در مواقعی که نیاز به راهنمایی داریم،‏ معمولاً به سراغ چه کسی می‌رویم؟‏ مطمئناً به سراغ شخصی معتمد.‏ یقیناً برای عمل کردن به توصیهٔ چنین شخص معتمدی بیشتر تمایل خواهیم داشت؛‏ چه در حال حاضر از آن فایده ببریم،‏ چه در آینده.‏ این اصل،‏ در مورد نصایح کتاب مقدّس نیز صدق می‌کند.‏ ابتدا،‏ باید شناخت کاملی در مورد مؤلف آن یعنی شخص خدا کسب کنیم؛‏ در آن صورت،‏ می‌توانیم واقعاً از نصایح عملی موجود در کلامش بهره برده،‏ حتّی به مرتبهٔ دوستی با او نایل آییم.‏ —‏ اِشَعْیا ۴۱:‏۸‏.‏

^۲ وقتی می‌خواهید با شخصی آشنا شوید،‏ بدون تردید نام وی را می‌پرسید.‏ در مورد خدا چطور؟‏ آیا خدای کتاب مقدّس نامی دارد؟‏ او می‌گوید:‏ «من یَهُوَه هستم و اسم من همین است.‏ و جلال خود را به کسی دیگر و ستایش خویش را به بتهای تراشیده نخواهم داد.‏» (‏ اِشَعْیا ۴۲:‏۸‏)‏ نام خدا «یَهُوَه» است که به خط عبری (‏ از راست به چپ)‏ این طور יהוה نوشته می‌شود.‏ این نام تقریباً ۷۰۰۰ مرتبه در نوشته‌های مقدّس عبرانی تکرار شده است.‏ نام خدا را می‌توان اینچنین تعریف کرد:‏ «او سبب شدن می‌گردد،‏» به این معنی که یَهُوَه در هر زمان برای به انجام رساندن مقصودش هر آنچه لازم باشد خواهد شد،‏ همچنین سبب می‌شود آفریده‌هایش نیز هر آنچه لازم بیند،‏ بشوند.‏ به علاوه،‏ نام او در زبان عبری از حالت دستوری‌ای برخوردار بوده و بر عملی دلالت می‌نماید که سلسله مراحل تکمیلی را طی می‌کند.‏ این اسم بر چه عملی دلالت می‌کند؟‏ بر این عمل که یَهُوَه سبب شده و هنوز مسبب آن است که تکمیل‌کنندهٔ مقاصد خود باشد.‏ آری،‏ او نیرویی نامتشخص نیست بلکه خدای حیّ است!‏

^۳ نخست،‏ یَهُوَه اقدام به آفرینش عالَم نمود.‏ (‏ پیدایش ۱:‏۱‏)‏ اوست «خدای حیّ که آسمان و زمین و دریا و آنچه را که در آنها است آفرید.‏» (‏ اَعمال ۱۴:‏۱۵‏)‏ از آنجایی که یَهُوَه خدا خالقِ جمیع مخلوقات از جمله اوّلین زوج بشری یعنی آدم و حوّا می‌باشد،‏ «چشمهٔ حیات» نامیده می‌شود.‏ (‏ مزمور ۳۶:‏۹‏)‏ او همچنین تأمین‌کنندهٔ حیات گردید و «خود را بی‌شهادت نگذاشت،‏ چون احسان می‌نمود و از آسمان باران بارانیده و فصول بارآور بخشیده،‏ دلهای ما را از خوراک و شادی پر می‌ساخت.‏» (‏ اَعمال ۱۴:‏۱۷‏)‏  در آفریقا و آسیا بسیاری از انسان‌ها اجداد خود را پرستش می‌کنند،‏ چرا که معتقدند زندگی خود را از ایشان دریافت کرده‌اند.‏ لذا ما باید زندگی خود را بیشتر مدیون خالق و تأمین‌کنندهٔ حیات باشیم؛‏ خدایی که اوّلین زوج بشری را خلق کرد و توانایی تولید مثل را به آنان ارزانی داشت.‏ تأمّل بر روی این واقعیّت احتمالاً ما را برمی‌انگیزاند تا چنین اذعان کنیم:‏ «ای خداوند،‏ مستحقّی که جلال و اکرام و قوّت را بیابی،‏ زیرا که تو همهٔ موجودات را آفریده‌ای و محض ارادهٔ تو بودند و آفریده شدند.‏» —‏ مکاشفه ۴:‏۱۱‏.‏

