۱۹

آیا خدا را به شیوهٔ او پرستش می‌کنید؟‏

کتاب مقدس پیشگویی می‌کند که در «ایّام آخر» افراد «خودپرست .‏ .‏ .‏ لاف‌زن و متکبّر [خواهند بود]،‏ .‏ .‏ .‏ صورت دینداری دارند لیکن قوّت آنرا انکار میکنند.‏» (‏۲تیموتاؤس ۳:‏۱-‏۵‏)‏ آیا این توصیفی درست از آنچه امروز در اطراف ما می‌گذرد نیست؟‏

^۲ بله،‏ طرز عمل مردم در همهٔ جوانب زندگی حاکی از این است:‏ «اول خود من» —‏ رفتار آنها در هنگام خرید یا رانندگی،‏ توجهی که به لباس و آرایش دارند،‏ و طرز رقصیدن آنها.‏ ولی اینها همه،‏ سعادت واقعی را به همراه نیاورده‌اند.‏

^۳ حتی بسیاری از مردم به دین آن طوری که خود می‌خواهند یا خود فکر می‌کنند که نیاز دارند،‏ می‌نگرند.‏ چه اشتباهی!‏ این ما نیستیم که باید بگوییم خدا را چگونه باید پرستید.‏ به عنوان آفریدگار و زندگی‌بخش،‏ یَهُوَه است که باید بگوید چگونه پرستش شود.‏ (‏رومیان ۹:‏۲۰،‏۲۱‏)‏ و آنچه که از ما می‌خواهد،‏ به نفع خود ماست.‏ این در حال حاضر سبب رضایت ماست و ذهن و دل ما را معطوف به چیزهای شگفت‌آوری می‌کند که او در آینده برای ما در نظر دارد.‏ —‏ اشعیا ۴۸:‏۱۷‏.‏

^۴ یَهُوَه مراسم بی‌فایده بر دوش مسیحیان نمی‌گذارد یا محدودیتهای بیهوده‌ای بر آنها تحمیل نمی‌کند.‏ ولی خدا می‌داند که ادامهٔ زندگی  بستگی به داشتن رابطه‌ای خوب با وی دارد،‏ و اینکه اگر مایل به دست‌یابی به شادی حقیقی در زندگی باشیم،‏ باید بر طبق معیارهای او زندگی کنیم و به دیگران توجه کنیم.‏ هنگامی که خدا را آنطوری که او می‌خواهد پرستش کنیم،‏ زندگی غنی‌تر می‌شود و معنی پیدا می‌کند.‏

به شیوهٔ خدا عمل کنیم

^۵ نوح نمونهٔ بسیار خوبی از کسی است که از شیوهٔ خدا پیروی می‌کرد.‏ کتاب مقدس می‌گوید:‏ «نوح مردی عادل بود و در عصر خود کامل و نوح با خدا راه میرفت.‏» پس از آنکه خدا به او دستورالعمل ساختن کشتی غول‌آسا و نجات‌بخشی را داد،‏ «نوح چنین کرد و بهر چه خدا او را امر فرمود عمل نمود.‏» (‏پیدایش ۶:‏۹،‏۲۲‏)‏ انجام کارها به روش خدا زندگی نوح و خانوادهٔ او را که به وی به عنوان پیامبر خدا بر روی زمین می‌نگریستند و با وی ماندند،‏ نیز نجات بخشید.‏ —‏ ۲پطرس ۲:‏۵‏.‏

^۶ شخص دیگری که شیوهٔ خدایی را دنبال کرد،‏ ابراهیم بود.‏ خدا به او گفت که سرزمین خود را ترک کند.‏ آیا شما از چنین فرمانی اطاعت می‌کردید؟‏ ابراهیم «چنانکه خداوند بدو فرموده بود روانه شد»،‏ با اینکه «نمیدانست بکجا میرود.‏» (‏پیدایش ۱۲:‏۴؛‏ عبرانیان ۱۱:‏۸‏)‏ از آنجایی که ابراهیم وفادارانه به آنچه خدا می‌گفت عمل می‌کرد،‏ او به عنوان «دوست خدا» شمرده شد.‏ —‏ یعقوب ۲:‏۲۳؛‏ رومیان ۴:‏۱۱‏.‏

