانهای شیران!‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ داریوش مادی چگونه امپراتوری وسعت‌یافته‌اش را سازماندهی کرد؟‏ ب)‏ وظایف و اختیارات ساتراپ‌ها را توضیح دهید.‏

بابل سقوط کرد!‏ عزت و عظمت صدسالهٔ این قدرت جهانی در طی چند ساعت ناپدید شد،‏ و دوره‌ای نوین آغاز گشت،‏ دورهٔ مادها و پارسها.‏ داریوش مادی،‏ حال که بر تخت سلطنت بَلْشصَّر نشسته بود با کار دشوار سازماندهی امپراتوری وسعت‌یافته‌اش روبرو بود.‏

^۲ یکی از نخستین اقدامات داریوش انتصاب ۱۲۰ ساتراپ یا فرمانروا بود.‏ گفته می‌شود که کسانی که به این سِمَت می‌رسیدند،‏ گاهی از میان اقوام پادشاه برگزیده می‌شدند.‏ در هر حال،‏ هر ساتراپ بر ناحیه‌ای مهم یا بر تقسیمات کوچکترِ قلمرو امپراتوری حکم می‌راند.‏ (‏ دانیال ۶:‏۲‏)‏ وظایف ساتراپ شامل جمع‌آوری مالیات و باج،‏ و ارسال آنها به دربار سلطنتی بود.‏ این فرمانروایان با اینکه تحت نظارت دقیق و مرتب نمایندهٔ سیار پادشاه بودند،‏ از اقتدار قابل ملاحظه‌ای برخوردار بودند.‏ عنوان ساتراپ به معنای «نگاهبان پادشاهی» بود.‏ ساتراپ در قلمرو خود به منزلهٔ پادشاهی دست‌نشانده بود که به جز قدرت سلطنت از همه گونه اقتدار برخوردار بود.‏

۳،‏ ۴.‏ چرا داریوش به دانیال نظر لطف داشت،‏ و این پادشاه او را به چه مقامی منصوب کرد؟‏

^۳ مقام دانیال در این ترتیبات جدید چه می‌بود؟‏ آیا داریوش مادی،‏ این نبی یهودی سالخورده را که حالا بیش از نود سال داشت،‏ کنار می‌گذاشت؟‏ به هیچ وجه!‏ پادشاه بی‌تردید به این نکته پی برده بود که دانیال با کمال دقت سقوط بابل را پیشگویی کرده بود و می‌دانست که چنین پیشگویی مستلزم بصیرتی فوق‌بشری است.‏ گذشته از آن،‏ دانیال در زمینهٔ حکمرانی بر گروههای ملی مختلفِ اسیرانی که در بابل به سر  می‌بردند،‏ دهها سال تجربه داشت.‏ داریوش قصد داشت که با تابعانش که بتازگی تحت حکمرانی او درآمده بودند روابطی مسالمت‌آمیز داشته باشد.‏ از اینرو،‏ به طور حتم مایل بود که شخصی با حکمت و تجربهٔ دانیال را در کنار خود داشته باشد.‏ ولی با چه مقامی؟‏

^۴ داریوش حتی اگر دانیال را به مقام ساتراپی می‌رساند،‏ باز هم جای تعجب می‌بود،‏ زیرا دانیال یک یهودی تبعیدی بیش نبود.‏ حال غوغایی را تصور کنید که هنگام اعلام انتصاب دانیال به مقام یکی از سه تن وزرایی که نظارت بر ساتراپ‌ها را بر عهده داشتند،‏ برپا شد.‏ گذشته از آن،‏ دانیال بر وزرای دیگر نیز «تفوّق جست،‏» و از «روح فاضل» برخوردار بود.‏ داریوش حتی قصد داشت مقام نخست‌وزیری را به وی بسپارد.‏ —‏ دانیال ۶:‏⁠۳،‏ ۴‏.‏

۵.‏ وزراء و ساتراپ‌ها به طور حتم چه واکنشی در مقابل انتصاب دانیال از خود نشان دادند،‏ و چرا؟‏

