گزارش کتاب مقدّس به حکایت سرگذشت زندگی مرد باایمانی در دوران باستان می‌پردازد.‏ آن مرد سرشناس ابراهیم نام داشت.‏ ابراهیم زندگی آسوده و مرفه خویش در شهر ثروتمند اُور را ترک نمود و پس از سپری کردن مدّت زمانی در حَران،‏ باقی عمر خود را به چادرنشینی گذراند و مسکن دائمی‌ای برای خود اختیار نکرد.‏ (‏ پیدایش ۱۲:‏۱-‏۳؛‏ اَعمال ۷:‏۲-‏۷؛‏ عبرانیان ۱۱:‏۸-‏۱۰‏)‏ معهٰذا،‏ در مورد وی چنین می‌خوانیم:‏ «ابراهیم جان بداد،‏ و در کمال شیخوخیّت،‏ پیر و سیر شده،‏ بمرد.‏» (‏ پیدایش ۲۵:‏۸‏)‏ چه چیزی زندگی را برای ابراهیم آنقدر رضایت‌بخش ساخته بود؟‏ رضایت آن مرد سالخورده در آخرین لحظات عمرش،‏ صرفاً از بابت کارهایی که در طول حیات انجام داده بود ناشی نمی‌گشت.‏ ابراهیم بسیار به خدا ایمان می‌ورزید و به این دلیل،‏ بعدها لقب «دوست خدا» به او اطلاق شد.‏ (‏ یعقوب ۲:‏۲۳؛‏ اِشَعْیا ۴۱:‏۸‏)‏ بلی،‏ ابراهیم در طول حیات رابطه‌ای پرمعنی با خالق خویش برقرار کرده و آن رابطه،‏ زندگی او را رضایت‌بخش ساخته بود.‏

^۲ اکنون چهار هزار سال از روزگار ابراهیم می‌گذرد.‏ امروزه ما نیز می‌توانیم همچون ابراهیم با برقرار نمودن رابطه‌ای دوستانه و صمیمی با خدا به زندگی پرمعنی و رضایت‌بخشی نایل آییم.‏ شاید تعجّب کنید و بپرسید:‏ ‹ دوستی با خالق عالَم؟‏› بلی.‏ دوستی با  خالق عالَم امکان‌پذیر است.‏ برای این منظور،‏ باید او را بشناسیم و به او محبّت بورزیم.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۸:‏۳؛‏ غَلاطیان ۴:‏۹‏)‏ چنین رابطه‌ای زندگی را برای ما غنی و رضایت‌بخش می‌سازد.‏

^۳ یَهُوَه راهنمایی‌هایی در اختیار پذیرندگان قربانی فدیهٔ عیسی مسیح قرار می‌دهد تا بتوانند در زندگی به سعادت دست یابند.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۸:‏۱۷‏)‏ به خاطر بیاورید که آدم در مقابل فرمان خدا عصیان ورزید و ترجیح داد که برای خود تصمیم بگیرد چه چیز خوب است و چه چیز بد.‏ یَهُوَه از طریق قربانی فدیهٔ پسرش خانوادهٔ بشر را خریداری و طریق آزادی از بردگیِ گناه و مرگ را مهیّا کرد.‏ با وجود این،‏ هر انسانی باید آن فدیه را بپذیرد و از وضع نمودن معیارهای شخصی نیک و بد حذر کند.‏ از این رو،‏ بر ما واجب است که خود را مطیع قوانین و اصول الٰهی گردانیم.‏