در میان مردم خدا بودن

^۷ با گذشت زمان خدا تصمیم گرفت که به امور گروه بزرگتری بپردازد،‏ یعنی قوم اسرائیل.‏ آنان انتخاب شدند تا ‹از جمیع امتهایی که بر روی زمین‌اند به جهت او قوم خاص باشند.‏› (‏تثنیه ۱۴:‏۲‏)‏ البته هر اسرائیلی می‌بایست به خدا دعا می‌کرد و رابطه‌ای نزدیک و شخصی با وی برقرار می‌کرد.‏ ولی آنها باید همچنین قبول می‌کردند که این خدا بود  که جماعت را هدایت می‌کرد؛‏ آنان باید از شکل پرستشی که برایشان به عنوان یک قوم در قانون خدا آمده بود پیروی می‌کردند.‏ بدین ترتیب می‌توانستند از محافظت و برکتی که خدا برای جماعت فراهم می‌آورد برخوردار شوند.‏ (‏تثنیه ۲۸:‏۹-‏۱۴‏)‏ تصور کنید،‏ چه موهبتی بود که شخص جزء کسانی باشد که قادر متعال،‏ آنان را «قوم من اسرائیل» می‌خواند.‏ —‏ ۲سموئیل ۷:‏۸‏.‏

^۸ ولی در مورد غیراسرائیلیانی که مایل به پرستش خدای حقیقی بودند چه می‌توان گفت؟‏ چنین کسانی «گروهی مختلفهٔ بسیار» را تشکیل می‌دادند که هنگامی که موسی قوم اسرائیل را از مصر به بیرون هدایت می‌کرد،‏ تصمیم گرفتند با آنها همراه شوند.‏ (‏خروج ۱۲:‏۳۸‏)‏ اگر در آن هنگام در مصر بودید،‏ آیا تصور می‌کردید که می‌توانستید در آنجا باقی بمانید و خدا را به روش خود پرستش کنید؟‏

^۹ حتی هنگامی که قوم اسرائیل در سرزمین موعود مستقر شد،‏ غیراسرائیلیانی که یَهُوَه را به خدایی می‌شناختند و مایل بودند او را پرستش کنند،‏ می‌توانستند او را ستایش کنند.‏ با این حال،‏ باید این موضوع را درک می‌کردند که خدا به امور مردمی که گردهم آمده بودند می‌پرداخت و پرستش او در معبدی در اورشلیم متمرکز بود.‏ (‏۱پادشاهان ۸:‏۴۱-‏۴۳؛‏ اعداد ۹:‏۱۴‏)‏ اگر افراد اجازه می‌دادند که غرور یا حس استقلال،‏ آنان را وادار به ابداع روش پرستشی مختص خود بکند،‏ نمی‌توانستند مورد قبول خدا باشند.‏

تغییری در جماعتها

^۱۰ هنگامی که عیسی مشغول خدمت موعظه بر روی زمین شد،‏ خدا هنوز قوم اسرائیل را به عنوان مردمی که به او وقف شده بودند،‏ رهبری می‌کرد.‏ به همین ترتیب ضرورتی نداشت که همهٔ کسانی که مسیح را پذیرفته بودند بطور مرتب با عیسی ملاقات کنند و مانند رسولان با او همسفر شوند.‏ (‏مرقس ۵:‏۱۸-‏۲۰؛‏ ۹:‏۳۸-‏۴۰‏)‏ ولی قوم اسرائیل بطور کلی مسیحِ یَهُوَه را رد کردند،‏ به همین دلیل عیسی اندکی پیش از مرگش  اظهار داشت:‏ «ملکوت خدا از شما گرفته شده به امّتی که میوه‌اش را بیاورند عطا خواهد شد.‏» —‏ متی ۲۱:‏۴۳‏.‏