^۵ شکی نیست که وزرای دیگر و ساتراپ‌ها بشدت به خشم آمده بودند.‏ حتی تصور اینکه شخصی همچون دانیال که نه از خانوادهٔ سلطنتی بود و نه اهل ماد یا پارس،‏ بر آنها برتری یابد،‏ برایشان دشوار بود!‏ چگونه ممکن بود داریوش یک خارجی را به چنین مقام بالایی منصوب کند و هم‌میهنان و حتی افراد خانوادهٔ خود را نادیده بگیرد؟‏ چنین انتصابی در نظر آنان بسیار غیرعادلانه بود.‏ علاوه بر آن،‏ ساتراپ‌ها که به رشوه‌خواری و فساد عادت داشتند،‏ صداقت دانیال را تهدیدی برای خود می‌دانستند.‏ با این حال در مقابل داریوش جرأت لب گشودن نداشتند،‏ زیرا داریوش برای دانیال ارزش فراوانی قائل بود.‏

۶.‏ وزراء و ساتراپ‌ها چگونه تلاش کردند که دانیال را بی‌اعتبار سازند،‏ و چرا تلاششان بیهوده بود؟‏

^۶ از اینرو،‏ این سیاستمداران حسود در میان خود به توطئه‌چینی پرداختند.‏ آنها سعی کردند «شکایتی در امور سلطنت بر دانیال بیاورند.‏» آیا ایرادی در شیوهٔ رسیدگی او به مسئولیتهایش وجود داشت؟‏ آیا ریاکاری در او بود؟‏ وزراء و ساتراپ‌ها هیچگونه غفلت یا فسادی در شیوهٔ انجام  وظیفهٔ دانیال نیافتند.‏ پس با خود گفتند:‏ «در این دانیال هیچ علتی پیدا نخواهیم کرد مگر آن را دربارهٔ شریعت خدایش در او بیابیم.‏» و چنین بود که این مردان فریبکار دسیسه‌ای چیدند.‏ گمانشان بر این بود که بدین ترتیب دانیال را برای همیشه از سر راه برمی‌دارند.‏ —‏ دانیال ۶:‏⁠۵،‏ ۶‏.‏

دسیسهٔ قتل به اجرا گذاشته می‌شود

۷.‏ پیشنهاد وزراء و ساتراپ‌ها به پادشاه چه بود،‏ و آنها پیشنهاد خود را به چه ترتیبی مطرح ساختند؟‏

^۷ وزراء و ساتراپ‌ها (‏ والیان)‏ نزد داریوش «جمع شدند.‏» عبارتی که به زبان آرامی در اینجا آمده است به مفهوم حرکتی رعدآساست.‏ ظاهراً،‏ این مردان طوری وانمود کردند که گویی می‌خواهند موضوع بسیار فوری و ضروریی را برای داریوش عنوان کنند.‏ شاید به این دلیل که به گمانشان اگر موضوع را به طور راسخ بیان کنند و به آن صورتی دهند که گویی به رسیدگی فوری نیاز دارد،‏ پادشاه پیشنهادشان را راحتتر می‌پذیرد.‏ از اینرو،‏ فوراً به اصل موضوع پرداخته و گفتند:‏ «جمیع وزرای مملکت و رؤسا و والیان و مشیران و حاکمان با هم مشورت کرده‌اند که پادشاه حکمی استوار کند و قدغن بلیغی نماید که هر کسی که تا سی روز از خدایی یا انسانی سوای تو ای پادشاه مسألتی نماید در چاه شیران افکنده شود.‏»‏ * —‏ دانیال ۶:‏⁠۷،‏ ۸‏.‏

۸.‏ الف)‏ چرا قانون پیشنهادشده باب طبع داریوش قرار گرفت؟‏ ب)‏ انگیزهٔ اصلی وزراء و ساتراپ‌ها چه بود؟‏

