زندگی بشر در نتیجهٔ عصیانگری‌اش علیه قانون الٰهی دستخوش بطالت شد.‏ امّا خدا انسان‌ها را بدون امید نگذاشت.‏ کتاب مقدّس شرح می‌دهد:‏ «زیرا خلقت،‏ مطیع بطالت شد،‏ نه به ارادهٔ خود،‏ بلکه بخاطر او که آن را مطیع گردانید،‏ در امید که خودِ خلقت نیز از قید فساد خلاصی خواهد یافت تا در آزادی جلال فرزندان خدا شریک شود.‏» (‏ رومیان ۸:‏۱۹-‏۲۲‏)‏ بلی،‏ خدا امید و اطمینان رهایی از گناه و مرگ موروثی را به فرزندان اوّلین زوج بشری داد.‏ آنان می‌توانستند در انتظار زمانی باشند که مجدّداً از رابطه‌ای صمیمی با یَهُوَه خدا بهره‌مند گردند.‏ امّا چنین چیزی چگونه می‌توانست امکان‌پذیر باشد؟‏

^۲ آدم و حوّا با ارتکاب آن گناه،‏ فرزندان خود را از زندگی رضایت‌بخش ابدی بر روی زمین محروم نمودند.‏ ایشان در قبال دریافت جواز تصمیم‌گیری نیک و بد برای خویشتن،‏ خانوادهٔ آتی خود را به بردگی گناه و مرگ فروختند.‏ فرزندانِ آنان را می‌توان به بردگانی تشبیه کرد که در جزیره‌ای دورافتاده تحت حکمرانان ظالم به اسارت درآمده‌اند.‏ در واقع،‏ مرگ تا کنون همچون پادشاه بر انسان‌ها حکمرانی کرده است؛‏ انسان‌هایی که همزمان تحت حکمرانی پادشاهی دیگر یعنی گناه،‏ در بردگی به سر برده‌اند.‏ (‏ رومیان ۵:‏۱۴،‏ ۲۱‏)‏ ظاهراً هیچ کس قادر نیست آنان را که به دست جدّشان به بردگی فروخته شده‌اند،‏ نجات دهد!‏ اکنون،‏ مرد خیرخواهی پسر خود را می‌فرستد تا کلّ بهای آزادی ایشان را پرداخته،‏ همگی آنان را از قید بردگی رها سازد.‏ —‏ مزمور ۵۱:‏۵؛‏ ۱۴۶:‏۴؛‏ رومیان ۸:‏۲‏.‏

^۳ در این مثل،‏ مرد خیرخواهی که بردگان را رها می‌سازد معرف یَهُوَه خداست.‏ پسری که بهای آزادی را پرداخت می‌کند،‏ عیسی مسیح می‌باشد.‏ او یکی از پسران روحی خدا و برخوردار از زندگی ماقبل بشری بود.‏ * (‏ یوحنّا ۳:‏۱۶‏)‏ یَهُوَه از طریق معجزه،‏ حیات پسر روحی خود را از  آسمان به درون رحم باکره‌ای منتقل کرد و بدینسان نوزادی از وی متولّد شد.‏ آن فرزند،‏ گناه را از آدم به ارث نبرده بلکه انسانی کامل بود و می‌توانست فرزندان آدم را به نحوی که عدالت الٰهی ایجاب می‌کرد بازخرید کند و از اسارت گناه درآورد.‏ —‏ لوقا ۱:‏۲۶-‏۳۱،‏ ۳۴،‏ ۳۵‏.‏