^۱۱ اگر شیوهٔ پرستشی که قانون خدا برای قوم اسرائیل تعیین کرده بود دیگر ضروری نبود،‏ پس این مردم جدید از چه کسانی تشکیل می‌شدند؟‏ (‏کولسیان ۲:‏۱۳،‏۱۴؛‏ غلاطیان ۳:‏۲۴،‏۲۵‏)‏ در روز پنطیکاست سال ۳۳ د.‏م.‏،‏ جماعت مسیحی تشکل یافت و خدا برای نظاره‌گران صادق مشخص ساخت که این خواست او بوده است.‏ (‏اعمال ۲:‏۱-‏۴،‏۴۳-‏۴۷؛‏ عبرانیان ۲:‏۲-‏۴‏)‏ نخست،‏ یهودیان و بیگانگانی که یهودیت را پذیرفته بودند،‏ و پس از آن،‏ امتها،‏ یا مردمان ملتها،‏ مبدل به ‹قومی به نام او› شدند.‏ خدا حالا آنان را «قبیلهٔ برگزیده و کهانت ملوکانه و امّت مقدّس و قومیکه ملْک خاصّ خدا باشد» نمود.‏ —‏ اعمال ۱۵:‏۱۴-‏۱۸؛‏ ۱پطرس ۲:‏۹،‏۱۰‏.‏

^۱۲ اگر در آن زمان زندگی می‌کردید و مایل بودید با خدا رابطه برقرار کنید،‏ شما را به جماعت مسیحی راهنمایی می‌کردند.‏ این اتفاقی است که برای مردی ایتالیایی به نام کُرنِلیوس و خانواده‌اش رخ داد.‏ (‏اعمال ۱۰:‏۱-‏۴۸‏)‏ معتقدان سراسر دنیا،‏ جماعت مسیحی را تشکیل می‌دادند.‏ (‏۱پطرس ۵:‏۹‏)‏ همهٔ جماعتهای محلی،‏ که در اماکن عمومی و یا خانه‌ها گرد هم می‌آمدند،‏ جزئی از این جماعت بودند که خدا در آن زمان از آن استفاده می‌کرد.‏ —‏ اعمال ۱۵:‏۴۱؛‏ رومیان ۱۶:‏۵‏.‏

^۱۳ یَهُوَه که خدای نظم است،‏ جماعتها را سازماندهی کرد.‏ برای فراهم آوردن توجه لازم به تک تک پرستندگان،‏ او مردانی را انتخاب کرد تا به عنوان شبان یا سرپرست خدمت کنند.‏ آنان مردان مجرب و واجد شرایطی بودند که توانایی آموزش کلام خدا را داشتند و اعضای جماعت را تربیت می‌کردند تا برای کمک در کار حیاتی موعظهٔ «بشارت»،‏ حقیقت کتاب مقدس را با دیگران در میان بگذارند.‏ —‏ ۲تیموتاؤس ۲:‏۱،‏۲؛‏ افسسیان ۴:‏۱۱-‏۱۵؛‏ متی ۲۴:‏۱۴؛‏ اعمال ۲۰:‏۲۸‏.‏