^۸ مدارک تاریخی حاکی از آنند که پادشاهان بین‌النهرین معمولاً الهی تلقی می‌شدند و مورد پرستش قرار می‌گرفتند.‏ پس بی‌تردید این پیشنهاد باعث خرسندی داریوش شد.‏ شاید حتی در نظرش سودمند آمد.‏ نباید فراموش کرد که داریوش در نظر اهالی بابل،‏ یک خارجی و تازه‌وارد  بود.‏ این قانون جدید سبب می‌شد که موقعیت او به عنوان پادشاه تحکیم یابد،‏ و مردمان بابل را ترغیب کند تا وفاداری و حمایت خود را متوجه رژیم جدید سازند.‏ اما منظور وزراء و ساتراپ‌ها از این پیشنهاد به هیچ وجه صلاح پادشاه نبود.‏ انگیزهٔ اصلی آنان به دام انداختن دانیال بود،‏ زیرا می‌دانستند که عادت دارد سه بار در روز در مقابل پنجرهٔ باز اتاقک روی پشت‌بام خانه‌اش به خدای خود دعا کند.‏

۹.‏ چرا قانون جدید مشکلی برای اغلب غیریهودیان ایجاد نمی‌کرد؟‏

^۹ آیا این محدودیت دعا،‏ برای مردمان مذاهب دیگر که در بابل می‌زیستند مشکلی ایجاد می‌کرد؟‏ لزوماً خیر،‏ بخصوص به دلیل آنکه فقط یک ماه به طول می‌انجامید.‏ به علاوه،‏ برای اکثریت اعظم غیریهودیان،‏ پرستش یک انسان آنهم برای مدتی کوتاه قابل قبول بود.‏ یکی از محققان کتاب مقدس اظهار می‌دارد:‏ «شاه‌پرستی برای اغلب ملتهای بت‌پرست چیز غریبی نبود؛‏ و از اینرو هنگامی که از بابلیان خواسته شد تا به داریوش مادی،‏ فاتح سرزمینشان،‏ احترامی در خور یک خدا بگذارند،‏ به آسانی به آن تن دادند.‏ این درخواست فقط در نظر یهودیان مکروه بود.‏»‏

۱۰.‏ مادها و پارسها به قانونی که توسط پادشاه‌شان وضع شده بود به چه چشمی می‌نگریستند؟‏

^۱۰ در هر حال،‏ کسانی که به حضور داریوش رفته بودند او را ترغیب کردند تا ‹فرمان را استوار کند و نوشته را امضا فرماید تا موافق شریعت مادیان و فارسیان که منسوخ نمی‌شود تبدیل نگردد.‏› (‏ دانیال ۶:‏۹‏)‏ در شرق باستان،‏ خواست پادشاه اغلب مطلق بود.‏ همین امر باعث تداوم این عقیده می‌شد که او از هر اشتباهی بری است.‏ حتی قانونی که منجر به هلاکت افراد بی‌گناه می‌شد نیز باید همچنان برقرار می‌ماند!‏

۱۱.‏ فرمان داریوش چه تأثیری بر دانیال می‌گذاشت؟‏

^۱۱ داریوش بدون آنکه به دانیال فکر کند فرمان را امضا کرد.‏ (‏ دانیال ۶:‏۱۰‏)‏ با اینکار نادانسته حکم مرگ باکفایت‌ترین مقام دربارش را امضا کرد.‏ تردیدی نبود که آتش این فرمان دامن دانیال را می‌گرفت.‏

 داریوش مجبور به صدور حکمی زیان‌آور می‌شود

۱۲.‏ الف)‏ دانیال به محض شنیدن خبر قانون جدید چه کرد؟‏ ب)‏ چه کسانی دانیال را زیر نظر داشتند،‏ و چرا؟‏

