عیسی هنوز با چهار رسولش بر کوه زیتون بود.‏ او چند روز پیش از آن در اَریحا،‏ مَثَل مِناها را عنوان کرده بود و با آن مَثَل نشان داد که پادشاهی‌اش در آیندهٔ دور برقرار خواهد شد.‏ حال می‌خواست مَثَلی دیگر برایشان نقل کند.‏ این مَثَل از بعضی جهات با مَثَل مِناها شباهت داشت.‏ عیسی این مَثَل را در پاسخ به پرسش رسولان در مورد حضور او و دوران پایانی نظام حاضر عنوان کرد.‏ او بدین سان بر این نکته تأکید کرد که شاگردانش باید با سخت‌کوشی به وظیفه‌ای که او به‌زودی به آنان می‌سپرد،‏ عمل کنند.‏

عیسی سخنش را چنین آغاز کرد:‏ «پادشاهی آسمان‌ها حکایت مردی است که قصد رفتن به سفری دور داشت.‏ او غلامانش را فراخواند و مایَملَک خود را به آنان سپرد.‏» (‏مَتّی ۲۵:‏۱۴‏)‏ عیسی پیش از آن در مَثَل مِناها خود را به مردی تشبیه کرده بود که به سرزمینی دور رفت تا «در آنجا به مقام پادشاهی منصوب شود.‏» پس برای رسولان روشن بود که عیسی این بار نیز در مورد خود صحبت می‌کند.‏—‏لوقا ۱۹:‏۱۲‏.‏

آن مرد پیش از آن که به سفر رود،‏ دارایی پرارزشش را به غلامانش سپرد.‏ عیسی طی سه سال و نیم خدمتش،‏ بر موعظهٔ خبر خوش پادشاهی خدا تمرکز کرد.‏ او همچنین به شاگردانش آموخت که چگونه به این فعالیت بپردازند.‏ او به‌زودی آنان را ترک می‌کرد و اطمینان داشت که به آنچه به ایشان آموخته بود،‏ عمل می‌کردند.‏—‏مَتّی ۱۰:‏۷؛‏ لوقا ۱۰:‏۱،‏ ۸،‏ ۹‏؛‏ با یوحنا ۴:‏۳۸؛‏ ۱۴:‏۱۲ مقایسه شود.‏

در مَثَل عیسی،‏ ارباب چگونه دارایی خود را میان غلامانش تقسیم کرد؟‏ عیسی چنین گفت:‏ «به یکی پنج قِنطار،‏ به دیگری دو قِنطار و به سومی یک قِنطار داد.‏ آری،‏ به هر یک متناسب با توانایی‌شان داد و سپس به سفر رفت.‏» (‏مَتّی ۲۵:‏۱۵‏)‏ این سه غلام با آنچه به آنان سپرده شد،‏ چه کردند؟‏ آیا برای افزایش آنچه اربابشان به آنان سپرده بود،‏ از خود سخت‌کوشی و پشتکار نشان دادند؟‏ عیسی به رسولانش چنین گفت:‏

‏«غلامی که پنج قِنطار گرفته بود،‏ فوراً رفت و با آن تجارت کرد و پنج قِنطار دیگر به دست آورد.‏ آن که دو قِنطار گرفته بود نیز به همین ترتیب دو قِنطار دیگر به دست آورد.‏ اما غلامی که تنها یک قِنطار گرفته بود رفت،‏ گودالی در زمین کند و پول اربابش را در آنجا پنهان کرد.‏» (‏مَتّی ۲۵:‏۱۶-‏۱۸‏)‏ وقتی ارباب بازگشت،‏ برخوردش با غلامان چگونه بود؟‏

عیسی مَثَلش را چنین ادامه داد:‏ «پس از مدتی طولانی،‏ ارباب بازگشت و به حساب غلامان رسیدگی کرد.‏» (‏مَتّی ۲۵:‏۱۹‏)‏ دو غلام اول هر آنچه از دستشان بر می‌آمد،‏ «متناسب با توانایی‌شان» انجام دادند.‏ هر دو با سخت‌کوشی و پشتکار با آنچه از اربابشان گرفته بودند،‏ کار کردند و بر دارایی او افزودند.‏ آن که پنج قِنطار گرفته بود آن را دوبرابر کرد و آن که دو قِنطار گرفته بود نیز چنین کرد.‏ (‏در آن زمان یک قِنطار برابر با حقوق ۱۹ سال کار یک کارگر بود.‏)‏ ارباب هر دو را چنین تحسین کرد:‏ «آفرین!‏ ای غلام خوب و امین،‏ تو در امور کم امین بودی،‏ از این رو تو  را بر امور بسیار خواهم گماشت.‏ پس در شادی اربابت سهیم شو.‏»—‏مَتّی ۲۵:‏۲۱‏.‏

اما برای غلامی که یک قِنطار گرفته بود،‏ چه پیش آمد؟‏ او به اربابش گفت:‏ «من می‌دانستم که مردی سختگیر هستی؛‏ از جایی که نکاشته‌ای،‏ درو می‌کنی و از جایی که خرمن باد نداده‌ای،‏ محصول جمع می‌کنی.‏ پس ترسیدم و رفتم و قِنطار تو را زیر خاک پنهان کردم.‏ بفرما،‏ این هم آنچه به تو تعلّق دارد.‏» (‏مَتّی ۲۵:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ او حتی آن پول را نزد صرّافان نیز نگذاشته بود تا لااقل تا حدّی بر دارایی اربابش بیفزاید.‏ بدین سان او در واقع به ضرر اربابش عمل کرد.‏

به همین دلیل اربابش او را به‌حق «غلام شریر و کاهل» خواند.‏ همچنین آنچه داشت از او گرفت و به غلامی که حاضر بود زحمت کار سخت را به جان بخرد،‏ سپرد.‏ سپس این معیار را تعیین کرد:‏ «هر که دارد،‏ بیشتر به او داده خواهد شد و به فراوانی خواهد داشت؛‏ اما آن که ندارد،‏ حتی آنچه دارد نیز از او گرفته خواهد شد.‏»—‏مَتّی ۲۵:‏۲۶،‏ ۲۹‏.‏

در همین یک مَثَلِ عیسی مطالب بسیاری بود که شاگردان می‌توانستند در مورد آن فکر کنند.‏ شاگردان می‌توانستند ببینند که آنچه عیسی به آنان می‌سپرد،‏ یعنی موهبت شاگردسازی،‏ از ارزش بسیار برخوردار است.‏ او از آنان انتظار داشت که با سخت‌کوشی به این فعالیت بپردازند.‏ اما توقع نداشت که همگی به یک اندازه موعظه کنند.‏ او در مَثَل خود اشاره کرد که شاگردانش باید «متناسب با توانایی‌شان» در این راه فعالیت کنند.‏ البته اگر کسی «کاهل» باشد و برای افزایش دارایی سَرور تمام تلاش خود را نکند،‏ مسلّماً عیسی از او خشنود نخواهد بود.‏

با این حال،‏ چقدر رسولان از این سخن عیسی دلگرمی یافتند که گفت:‏ «هر که دارد،‏ بیشتر به او داده خواهد شد»!‏