^۱۴ جماعتها از بسیاری جنبه‌های دیگر نیز از این سرپرستان بهره‌مند می‌شدند.‏ آنان نمی‌بایست به طریق خشک قانونی یا ظالمانه رفتار  می‌کردند.‏ در عوض،‏ وظیفهٔ ایشان این بود که با مهربانی همکیشان مسیحی خود را در استحکام بخشیدن رابطه‌شان با خدا یاری کنند.‏ (‏اعمال ۱۴:‏۲۱-‏۲۳؛‏ ۱پطرس ۵:‏۲،‏۳‏)‏ هر که مشکلی داشت می‌توانست برای دریافت کمک دوستانه و هماهنگ با نوشته‌های مقدس به این پیران روحانی رجوع کند.‏ (‏یعقوب ۵:‏۱۳-‏۱۶؛‏ اشعیا ۳۲:‏۱،‏۲‏)‏ چون مسیحیان هنوز ناکامل بودند،‏ گاهگاهی مشکلاتی در جماعتها بروز می‌کرد.‏ سرپرستان باید در کمک به هم‌کیشان مسیحی از خود هوشیاری نشان می‌دادند،‏ و مراقب می‌بودند تا کسی روحانیت جماعت را به مخاطره نیندازد.‏ —‏ فیلپیان ۴:‏۲،‏۳؛‏ ۲تیموتاؤس ۴:‏۲-‏۵‏.‏

^۱۵ جماعتها رهنمودهای لازم را از هیئت اداره‌کنندهٔ مسیحی که از رسولان و پیران جماعت اورشلیم متشکل شده بود دریافت می‌کردند.‏ آنان پرسشهای فرستاده‌شده از جانب جماعتها را بررسی کرده و پاسخ می‌دادند.‏ و هیئت اداره‌کننده نمایندگانی را برای بازدید از جماعتها اعزام می‌کرد.‏ —‏ اعمال ۱۵:‏۱-‏۳‏.‏

 ^۱۶ یَهُوَه خدا هنوز هم با مردم خود مانند یک جماعت گردهم آمده رفتار می‌کند.‏ در سراسر زمین هزاران جماعت از شاهدان یَهُوَه وجود دارند.‏ اگر می‌خواهید به شیوهٔ پرستش خداپسندانه برسید،‏ به دعوت او برای اجتماع کردن با دوستان مسیحی خود پاسخ دهید:‏

‏«ملاحظهٔ یکدیگر را بنمائیم تا بمحبّت و اعمال نیکو ترغیب نمائیم.‏ و از با هم آمدن در جماعت غافل نشویم .‏ .‏ .‏ بلکه یکدیگر را نصیحت کنیم و زیادتر به اندازه[ای] که میبینید که آنروز نزدیک میشود.‏» —‏ عبرانیان ۱۰:‏۲۴،‏۲۵‏.‏

پرستش خدا با تمامی جان

^۱۷ خوب است به همهٔ آنچه که یَهُوَه خدا برای شما انجام داده است بیندیشید.‏ از او زندگی و تدارکات لازم را برای ادامهٔ آن هر روزه دریافت می‌کنید.‏ از همه مهمتر آن که،‏ خدا پسر خود را به زمین فرستاد تا به صورت قربانی بمیرد.‏ آن نشان‌دهندهٔ محبت عمیق خدا است،‏ محبتی مطمئن و مداوم.‏ (‏رومیان ۵:‏۸؛‏ ۸:‏۳۲،‏۳۸،‏۳۹‏)‏ بدین طریق خدا به شما امکان داد تا به بخشایش گناه و چشم‌انداز زندگی ابدی همراه با سعادت دست یابید.‏ —‏ یوحنا ۳:‏۱۷؛‏ ۱۷:‏۳‏.‏

^۱۸ چگونه پاسخگوی محبت او خواهیم بود؟‏ مطمئناً نباید به خدا و محبت وی پشت کنیم.‏ پطرس رسول تأکید کرد:‏

‏«پس توبه و بازگشت کنید تا گناهان شما محو گردد و تا اوقات استراحت از حضور خداوند برسد.‏» —‏ اعمال ۳:‏۱۹‏.‏