^۱۲ چیزی نگذشت که دانیال از قانون محدودیت دعا باخبر شد.‏ بلافاصله،‏ به خانه‌اش بازگشت و به اتاقک روی پشت‌بام،‏ یعنی جایی که پنجره‌هایش به سوی اورشلیم گشوده بود،‏ رفت.‏ * در آنجا «چنانکه قبل از آن عادت می‌داشت» دعا به درگاه خدا را آغاز کرد.‏ اما برخلاف تصورش تنها نبود،‏ بلکه توطئه‌گران او را زیر نظر داشتند.‏ آنها احتمالاً با همان شیوهٔ تحریک‌آمیزی که نزد داریوش رفته بودند،‏ ناگهان در آنجا ‹جمع شدند.‏› حال دیگر با چشم خود دیدند که دانیال ‹نزد خدای خود مسألت و تضرّع می‌نمود.‏› (‏ دانیال ۶:‏⁠۱۱،‏ ۱۲‏)‏ وزراء و ساتراپ‌ها برای متهم کردن دانیال در حضور پادشاه دیگر مدرکی کم نداشتند.‏

۱۳.‏ دشمنان دانیال چه گزارشی به پادشاه دادند؟‏

^۱۳ دشمنان دانیال با موذیگری از داریوش پرسیدند:‏ «ای پادشاه آیا فرمانی امضا ننمودی که هر که تا سی روز نزد خدایی یا انسانی سوای تو ای پادشاه مسألتی نماید در چاه شیران افکنده شود؟‏» داریوش پاسخ گفت:‏ «این امر موافق شریعت مادیان و فارسیان که منسوخ نمی‌شود صحیح است.‏» در اینجا توطئه‌گران فوراً به سراغ اصل موضوع رفتند.‏ «این دانیال که از اسیران یهودا می‌باشد به تو ای پادشاه و به فرمانی که امضا نموده‌ای اعتنا نمی‌نماید،‏ بلکه هر روز سه مرتبه مسألت خود را می‌نماید.‏» —‏ دانیال ۶:‏⁠۱۳،‏ ۱۴‏.‏

۱۴.‏ ظاهراً چرا وزراء و ساتراپ‌ها دانیال را یکی از «اسیران یهودا» نامیدند؟‏

^۱۴ اشارهٔ وزراء و ساتراپ‌ها به اینکه دانیال «از اسیران یهودا» بود،‏ حائز اهمیت است.‏ زیرا از قرار معلوم،‏ مقصود آنها تأکید بر این موضوع  بود که دانیال،‏ که داریوش او را به چنین مقامی رسانیده بود،‏ در واقع غلام یهودیی بیش نبود و باید قانون را رعایت می‌کرد،‏ حتی علی‌رغم لطفی که پادشاه نسبت به او داشت!‏

۱۵.‏ الف)‏ داریوش در مقابل خبری که وزراء و ساتراپ‌ها برایش آوردند چه عکس‌العملی نشان داد؟‏ ب)‏ وزراء و ساتراپ‌ها چگونه تنفر خود را از دانیال نشان دادند؟‏

^۱۵ وزراء و ساتراپ‌ها احتمالاً انتظار داشتند که پادشاه به خاطر کشف زیرکانه‌شان به آنها پاداش دهد.‏ ولی نه تنها چنین نشد بلکه داریوش از خبری که آنان برایش آوردند بشدت پریشان شد.‏ به جای آنکه از دست دانیال خشمگین شود یا اینکه او را فوراً به چاه شیران بیندازد،‏ تمام روز تلاش کرد تا راهی برای رهایی او بیابد.‏ اما کوششهایش به جایی نرسید.‏ چیزی نگذشت که توطئه‌گران دوباره بازگشتند،‏ و با بی‌شرمی خواستار مرگ دانیال شدند.‏ —‏ دانیال ۶:‏⁠۱۵،‏ ۱۶‏.‏

۱۶.‏ الف)‏ چرا داریوش به خدای دانیال احترام می‌گذاشت؟‏ ب)‏ داریوش برای نجات دانیال به چه چیزی امیدوار بود؟‏