^۴ چنانچه به مطالعهٔ کتاب مقدّس ادامه دهید و اصول وضع‌شده در آن را به اجرا گذارید،‏ یقیناً به ارزش معیار الٰهی در رابطه با نیکی و بدی پی خواهید برد.‏ (‏ مزمور ۱۹:‏۷-‏۹‏)‏ آنگاه همچون موسی،‏ نبی یَهُوَه،‏ خواهید گفت:‏ «الآن اگر فی‌الحقیقه منظور نظر تو شده‌ام،‏ طریق خود را به من بیاموز تا تو را بشناسم.‏» (‏ خروج ۳۳:‏۱۳؛‏ مزمور ۲۵:‏۴‏)‏ همگی ما در این «زمانهای سخت» با مشکلاتی مواجه می‌شویم لیکن اصول کتاب مقدّس ما را راهنمایی خواهد کرد.‏ (‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱‏)‏ نتیجتاً بر قدردانی‌مان افزوده می‌شود و در صدد بهتر شناختن یَهُوَه و تقویّت رابطه‌مان با او برخواهیم آمد.‏

^۵ در مورد ابراهیم خواندیم که «پیر و سیر [راضی]» دیده از جهان فرو بست.‏ با وجود این،‏ زندگی کوتاه است و انسان می‌میرد.‏ هر قدر هم که شخص پیر باشد به زندگی دلبند است،‏ چرا که میل به زندگی در ذات وی نهفته می‌باشد.‏ در کتاب مقدّس می‌خوانیم که «[خدا] ابدیّت را در دلهای ایشان نهاده،‏ بطوری که انسان کاری را که خدا کرده است،‏ از ابتدا تا انتها دریافت نتواند کرد.‏» (‏ جامعه ۳:‏۱۱‏)‏ حتّی اگر تا ابد زندگی کنیم قادر نخواهیم بود به تمامی خلقت یَهُوَه پی ببریم زیرا مشاهدهٔ اَعمال خارق‌العادهٔ یَهُوَه،‏ مطالعه بر روی آنها و مسرور گشتن از این اَعمال امری لایتناهی است.‏ —‏ مزمور ۱۹:‏۱-‏۴؛‏ ۱۰۴:‏۲۴؛‏ ۱۳۹:‏۱۴‏.‏

^۶ اگر قرار باشد نابسامانی‌ها و مصایب جهان همچنان باقی بماند،‏ زندگی ابدی احتمالاً چندان دلپسند نخواهد بود.‏ امّا دلیلی برای نگرانی وجود ندارد.‏ کتاب مقدّس وعده می‌دهد:‏ «بحسب وعدهٔ او،‏ منتظر آسمانهای جدید و زمین جدید هستیم که در آنها عدالت ساکن خواهد  بود.‏» (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۳‏)‏ عبارت «آسمانهای جدید» به حکومت آسمانی جدید یا همان ملکوت خدا اشاره می‌کند که بر تمامی زمین حکمرانی خواهد کرد.‏ منظور از «زمین جدید،‏» یک جامعهٔ بشری جدید متشکل از انسان‌هایی است که خویشتن را مطیع حکمرانی آن ملکوت ساخته‌اند.‏ یَهُوَه بزودی به منظور تحقّق بخشیدن به وعدهٔ خود علیه «مُفسدان زمین» اقدام خواهد کرد.‏ —‏ مکاشفه ۱۱:‏۱۸؛‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۰‏.‏

^۷ امّا چه وقت؟‏ عیسی مسیح به جنگ‌های بین‌المللی به عنوان بخشی از «‏نشان .‏ .‏ .‏ انقضای عالَم‏» اشاره کرد و افزود:‏ «و قحطیها و وباها [بیماری‌ها] و زلزلها در جایها پدید آید» و «بجهت افزونی گناه [قانون‌شکنی] محبّت بسیاری سرد خواهد شد.‏» (‏ متّیٰ ۲۴:‏۳-‏۱۳؛‏ لوقا ۲۱:‏۱۰،‏ ۱۱؛‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱-‏۵‏)‏ او سپس نبوّت کرد و گفت:‏ «چون بینید که این امور واقع می‌شود،‏ بدانید که ملکوت خدا نزدیک شده است.‏» (‏ لوقا ۲۱:‏۳۱‏)‏ حقیقتاً که زمان نابودی شریران به دست یَهُوَه بسیار نزدیک است.‏ *