^۱۹ همهٔ ما باید «توبه» کنیم زیرا همهٔ ما گناه می‌کنیم؛‏ در کردار،‏ گفتار و اندیشهٔ خود از به جا آوردن معیارهای خدا کوتاهی می‌کنیم.‏ (‏رومیان ۲:‏۴؛‏ ۷:‏۱۴-‏۲۱؛‏ یعقوب ۳:‏۲‏)‏ توبه برای ما به معنی آن است که به گناهکاری خود اذعان کنیم و از اینکه با هماهنگی کامل با خواست یَهُوَه زندگی نمی‌کنیم احساس پشیمانی کنیم.‏ آیا شما نیز چنین احساسی دارید؟‏ سپس باید «بازگشت کنیم»،‏ روش زندگی خود  را تغییر دهیم،‏ و بعد از آن تلاش کنیم تا خصوصیتهای یَهُوَه را منعکس کنیم و به شیوهٔ او عمل کنیم.‏ با انجام این کار،‏ می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که خدا ما را خواهد بخشید و خواهد پذیرفت.‏ —‏ مزمور ۱۰۳:‏۸-‏۱۴؛‏ ۲پطرس ۳:‏۹‏.‏

^۲۰ با تشخیص این امر که عیسی الگویی برای ما فراهم آورد تا بتوانیم در خدمت به خدا قدمهای او را دنبال کنیم،‏ باید تلاش نموده از سرمشق او تقلید کنیم.‏ (‏۱پطرس ۲:‏۲۱‏)‏ عبرانیان ۱۰:‏۷ برای ما می‌گوید که نگرش عیسی چنین بود:‏ «اینک میآیم .‏ .‏ .‏ تا ارادهٔ ترا ایخدا بجا آورم.‏» به همین شکل،‏ محبت ما برای خدا و قدردانی ما از وی باید ما را وادار سازد تا زندگی خود را به او وقف کنیم،‏ و خواست او را با تمامی جان به جا آوریم.‏ البته با این وجود هنوز غذا خواهیم خورد،‏ خواهیم خوابید،‏ به خانواده‌هایمان توجه و محبت خواهیم کرد،‏ از استراحت دلپذیر لذت خواهیم برد و از جهات دیگر نیز در فعالیتهای معمولی زندگی شرکت خواهیم کرد.‏ ولی وقف کردن زندگی‌مان به خدا به معنی آن است که باید برای خواست و پرستش او بیشترین اهمیت را قائل شویم،‏ هر کجا و مشغول هر کاری که باشیم،‏ باید با جدیت تمام در تلاش باشیم تا اندرز خدا را به کار بسته و از سرمشق بجاماندهٔ عیسی پیروی کنیم.‏ —‏ کولسیان ۳:‏۲۳،‏۲۴‏.‏

^۲۱ نوشته‌های مقدس مشخص می‌کنند که کسی که زندگی خود را به خدا وقف می‌کند باید آن را با تعمید گرفتن در انظار عمومی نشان دهد.‏ عیسی به پیروان خود اظهار داشت:‏

‏«پس رفته همهٔ امّتها را شاگرد سازید و ایشانرا باسم اب و ابن و روح‌القدس تعمید دهید‏.‏ و ایشانرا تعلیم دهید که همهٔ اموریرا که بشما حکم کرده‌ام حفظ کنند‏.‏» —‏ متی ۲۸:‏۱۹،‏۲۰‏.‏

اگر کسانی که تعمید می‌گرفتند می‌بایست کلام خدا را مطالعه می‌کردند و به شاگرد مسیح مبدل می‌شدند،‏ پس آشکار است که آنها اطفال کوچک نبودند.‏ همینطور تعمید آنها،‏ که نشان وقف آنها به خدا بود،‏ باید با غوطه‌وری کامل در آب انجام می‌شد،‏ همانطور  که عیسی در رود اردن تعمید گرفت.‏ —‏ مرقس ۱:‏۹-‏۱۱؛‏ اعمال ۸:‏۳۶-‏۳۹‏.‏