^۱۶ داریوش خود را در تنگنای مطلق دید.‏ راهی برای الغای این قانون وجود نداشت؛‏ ضمناً «عصیان» دانیال نیز نابخشودنی بود.‏ تنها کاری که توانست بکند آن بود که به دانیال بگوید:‏ «خدای تو که او را پیوسته عبادت می‌نمایی تو را رهایی خواهد داد.‏» ظاهراً داریوش خدای دانیال را محترم می‌داشت.‏ یَهُوَه بود که به دانیال توانایی پیشگویی سقوط بابل را داده بود.‏ یَهُوَه همچنین به دانیال ‹روح فاضلی› عطا کرده بود که او را از دیگر وزراء متمایز می‌ساخت.‏ احتمالاً داریوش می‌دانست که چند دههٔ قبل همین خدا سه جوان عبرانی را از کورهٔ آتش نجات داده بود.‏ شاید پادشاه امیدوار بود که یَهُوَه دانیال را نجات بخشد،‏ زیرا خود اختیار لغو امضای خویش را نداشت.‏ از اینرو دانیال را به داخل چاه شیران افکندند.‏ * سپس «سنگی آورده،‏ آن را بر دهنهٔ چاه نهادند و پادشاه آن  را به مُهر خود و مُهر امرای خویش مختوم ساخت تا امر دربارهٔ دانیال تبدیل نشود.‏» —‏ دانیال ۶:‏⁠۱۷،‏ ۱۸‏.‏

دگرگونی بزرگ رویدادها

۱۷،‏ ۱۸.‏ الف)‏ چه چیزی نشانگر آن است که داریوش از موقعیت دانیال اندوهگین بود؟‏ ب)‏ صبح روز بعد،‏ هنگامی که پادشاه به چاه شیران بازگشت چه اتفاقی روی داد؟‏

^۱۷ داریوش اندوهگین و افسرده به کاخ بازگشت.‏ هیچیک از نوازندگان در برابرش هنرنمایی نکردند زیرا که حوصلهٔ تفریح نداشت.‏ در عوض،‏ تمام شب را بیدار ماند و روزه گرفت.‏ «خوابش از او رفت.‏» سحرگاه،‏ با عجله به سوی چاه شیران رفت و باصدایی آکنده از اندوه فریاد برآورد:‏ «ای دانیال بندهٔ خدای حیّ آیا خدایت که او را پیوسته عبادت می‌نمایی به رهانیدنت از شیران قادر بوده است؟‏» (‏ دانیال ۶:‏⁠۱۹-‏۲۱‏)‏ آوایی که از آنجا برخواست،‏ موجب تحیر و آسودگی‌خاطر بسیار پادشاه شد!‏

^۱۸ ‏«ای پادشاه تا به ابد زنده باش!‏» دانیال با این خوشامدگویی همراه با احترام نشان داد که نسبت به پادشاه هیچگونه احساس دشمنی نمی‌کند.‏ او دریافته بود که آزار و شکنجه‌ای که بر او می‌رفت از جانب داریوش نبود بلکه وزراء و ساتراپ‌ها که بر او رشک می‌بردند عامل آن بودند.‏ (‏ با متی ۵:‏⁠۴۴؛‏ اعمال ۷:‏⁠۶۰ مقایسه شود.‏)‏ دانیال سپس افزود:‏ «خدای من فرشتهٔ خود را فرستاده،‏ دهان شیران را بست تا به من ضرری نرسانند چونکه به حضور وی در من گناهی یافت نشد و هم در حضور تو ای پادشاه تقصیری نورزیده بودم.‏» —‏ دانیال ۶:‏⁠۲۲،‏ ۲۳‏.‏

۱۹.‏ وزراء و ساتراپ‌ها چگونه داریوش را فریب داده،‏ به بازی گرفتند؟‏

^۱۹ شکی نیست که این سخنان همچون خنجری بر وجدان داریوش نشست!‏ او می‌دانست که دانیال مرتکب هیچ عملی که مستحق افتادن در چاه شیران باشد نشده بود.‏ همچنین بخوبی واقف بود که وزراء و ساتراپ‌ها  توطئهٔ قتل دانیال را ریخته بودند و با زیرکی او را به بازی گرفتند تا به مقاصد خودسرانه‌شان نائل شوند.‏ آنها با تأکید بر این نکته که ‏«جمیع وزرای مملکت» تصویب این قانون را تأیید کرده‌اند،‏ طوری وانمود کردند که گویی با دانیال نیز در این مورد مشورت کرده‌اند.‏ داریوش بعداً در مورد این مردان مکّار اقداماتی می‌کرد.‏ اما ابتدا باید فرمان می‌داد که دانیال را از چاه شیران بیرون آورند.‏ دانیال به نحو اعجازآمیزی محفوظ مانده و حتی یک خراش نیز برنداشته بود!‏ —‏ دانیال ۶:‏⁠۲۴‏.‏