^۴ خواندن کتاب مقدّس ما را قادر می‌گرداند تا یَهُوَه،‏ خدای خود را شناخته با شخصیّت او آشنا شویم.‏ برای مثال،‏ به ما می‌گوید که «خدا محبّت است.‏» (‏ ۱یوحنّا ۴:‏۱۶؛‏ خروج ۳۴:‏۶،‏ ۷‏)‏ از سِفر پیدایش تا کتاب مکاشفه گزارش‌های فراوانی حکایت می‌کنند که او حقیقتاً خدای بامحبّتی است.‏ حال،‏ چرا خواندن کلام خدا یعنی کتاب مقدّس را عادت روزانهٔ خود نمی‌سازید تا با خالق خود بیشتر آشنا شوید؟‏ شما می‌توانید کتاب مقدّس را با کمک کسانی که در مورد آن شناخت دارند بدقّت مطالعه کنید‏.‏ (‏ اَعمال ۸:‏۲۶-‏۳۵‏)‏ با مطالعهٔ کتاب مقدّس همچنین پی خواهید برد که یَهُوَه خدایی منصف و عادل است و اجازه نمی‌دهد که شرارت تا ابد باقی بماند.‏ (‏ تثنیه ۳۲:‏۴‏)‏ ما می‌دانیم که اعتدال میان محبّت و عدالت برای بشر کاری بس دشوار است.‏ لیکن یَهُوَه با حکمت لایتناهی خود قادر است تعادل میان آن دو را به طور کامل حفظ کند.‏ (‏ رومیان ۱۱:‏۳۳؛‏ ۱۶:‏۲۷‏)‏ از آنجایی که قادر مطلق است،‏ قدرت انجام هر کاری را جهت تحقّق بخشیدن به مقاصد خود دارد.‏ (‏ پیدایش ۱۷:‏۱‏)‏ چنانچه سعی کنیم نصایح حکیمانهٔ کتاب مقدّس را به اجرا گذاریم،‏ متوجه خواهیم شد که توصیات خالقمان همیشه به صلاح ما می‌باشد.‏ به این ترتیب،‏ قدردانی‌مان از او افزایش می‌یابد.‏

^۵ راه دیگر برای نزدیک شدن به خدا،‏ دعا کردن است؛‏ چرا که یَهُوَه ‹شنوندهٔ دعا› می‌باشد.‏ (‏ مزمور ۶۵:‏۲‏)‏ یَهُوَه خدا قادر است که «بی‌نهایت زیادتر از هرآنچه بخواهیم یا فکر کنیم» انجام دهد.‏ (‏ اَفَسُسیان ۳:‏۲۰‏)‏ با وجود این،‏ شخصی را در نظر بگیرید که ادعای دوستی می‌کند لیکن فقط زمانی به سراغتان می‌آید که از شما انتظار لطف دارد.‏ آیا می‌توان چنین شخصی را دوست واقعی نامید؟‏ احتمالاً پاسخ می‌دهید خیر.‏ به این دلیل،‏ ما فقط به منظور درخواست نیازهای خود به خدا دعا نمی‌کنیم بلکه دلمان ما را بر آن می‌دارد که از این امتیاز استفادهٔ کامل نموده،‏ زبان به تمجید و ستایش او بگشاییم.‏ —‏ فیلپّیان ۴:‏۶،‏ ۷؛‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏۱۷،‏ ۱۸‏.‏