^۸ در «آن روز عظیمِ خدای قادر مطلق،‏» یَهُوَه سیارهٔ ما را از شرارت خواهد زدود و سپس،‏ آن را به یک بهشت مبدّل خواهد ساخت.‏ (‏ مکاشفه ۱۶:‏۱۴،‏ ۱۶؛‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۳‏)‏ پس از آن،‏ «صالحان وارث زمین خواهند بود و در آن تا به ابد سکونت خواهند نمود.‏» (‏ مزمور ۳۷:‏۲۹‏)‏ در مورد مردگان چطور؟‏ عیسی گفت:‏ «و از این تعجّب مکنید زیرا ساعتی می‌آید که در آن جمیع کسانی که در قبور می‌باشند،‏ آواز او را خواهند شنید،‏ و بیرون خواهند آمد؛‏ هر که اَعمال نیکو کرد،‏ برای قیامت حیات و هر که اَعمال بد کرد،‏ بجهت قیامت داوری.‏» (‏ یوحنّا ۵:‏ ۲۸،‏ ۲۹‏)‏ یَهُوَه به فرد فرد انسان‌ها علاقه و محبّت دارد و ارادهٔ او آن است که جمیع کسانی که در خواب مرگ آرمیده‌اند به زندگی بازگردند.‏ دانشمندان ممکن است از طریق مهندسی ژنتیک به مشابه‌سازی انسان‌ها بپردازند.‏ امّا خالق عالَم اجباری ندارد به چنین روشی متوسّل شود زیرا او قادر است جزئیات شخصیّت افرادی را که لیاقت خود را ثابت کرده‌اند به یاد آورده،‏ ایشان را به زندگی بازگرداند.‏ آری،‏ در بهشت روی زمین می‌توانیم عزیزان از دست رفته‌مان را مجدّداً در آغوش بگیریم!‏

 ^۹ زندگی در بهشت چگونه خواهد بود؟‏ روی زمین،‏ مردان و زنان سعادتمندی زندگی خواهند کرد و متفقاً زبان به ستایش خالق خود خواهند گشود.‏ کتاب مقدّس در وصف بهشت می‌گوید:‏ «ساکن آن نخواهد گفت که بیمار هستم» (‏ اِشَعْیا ۳۳:‏۲۴؛‏ ۵۴:‏۱۳‏)‏ انسان‌ها تحت فشارهای مضر روحی قرار نخواهند گرفت و نارسایی‌های عاطفی و ذهنی در ایشان پدیدار نخواهد شد.‏ غذای کافی در دسترس همهٔ انسان‌ها خواهد بود و از فعالیّت خود در سازگاری کامل با مقصود الٰهی بهره‌مند خواهند گشت.‏ (‏ مزمور ۷۲:‏۱۶؛‏ اِشَعْیا ۶۵:‏۲۳‏)‏ بشر و حیوان به یکدیگر آسیبی نخواهند رسانید.‏ همچنین،‏ انسان‌ها با یکدیگر و بخصوص با خالق خود در صلح به سر خواهند برد.‏ —‏ رومیان ۵:‏۱؛‏ مزمور ۳۷:‏۱۱؛‏ ۷۲:‏۷؛‏ اِشَعْیا ۱۱:‏۶-‏۹‏.‏

^۱۰ حال،‏ چگونه می‌توان به آن بهشت راه یافت و از زندگی در رضایت کامل برخوردار شد؟‏ عیسی مسیح در این باره گفت:‏ «حیات جاودانی این است که تو را خدای واحِد حقیقی و عیسی مسیح را که فرستادی بشناسند.‏» (‏ یوحنّا ۱۷:‏۳‏)‏ بنابراین،‏ شما را تشویق می‌کنیم که به تحصیل معرفت در مورد یَهُوَه و عیسی مسیح ادامه دهید و به انتظارات خدا از بشر واقف شوید.‏ بدانید که با این عمل،‏ یَهُوَه را از خود راضی خواهید کرد و رضایت حقیقی را در رضای او خواهید یافت.‏