۲۰.‏ چه بر سر دشمنان مغرض دانیال آمد؟‏

^۲۰ حال که دانیال صحیح و سالم بود،‏ داریوش باید به مسئلهٔ دیگری رسیدگی می‌کرد.‏ «پادشاه امر فرمود تا آن اشخاص را که بر دانیال شکایت آورده بودند حاضر ساختند و ایشان را با پسران و زنان ایشان در چاه شیران انداختند و هنوز به ته چاه نرسیده بودند که شیران بر ایشان حمله آورده،‏ همهٔ استخوانهای ایشان را خورد کردند.‏»‏ * —‏ دانیال ۶:‏⁠۲۵‏.‏

۲۱.‏ در مورد موضوع طرز رفتار با افراد خانوادهٔ خطاکاران،‏ چه تضادی بین شریعت موسی و قوانین فرهنگهای باستانی وجود داشت؟‏

^۲۱ کشتن زنان و فرزندان توطئه‌گران به همراه آنان به نظر بیرحمانه می‌آید.‏ در شریعت خدا که از طریق موسی اعلام شد آمده است:‏ «پدران به عوض پسران کشته نشوند،‏ و نه پسران به عوض پدران کشته شوند.‏ هر کس برای گناه خود کشته شود.‏» (‏ تثنیه ۲۴:‏۱۶‏)‏ با این حال،‏ در بعضی فرهنگها معمول بود که افراد خانوادهٔ خطاکار را در صورتی که جرمش سنگین بود،‏ با وی اعدام می‌کردند.‏ شاید به این دلیل که افراد خانوادهٔ وی بعدها نتوانند دست به انتقام بزنند.‏ در هر حال،‏ امر مسلم آن است که دانیال هیچ نقشی در به هلاکت رساندن افراد خانوادهٔ وزراء  و ساتراپ‌ها نداشت.‏ به احتمال زیاد،‏ از مصیبتی که این مردان شریر بر سر خانواده‌های خود آورده بودند بسیار اندوهگین بود.‏

۲۲.‏ مضمون اعلامیهٔ جدید داریوش چه بود؟‏

^۲۲ حال که وزراء و ساتراپ‌های توطئه‌گر از میان رفته بودند،‏ داریوش اعلامیه‌ای صادر کرد بدین مضمون:‏ «از حضور من فرمانی صادر شده است که در هر سلطنتی از ممالک من (‏ مردمان)‏ به حضور خدای دانیال لرزان و ترسان باشند زیرا که او خدای حیّ و تا ابدالآباد قیّوم است.‏ و ملکوت او بی‌زوال و سلطنت او غیرمتناهی است.‏ او است که نجات می‌دهد و می‌رهاند و آیات و عجایب را در آسمان و در زمین ظاهر می‌سازد و اوست که دانیال را از چنگ شیران رهایی داده است.‏» —‏ دانیال ۶:‏⁠۲۶-‏۲۸‏.‏

به خدا با وفاداری خدمت کنیم

۲۳.‏ دانیال در اجرای مسئولیتهای شغلی‌اش چه سرمشقی به جای گذاشت،‏ و ما چگونه می‌توانیم مانند او باشیم؟‏

^۲۳ دانیال سرمشق خوبی است برای همهٔ خادمان کنونی خدا.‏ کردار او همیشه بی‌عیب بود.‏ او در شغل خود «امین بود و خطایی یا تقصیری در او هرگز یافت نشد.‏» (‏ دانیال ۶:‏۵‏)‏ مسیحیان نیز به همین ترتیب باید در شغل خود کوشا باشند.‏ البته نه اینکه با بی‌قراری در پی کسب مال و ثروت باشند یا با کنار زدن دیگران بخواهند خود را به جلوی صف برسانند.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏⁠۱۰‏)‏ کتاب مقدس مسیحیان را موظف می‌داند که مسئولیتهای شغلی خود را با صداقت و با جان و دل،‏ و «بخاطر خداوند» انجام دهند.‏ —‏ کولسیان ۳:‏⁠۲۲،‏ ۲۳؛‏ تیطس ۲:‏⁠۷،‏ ۸؛‏ عبرانیان ۱۳:‏۱۸‏.‏