^۴ عیسی قریب به سی سال داشت که در رود اُرْدُن تعمید گرفت و در آن هنگام،‏ توسط روح‌القدس یا نیروی فعال خدا مسح شد.‏ به این ترتیب،‏ او «مسح‌شده» یا همان مسیح گشت.‏ (‏ لوقا ۳:‏۲۱،‏ ۲۲‏)‏ خدمت عیسی بر روی زمین مدّت سه سال و نیم به طول انجامید و در خِلال آن سال‌ها راجع به «ملکوت خدا» به پیروانش تعلیم داد؛‏ یعنی حکومت آسمانی‌ای که انسان‌ها تحت  حکمرانی آن مجدّداً به موهبت داشتن رابطه‌ای صلح‌آمیز با یَهُوَه خدا نایل خواهند آمد.‏ (‏ لوقا ۴:‏۴۳؛‏ متّیٰ ۴:‏۱۷‏)‏ عیسی بر نحوهٔ دستیابی به خوشی و سعادت در زندگی واقف بود و دستورالعمل‌های واضحی در آن خصوص به پیروان خود داد.‏ شما می‌توانید کتاب مقدّس خود را باز کنید و بعضی از آموزش‌های او را هنگام موعظهٔ بالای کوه در باب‌های ۵ تا ۷ انجیل متّیٰ بخوانید.‏

^۵ عیسی بر خلاف آدم،‏ در هر امری از خدا اطاعت می‌کرد.‏ کتاب مقدّس در مورد عیسی نقل می‌کند «که هیچ گناه نکرد.‏» (‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۲۲؛‏ عبرانیان ۷:‏۲۶‏)‏ در واقع،‏ او مُحقّ آن بود که تا ابد بر روی زمین زندگی کند،‏ امّا ‹جان خود را نهاد› تا بهای آنچه را که آدم از دست داده بود به خدا پرداخت کند.‏ عیسی زندگی کامل بشری خود را بر روی تیر شکنجه تسلیم نمود.‏ (‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۷؛‏ ۱۹:‏۱۷،‏ ۱۸،‏ ۲۸-‏۳۰؛‏ رومیان ۵:‏۱۹،‏ ۲۱؛‏ فیلپّیان ۲:‏۸‏)‏ او با این عملِ خود فدیه‌ای تهیّه نمود؛‏ یعنی بهای لازم را به منظور بازخرید انسان‌ها و درآوردن ایشان از زیر یوغ بردگیِ گناه و مرگ عرضه کرد.‏ (‏ متّیٰ ۲۰:‏۲۸‏)‏ تصوّر کنید که شما را در مکانی به اسیری گرفته،‏ به معنای واقعی به بیگاری واداشته‌اند.‏ حال،‏ شخصی می‌آید و ترتیب آزادی شما را می‌دهد و شخص دیگری زندگی خود را داوطلبانه فدا می‌کند تا زندگی شما را نجات دهد.‏ چقدر از آن دو سپاسگذار خواهید بود!‏ فدیهٔ عیسی ما را از بردگیِ گناه و مرگ آزاد ساخت و طریقی را پیش پایمان قرار داد تا بتوانیم بار دیگر به خانوادهٔ عالمگیر یَهُوَه خدا مُلصَق شویم و حقیقتاً از زندگی رضایت‌بخشی بهره‌مند گردیم.‏ —‏ ۲قُرِنتیان ۵:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

^۶ آگاهی در مورد این فیض و مرحمت الٰهی و نیز قدردانی از آن موجب می‌شود که سخنان حکیمانهٔ کتاب مقدّس را در زندگی خود به اجرا گذاریم.‏ برای نمونه،‏ یکی از دشوارترین اصول را در نظر بگیرید یعنی بخشیدن افرادی که ما را آزرده ساخته‌اند.‏ آیا توصیهٔ مذکور در کُولُسیان باب ۳ آیات ۱۲ تا ۱۴ را که در بخش ۲ این بروشور مورد بحث قرار دادیم،‏ به یاد می‌آورید؟‏ این آیات ما را تشویق می‌کند که حتّی اگر شکایتی علیه دیگران داریم،‏ ایشان را عفو کنیم و در توضیح دلیل آن می‌گوید:‏ «چنانکه [یَهُوَه] شما را آمرزید،‏ شما نیز چنین کنید.‏» قدردانی از آنچه که یَهُوَه خدا و عیسی مسیح برای ما انسان‌ها انجام داده‌اند ما را بر آن می‌دارد که از تقصیرات دیگران بگذریم،‏ بخصوص هنگامی که ایشان احساس ندامت کرده،‏ از ما طلب بخشش می‌کنند.‏