^۲۲ تبدیل شما به شاگرد تعمیدیافتهٔ مسیح،‏ شما را در راه زندگی غنی و سعادتمندانهٔ مسیحی واقعی قرار خواهد داد.‏ این زندگی،‏ زندگیی مملو از:‏ این کار را بکنید و آن کار را نکنیدهای بی‌پایان نیست.‏ در عوض زندگیی است با رشدی رضایت‌بخش.‏ شما می‌توانید با جدیت،‏ نگرش روحانی خود را بهبود بخشید و کلام خدا را هر چه بیشتر در زندگی خود بکار گیرید،‏ و با این کار به سرمشقی که عیسی به جا گذاشته است نزدیکتر شوید.‏ —‏ فیلپیان ۱:‏۹-‏۱۱؛‏ افسسیان ۱:‏۱۵-‏۱۹‏.‏

^۲۳ این امر بر تفکر و کردار روزانهٔ شما تأثیر خواهد گذاشت.‏ همانطور که راه مسیحی را دنبال می‌کنید،‏ اعتقاد شما به این موضوع عمیق‌تر خواهد شد که خدا بزودی شرارت را بطور کامل از میان خواهد برد،‏ راه را برای ‹آسمانهای جدید و زمین جدید .‏ .‏ .‏ که در آن عدالت ساکن خواهد بود› باز خواهد کرد.‏ همین به نوبهٔ خود انگیزهٔ شما را برای پرورش شخصیتی مسیحی و دنبال کردن روش زندگیی که شما را قادر می‌سازد تا در دنیای جدید آینده جایی برای خود بیابید،‏ تقویت می‌کند.‏ (‏افسسیان ۴:‏۱۷،‏۲۲-‏۲۴‏)‏ به پطرس رسول چنین الهام شد:‏

‏«شما چه طور مردمان باید باشید در هر سیرت مقدّس و دینداری.‏ لهذا ای حبیبان چون انتظار این چیزها [دنیای جدید] را میکشید جدّ و جهد نمائید تا نزد او بیداغ و بیعیب در سلامتی یافت شوید.‏» —‏ ۲پطرس ۳:‏۱۱،‏۱۴‏.‏

^۲۴ چه نعمتی خواهد بود که تمامی زندگی شخص منعکس‌کنندهٔ پرستش یَهُوَه خدا باشد!‏ با اینکه امروز بسیاری فقط در پی ارضای خویش هستند و به نحوی خودپسندانه می‌خواهند تا آنجا که می‌توانند از همهٔ لذتها بهره‌مند شوند،‏ شما می‌توانید به شیوهٔ خدای حقیقی،‏ زندگی و او را پرستش کنید.‏ این بهترین راه زندگی است.‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

موضوع بحث:‏ برای اغلب مردم چه کسی بر همه اولویت دارد،‏ و چرا چنین روشی خردمندانه نیست؟‏ (‏۱-‏۴)‏

نوح و ابراهیم چه تفاوتی با اغلب افراد امروزی داشتند؟‏ (‏۵،‏ ۶)‏

در زمان اسرائیل باستان،‏ خدا چگونه افراد را هدایت می‌کرد؟‏ (‏۷-‏۹)‏

خدا چه تغییری در روشهای خود داد؟‏ (‏۱۰-‏۱۲)‏

خدا چگونه مسیحیان را سازماندهی و هدایت کرد؟‏ (‏۱۳-‏۱۵)‏

طرز عملکرد خدا در قبال مسیحیان باید برای شما چه معنایی داشته باشد؟‏ (‏۱۶)‏

محبت به خدا باید ما را به چه وا دارد؟‏ (‏۱۷-‏۱۹)‏

چرا تعمید قدم مهمی است،‏ و نشانگر چیست؟‏ (‏۲۰،‏ ۲۱)‏

آیا شما زندگی خود را وقف خدا کرده‌اید،‏ و آیا مایلید که تعمید بگیرید؟‏ این برای شما به چه معنی خواهد بود؟‏ (‏۲۲-‏۲۴)‏