۲۴.‏ دانیال چگونه ثابت کرد که حاضر نیست در امور پرستش خدا کوتاهی کند؟‏

^۲۴ دانیال وقتی پای پرستش یَهُوَه به میان می‌آمد،‏ از هیچ چیز کوتاهی  نمی‌کرد.‏ همه از عادت او به دعا باخبر بودند.‏ گذشته از آن،‏ وزراء و ساتراپ‌ها بخوبی می‌دانستند که دانیال به پرستش خدایش اهمیت بسیاری می‌دهد.‏ آنها اطمینان داشتند که حتی اگر قانون،‏ برنامهٔ پرستش او را ممنوع سازد،‏ باز هم به آن ادامه خواهد داد.‏ حقیقتاً که دانیال سرمشق بسیار خوبی است برای مسیحیان کنونی!‏ آنها نیز در زندگی خود جایگاه نخست را به پرستش خدا می‌دهند و از این نظر شهرت دارند.‏ (‏ متی ۶:‏⁠۳۳‏)‏ این موضوع باید برای ناظران کاملاً مشهود باشد زیرا عیسی به پیروانش فرمان داد:‏ «بگذارید نور شما بر مردم بتابد تا اعمال نیکوی شما را دیده،‏ پدر شما را که در آسمان است تمجید نمایند.‏» —‏ متی ۵:‏⁠۱۶‏.‏

۲۵،‏ ۲۶.‏ الف)‏ برخی از افراد احتمالاً از شیوهٔ عمل دانیال به چه نتیجه‌ای می‌رسند؟‏ ب)‏ چرا در نظر دانیال تغییر در برنامه‌اش می‌توانست در حکم خالی کردن میدان باشد؟‏

^۲۵ برخی ممکن است بگویند که دانیال می‌توانست این مدت سی روز را در خفا به یَهُوَه دعا کند و آزار و شکنجه نبیند.‏ زیرا برای آنکه خدا سخنان ما را بشنود نیازی به حالت بدنی یا شرایط خاصی نیست.‏ خدا حتی می‌تواند تفکرات درونی ما را نیز دریابد.‏ (‏ مزمور ۱۹:‏۱۴‏)‏ با این همه،‏ دانیال هر گونه تغییر در برنامهٔ پرستش خدا را در حکم کوتاهی می‌دانست.‏ به چه دلیل؟‏

^۲۶ از آنجایی که همه از عادت دانیال به دعا مطلع بودند،‏ اگر او ناگهان دست از عادت خود برمی‌داشت دیگران چه برداشتی می‌کردند؟‏ پیش خود می‌گفتند که دانیال از انسانها ترسیده است و فرمان پادشاه بر قانون یَهُوَه ارجحیت دارد.‏ (‏ مزمور ۱۱۸:‏۶‏)‏ اما دانیال با رفتارش نشان داد که منحصراً یَهُوَه را پرستش می‌کند.‏ (‏ تثنیه ۶:‏⁠۱۴،‏ ۱۵؛‏ اشعیا ۴۲:‏۸‏)‏ البته در عین حال،‏ قانون پادشاه را نیز با بی‌احترامی نادیده نگرفت.‏ اما از ترس میدان را هم خالی نکرد بلکه به دعا در اتاقک  بالاخانهٔ خود ادامه داد،‏ چنانکه پیش از صدور فرمان پادشاه «عادت می‌داشت.‏»‏

۲۷.‏ خادمان خدا چگونه می‌توانند در موارد زیر از دانیال درس بگیرند؟‏ الف)‏ تابعیت از مقامات برتر.‏ ب)‏ تابعیت از حکمرانی خدا به جای حکمرانی انسانها.‏ پ)‏ تلاش در راه زندگی مسالمت‌آمیز با همهٔ انسانها.‏

^۲۷ خادمان کنونی خدا نیز می‌توانند از دانیال سرمشق بگیرند.‏ آنها نیز «مطیع قدرتهای برتر» باقی می‌مانند و از قوانین کشوری که در آن زندگی می‌کنند پیروی می‌نمایند.‏ (‏ رومیان ۱۳:‏۱‏)‏ اما وقتی که قوانین انسانی با قوانین خدا تضاد پیدا می‌کنند،‏ مردم یَهُوَه موضع رسولان عیسی را در پیش می‌گیرند که با شهامت اظهار داشتند:‏ «خدا را می‌باید بیشتر از انسان اطاعت نمود.‏» (‏ اعمال ۵:‏⁠۲۹‏)‏ مسیحیان با این کار در پی شورش و قیام نیستند.‏ بلکه هدف آنها فقط زندگی مسالمت‌آمیز در کنار همهٔ انسانهاست ‹ تا به آرامی و استراحت و با کمال دینداری عمر خود را به سر برند.‏› —‏ ۱تیموتاؤس ۲:‏⁠۱،‏ ۲؛‏ رومیان ۱۲:‏۱۸‏.‏

۲۸.‏ چگونه دانیال «پیوسته» به یَهُوَه خدمت کرد؟‏

^۲۸ داریوش دو بار اظهار داشت که دانیال «پیوسته» به خدا خدمت می‌کرد.‏ (‏ دانیال ۶:‏⁠۱۷،‏ ۲۱‏)‏ ریشهٔ آرامی کلمه‌ای که «پیوسته» ترجمه شده است به معنی «حرکت دایره‌ای‌شکل» است.‏ مفهوم این واژه یک چرخهٔ مداوم،‏ یا چیزی است که تداوم دارد.‏ کمال اخلاقی دانیال چنین بود و دارای الگویی بود که می‌شد آن را پیش‌بینی کرد.‏ در مورد عکس‌العمل دانیال در مقابل آزمایشهای کوچک و بزرگ تردیدی وجود نداشت.‏ او همان شیوهٔ عملی را پیش می‌گرفت که دهها سال در پیش گرفته بود،‏ یعنی شیوهٔ وفاداری به یَهُوَه.‏

۲۹.‏ خادمان کنونی یَهُوَه چگونه می‌توانند از شیوهٔ عمل وفادارانهٔ دانیال پیروی کنند؟‏

^۲۹ خادمان کنونی خدا نیز می‌خواهند شیوهٔ عمل دانیال را پیش  بگیرند.‏ پولس رسول به همهٔ مسیحیان گوشزد کرد که از مردان خداترس دوران باستان سرمشق بگیرند.‏ آنها از طریق ایمان «به اعمال صالحه پرداختند و وعده‌ها را پذیرفتند» و احتمالاً با اشاره به دانیال،‏ «دهان شیران را بستند.‏» بیایید در مقام خادمان یَهُوَه،‏ ایمان و وفاداری دانیال را از خود نشان دهیم و «با صبر در آن میدان که پیش روی ما مقرّر شده است بدویم.‏» —‏ عبرانیان ۱۱:‏۳۲،‏ ۳۳؛‏ ۱۲:‏۱‏.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

چه آموختیم؟‏

‏• چرا داریوش مادی تصمیم گرفت که به دانیال مقام مهمی واگذار کند؟‏

‏• وزراء و ساتراپ‌ها چه توطئه‌ای چیدند؟‏ چگونه یَهُوَه دانیال را نجات بخشید؟‏

‏• از وفاداری دانیال چه آموختید؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

 ‏[تصویر تمام‌صفحه در صفحهٔ ۱۱۴]‏

 ‏[تصویر تمام‌صفحه در صفحهٔ ۱۲۱]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۲۷]‏

دانیال «پیوسته» به یَهُوَه خدمت کرد.‏ آیا ما نیز چنین می‌کنیم؟‏